เจ็บยิ่งกว่าโดนมีดกรีด2

บนตึกริมหน้าต่างมรุเดชยังนอนไม่หลับแม้จะเปลี่ยนห้องชายหนุ่มมองภาพที่เห็นด้วยแววตานิ่ง เมื่อครู่ทำหน้าตาให้น่าสงสารตอนนี้ซบอกหนุ่มไม่อับอายสายตาใครมารยามากเสียจริง… แต่ยังไงก็ช่างเถอะ ร่างสูงเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง เกี่ยวกับตัวเขาเมื่อไหร่ เธอกับเขาทุกอย่างที่เกิดมันจบไปแล้ว

มรุเดชเดินออกจากห้องตอนเช้าตรู่ลงด้านล่างเพื่อบอกเรื่องราวคนรักว่าต้องกลับก่อนกำหนด ผริดาไม่อยู่จึงกดโทรหา “ดานี่ผมต้องเข้าไปดูงานที่บริษัทพอดีมีปัญหานิดหน่อยเสร็จแล้วจะกลับเลยนะครับขอโทษด้วยพอดีมีงานด่วนที่ฟาร์มน่ะ”

“บอสทำไมกะทันหันแบบนี้ล่ะหรือโกรธเรื่องเมื่อคืน รู้ไหมดานี่อุตส่าห์มาทำสวยสำหรับคืนนี้นะ” เสียงอ้อนดังมา มรุเดชยิ้ม

“ไม่กี่วันก็ได้อยู่ด้วยกันทุกวันแล้วนะครับ”

“ตลอดไป” ผริดาหวานมาตามสายก่อนส่งจูบ “จ๊วบ ถ้าอย่างนั้นเดินทางปลอดภัย ดานี่ไม่ได้ไปส่งนะคะจะเลยไปดูของชำร่วย”

“ขอโทษที่ไม่ได้ไปเป็นเพื่อนครับ” มรุเดชเดินขึ้นด้านบนอีกครั้ง

“แค่เปลี่ยนสีค่ะอยากดูของจริง”

“ถ้าอย่างนั้นไม่กวนล่ะครับ”

“รักนะ” ผริดาหวาน มรุเดชยิ้มกับมือถือ

มรุเดชขับรถออกจากธนธรณ์ก่อนออกจากประตูหันมองสาวน้อยที่เดินเข้าบ้านมา สาวน้อยที่ทำให้จิตใจไม่สงบสุข เห็นเธอจ้องมองเขาด้วยดวงตาเศร้าก็เมินสายตาภายใต้แว่นกันแดดกลับมาขับรถ มุ่งตรงสู่ถนนภายในหมู่บ้าน

“มองตาปรอยนะยายมุกนั่นมันผัวเจ้านายนะ” มุกสินีแขวะมุกตาภาเมื่อเดินมาเห็นน้องสาวมองรถคู่หมั้นเจ้านายสาวสุดสายตา

“เปล่าซะหน่อยพี่พูดอะไร” มุกตาภาเดินหนี

“แหม! แค่แหย่ทำไมต้องโกรธ”

“เปล่าโกรธ เอ้า นี่ขนมคุณตติฝากมาให้” มุกตาภาไม่อยากให้พี่พูดมากปิดปากเสีย

“แกไปไหนมา ไปหาเขาตั้งแต่เช้าตรู่เชียวหรือ” มุกสินีหน้าตึงแทนที่จะดีใจ

“ออกไปช่วยจัดดอกไม้บ้านคุณตติคุณครูจะเอาไปงานที่โรงเรียน”

“เขามาหาแกตอนไหนเหรอทำไมพี่ไม่เห็น” มุกสินีไม่พอใจ

“ช่างเถอะน่า” มุกตาภาเดินหนี มุกสินีมองตามใบหน้าบึ้งตึง

บริษัทเครือไพศาล ดีเวลลอปเม้นท์ จำกัด (มหาชน)

งานด่วนจากคนเป็นพ่อทำให้มรุเดชส่ายหน้าขำ เทวัญวิชยิ้มที่สวมบทเป็นเศรษฐีเรื่องมากซึ่งเข้ามาติติงคอนโดที่ซื้อไป

“ไอ้เท ไอ้น้องเทวดาที่แท้ก็เป็นแกเองหรือนี่เล่นอะไรวะ” มรุเดชทรุดนั่งภายในห้องทำงานของบริษัท เลขาสาวสวยวางแก้วน้ำดื่มเดินออกไป เทวัญวิชลุกขึ้นหาพี่ชาย

“เรียกอะไรอย่างนั้นพี่ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะฟังขัดหูพอได้แล้ว”

“แหม! เป็นหนุ่มนักเรียนนอกเข้าหน่อยรับไม่ได้ ทำไม ไอ้เทมันไม่เพราะหรือไง”

“เถื่อนจริงๆ พี่เราหวานเป็นแต่กับแฟนตลอด ตลอด” เทวัญวิชทรุดนั่งเบียดพี่ชาย

“อย่ามาแซะไม่ใช่สาวถอยไป” มรุเดชถอยห่าง “ว่าแต่กลับมาก่อนกำหนดทำไม”

“ก็มาป่วนพี่ไง มาเตรียมตัวตัดชุดปั้นหน้าหล่อๆ แข่งเจ้าบ่าว อีกอย่าง ถ้าบอกป่านนี้พี่คงยังอยู่บ้านว่าที่เมียจนลืมออกไปไหนแน่ๆ” เทวัญวิชว่า

“ให้มันน้อยๆ หน่อย ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น” มรุเดชอมยิ้มสายตามองน้องชายที่ยังดูขี้เล่นไม่เปลี่ยน

“หรา…ครับ คนติดแฟน”

“ไอ้เท” มรุเดชยกเท้า

“เอ้ย อย่านะพี่ต้อนรับน้องแบบนี้เหรอ นัดออกมาจะให้พาไปเที่ยวนะครับ”

“อย่างแกเนี่ยนะต้องพาไป ไม่ใช่อายุสี่ขวบแล้วทำเป็นมาพูดตลก โทรชวนสาวๆ ที่นี่สิ”

“สาวก็คิดถึงแต่พี่อยู่นี่ทั้งคนใครจะสำคัญครับ “ เทวัญวิชปากหวานส่วนงานมีเวลาทำอีกเยอะคุณพ่อเลี้ยงไม่ได้มาเห็นซะหน่อย” เทวัญวิชพูดตลกลุกขึ้นกระชับเสื้อหนัง

“ดูแต่งตัวเข้านึกว่านักร้องกลุ่มบอยแบรนด์อะไรนั่น”

เทวัญวิชมองพี่ชายในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงยีน “ว่าคนอื่นตัวเองแต่งตัวอะไรครับ เสื้อสูทนะมีไหม ไม่นานต้องมาดูแลงานที่นี่นะ”

“พูดมากตอนนี้พี่อดิเทพดูแลก็ดีอยู่แล้ว” มรุเดชไม่ขำด้วย

อดิเทพคือหนุ่มวัยสามสิบห้าญาติผู้พี่ที่บิดาไว้ใจให้ดูแลบริษัทมานานซึ่งสามหนุ่มสนิทสนมกันมาก

เรื่องนี้กวนใจมาตลอดหลายปี พี่ชายเดินนำหน้าออกจากห้อง น้องชายเดินตามไม่พูดทำลายบรรยากาศการกลับมาถึงเมืองไทยวันแรกอีก ที่สำคัญประเดี๋ยวจะไม่มีเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับ

ผับดังย่านทองหล่อ มรุเดชไม่สนุกอย่างน้องชายนั่งดื่มเรื่อยๆ มองเมินสาวๆ ที่เชิญชวนด้วยสายตาเพื่อสานต่อไมตรี ครู่ต่อมาเหมือนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งผ่านสายตา กระพริบตาว่าใช่คนในความคิดหรือเปล่า แต่จะใช่หรือเธอ จะมาเที่ยวสถานที่แบบนี้มากับใคร เห็นร่างสูงคุ้นสายตานึกได้เป็นผู้ชายที่สาวน้อยซบใบหน้าอ้อน มรุเดชใบหน้าขรึม

“เป็นอะไรพี่ขึ้นด้านบนกันเถอะ” เทวัญวิชชวนขึ้นบนห้องวีไอพีของผับหรู

“นายขึ้นไปก่อนนะ” มรุเดชปฏิเสธ เทวัญวิชพยักหน้าโอบสาวๆ ที่เข้ามาดูแลขึ้นด้านบน

มรุเดชจับตามองร่างบางที่เห็นไม่วางตา เห็นเธอแต่งตัวด้วยเสื้อยืดขาวสีพื้นกับกางเกงยีนก็แปลกใจ ทำไมแต่งตัวแบบนั้นเพิ่มจุดเด่นเรียกร้องความสนใจหรือไง เหมือนสาวน้อยจะรู้ว่ามีคนมองเธอหันมาทางเขา มรุเดชไม่หลบสายตาไปไหน ระยะห่างไม่ไกลพอจะเห็นว่าสาวน้อยหน้าซีดเมื่อเห็นกันมรุเดชหน้านิ่ง เธอยังไม่ละสายตาจากเขาแต่นายหน้าเข้มจูงมือเธอออกไปเสียก่อนมรุเดชจึงชะเง้อมองไปจนสุดสายตา เขาอยากรู้นักเธอไปไหนต่อ… ทว่าเสียงไอโฟนร้องเรียก มาจากเทวัญวิช มรุเดชจึงยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มก่อนเดินขึ้นตามน้องชายไป เริ่มต้นไม่มีเค้าความสนุกเลย แบบนี้จะทนนั่งกับหนุ่มนักเรียนนอกได้กี่นาทีกันเนี้ย!