ตอนที่ 3

ชายหนุ่มชาวต่างชาติร่างสูงสง่าเจ้าของใบหน้าคมคร้ามภายใต้เรือนผมสีน้ำตาลบรูเน็ตเข้มขลับในชุดสูทสีนิลหันมายังหญิงสาวที่กำลังยืนมองด้วยความตกตะลึง เธอจ้องใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรและรู้สึกเหมือนลืมหายใจไปชั่วขณะ ร่างบางนิ่งอึ้งราวกับโลกทั้งโลกหมุนคว้างและทุกอย่างถูกเหวี่ยงออกไปไม่รู้ทิศ

“ลักษณ์...แมทเทียสไงล่ะ ยังจำเขาได้ใช่ไหมลูก”

เสียงของรัชนีดึงสติของลักษณ์นาราที่กำลังหมุนเคว้งกลับคืน หญิงสาวราวตื่นจากฝันที่อยู่กับเธอมาเนิ่นนาน ฝัน...ที่เธอมองเห็นเพียงภาพในความทรงจำหากมิอาจเอื้อมมือไขว่คว้าได้ถึงและไม่อาจจับต้องมันได้เลยแม้พยายามสักเท่าใด

“แมท...”

เสียงแผ่วหวิวดังจากริมฝีปากอิ่มสวยสั่นระริก ลักษณ์นารารู้สึกเหมือนเดินทางไกล ในลำคอของเธอแห้งผากราวอยู่ในทะเลทราย เสมือนความฝันบรรจบกับความจริงและเธอก็ยังมึนงงกับภาพตรงหน้า ร่างบางหันไปมองหน้ามารดาและเลื่อนสายตาต่ำลงไปยังเด็กหญิงและชายตัวเล็กซึ่งหน้าตาบ่งบอกเชื้อชาติว่าไม่ใช่ไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์

“ลิลลี่”

เสียงทุ้มหนักที่ดังขึ้นตอกย้ำความรู้สึกของหญิงสาวว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับความจริงแล้วในบัดนี้ มันคือความจริงที่ผู้ชายซึ่งเธอตัดใจหันหลังจากเขามาเมื่อห้าปีก่อนยืนอยู่ตรงหน้า หาใช่ความฝันเลื่อนลอยไม่ ทำไมเธอจะจำเขาไม่ได้

แมทเทียส คอสแทนทิโน

ลักษณ์นารากอบเก็บสติฟุ้งซ่านกลับคืนมา ความยินดีล้นเหลือและความประหลาดใจปนเปกันจนแยกไม่ออก เธอไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือทำหน้าอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้

“แมท...คุณมา...ได้ยังไงคะ”

“ผมเดินทางจากกรีซมากับเครื่องบินส่วนตัว ตั้งใจมาหาคุณที่นี่ และพวกเขา...คือลูกของเราใช่ไหม”

เขาตั้งคำถามพร้อมกันนั้นก็หรุบสายตามองต่ำไปยังเด็กหญิงและชายหน้าตาจิ้มลิ้ม ทั้งคู่มีทุกอย่างที่มองเผิน ๆ แตกต่าง ทว่าเมื่อพิจารณาให้ถ้วนถี่กลับเห็นว่ามีส่วนคล้ายกันอย่างมาก ทั้งดวงตากลมโตเป็นประกายสีน้ำตาลวาวใส จมูกเล็กรั้น ปากจิ้มลิ้มสีชมพูราวกลีบกุหลาบขับผิวขาวอมชมพูและเรือนผมสีน้ำตาลประกายทอง ทั้งสองเงยหน้าและมองเขาด้วยสายตาบอกความแปลกใจ รัชนีเห็นเช่นนั้นก็ก้มลงไปบอกหลานสาวและหลานชาย

“ปุ๊บปั๊บ...ปุนต์...สวัสดีคุณ...เอ้อ...เอ้อ...”

“สวัสดีคะ...คุงลุง”

“สวัสดีคับ...”

เด็กทั้งสองยกมือไหว้โดยเฉพาะเด็กหญิงตัวน้อยที่ย่อตัวลงโดยที่คุณยายยังไม่ทันได้แนะนำชายแปลกหน้าให้รู้จักด้วยซ้ำ วินาทีนั้นเองที่แมทเทียสได้ยินเสียงเล็ก ๆ ใสแจ๋วของหนูน้อยทั้งสองชัดเจน เขาบิดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์พร้อมรอยกดลึกบนสองข้างแก้ม สักครู่เด็กชายก็ฉีกยิ้มอวดฟันขาวและถามว่า

“คุงลุง...มาจากไหนฮับ?”

“กรีซ”

“กี๊ด?”

ลักษณ์เอียงคอ เสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายและคำพูดที่ยังไม่ชัดถ้อยจุดรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา หากทว่าเขากลับสังเกตว่าเด็กหญิงมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ ราวกับไม่ไหว้ใจ รัชนีฝืนยิ้มท่ามกลางบรรยากาศผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยและเอ่ยว่า

“นี่คือลักษมีกับลักษณ์ค่ะ...ปุ๊บปั๊บกับปุนต์...เด็กสองคนเป็นฝาแฝดกัน”

คำบอกเล่านั้นจุดประกายวาบไหวในดวงตาของชายหนุ่มขณะจ้องมองเด็กทั้งสองด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ ลักษณ์นารามีลูกฝาแฝดหน้าตาน่าชัง เขาแทบอยากคว้าตัวเด็กทั้งสองเข้ามาแนบไออกในวินาทีนั้นหากทว่าก็ยังไว้ท่าทีและรู้สึกว่ามันอาจเร็วเกินไปที่เขาจะแสดงตัวว่าเป็นใคร ทว่าเมื่อเขาหันกลับไปยังลักษณ์นาราริมฝีปากหยักหนากลับราบเรียบลง ชายหนุ่มจ้องมองร่างเล็กบางตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้าก่อนเขาจะถามขึ้น

“คุณกำลังจะไปไหนหรือเปล่า ลิลลี่?”

“ฉันกำลังจะไปทำงานค่ะ”

“ถ้าผมจะขอเวลาคุยกับคุณ”

“เอ้อ...แมทเทียส คุณพึ่งเดินทางมาถึง จะทานอะไรก่อนสักหน่อยไหมคะเดี๋ยวฉันจะไปจัดมาให้”

รัชนีแทรกขึ้น หญิงวัยกลางคนมองลูกชายคนเดียวของเจ้านายเก่าด้วยความทึ่ง เขาดูแปลกตาไปจากเมื่อห้าปีก่อน แมทเทียสเข้มขรึมและน่าเกรงขามขึ้นทว่าความหล่อเหลาของเขานั้นกลับทวีมากขึ้นตามไปด้วย

“ไม่ต้องครับ ผมตั้งใจมาเพื่อจะได้พบหน้าลูกและ...พูดคุยกับ...เมียของผม”