วอนขอ

“ฮือ…ฮือ อย่านะคะ อย่าทำมุกเลย” มุกตาภากลัวร้องไห้สองมือกุมหน้าท้อง จำใจเดินขึ้นรถ ผริดาขึ้นตามล็อกประตู สตาร์ทรถขับออกจากบริเวณหน้าบ้านคนรักด้วยความเร็ว

“มาขอให้เขารับเป็นพ่อหน้าด้านจริงๆ นะ แกเหมือนแม่แกไม่มีผิด” ผริดาด่ามุกตาภาเมื่อนั่งในรถ

“มุกไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว มุกสับสน แต่รู้แล้วว่าไม่ควรมาที่นี่ปล่อยมุกไปเถอะ คุณดาจะพามุกไปไหนคะ”

“แหมทำมาเป็นพูดดีนะแก ฉันไม่เชื่อ หน้าด้านมาถึงนี่ฉันไม่มีวันเชื่อหรอก คนอย่างแกและแม่ต้องโดนดีเสียบ้าง พวกเราปล่อยให้แกสบายมานานแล้ว”

ผริดายิ้มสะใจเมื่อคิดบางอย่างได้ เลี้ยวรถเข้าเส้นทางซึ่งเป็นไร่ชาของศัตรูคนรัก ที่นั่นรู้ข่าวมาว่าคนงานโหด จะไปทิ้งนังมุกตาภาให้โดนข่มขืนให้สาแก่ใจ

“จะไปไหนคะ ปล่อยมุกไปเถอะ มุกและแม่ไม่เคยอยู่อย่างสุขสบายคุณก็รู้”

“ก็หาพ่อเด็กให้แกไง ให้แกเลือกว่าจะเอาคนไหนไร่ชาแห่งนี้ได้ข่าวว่าหนุ่มๆ กลัดมันชอบข่มขืนเด็กสาวๆ”

มุกตาภาตกใจมองสองข้างทางที่เริ่มมีป่าไม้หนาทึบสาวน้อยยกมืออ้อนวอน “อย่านะคะปล่อยมุกไปเถอะ มุกจะไปตามทางไม่มาที่ฟาร์ม ที่ไร่คุณมรุเดชอีก ไม่อยู่ที่ธนธรณ์อีกแล้ว”

“มันสายไปแล้ว ครั้งนี้ฉันไม่ขอทนแกและแม่อีก กำจัดแกแล้วจะไปบอกคุณพ่อให้เฉดหัวแม่และพี่สาวแกออกจากบ้านเสียที ครั้งนี้คุณพ่อไม่ค้านแน่”

รถวิ่งมาเกือบครึ่งทางเข้าไร่ศัตรูคนรัก ผริดาจอดรถ “ลงไป ลงไป!” ตะคอกให้มุกตาภาลง

“คุณดาอย่านะคะ มุกกลัว เราเป็นพี่น้องกันนะคะอย่าทำแบบนี้”

ผลั่ว! ผริดาตบหน้ามุกตาภาด้วยด้ามปืน เกลียดที่สุดคำนี้ “พี่น้องให้ฉันตายก็ไม่มีวันนับแกเป็นญาติหรอก…ต่ำ ลงไป”

“ฮือ…ฮือ…” มุกตาภามือสั่นเทาร้องไห้เดินลงจากรถ กอดตนเองเพราะอากาศหนาวเหน็บค่ำคืนเริ่มคืบคลานเข้ามา ทรุดนั่งสะอึกสะอื้นร้องไห้เมื่อรถผริดาเลี้ยวกลับทิ้งเธอไว้ “คุณดากลับมาก่อน…”

พาลูกมาเพื่อจะได้มีชีวิตที่ดีแต่กลับกลายเป็นว่าพาลูกมา… พาเขามาเพื่อให้หายไปจากโลกที่โหดร้ายหรือ…กุมหน้าท้องตัวงอร้องไห้จนตัวโยน

ลูกจ๋าแม่ขอโทษ แม่จ๋ามุกกลัว

ผริดาขับรถด้วยความเร็วรู้สึกสะใจที่อีกไม่นานศัตรูหัวใจกำลังจะโดนรุมโทรม สาวสวยขนาดนั้นไปอยู่ดงผู้ชายหื่นจะเหลือหรือ

ติด ติด ติด

มารดาโทรเข้ามาหญิงสาวกดรับสายบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ปิดบัง ยังไงคนรักเธอก็ไม่มีทางผิด มันต้องยั่วยวนเขา คราวนี้บิดาจะหาข้ออ้างมาเพื่อให้แม่ลูกอยู่ที่ธนธรณ์ไม่ได้อีก

“ทำไมไม่ตบมันให้สาแก่ใจก่อนเอาไปทิ้ง” เสียงมารดาสั่นมาตามสายเมื่อรู้เรื่องราว ผริดายิ้ม “แค่นี้ก็ได้สมใจคุณแม่ไม่นานหรอกค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นแค่นี้นะคุยกันดีๆ นะลูก ยังไงมรุเดชก็รักลูกแม่คนเดียว “ มารดาส่งกำลังใจมา ผริดารับปากไม่ลืมย้ำมารดาให้จัดการมะลิลาคืนนี้เลย มารดารับปากลูก ก่อนจะวางสาย

เอี้ยดด!

“ว้าย!” ผริดากรีดร้องมัวคุยเพลินมีระรอกป่าวิ่งตัดหน้าเบรกจนหัวขมำ โดยความโมโหโยนมือถือระบายอารมณ์ “ไอ้กระรอกบ้า ไม่เหยียบแบนติดถนนดีเท่าไหร่นะ” บ่นพึมพำเหยียบคันเร่งออกจากซอยต่อ บ้านป่าเมืองเถื่อนจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ารักมรุเดชเธอไม่มีวันยอมมาเหยียบที่นี่บ่อยๆ

ติด ติด ติด มือถือดังขึ้นอีกครั้ง ผริดาแน่ใจว่าเป็นคนรักแกล้งทำเป็นไม่รับสาย คืนนี้หนึ่งคืนเธอจะทำเขาวุ่นวายใจ โทษฐานที่บังอาจลดตัวไปเกลือกกลั้วกับยายมุกตาภา

ผู้ชายอย่างมรุเดช สาวที่ไหนก็ชะเง้อมอง ผริดาไม่คิดจะโทษคนรักทั้งหมดเพราะตั้งแต่คบกันมาเขาไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ถือว่าหายกันตอนเขาไปเรียนเมืองนอกเธอเคยแอบไปกิ๊กกับดาราหนุ่มคนดังอยู่พักใหญ่ แต่จะไม่มีใครทำให้เธอสุขอย่างมรุเดชได้อีกแล้ว ผริดาจึงเลือกแล้วว่าสามีต้องเป็นเขาเท่านั้น

“ทำไมไม่รับนะดา” มรุเดชกำลังวุ่นวายใจหยุดรถกดโทรหาแฟนสาวเมื่อเธอไม่ยอมรับ แต่ชายหนุ่มก็ดีใจเมื่อส่งไลน์ไปหาเธอเปิดอ่าน

ไม่มีข้อความใดนอกจากคำว่า ‘ขอโทษ กลับมาคุยกัน’

เวลาผ่านไปสิบนาทีคนรักเพียงแต่อ่านไม่ส่งข้อความตอบกลับมรุเดชตัดสินใจขับรถเข้าในตัวเมือง ถ้าผริดายังอยู่ที่นี่เธอก็ต้องเข้าพักโรงแรมใดโรงแรมหนึ่ง เขาจะไปตามเธอกลับมาปรับความเข้าใจ