ตอนที่ 02.ชะตาที่มิอาจเลี่ยง

หลังจากที่ไต้ซือรูปนั้นเห็นว่าความโกรธของพ่อฟ่านอวิ๋นยังไม่ลดลง ไต้ซือรูปนั้นก็แผ่พลังพุทธะออกมาเป็นวงกว้าง ทำให้บรรยากาศโดยรอบเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และพ่อของฟ่านอวิ๋นเองก็ได้สติอีกครั้ง

"ต้องขออภัยท่านไต้ซือที่ข้าเสียมารยาทต่อท่านเช่นนี้" พ่อขอฟ่านอวิ๋นรีบทำการคำนับเพื่อขออภัยอย่างรวดเร็ว

"มิเป็นไรอาตมาไม่ถือสา อีกอย่างที่อาตมาได้มาบอกประสกเพราะอาตมามีเหตุผลอีกอย่างเกี่ยวกับประสกด้วย" ไต้ซือรูปนั้นกล่าว

"เหตุผลของท่านคงเกี่ยวกับอวิ๋นเอ๋อใช่มั้ยขอรับ" พ่อของฟ่านอวิ๋นรู้ถึงจุดประสงค์ทันที

"อืม อาตมาไม่ขอปิดบังในเรื่องนี้เพราะอาตมาเองก็มีชีวิตอยู่มานานมากแล้ว และคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ดังนั้นแล้วอาตมาจึงอยากมอบบางอย่างให้กับเขา ผู้ที่ได้ครอบครองดวงตาดาราอันยิ่งใหญ่นี้" เมื่อกล่าวจบไต้ซือรูปนั้นก็หยิบลูกแก้วสีขาวออกมาจากเสื้อคลุม

"ทะ..ท่านไต้ซือ..นี่มัน.." พ่อของฟ่านอวิ๋นตกใจสุดขีด

"รับไว้และมอบให้แก่เขาซะ มันจะช่วยเขาได้ในอนาคต อีกอย่างเจ้ามีเวลาอยู่กับลูกของเจ้าเพียง 3 ปีเท่านั้น จำไว้เมื่อถึงเวลา 3 ปีเจ้าต้องปกปิดตัวตนของเขาและไปจากที่นี่ซะ มิเช่นนั้นคนเหล่านั้นจะฆ่าพวกเจ้าทั้ง 3 ทิ้งอย่างแน่นอน ดังนั้นเจ้าจงทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเขาซะและรอ..รอจนกว่าเขาจะแข็งแกร่งเหนือใครและทวงทุกสิ่งทุกอย่างของเจ้ากลับคืนมา ข้าหวังว่าเจ้าจะทำได้สำเร็จ.." ไต้ซือรูปนั้นกล่าวก่อนที่ร่างของไต้ซือรูปนั้นจะค่อยๆเลือนหายไปต่อหน้าพ่อของฟ่านอวิ๋นโดยที่ยังมีลูกแก้วสีขาวนวลอยู่ในมือ

"แล้วท่านจะเอายังไงต่อ ไต้ซือรูปนั้นพูดเตือนท่านถึงขนาดนี้" เป็นเสียงของหมาสีดำที่ชื่อเสี่ยวหมิงกล่าวถามขึ้นนั่นเอง

"ทุกอย่างมันได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้วตั้งแต่ที่อวิ๋นเอ๋อเกิดมาพร้อมดวงตาข้างขวานั่นแล้ว และข้าก็มิอาจฝืนชะตาฟ้าลิขิตนี้ได้ ตอนนี้ข้าคงทำได้เพียงอย่างเดียวก็คือข้าจะทำให้อวิ๋นเอ๋อแข็งแกร่งขึ้นให้มากที่สุดก่อนที่จะต้องจากเขาไป" พ่อของอวิ๋นเอ๋อกล่าวด้วยความเศร้าก่นจะตัดสินใจทะยานหายไปในพริบตาทันที

ในขณะเดียวกันฟ่านอวิ๋นที่กลับมาถึงบ้านพร้อมแม่ก็เห็นว่าท้องฟ้าที่มืดครึ้มหายไปแล้ว ฟ่านอวิ๋นรีบเดินออกมาจากบ้านด้วยความดีใจก่อนจะพบกับพ่อของตนที่เดินกลับมาพอดี

"ท่านพ่อท่านกลับมาแล้ว" ฟ่านอวิ๋นรีบเดินมาหาผู้เป็นพ่อ

"อวิ๋นเอ๋อพ่อตัดสินใจแล้ว พ่อจะให้ลูกทำตามความฝันเมื่อยังเด็ก พ่อจะให้ลูกได้ฝึกฝนวรยุทธ" พ่อของฟ่านอวิ๋นกล่าว

"จริงงั้นหรือขอรับท่านพ่อ!!" ฟ่านอวิ๋นรีบวิ่งมาเกาะที่ขาของพ่อ

"แน่นอนลูกรัก เอาล่ะเข้าไปในบ้านก่อนสิ" พ่อของฟ่านอวิ๋นพาฟ่านอวิ๋นเข้ามาในบ้านทันที

ฟ่านอวิ๋นในตอนนี้ดีใจเป็นอย่างมากที่ตนจะได้ทำตามความฝัน เพราะเมื่อยังเด็กฟ่านอวิ๋นนั้นเคยเห็นผู้ฝึกตนผ่านมาในหมู่บ้านแห่งนี้ โดยพวกเขาจะมารับเด็กที่มีความสามารถไปฝึกฝนในสำนักนั่นเอง พวกเขามีพลังและเหาะเหินเดินอากาศได้ทำให้ฟ่านอวิ๋นอยากจะเป็นแบบนั้นบ้าง แต่ทว่าพ่อและแม่ของตนมักจะห้ามเสมอและอยากให้ตนใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาอย่างปกติสุข ทำให้ฟ่านอวิ๋นไม่ได้ไปฝึกในโรงฝึกยุทธเหมือนเด็กคนอื่นๆและใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาตลอดนั่นเอง แต่ในวันนี้ความฝันของเขากำลังจะเป็นจริงแล้ว

"ท่านแม่ขอรับ!! ท่านพ่ออนุญาติให้ข้าฝึกยุทธแล้วขอรับ!!" ฟ่านอวิ๋นรีบวิ่งมาบอกแม่ของตนด้วยความดีใจ

"ท่านพี่ หมายความว่าไงกันที่จะให้อวิ๋นเอ๋อฝึกยุทธ" แม่ของอวิ๋นเอ๋อเดินมาถาม

"ไม่มีเวลาแล้วชิงชิง พวกเราไม่สามารถฝืนชะตาของอวิ๋นเอ๋อได้และเราจะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้น ข้าจะบอกเรื่องนี้แก่เจ้าในภายหลัง" พ่อของฟ่านอวิ๋นกล่าวและจูงมือฟ่านอวิ๋นมาที่สวนหลังบ้านทันที

เมื่อมาถึงสวนหลังบ้านพ่อของฟ่านอวิ๋นก็เปิดผ้าปิดตาข้างขวาของฟ่านอวิ๋นออก ซึ่งเมื่อปรากฏออกมาก็พบว่านัยตาข้างขวาของฟ่านอวิ๋นมันเป็นสีทองประกาย ซึ่งฟ่านอวิ๋นก็แปลกใจมากที่พ่อเปิดผ้าปิดตาออกเช่นนี้ก่อนที่พ่อของฟ่านอวิ๋นจะนำบางอย่างออกมาจากเสื้อคลุมของตน

"อวิ๋นเอ๋อ ดวงตาของลูกนั้นคือดวงตาดารามันมีความสามารถในการดูดซับพลังแห่งดาราและจักรวาลมาให้ลูก นอกจากนี้ยังมีความสามารถอื่นๆแฝงอยู่อีกมากมายลูกต้องเรียนรู้เกี่ยวกับมันและซ่อนมันไว้อย่าให้คนอื่นรู้เป็นอันขาด และอันดับแรกนี่คือสิ่งพ่อจะสอนลูก อ่านมันซะสิ" พ่อของฟ่านอวิ๋นยื่นตำราที่นำออกมาจากเสื้อคลุมให้ฟ่านอวิ๋น

"นี่มัน..พื้นฐานการฝึกร่างกายในการฝึกวรยุทธนี่ขอรับ" ฟ่านอวิ๋นกล่าวพร้อมแววตาที่ลุกวาว

"ใช่แล้ว เมื่อพื้นฐานของลูกแข็งแกร่งในอนาคตลูกก็จะยิ่งประสบความสำเร็จ ดังนั้นลูกจะต้องตั้งใจฝึกฝนให้ดี เอาล่ะพ่อไปก่อนและลูกก็ตั้งใจฝึกฝนเข้าล่ะ" พ่อของฟ่านอวิ๋นตบบ่าและเดินกลับไป

เมื่อฟ่านอวิ๋นได้อยู่คนเดียวเพียงลำพังแล้วตนก็ไม่รอช้ารีบเปิดตำราฝึกยุทธพื้นฐานขึ้นมาอ่านทันที ทันใดนั้นดวงตาของฟ่านอวิ๋นก็จดจำข้อมูลของการฝึกพื้นฐานวรยุทธอย่างรวดเร็ว และมันสามารถแก้ไขจุดบกพร่องที่ในตำราไม่มีให้กลายเป็นการฝึกที่สมบูรณ์แบบอีกด้วย

"นี่มัน..ดวงตาของเราทำไมมันถึงได้..หรือว่า.." ฟ่านอวิ๋นรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากก่อนจะตัดสินใจเปิดตำราหน้าถัดไปทันที

พั่บๆๆๆ!! และมันก็เป็นเช่นนั้นเพราะฟ่านอวิ๋นเพียงเปิดผ่านๆมันก็สามารถจดจำและแก้ไขให้สมบูรณ์ได้อย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาตำราทุกหน้าก็ถูกจดจำสู่สมองทำให้ฟ่านอวิ๋นไม่จำเป็นต้องพึ่งตำราอีกต่อไป

"นี่มันสุดยอดมาก!! ดีล่ะ!! ชั้นจะฝึกมันอย่างเต็มที่เพื่อเข้าสู่ขั้นชำระกล้ามเนื้อให้จงได้ ท่านพ่อและท่านแม่จะต้องตกใจแน่ๆหากข้าสามารถเข้าสู่ระดับชำระกล้ามเนื้อได้สำเร็จ" ฟ่านอวิ๋นกล่าวอย่างมุ่งมั่นและรีบวิ่งไปทันทีโดยไม่รู้เลยว่าพ่อและแม่ของตนแอบมองอยู่

"ท่านพี่ ที่พวกเราทำแบบนี้มันถูกต้องแล้วจริงๆใช่มั้ย ข้า..ไม่อยากจากลูกไปเลย ข้า.." แม่ของฟ่านอวิ๋นกล่าวด้วยความเศร้าเพราะดูเหมือนพ่อของฟ่านอวิ๋นจะเล่าทุกอย่างให้ฟังไปทั้งหมดแล้ว

"มันเป็นทางเลือกเดียวของเราและมันยังเป็นความฝันของอวิ๋นเอ๋ออีกด้วย ดังนั้นเจ้าอย่าได้เศร้าไปเลย อีกไม่นานข้าจักกลับไปที่นั่นและทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของข้ากลับคืนมา แต่ตอนนี้สิ่งที่พวกเราควรทำก็คือช่วยอวิ๋นเอ๋อให้แข็งแกร่งขึ้นและมีชีวิตรอดต่อไปได้ในโลกใบนี้ ข้าเชื่อว่าภายในดินแดนแห่งนี้ลูกของพวกเราจะไม่มีใครทัดทานได้อย่างแน่นอน" พ่อของฟ่านอวิ๋นกล่าวด้วยความมั่นใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยแม่ของฟ่านอวิ๋นก็ได้แต่ทำใจและได้แต่ยืนมองฟ่านอวิ๋นที่กำลังเริ่มฝึกฝนในตอนนี้