ชีวิตต้องดำเนินต่อไป2

มรุเดชยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำลูบหนวดเคราที่หายไปก่อนเดินออกมาในห้องนอน หันไปเห็นรูปถ่ายผริดาเดินเข้าไปหยิบลูบไล้ “ดา ผมไม่คิดมีใครมาแทนที่คุณ ผมรักคุณ ขอโทษนะ” เขาพูดประโยคเดิมเหมือนทุกวัน กลั้นความอัดแน่นที่เข้าในอกเมื่อคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นขึ้นมา

เพราะเขา เพราะผู้หญิงคนนั้นทำให้ผริดาและลูกต้องจากเขาไปไม่มีวันกลับ ชายหนุ่มกำหมัดแน่นเมื่อคิดว่าครอบครัวมุกตาภาหนีความผิดไปไร้ร่องรอย อย่าให้เจอกันเลยนะ มรุเดชกลัวใจตนเองอาจจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นก็ได้

“รถพร้อมครับนาย” บุญสลัดชุดคนงานกะดี๊กะด๊ามารายงาน

“รถพร้อมก็ให้มันไปก่อนสิวะ กูยังไม่พร้อม” มรุเดชรำคาญบุญเมื่อเดินลงมาเห็นท่าทีดีอกดีใจที่จะได้ติดตามตนไปงานเลี้ยง

“มึงรอก่อนนายยังไม่พร้อม” บุญตะโกนไปยังเมอร์ซิเดส เบนซ์ อีคลาสคันหรู กล้าเล่นมุกกับเจ้านาย ดีใจที่เจ้านายสดใสขึ้น

“ไม่เอาคันนั้น”

บุญเลิกเล่นหันมองนาย

“ไปเอารถยนต์มา” มรุเดชสั่ง

“แต่…”

“พ่อเลี้ยงไม่ได้ไปดูว่าใครไป” มรุเดชเดินหน้านิ่งไปรอ

บุญวิ่งทำตามคำสั่ง จะนั่งรถหรูคันใหม่เสียหน่อยชวดเสียแล้ว

บ้านอดิเทพ แมนสรวง สว่างไสวด้วยหลอดไฟดวงเล็กดวงน้อยหลากสีสัน คืนนี้เป็นงานวันเกิดของเทพ แมนสรวงบิดาของญาติผู้พี่ มรุเดชลงจากรถไม่รอบุญเมื่อเข้าในบ้าน บุญรีบเดินตามเจ้านาย

“บอสทางนี้” อดิเทพกวักมือเมื่อเห็นญาติ ลุกขึ้นมาต้อนรับ

“สวัสดีพี่เทพ” มรุเดชทักทาย หลังจากนั้นเดินไปหาเจ้าของงานวันเกิด ทำความเคารพ เทพ แมนสรวงถามไถ่การเดินทางของหลาน ถามถึงน้องชายภรรยาและแม่เลี้ยง บอกมรุเดชอย่าเพิ่งรีบกลับ คุยไม่เท่าไหร่เทพไปต้อนรับเพื่อนฝูง

“นายมาเองดีจริงไม่เจอกันเสียนาน” อดิเทพตบไหล่น้อง “ไปเข้าข้างในข้างนอกเพื่อนๆ คุณพ่อทั้งนั้น นายคุยกับฉันคุณพ่อคุยเมื่อไหร่ก็ได้”

มรุเดชหันมองคุณลุงที่ยังดูหนุ่มแน่น น่าเสียดายที่คุณป้าพุธิตาของตนเสียชีวิตตั้งแต่ยังสาว

“ไป ไปหาเครื่องดื่มกัน”

มรุเดชเดินตามพี่ชายเข้าด้านในบ้าน “บุญ” ไม่ลืมหันไปเรียกคนติดตามที่ตรงไปทางอาหารที่จัดแบบบุฟเฟ่ต์

“ครับ ครับ” บุญขานรับ

“ตะกละ ไป ไปตะกละข้างใน”

บุญยิ้มแหย “ครับตะกละข้างในก็ได้”

มรุเดชเลือกยืนริมหน้าต่างมองบริเวณงาน สองปีแล้วที่เขาห่างหายจากงานรื่นเริงทั้งหลาย จมอยู่กับเรื่องราวที่แสนเจ็บปวด ถ้าไม่ติดว่าชีวิตต้องมีครอบครัว อาจจะโดนคลุมถุงชนตนไม่มีทางมาแน่นอน วันนี้ทำให้คิดถึงวันเกิดคนรักและเรื่องราวต่างๆ อีกแล้ว

อดิเทพเดินเข้ามาอีกครั้ง เด็กตามมาพร้อมบรั่นดีอีกหลายขวด

“พี่เทพดูแลแขกเถอะครับผมอยู่ได้” มรุเดชเกรงใจ

แค่มีเหล้าเขาก็พอใจ

“ฉันจะมาบอกนายเรื่องนี้แหละ ยังไงคืนนี้พักที่นี่นะอย่าเพิ่งรีบกลับ คุณอาไม่ว่างมาต้องคุยกันหน่อยสิ โอกาสนี้ไม่มีบ่อยนะเสียดายที่นายเทวัญไปติดต่องานที่ญี่ปุ่นเลยอดสังค์สรรกัน”

“ผมยังไม่แน่ใจครับ เอาเป็นว่ายังไม่กลับภายในเวลาสามชั่วโมงหลังจากนี้ครับ แต่นายเทจะกลับพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอครับ”

อดิเทพยิ้ม “ก็ใช่ แต่กับนายนานๆ เจอกันนี่”

พี่ชายเดินออกไป บุญขอออกไปสนุกด้านนอกฟังเสียงดนตรี มรุเดชอนุญาต“นานทีจะเจอสาวๆ ไปสิบ้านนี้เขามีสาวใช้เยอะ” มรุเดชแหย่ลูกน้อง ว่าแล้วก็เดินไปยืนดื่มตรงหน้าต่างชั้นสองมองดูผู้คนและทิวทัศน์ร่มรื่นยามค่ำคืนของบ้านแมนสรวง

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปมรุเดชยังยืนดื่มอยู่บริเวณหน้าต่างแสงไปสว่างตรงอาหารที่วางเรียงราย ชายหนุ่มกระพริบตามองผู้หญิงที่ถือถาดขนมเดินออกจากบริเวณโต๊ะบุฟเฟ่ต์ หน้าตาผู้หญิงคนนั้นยิ่งมองยิ่งเหมือนผู้หญิงคนนั้น… มรุเดชวางแก้วบรั่นดีเดินลงด้านหลังตึกแมนสรวง เขารู้ทุกซอกทุกมุมบ้านหลังนี้เพราะเคยวิ่งเล่นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

มุกตาภามองนาฬิกาข้อมือเห็นเวลาบอกว่าสามทุ่มกว่า หยิบมือถือจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีขาวกดโทรหาแม่ ปกติเธอจะกลับบ้านอย่างช้าหนึ่งทุ่มแต่วันนี้เมื่อผิดเวลาก็ต้องการโทรกลับไปหาแม่และลูก “แม่คะรักษ์หลับหรือยังคะ”

“หลับแล้วยังเล็กก็แบบนี้หลับง่ายอย่าห่วงเลยว่าแต่มุกเถอะเหนื่อยหรือเปล่า คลอดไม่ทันได้พักก็ต้องทำงานสายตัวแทบขาดลูก”

“เหนื่อยที่ไหนไม่เลยแม่ งานสบายจ๊ะ” มุกตาภาปลอบใจแม่

คุณแม่วัยยี่สิบสองได้งานเพราะกรอกใบสมัครไว้ที่กรมจัดหางาน โชคดีมากที่เมื่อเข้ามาสัมภาษณ์และทดลองทำอาหารครอบครัวแมนสรวงพอใจ แถมไม่มีปัญหาเมื่อเธอขอมาเช้าเย็นกลับ ลูกอายุหกเดือนเริ่มทำงานตอนนี้เกือบครึ่งปีอยู่ที่นี่ อาหารที่ถูกปากเจ้านายทำให้เงินเดือนขึ้นมากกว่าเดิม เธอรู้สึกมีความสุข

“แต่แม่ก็ยัง…”

“แม่อย่าห่วงเลยมุกทำได้คุณที่บ้านเขาใจดีคืนนี้คงให้คนที่นี่ไปส่งจ๊ะ”

“แล้วเต้านมเจ็บหรือเปล่าหือ”

เสียงถามดังมามุกตาภาจับเต้านมที่เริ่มคัดตึง “นิดหน่อยจ๊ะ เดี๋ยวมุกจะไปบีบน้ำนมก่อนนะแม่” เธอให้น้ำนมลูกน้อยเองตั้งแต่คลอดเพราะรู้ว่ามีประโยชน์ และตอนนั้นลำบากเรื่องเงินทองไม่มีเงินซื้อนมกระป๋อง ผ่านมาก็ยังเก็บน้ำนม… น้ำนมก็ยังมีเพราะเจ้าตัวเล็กขยันดูดกินทุกค่ำคืน

วางสายลงมุกตาภาเดินไปเข้าห้องน้ำด้านหลังของคนรับใช้

มรุเดชเดินลงมาทันเห็นหลังไวๆ เดินตามหญิงสาวไป

มุกตาภารู้สึกเหมือนมีคนตามมาข้างหลังเธอหันมามองดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร “คุณ…มรุเดช”

มรุเดชใบหน้าบึ้ง เดินเข้าหามุกตาภา “เป็นเธอจริงๆ บอกมาสิมาทำบ้าอะไรที่บ้านพี่ชายฉัน อย่าบอกนะว่าเป็นแขก” กวาดมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า

คุณแม่ใบหน้าร้อนเห่อ ความตกใจที่เกิดจู่โจมตามมาด้วยเรื่องราวที่แสนเจ็บปวด ความยากลำบากของชีวิต เธอถอยห่างร่างสูง ผู้ชายคนนี้คือคนที่ทำลายชีวิต ทำลายครอบครัวของเธอ ต่อให้ยากเข็ญเพิ่มจากความขมขื่นที่ต้องเจอมาตลอด เพื่อแลกกับที่ไม่ต้องเจอกัน เธอก็พร้อมและยินยอมจะแลก

มุกตาภาหันหลังวิ่งหนี