หัวใจย่อยยับกว่าเดิม2

เธอไม่ทำตามเขาต้องการ มรุเดชหน้าบึ้ง เรื่องราวในสมองพรั่งพรู “คนแรกที่นอนด้วยใช่ว่าจะเป็นพ่อเสมอไปหรอกนะ เธอคิดจะทำอะไรหา ทำอะไรมุกตาภา” ไม่สนใจน้ำตาที่ไหลตะคอกถาม “ฉันเคยได้ยินว่าแม่ของเธอคิดจับคุณพรหมเทพด้วยวิธีนี้ไม่คิดเลยจะสอนลูกให้ทำแบบเดียวกัน คิดจะแก้แค้นครอบครัวดาเขาหรือไงที่ไม่ยอมรับเธอร่วมวงตระกูล น่าสมเพชเวทนาทั้งแม่ทั้งลูก”

เรื่องฝังใจ ปมชีวิตที่สร้างความปวดร้าวน้อยใจ ซึ่งไม่มีวันจางหายไปแม้จะสิ้นลมหายใจ ใครจะเข้าใจเท่าคนที่โดนกระทำ คนที่โดนทอดทิ้ง ตกใจมากเมื่อได้ยิน น้ำตาพลันแห้งเหือดหาย เธอหมดแรงไถลตามผนังลงนั่งบนพื้น “ทำไมต้องต่อว่ากันขนาดนี้” ปากสวยพึมพำ

“ทนไม่ได้หรือหึ อายจนหมดเรี่ยวแรงหึ รู้ไว้นะฉันรู้เรื่องนี้มุกตาภา ดาเขาไม่เคยมีความลับกับฉัน” มรุเดชก้มหน้ามองใบหน้าเปื้อนน้ำตา

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ

“อย่าเงียบ พูดปฏิเสธตามที่เธอถนัดสิ” มรุเดชทำลายความเงียบลง

มุกตาภากระพริบตาแหงนมองเขา “คุณมรุเดชให้คุณคิด….ให้คุณคิดเสียว่าฉันไม่เคยมาที่นี่ ให้คุณสบายใจว่าคุณไม่เคยรู้จักผู้หญิงชื่อมุกตาภาก็แล้วกันค่ะ”

เรื่องนี้เธอไม่เคยทนฟังได้ ถ้าเขาอยากขับไล่ไสส่งกัน เขาทำสำเร็จ

“มาพูดขนาดนี้จะยอมแพ้ง่ายๆ แค่รู้ว่าฉันรู้ทันเธอย่างนั้นเหรอ” มรุเดชจ้องใบหน้าเศร้าที่แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ไม่ต้องพูดกันอีกแล้ว หมดเรื่องราวแล้ว มุกตาภาลุกขึ้น เดินออกจากห้องรับแขก

“จะไปไหนกลับมาก่อน มาเอาสิ่งที่เธอต้องการก่อนสิ” มรุเดชแปลกใจร้องเรียกถามแต่ไม่ได้เดินตาม “ทว่าร่างบางยังเดินเร็วเรื่อยๆ ชั่วนาทีนั้นสำหรับมุกตาภาอยากให้ตนเองหกล้ม โดนรถเฉี่ยวชนเอาเลือดเนื้อของคนใจร้ายออกจากร่างกายเธอไป…ลูกที่พ่อไม่ต้องการ “ลูกที่พ่อไม่ต้องการ คนที่ไม่มีใครต้องการ” คงไม่เจ็บปวดถ้าไม่ต้องทนให้ใครเปรียบเทียบ ทนโดนโขกสับจากลูกรักของคนเป็นพ่อ น้ำตาไหลคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ซึ่งเกิดขึ้นที่บ้านธนธรณ์ในช่วงชีวิตที่ผ่านมา

“แกมาแอบดูอะไรคุณหนูหึยายเด็กบ้า ไปให้พ้น” เสียงขับไล่ของคุณหญิงเกื้อฟ้าเมื่อเธอแอบมาดูของเล่นชิ้นใหม่ที่ผริดากำลังเล่น เด็กน้อยตัวสั่นเทาโดนมือใหญ่ผลัก มีแววตานิ่งของคนที่แม่บอกว่าเป็นพ่อมองไม่พูดไม่จา …และมันเป็นเช่นนั้นหลายสิบครั้ง จนเธอโตรู้ว่าต้องหนีห่างคนเหล่านั้น แต่ความเจ็บปวดดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเมื่อคุณผริดาคุณหนูคนเดียวที่ทุกคนต่างเอาใจอยู่อย่างสุขสบายได้เรียนโรงเรียนดีๆ เธอเสียอีกที่ต้องออกไปเรียนโรงเรียนวัดใกล้บ้าน และจบการศึกษาแค่ชั้นมัธยมปลายเท่านั้น

เมืองนอกอย่างที่คุณผริดามีโอกาส อย่าหวังเลย อยากเรียนให้จบปริญญาตรียังไม่มีปัญญาเลย

“อย่างแกเป็นนางก้นครัวแหละดีอย่ามามองคุณพ่อฉันอีกไปให้พ้น” พี่สาวที่ไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นคน ด่าทอเมื่อเธอเฉียดไปใกล้คุณพรหมเทพ

มรุเดชยังยืนอึ้ง สับสน แต่ก็ไม่ได้ตามไปจนกระทั่งเดินไปมองเห็นร่างเล็กเดินออกไปจากบ้านก็คิดว่าเธอจะเข้าเมืองยังไงถนนสายยาวหน้าบ้านไม่ได้มีรถประจำทางวิ่งผ่าน หงุดหงิดตนเองเดินมาทรุดนั่ง ดูเหมือนนั่งทับบางอย่างจึงลุกขึ้นเห็นตั๋วรถทัวร์หยิบขึ้นมาดู ข้อความบางอย่างบนกระดาษซ้อนทับหลายแถวมรุเดชกวาดสายตาอ่าน

ไปหาพ่อกันนะลูก…หวังว่าพ่อจะพูดจาดีกับแม่บ้างเมื่อรู้ว่ามีหนูอยู่ในท้องแม่ มรุเดชนั่งมองกระดาษในมือร่วมสิบนาที สับสนนิดหน่อย

“นายครับทำไมคุณผริดากลับเร็วจังครับ” บุญเข้ามาชายหนุ่มแหงนมองหน้าลูกน้อง กำกระดาษแผ่นเล็กจนแหลกคามือ

“อะไรของแก ดาเขามาเมื่อไหร่ เมื่อครู่…ไม่ใช่…”

“มาสิครับตามหลังนายมาติดๆ ยังยิ้มหวานให้บุญอยู่เลย” บุญยืนยัน ”นี่ครับซื้อขนมมาฝากบุญด้วย…”

ไม่ทันบุญจะพูดจบ ชายหนุ่มวิ่งออกจากห้องรับแขกหยิบไอโฟนในกระเป๋าเสื้อกดโทรหาคนรัก รับสายสิดา รับสิ คุณมาทำไมไม่บอกผม มาทำไมตอนนี้ มรุเดชแน่ใจคนรักเข้ามารับรู้เรื่องราวของเขาและมุกตาภา

ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ชายหนุ่มขบกรามแน่น

บุญยืนเกาหัวแกรก สงสัยนายเป็นอะไร

“เอากุญแจมาสิวะไอ้บุญ” เจ้านายร้องเรียกหากุญแจบุญรีบวิ่งไปหยิบก่อนเอาลงไปให้ เจ้านายห้อรถตะบึ้งออกไป บุญยืนเกาหัวเช่นเดิม

หลายนาทีก่อนหน้าที่มรุเดชจะขับรถออกจากบ้าน

ผริดานั่งอยู่ในรถไม่ไกลหน้าบ้านคนรัก เธอไม่มีน้ำตาสักหยดเพราะช็อกจนไม่มีน้ำตาจะไหล เรื่องเกิดขึ้นที่บ้านแน่ๆ คนรักมีสัมพันธ์กับยายเด็กนั่น มันกล้ามากที่ยั่วยวนเขา ผริดาคิดแค้นอยากจะฆ่ามุกตาภาให้ตายเพราะเกลียดชังมานานแล้ว เด็กสาวคนนั้นทำให้มารดาและบิดาต้องทะเลาะกัน เลวทั้งแม่และลูก

เห็นศัตรูออกมาจากบ้านคนรัก รอจังหวะ เมื่อมุกตาภาเดินมาถึงจึงลงจากรถ

“คุณดา” มุกตาภาตกใจมากเห็นเจ้านายสาว เธอหน้าซีด

“มาที่นี่ทำไม มาทำไมบอกฉันมา มาหาพ่อให้ลูกเหรอยายหน้าด้าน”

“คุณรู้ได้ยังไง” มุกตาภาถอยห่างตกใจ

“อยากรู้ว่ารู้ได้ยังไงขึ้นรถ ขึ้นไป” ผริดาตวาด

“ไม่…ไม่ไปคุณจะพามุกไปไหน” มุกตาภาตกใจเดินหนี

“จะขึ้นหรือไม่ขึ้น” ผริดาชักปืนพกในกระเป๋าถือขึ้นมา

“คุณจะทำอะไรคะ” มุกตาภาตกใจ

“ไม่ต้องมาถามขึ้นไปก่อนไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าลูกแก” ผริดาเล็งปืนไปที่ท้องมุกตาภา