คำพูดเฉือนใจ1

“เธอ” มรุเดชทันจับมือกลมกลึงไว้ บีบแรงๆ “จะหนีไปไหน”

“ปล่อยนะ ให้ถือเสียว่าเราไม่เคยรู้จักกันเถอะ…นะ”

เธอต้องออกจากบ้านธนธรณ์ สมใจพ่อ สมใจคุณหญิงที่แสนใจดำ ถูกคนบ้านนั้นดูแคลน กลั่นแกล้งสารพัด แม่โดนด่าทอว่าไม่สั่งสอนลูก โดนขับไล่เหมือนหมูหมาจากคนที่ได้ชื่อว่าบิดา ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดเธอ มุกตาภาไม่มีวันลืม ตั้งท้องก็ต้องโดนมองว่าไม่มีพ่อ เป็นเด็กสาวใจแตก ร้ายไปกว่านั้น ลำบากเงินทอง เลือดตาแทบกระเด็น

ถ้าเขาไม่ใจร้ายเกินไป ไม่ดูถูกกันเหมือนเธอไม่ใช่คน ในวันนั้นก็ไม่ต้องระเหเร่ร่อน เขาไม่รับผิดชอบก็พร้อมจะยอมรับชะตากรรม แต่เขาสร้างบาดแผลในใจไว้ ไม่มีวันลืมได้เลย ไม่มีวัน

“หนีความผิดล่ะสิ หนีได้หนีไปแต่ความชั่วจะอยู่กับเธอไม่ไปไหนหรอกน่า ฉันคนหนึ่งไม่มีวันลืมเธอทำให้คนที่ฉันรักต้องตาย”

มุกตาภาหันกลับมองปฏิเสธเสียงสั่น “ฉันไม่ได้ทำอะไรคุณดาอย่ามาใส่ร้ายนะ”

“ดาต้องตายเพราะเธออย่ามาปฏิเสธ” มรุเดชจับข้อมืออีกข้างบีบแน่น

“ไม่ ฉันไม่มีวันยอมรับ คุณดาตายเพราะอุบัติเหตุ” เธอยังยืนยัน

ใจส่วนลึกแม้จะรู้สึกผิดแต่คิดถึงความโหดร้ายของผู้หญิงคนนั้นมุกตาภาก็ไม่ยอมรับ เธอไม่ผิด

“ปากดีนักนะ ปากดีขึ้นเยอะเลย มานี่” มือใหญ่ดึงคนอวดดีมามุมมืดดันชิดต้นไม้สูง

“ปล่อยฉันนะ คุณมันคนใจร้ายฉันไม่อยากเจอคุณ ไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น”

สองแก้มโดนบีบจนแก้มสาวยุบ มือใหญ่นั้นไล้ลงมาถึงลำคอบาง ก็รวบบีบไว้ในอุ้งมือ “อือ…อือ…” คุณแม่ดิ้นรน

“อย่าดิ้นไป ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายง่ายๆ แบบนี้หรอก” เขาหัวเราะ ไล้มือใหญ่ลงมาอีก สู่เนินอกอวบ

“แค่ก แค่ก” มุกตาภาหายใจไม่ออก

“แตะหน่อยจะดิ้นทำไม จะเป็นไรไป ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ คงไม่นานเกินไปฉันจะสนองสิ่งที่เธอต้องการให้ ให้สมที่ร่านนัก”

อกอวบโดนบีบ

“โอ้ย! ฉันเจ็บ ปล่อย” มุกตาภาน้ำตาร่วงสะบัดหลุด ไม่โดนบีบคออีกแล้ว แต่เขายังกักเธอไว้ในอ้อมแขน

“เต็มไม้เต็มมือดีนิไม่เจอกันแค่สองปี คงมีคนนวดเฟ้นให้ล่ะสิ” มรุเดชเคล้าคลึงเต้าเต่งตึงด้วยความสนุกมันส์มือ ยิ่งเธอขัดขืนยิ่งพอใจนัก

“ปล่อยนะ ปล่อย…ฮือ” คุณแม่มือใหม่ร้องไห้

“ไม่ชอบแล้วหรือไร แบบนี้ที่เธอต้องการจนเมื่อสองปีก่อนลงทุนเข้าไปหาฉันถึงในห้อง ยอมทุกอย่างทุกท่วงท่าที่ฉันต้องการ”

เผี๊ยะ! ไม่ทันระวังใบหน้าบึ้งหันตามแรงมือ

“เธอกล้าตบฉันหรือ”

“เอาความคิดชั่วของคุณออกไปจากหัวซะบ้างเถอะ จำไว้ฉันไม่เคยเข้าไปหาคุณ ฉัน…เกลียดคุณ”

ชายหนุ่มใส่ความโกรธแค้นชิงชังในรอยจูบ ไม่มีความอ่อนโยน เธอขัดขืนเขาจับแก้มไว้ด้วยมือแข็งแรง กัดริมฝีปากนุ่มนวลที่สัมผัสเมื่อโดนทำร้ายก่อน ปากนุ่มเผยอเพราะเจ็บสมใจก็หัวเราะเมื่อถอนริมฝีปาก

“ฉันเกลียดคุณ” น้ำตาคนไม่มีทางสู้ไหลบ่าจับริมฝีปากปากบวมซึ่งมีเลือดซึม มรุเดชไม่สนใจ “น้ำตาเธอ เลือดแค่นี้ไม่มีวันเทียบได้กับสิ่งที่ฉันต้องเสียไปจำไว้”

เขาหรือที่สูญเสีย เขาสูญเสียมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยเล่า เธอไปฆ่าผู้หญิงคนนั้นหรือไร บางทีการต้องตายก็ดีกว่าอยู่บนโลกใบนี้แต่ร่างกายหัวใจตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

“เงียบทำไมอย่าบอกว่าจะพูดคำว่า ฉันผิดไปแล้วนะ ยังไงมาสำนึกตอนนี้ก็ไม่มีวันที่ฉันจะยกโทษ”

“ไม่มีทาง ไม่มีทางจะมีวันนั้น คนรักคุณตายไปก็สมควรแล้วนี่ คนใจดำแบบนั้นอยู่ไปก็รกโลก ได้ยินไหมหนักโลก!”

ความเจ็บปวดจู่โจมให้หวนคิดถึงความหลัง มุกตาภาแผดเสียง ตัวสั่น มรุเดชขบกรามก่อนจะยกมืออุดปากเธอไว้

“จะบ้าหรือไงหรืออยากประกาศให้โลกรู้ว่ากำลังอยู่กับฉันหึหรือมีแผนอีก”

มุกตาภาดิ้น

“ใกล้กันแค่สี่เมตรห้าเมตรก็อยากวิ่งหนีอย่ามาหลงตัวเองไปเลย ปล่อยนะ” เขาปล่อยมือมุกตาภาแสดงท่าทีรังเกียจ

ร่างใหญ่ลากร่างบางไปยังลานจอดรถ อยากพิสูจน์ว่าที่พูดจริงเท็จแค่ไหน “มานี่ปากดีนัก” เจอแขกในงานก็แกล้งโอบกอดเธอไว้

“ถ้าเธอดิ้นฉันจะจูบเธอโชว์ใครต่อใคร” ชายหนุ่มข่มขู่ มุกตาภาเดินตัวแข็งตัดสินใจไม่ได้ว่าจะร้องให้ใครต่อใครช่วยดีหรือเปล่า จนถึงรถโฟร์วีลคันหนึ่งเขาหยุด เปิดประตูผลักเธอเข้าไป เขาตามไปนั่ง มุกตาภาโทษตนเองที่มัวตกใจจนเสียทีเขา บางทีผู้ชายคนนี้อาจจะโกรธถึงขนาดฆ่าเธออย่างที่พูด

“ไม่ต้องฟุ้งซ่านว่าฉันจะฆ่าข่มขืนเธอในรถมีอะไรให้สนุกกว่านั้นนัก”

“คุณจะทำอะไรฉัน” เธอร้อนรนเขารู้ทันความคิด

“ขอคิดก่อนนะ ระหว่างฉันคิดเธอก็ต้องอยู่นิ่งๆ”

มุกตาภาหาทางหนีแต่ไม่มีหนทางเลยเพราะเขาล็อกรถ เรียกให้ใครช่วยก็ไม่มีใครได้ยิน หนวกหูเขาก็ใช้ผ้าเช็ดหน้ามัดมือ ปิดปากเธอไว้ ไม่นานเขาเคลื่อนรถออกจากบ้านแมนสรวง มุกตาภาตกใจหวาดกลัวจนน้ำตาไหล

ออกจากกรุงเทพมาได้สักพักรถเลี้ยวเข้าปั้มน้ำมันมุกตาภาดิ้นจนเขายอมเปิดปากให้เป็นอิสระ “จะฉี่หรือเปล่า” เขาถาม

มุกตาภามัวแต่ก้มหน้ามองหน้าอกที่ครัดเคร่งจนไมได้ตอบ เสียงตะคอกถามจึงดังขึ้นกว่าเดิม “ว่าไงถ้าอยากเข้าห้องน้ำก็ไปพร้อมกัน ไม่อยากให้มาปล่อยของเสียในรถฉัน”

มุกตาภาพยักหน้า หาทางหนี

“จะพาฉันไปไหน” เธอถามเมื่อเดินไปห้องน้ำด้วยกัน

“ไปบ้านฉัน เคยอยากไปอยู่นิ อย่าทำหน้าอย่างนั้น”