Chapter 2 | ดื้อ

Chapter 2 | ดื้อ

อาหารถูกนำมาเสิร์ฟ พันไมล์มองดูอาหารแล้วลอบกลืนน้ำลายเบา ๆ ได้แต่อดทนเรียนให้จบและจะได้ไปหางานดี ๆ ทำ หลังจากนั้น เขาจะได้กินข้าวผัดปูรสชาติอร่อยในทุก ๆ วัน

ความฝันของเขาเรียนให้จบ เขาเป็นนักเรียนทุนไม่ได้เสียเงินเรียนก็จริง แต่เขาก็ต้องใช้มันในปัจจัยอื่นอยู่ดี ยายเขาป่วย เขาก็ต้องหาเงินค่ายา หาเงินค่ากินอยู่

“กินสิพัน”

“อืม เดี๋ยวพันจ่ายเอง”

“ไม่ต้องหรอก แค่นี้เองเล็กน้อยมาก”

“แต่พันให้กระถินเลี้ยงทุกวันไม่ไหวหรอกนะ”

“ใช่ จนก็ต้องเจียม ไม่ใช่ทำตัวเกาะผู้หญิงกินแบบนี้”ปองพลพูดด้วยน้ำเสียงกังวานนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหลัง

“นี่ พี่พลจะพูดจะจาอะไร ให้เกียรติกันบ้าง” กระถินพูดด้วยความไม่พอใจ

“พี่พูดถูกแล้ว ไอ้เวรนี้มันจนจะตาย กระถินยังจะไปชอบมันอีก”

“นี่”

“มีเรื่องอะไรกระถิน” พวงชมพูเดินเข้ามาในร้านแล้ววางชีทเรียนลงบนโต๊ะ

“คนปากไม่ดีน่ะชมพู ไอ้คนปากมอมคนนี้ พูดจาไม่ดี”

“ปากไม่ดีอะไร ไอ้เวรนั่นมันจน กระถินยังจะชอบมันอีกเหรอ?”

“พี่พล ทำไมพี่หยาบคายดูถูกคนอื่นแบบนี้”

“พันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะกระถิน” พันไมล์ขอตัว เขาเองไม่ได้อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับปองพลหรอก เพราะต่อให้พูด ปองพลที่มีนิสัยอันธพาลก็คงไม่ฟัง หนำซ้ำจะเป็นฝ่ายเขาที่เจ็บตัว เขาไม่อยากสู้ ไม่ใช่ไม่สู้ไม่ได้ แต่การไม่มีเรื่อง มันจะดีกับตัวเขา และยายของเขาด้วย

ถ้ามีเรื่อง ถ้าติดคุก ถ้าถูกยัดข้อหา ไม่ใช่เขาที่ซวย แต่ยายที่ไม่มีใครนอกจากเขา ก็จะซวยด้วย

“ไม่กลับพร้อมกันเหรอพัน?”

“คนขับรถบ้านกระถินมาแล้ว พันจะรีบกลับไปดูยายน่ะ” พันไมล์พูดแล้วรีบคว้าจักรยานปั่นกลับบ้าน ตอนบ่ายไม่มีเรียน เขาจะไปดูแลยายแล้วไปรับจ็อบเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านเหล้า

“หน็อยไอ้หมาวัด ริอ่านอยากสอยดอกฟ้า”

“พี่ปองพล พี่มันหยาบคายที่สุด ดูถูกคนเก่งทั้งที่พี่ดีไม่เท่าพันไมล์ด้วยซ้ำ”

“พี่จะพูดใครจะทำไม กระถินก็รู้ว่าเราสองคนเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาตั้งแต่เด็ก ทำไมกระถินถึงได้ไปคบกับมัน ทั้งที่ความเป็นจริงกระถินควรคบกับพี่”

“จะให้กะถินคบกับพี่ได้ยังไง ในเมื่อเราสองคนไม่ได้รักไม่ได้ชอบกัน จะให้กระถินทำใจยอมรับ และยอมเป็นคู่หมั้นกับพี่กระถินทำไม่ได้หรอกนะ คำหมั้นหมายของผู้ใหญ่ มันก็แค่สัญญาปากเปล่า และที่สำคัญ มันเป็นสัญญาของผู้ใหญ่ ที่กระถินไม่ได้รับรู้ด้วย ไม่จำเป็นที่กระถินจะต้องเอามาเป็นสิ่งที่กระถินต้องทำ” กระถินเถียงคำไม่ตกฟาก ความเป็นจริงมันก็แค่สัญญาของผู้ใหญ่ที่สัญญากันเอาเอง ไม่ได้เกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย

“กระถินใจเย็น ๆ นะ” พวงชมพูปราม เมื่อเห็นว่าเรื่องมันลุกลามใหญ่โต

“กระถินพูดจริง คนนิสัยหน้าตัวเมียแบบนี้ ไม่สมควรมาเชิดหน้าไร้ยางอายอยู่ที่นี่”

“กระถิน! อย่ามาปากดีกับพี่แบบนี้”

“ใครกันแน่ที่ปากดี ปากชั่ว!” กระถินตอกหน้าอย่างไม่ยอม หล่อนไม่ชอบปองพลอยู่แล้ว เขาชอบกระแหนะกระแหนทุกครั้งที่เห็นเธอกับพันไมล์อยู่ด้วยกัน และชอบอ้างตัวว่าเป็นอะไรกับเธอ

สำหรับกระถินแล้วผู้ชายอย่างปองพล เธอไม่เคยคิดอยากจะเอามาเป็นแฟนเป็นสามี แค่เป็นคนที่หายใจร่วมโลกเดียวกันมันก็มากพอแล้ว ส่วนเรื่องที่เขาอ้างว่าเธอเป็นคู่หมั้น มันก็แค่สัญญาปากเปล่าที่ผู้ใหญ่สัญญากันเท่านั้น เขาชอบทึกทักเอามาเป็นจริงเป็นจังทุกที

“พี่ขอเตือนให้หยุด อย่ายุ่งกับมันอีก”

“พี่ต่างหากที่เลิกมายุ่งกับเราสักที!”

“กระถิน”

“หุบปากพี่ไป ไม่ต้องแกว่งปากมาหากระถินอีก”

“พูดเกินไปแล้วนะ!”

“ชมพูว่าพี่ปองพลเลิกพดูดีกว่าค่ะ อย่าตอแยกับคนที่ไม่สนใจในตัวพี่เลย” พวงชมพูรีบห้ามปราม

“ชมพู” ปองพลพูดอย่างไม่พอใจ “จะให้พี่หยุดได้ยังไงในเมื่อกระถินเป็นคู่หมั้นของพี่ เราหมั้นกันตั้งแต่เด็กๆ คนที่กระถินสมควรที่จะยุ่งไม่ใช่ไอ้พันไมล์แต่เป็นคนที่เป็นคู่หมั้นอย่างพี่ กระถินควรทำตัวให้ดีไม่ใช่มาทำตัวแบบนี้กับผู้ชายคนอื่น ทั้งที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว”

“เท่าที่ชมพูรู้ มันก็แค่สัญญาของผู้ใหญ่ เขาสัญญากันเอาไว้ มันก็แค่สัญญาปากเปล่า กระถินโตแล้ว ไม่จำเป็นที่กระถินจะต้องฝืนความรู้สึกของตัวเอง แล้วทำตามนิ่คะ โลกมันหมุนไปไกลแล้วค่ะ มันไม่ได้วนอยู่กับตัวพี่หรือไม่ได้วนอยู่กับตัวใคร เพราะฉะนั้น พี่จะเอาเรื่องนี้มาบีบบังคับเพื่อนของชมพูไม่ได้หรอกค่ะ”

“ชมพู!”

“คิดว่าพี่คงจะเข้าใจในคำพูดของชมพูนะคะ เพราะสิ่งที่ชมพูพูดความหมายก็ตีได้ง่าย กระถินไม่ได้รักไม่ได้ชอบพี่ ไม่จำเป็นที่จะต้องวุ่นวายกับพี่”

“ป้าสมศรีคะ กระถินขอห่อข้าวผัดปูกลับด้วยนะคะ แล้วก็ข้าวผัดหมูอีกสามกล่อง” กระถินหันไปสั่งป้าสมศรี

“ได้จ้ะ” ป้าสมศรีแม่ค้าใจดีรีบห่อข้าวผัดปูแล้วให้ลูกน้องทำข้าวผัดหมูให้ พอเสร็จเรียบร้อยก็วางที่โต๊ะให้

“เท่าไหร่คะ”

“ข้าวผัดหมูสามข้าวผัดปูสอง ร้อยเจ็ดสิบห้าบาทค่ะ”

“นี่ค่ะป้า ไม่ต้องทอนนะคะ” เธอยื่นแบงก์ร้อยสองใบ ให้ “กระถินกลับก่อนนะชมพู”

“อืม” พวงชมพูพยักหน้า กระถินมองหน้าปองพลเล็กน้อยแล้วเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่อีกฝั่ง กระถินให้คนขับรถไปจอดที่ถนนฝั่งตรงข้ามสลัม เธอจ่ายเงินให้คนขับรถปิดปากให้เงียบ เธอทำแบบนี้บ่อย เพื่อให้พ่อไม่ได้ล่วงรู้ว่าเธอมาหาคนรักที่บ้าน

กระถินเดินย่ำไปตามซอยเล็ก ๆ สายตาของคนในสลัมที่เธอเดินไปต่างก็จ้องมาเป็นตาเดียว พวกเขาคงจะเเปลกใจว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ทั้งที่เธอควรจะไปที่อื่น แทนที่จะมาเดินย่ำตามสลัมแห่งนี้ ปกติเธอก็มาบ่อย แต่คนที่นี่ก็ดูเหมือนจะไม่ชินสักที

เธอเป็นคุณหนูแห่งตระกูลภักดีภูมินบดินทร์เดชา ฐานะทางบ้านร่ำรวย ข้าวของที่ใช้ก็มีแต่ของแพง ๆ ไม่ว่าอยากได้อะไร ลูกน้องบิดาก็พร้อมที่จะมีคนมาประเคนให้

“พันไมล์”

พันไมล์ล้างจานอยู่ข้าง ๆ โอ่งข้างบ้าน หันไปมองเจ้าของเสียงที่เรียกเขา

“กระถิน”

“กระถินเอาข้างผัดมาฝาก” เธอชูถุงอาหาร ส่งรอยยิ้มที่แสนน่ารักให้

“ที่จริงกระถินไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ก็ได้ ที่นี่ไม่เหมาะกับกระถินเลยสักนิด”

“แล้วที่ไหนมันเหมาะกันคะ ทำไมต้องเอาสถานที่หรือผู้คนมาการันตีว่าตรงไหนดีตรงไหนเหมาะสม” กระถินพูดอย่างดื้อรั้น เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่พันไมล์พูดมันคืออะไร ต่อให้เขาพยายามห้ามปรามไม่อยากให้เธอมาที่บ้าน เธอก็มาอยู่ดี

ที่สำคัญ เธอไม่ได้รังเกียจเขาหรือรังเกียจสถานที่ คนเราต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน เธอก็แค่โชคดีหน่อยที่เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวย ส่วนพันไมล์ก็แย่หน่อยที่เกิดมาเป็นคนฐานะจน

ของพวกนี้มันก็แค่ของนอกกาย ในอนาคตเธออาจจะเป็นคนจน พันไมล์เป็นคนที่ร่ำรวยก็ได้ มันไม่มีอะไรแน่นอน และไม่มีอะไรการันตีได้ว่าทุกอย่างจะจีรังยั่งยืน

“กระถิน” เขาพูดอย่างเหนื่อยใจ กระถินดื้อรั้นเกินทน เขากลัวว่าสักวัน หล่อนจะเดือดร้อนที่เอาแต่มาวุ่นวายกับคนอย่างเขา

“ไม่พูดกับพันแล้ว กระถินเข้าไปหาคุณยายดีกว่า คุณยายขา กระถินมาหาแล้วนะคะ” กระถินรีบถอดร้องเท้าแล้วก้าวเท้ายาว ๆ เข้าไปข้างใน ยายสำลีนั่งอยู่ที่เสื่อหน้าทีวี พอเห็นเธอเดินเข้าไป ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“คุณหนู”

“บอกหลายครั้งแล้วนะคะว่าให้เรียกหนูว่ากระถินเฉย ๆ วันนี้กระถินเอาข้าวผัดกับขนมมาฝาก ว่าแต่คุณยายทานอาหารหรือยังคะ?”

“ยังจ้ะ” คนแก่ตอบพลางยิ้ม มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู กระถินมาที่บ้านของนางหลายครั้ง ตอนพันไมล์ไม่อยู่ก็มา แต่ล่ะครั้งที่มาก็มีข้าวของมาฝากอยู่เสมอ

“งั้นกระถินแกะข้าวผัดให้ทานนะคะ”

“จ้ะ”

กระถินรีบแกะข้าวผัดหมูให้คุณยาย ส่วนข้าวผัดปูเธอตั้งใจเก็บไว้ให้พันไมล์ เขาชอบข้าวผัดปู ถึงแม้เขาจะไม่บอก แต่เธอก็รับรู้ได้จากสีหน้าและแววตา

“นี่จ้ะ” เธอเลื่อนกล่องข้าวผัดให้ ยายสาลีตักข้าวผัดใส่ปาก ดีใจจนน้ำตาไหลซึม วันนี้เป็นอีกวันที่ได้รับประทานของอร่อยแบบนี้

“อร่อยมาก”

“ถ้าคุณยายชอบ กระถินจะเอามาให้อีกนะคะ จะเอาพวกข้าวสารอาหารแห้ง อาหารพวกอื่น ๆ มาให้ด้วย คุณยายจะได้ไม่ต้องลำบาก”

“จ้ะ” ยายสำลีพยักหน้า

“ไม่ต้องหรอกกระถิน แค่กระถินเอานู่นนี่มาให้บ่อย ๆ ก็เกรงใจมากแล้ว” พันไมล์เอ่ยท้วง แม้เขาจะมีฐานะทางบ้านยากจน แต่ก็ไม่ได้อยากจะได้เงิน หรือว่าความช่วยเหลือจากคนรัก เขาไม่อยากโดนตราหน้าว่าเป็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน

“ไม่ต้องเกรงใจเลย กระถินเต็มใจ”