หัวใจย่อยยับกว่าเดิม1

หนึ่งเดือนผ่านไป มรุเดชไม่ได้กลับไปกรุงเทพนับจากวันเกิดแฟนสาว ชายหนุ่ม ยุ่งกับการขยายฟาร์มโคนม ว่าที่เจ้าบ่าวโดนครอบครัวแซวตลอดแต่เขาไม่สนใจ เพราะคนรักบอกเข้าใจทุกอย่าง มีออแกไนซ์มืออาชีพจัดการอยู่แล้ว รอวันให้เขาไปอยู่ที่กรุงเทพด้วยกันก็พอ

ร่างใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงยีนสีดำนั่งมองฟาร์มกว้างใหญ่ที่รักมากกว่าแดนศิวิไลซ์ แต่เพื่อคนรักอาจต้องถอยห่างจากสิ่งที่เฝ้าดูแลมาเนิ่นนาน ใช่ว่าจะไม่ได้กลับมาอีกนี่นะ เขาบอกตนเอง… เดินไปล้างมือเพื่อกลับเข้าบ้าน

ติด ติด ติด ไอโฟนดังขึ้น มือใหญ่ดึงผ้าขนหนูซึ่งพกไว้ที่กระเป๋ากางเกงยีนมาเช็ดมือ “ครับดา” เขารับสายเดินไปทรุดนั่งตรงท้ายรถโฟร์วีลตรงโรงรถ

“มีเรื่องตื่นเต้นค่ะบอส”

“อะไรครับอย่าบอกนะว่าจะเปลี่ยนของช่ำรวยอีกแล้ว” เรื่องของช่ำรวยที่คนรักเปลี่ยนมาสามครั้งทำให้ชายหนุ่มยกขึ้นมาเย้า

“บอสอ่ะ ไม่ใช่”

“แล้วเรื่องอะไรครับ” หนุ่มฟาร์มหน้าตาสะอาดสะอ้านเสียงหวานหยิบหมวกคาวบอยจากศีรษะมาโบกเรียกสายลม

“ดาคิดว่ากำลังจะมีน้องค่ะ”

ท่าทีสบายๆ เปลี่ยนในฉับพลัน เขากระโดดยืนบนพื้นโรงรถ “อะไรนะดา!”

“ตอนดาหนีคุณพ่อไปหาบอส ก่อนที่บอสจะลงมากรุงเทพต้องที่นั่นแน่ๆ บอสไม่ยอมให้ดาได้พักหายาทาน”

มรุเดชตื้นเต้น ตื้นตันใจ “เราจะมีตัวเล็ก จริงนะดานี่”

“เหลืออีกเดือนจะแต่งคงยังไม่เห็นท้องป่องๆ นะบอส” ผริดาเสียงกังวล

“ไม่หรอกครับยกเว้นดาจะกินมูมมาม”

ผริดาหัวเราะมาตามสายก่อนบอกว่ามีเซอร์ไพรส์มากกว่านั้น กดวางสายไป มรุเดชเดินไปเดินมาท้ายรถเพราะความตื่นเต้น เสียงรถแล่นเข้ามา หันไปมองเป็นรถมอเตอร์ไซด์พ่วงสามล้อของลูกน้องก็หยุดเดิน

“เจ้านายมีคนมาหาครับ” บุญรายงาน มรุเดชล้วงกุญแจรถ ไม่ลืมถาม “ใครวะไอ้บุญ”

“รออยู่ที่บ้านครับ ผมไม่รู้จัก แหะ แหะ ลืมถามชื่อด้วย”

“ไอ้นี่ เสมอเลยนะ” มรุเดชต่อว่าลูกน้องเดินขึ้นรถสตาร์ท บนรถ ชายหนุ่มมีความสุขอย่างไม่เคยเป็น ตนกำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว เขาไม่ได้รู้ว่ากลับไปถึงบ้านมีเรื่องให้เซอร์ไพรส์รออยู่อีกเรื่อง

บ้านเรือนไทยล้านนาหลังใหญ่ แมกไม้ร่มรื่น อยู่ห่างจากฟาร์มประมาณหนึ่งกิโลเมตร ถนนสายยาวส่วนบุคคลเทพื้นคอนกรีตจากหน้าฟาร์มขับรถมาบ้านใช้เวลาไม่นาน บุญถึงบ้านก่อนสงสัยนักทำไมวันนี้เจ้านายถึงขับรถชมวิวปกติตนขับหมดไมค์จนล้อหลุดก็ไม่มีทางมาถึงก่อน

“ให้แกชนะวันนี้ เอารถไปล้างด้วย” ลงจากรถมรุเดชอารมณ์ดีโยนกุญแจให้ลูกน้อง

“ครับ ครับ” บุญกระโดดรับกุญแจ เสียดายมีงานจึงไม่ได้ชะเง้อมองแขกของนายที่ทั้งสาวทั้งสวยและดูคุ้นหน้า

มรุเดชเข้าบ้านหันกลับออกไปมองหารถแขกที่บุญว่า ไม่เจอก็ให้สงสัยเดินเข้าในบ้าน แขกปรากฏสู่สายตา คิดว่าตนเองตาฝาดเข้าไปใกล้พลันหยุดชะงัก กรามขบกันแน่น “เธอ ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่ มาทำไม”

มุกตาภาลุกขึ้นสองมือเย็นเฉียบบีบกันแน่น เธอเองไม่คิดจะกล้ามาหาเขาถึงที่นี่ แต่ไม่มีที่ไปที่ไหนเมื่อรู้ว่าตนเองเกิดตั้งท้อง เธอต้องมาบอกเขาด้วยตนเอง ไม่อยากให้แม่รู้เรื่องนี้เพราะชีวิตเธอเพียงคนเดียวก็ทำให้แม่ทุกข์มามาก หากเธอท้องไม่มีพ่ออีกคนแม่คงแย่ลงไปอีก หวังอะไรจากเขาเธอยังไม่แน่ใจ แต่ที่รู้คืออยากจะหาคนพักพิงหัวใจในวันที่มันกังวลสับสน หวาดหวั่น

“ตอบ ฉันกำลังถามนะเธอมาที่นี่ทำไม มาได้ยังไง”

“ดิฉันเคยมากับเจ้านายสองครั้งคะเลยจำได้”

เธอจำที่นี่ได้ดี มาสองครั้งกับครอบครัวคุณพรหมเทพเขาอาจจะจำไม่ได้

“ตอนนี้คงไม่ได้มากับว่าที่พ่อตาฉัน ใช่ไหม” มรุเดชกวาดมองร่างบางซึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีน เขารู้สึกว่าเธอจะผอมลงมาก

“เอ่อ…เอ่อ”

“อย่าบอกนะว่าดั้นด้นมาถึงที่นี่เพราะจะมาขอเงิน…ฉันไม่น่าจะต้องถาม คงเป็นเงินใช่ไหม ฉันคิดไม่ผิดจริงๆ เธอทำทุกอย่างก็เพื่อเงิน”

มุกตาภาหน้าซีด

“ไม่ใช่เวลามาหน้าซีด กล้าจะมาก็พูดบอกจำนวนเงินที่เธอต้องการมาสิ เท่าไหร่แลกกับความซิงของเธอแต่ครั้งนี้ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายคราวหน้าไปหาจากผู้ชายคนถัดมาของเธอบ้างนะ รู้ใช่ไหมการขายตัวเขาจ่ายกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่ใช่วิ่งโร่ขออยู่แบบนี้”

ดวงตากลมโตกระพริบ ทนเก็บความเจ็บที่อัดแน่นไม่ไหว น้ำตาไหล

น้ำตาเรียกความสงสารนั้นไร้ซึ่งอิทธิพลกับเขาร่างสูงเดินไปเปิดลิ้นชักตรงมุมห้องรับแขกหยิบสมุดเช็คขึ้นมา เดินกลับมาใกล้คนที่มาหา เธอถอยห่าง เห็นแล้วยิ่งเพิ่มความหงุดหงิด “หนีทำไม ที่จริงมาขอเงินก็ต้องแลกด้วยอะไรบ้าง” คิดอะไรสนุกได้ชายหนุ่มพูดออกมา หญิงสาวมองเขาผ่านม่านน้ำตาด้วยความไม่เข้าใจ

“แค่จะขอเพิ่มจำนวนครั้ง” มรุเดชไขความกังขาของเธอ

“คุณบอส” มุกตาภาตกใจรู้ความต้องการเขา

“อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น”

“คุณมรุเดช มุก มุกไม่ ไม่ได้มาขอเงิน มุกมาเพราะ เพราะ…มุกท้อง” ไม่อยากฟังคำดูถูกเธอไม่รีรอบอกเรื่องราวที่อึดอัดใจกับเขา มรุเดชชะงักมือที่กำลังจะจับแก้มนวล คิดว่าหูฝาดด้วยอารมณ์โกรธร่างสูงดันร่างตรงหน้าไปชิดผนัง “มาแผนอะไรอีกล่ะ เธอพูดใหม่สิ ว่าอะไร”

มุกตาภาดิ้นรนหนีร่างใหญ่ “มุกท้องจริงๆ ค่ะ”

แววตานั้นทำให้มรุเดชเข่าอ่อน นี่มันบ้าอะไรกัน!

“มุกไม่รู้จะบอกใคร มุกตกใจคิดถึงเพียงแต่คุณเท่านั้น ไม่ต้องการเงิน ฮือ ฮือ…” สาวน้อยสาธยายต่อ

ช็อกจนทิ้งน้ำหนักมือที่บีบไหล่บาง น้ำตาสาวไหลเพราะเจ็บปวดก็ไม่สนใจ “บอกฉันมา บอกมาว่าเธอโกหก” เขาคาดคั้น

“มุก มุกเจ็บค่ะ”