ตอนที่ 4

“คุณสบายดีใช่ไหมคะ?”

“ครับ...ผมสบายดี”

“แล้ว...คุณเอเรียลล่าก็สบายดีใช่ไหมคะ?”

“คุณแม่สบายดี”

เขาตอบสั้น ๆ สีหน้านั้นเยียบเย็นจนรัชนีเกิดความรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็ก ๆ หากแต่ก็ยิ้มให้ด้วยมารยาทของคนเคยรู้จักกันเป็นอย่างดี เธอหันไปมองหน้าลักษณ์นาราที่ยืนนิ่งเงียบและหันกลับมายังร่างสูงสง่าอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวฉันจะพาปุ๊บปั๊บกับปุนต์ไปวัดก่อนค่ะคุณแมทเทียส”

รัชนีกล่าวและดึงมือน้อยของลักษมีไปกุมไว้ แมทเทียสหันไปปรายยิ้มให้ผู้เป็นยายและหลานอีกสองคนทว่านัยน์ตาสีสนิมเหล็กจับจ้องที่หนูน้อยทั้งคู่ตลอดเวลา

“ครับ...ว่าแต่คุณจะกลับมาตอนไหน”

“ก็...เอ้อ...เสร็จธุระแล้วก็คงต้องรีบกลับมาล่ะค่ะเพราะต้องพาเด็ก ๆ กลับมากินข้าวเที่ยง”

“ผมจะรอ”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบเสียจนคนฟังไม่รู้เลยว่าการพบกันครั้งนี้ทำให้เทพบุตรหนุ่มกรีกดีใจหรือรู้สึกอย่างไรกันแน่ รัชนีจูงมือหลานสาวตัวเล็กที่ช่วยหิ้วชั้นปิ่นโตออกไปหน้าประตูรั้วหากก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองสองหนุ่มสาวที่ยังยืนหน้าประตูบ้านและก็ต้องผงะเมื่อเห็นว่ามีชายชาวต่างชาติร่างใหญ่อีกสองคนยืนอยู่ที่รถเอสยูวีสัญชาติยุโรปซึ่งจอดอยู่ที่หน้ารั้วบ้านพอดี หญิงวัยกลางคนรีบจูงหลานทั้งสองเดินออกไปด้วยความรู้สึกว่าการมาครั้งนี้ของแมทเทียสอาจมีอะไรมากกว่าการได้พบกันกับลูกชายเจ้านายเก่าโดยไม่คาดฝัน เมื่อทั้งสามยายหลานไปแล้วก็ยังเหลือเพียงลักษณ์นาราที่ยืนประจันหน้าบุรุษหนุ่มผู้ซึ่งเธอไม่เคยลืมเลือนเขาได้แม้แต่วินาทีตลอดหลายปีที่ไม่ได้พบหน้ากัน

“แมท...”

“สบายดีไหมลิลลี่...ดูเหมือนคุณจะสบายดี”

เขาถามและตอบในคราวเดียวกัน นัยน์ตาสีสนิมเหล็กไม่ส่อแสดงความรู้สึกใด มันนิ่งเหมือนวาจาที่เปล่งออกมาหากแต่ลักษณ์นารากลับรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่แอบซ่อนภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาเพียงแต่เธอยังไม่แน่ใจเพราะตอนนี้ความตื้นตันมันล้นขึ้นมามากกว่าความรู้สึกใดที่เธอจะนึกได้ หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ

“ค่ะ...ฉันสบายดี”

“ตกใจหรือเปล่าที่เห็นผมมาที่นี่”

หญิงสาวช้อนตามองเขา ตกใจหรือ...ใช่...เธอทั้งตกใจ ประหลาดใจ และความรู้สึกที่แอบซ่อนในส่วนลึกคือความรู้สึกดีใจจนไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ในตอนนี้

“ก็...ค่ะ...คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่นี่”

“คุณจะไปไหนได้ถ้าไม่กลับมาอยู่บ้าน ว่าแต่...จะไม่เชิญผมเข้าไปนั่งในบ้านของคุณสักหน่อยหรือ”

“คะ...เอ้อ...ค่ะ...เข้าไปนั่งข้างในก่อนสิคะ”

ลักษณ์นาราเงอะเงิ่น เธอทำอะไรไม่ถูกและลืมแล้วด้วยซ้ำว่าเธอกำลังเตรียมตัวออกไปทำงาน หญิงสาวเดินนำเข้าไปในห้องรับแขกภายในบ้านไม้หลังเล็กติดริมฝั่งแม่น้ำที่ไหลเอื่อย เธอยินเสียงฝีเท้าของเขาที่ก้าวตามเข้ามา ร่างบอบบางกำลังจะหันกลับไปแต่ก็ต้องตระหนกเมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกถึงแรงกระชากจากมือหนาหนักที่คว้าแขนของเธอจนเซกลับไปด้านหลัง

“แมทเทียส!”

เธออุทานออกมาเมื่อถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงใหญ่ ความปีติที่แผ่ซ่านขึ้นมาก่อนหน้าถูกกลบทับด้วยความตกใจและตื่นกลัวเพราะเขากอดเธอไว้แน่นหากทว่าใบหน้าคร้ามเข้มที่โน้มลงมาใกล้กลับเคียดขึ้งเหี้ยมเกรียมผิดไปจากเมื่อครู่ นัยน์ตาสีสนิมเหล็กคู่นั้นขุ่นข้นราวกับบ่อโคลนแมทเทียสขบกรามและเค้นเสียงหนักออกมา

“ไม่เจอกันหลายปี ยังคิดถึงผัวคนนี้ของคุณอยู่รึเปล่า”

“แมท”

“คิดไว้แล้วว่าคุณต้องตกใจที่ผมตามมาถึงที่นี่ ผมไม่ได้แค่มาตามหาคุณ แต่ผมจะมาเอาของของผมกลับไป”

“หมายความว่ายังไง”

“ลูก...ผมจะเอาลูกของผมคืน!”