ตอนที่4. ทำไมล่ะ

‘ขอโทษ พี่ผิดเอง’

พราวมุกนึกว่าเขาจะเถียงเธออีก ไม่นึกว่าจะเป็นฝ่ายขอโทษเธอก่อน แต่เอาเถอะ เธอไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย ในเมื่อเขายอมให้ก่อน เธอก็จะทำเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

‘แล้วนายล่ะ มาทำอะไร’

‘ดูเด็กๆ’ เขาตอบแล้วถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ‘เมื่อไหร่จะเรียกพี่ว่าพี่’

‘ไม่อยากสนิทด้วยไง’ เธอยักไหล่ เป็นจังหวะเดียวกับรุ่นพี่กวักมือเรียกเธอไปช่วยงาน เธอจึงไม่ได้คุยอะไรกับเขาอีกจนกระทั่งงานเลิกงาน พราวมุกเดินมาที่รถของตัวเองพร้อมของที่ระลึกหอบหิ้วใส่ถุงผ้ามาด้วย ร่างสูงใหญ่ของเขาวิ่งเหยาะๆ ตามมา เธอแสร้งทำเป็นค้นกระเป๋าหากุญแจรถ แต่ที่จริงยืนรอให้เขาเข้ามาใกล้

‘จะไปไหนต่อหรือเปล่า’

‘กลับคอนโด พลอยเลิกงานแล้ว ตอนนี้อยู่ที่คอนโด’

‘ดีแล้ว อย่าเถลไถล แล้วเอาขนมนี้ไปฝากน้องพลอยด้วย’

เขายัดถุงขนมใส่ถุงของเธอ พราวมุกได้แต่ยืนงงมองตาปริบๆ จนกระทั่งเขาหมุนตัวเดินจากไป นี่เธอเจอนักวิชาการสายเพี้ยนเข้าให้แล้วหรือไงนะ เธอสะบัดศีรษะไปมาแล้วเปิดประตูรถ โยนทุกอย่างลงเบาะว่างข้างตัวก่อนจะพาตัวเองเข้าไปในรถ แต่ก็อดมองขนมในกล่องนั้นไม่ได้

ทั้งที่บอกตัวเองว่าไม่คิดอะไร แต่คิดเรื่องนี้ทีไหร่ หัวใจก็เจ็บแปลบทุกที

พราวมุกสะบัดหน้าไปมา ดึงสติกลับมาจดจ่อกับปัจจุบัน นอกจากทำงานประจำให้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง เธอยังต้องเตรียมคอนเทนต์ในช่องยูทูปของตัวเองอีก พราวมุกอาศัยว่าตนเองรู้ภาษามือ ช่องยูทูปของเธอ เธอจึงพูดไปและใช้ภาษามือไปด้วย ไปๆ มาๆ เธอก็ทำคลิปสอนภาษามืออย่างง่ายๆ ให้คนทั่วไป

งานครั้งล่าสุด เธอรับปากพี่ๆ ไปว่าจะไปช่วยสอนศิลปะเด็ก แต่ต้องไม่กระทบการทำงานประจำของเธอ ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะได้เจออีตาหน้าตายนั้นอีกหรือเปล่านะ.

....

“ยังมีคนไปห้องสมุดอยู่เหรอ”

พราวมุกถามพลางชะโงกหน้าข้ามไหล่ของพลอยดาว กลิ่นขนมบัวลอยทำให้น้ำลายสอ พลอยดาวหัวเราะเสียงใสขณะที่มือกำลังคนบัวลอยในหม้อ

“พลอยไง”

“อีบุ๊คก็มี โหลดเอาก็ได้ ไม่ต้องแบกหนังสือหนาๆ หนักๆ ” พราวมุกเบ้ปากแล้วเดินไปหยิบถ้วยเตรียมใส่ขนมหวาน

“เปลี่ยนบรรยากาศไปทำงานนอกบ้านบ้างไง” พลอยดาวรับถ้วยจากมือแฝดน้องแล้วตักบัวลอยไข่หวานใส่ “ให้พ่อก่อน”

“รู้แล้วน่า...ของมุกไข่หวานสองฟองเลยนะ”

“รู้แล้วน่า” พลอยดาวพูดย้อนประโยคของพราวมุก

หญิงสาวรับถ้วยขนมหวานวางใส่ถาด หยิบช้อนวางข้างๆ ยกถาดขนนมาที่ห้องนั่งเล่น แล้วก็ต้องชะงักที่เห็นว่าพ่อไม่นั่งอยู่คนเดียว

“นายมาทำไม”

“มุก ...ทำไมพูดแบบนั้นละลูก” คุณวิทยาอดดุลูกสาวคนเล็กไม่ได้ “พี่คิมเขาเพิ่งมา มุกไปยกน้ำกับขนมมาเพิ่มอีกชุดสิ”

“มาได้จังหวะกินของฟรีเลยนะ” พราวมุกเบ้ปากใส่ชายหนุ่มที่นั่งใกล้ๆ พ่อของตน คนเป็นพ่อได้แต่ส่ายหน้าไปมา อ้าปากเหมือนจะตำหนิแต่คิมหันต์ชิงพูดขึ้นก่อน

“ต้องขอโทษด้วยที่มารบกวนเวลาครอบครัวนะครับ”

เขาพูดสีหน้าเรียบเฉย จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออกเพราะลูกสาวอาจารย์ใส่กางเกงขาสั้นเหนือเข่าอวดเรียวขาสวยทำให้เขาไม่รู้จะทำหน้ายังไง จะว่าไป ก็มารบกวนจริงๆ เพราะมีงานที่ต้องมาปรึกษาอาจารย์วิทยา แต่ปกติเขาแค่โทรมาถามอาจารย์ว่าสะดวกหรือเปล้าแล้วก็ขับรถมาหา เขาลืมไปสนิทว่า ลูกสาวอีกคนของอาจารย์กลับมาอยู่เมืองไทย ปกติเขาเจอพลอยดาวก็มักเห็นเธอแต่งกายเรียบร้อยมิดชิด ต่อให้อยู่บ้านก็ยังเป็นชุดลำลอง แต่ไม่คิดว่า พราวมุกจะสวมเสื้อยืดไหล่ปาดอวดไหล่กลมมนกับกางเกงขาสั้นแบบนี้

คุณวิทยาแสร้งกระแอมไอเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น “มุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่สิลูก”

“ทำไมล่ะคะ อยู่บ้านตัวเองจะแต่งตัวยังไงก็ได้นี่”

“มุก...” พ่อปรามลูกสาวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

พราวมุกไม่ได้กลัวพ่อแต่ไม่อยากให้พ่อลำบากใจ เธอแอบแลบลิ้นใส่คิมหันต์ก่อนหมุนตัวเดินขึ้นไปห้องนอนของพลอยดาว พ่อยังเก็บห้องไว้ให้แต่พราวมุกไม่อยากอยู่บ้าน เธอไม่ได้โกรธอะไรที่พ่อแม่เลิกกัน แต่เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันมานานแล้ว จึงไม่คุ้นเคยนัก แต่เธอคุ้นเคยกับพลอยดาวมากกว่า สามารถหยิบเสื้อของอีกฝ่ายมาใส่ได้ เช่นเดียวกับเวลาที่พลอยดาวมาค้างกับเธอที่คอนโด ก็สามารถหยิบเสื้อผ้าของเธอมาสวมใส่ได้เช่นกัน