35

“บู้บี้ มานี่มาลูก” พิชญามาหาเจ้าบู้บี้ ทุกครั้งที่หล่อนอึดอัดใจ เจ้าตัวเล็กจะเป็นที่ระบายให้หล่อนได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าหล่อนจะพูดอะไร มันก็เออออ ...งื๊ดง้าด... เข้าข้างหล่อนตลอด หญิงสาวนั่งเล่นกับบู้บี้จนลืมเวลา กระทั่ง พี่แป้นมาตามให้ไปหาคุณย่า พิชญาจึงเดินเข้าไปหาท่านที่ห้องนั่งเล่น เห็นคุณย่านั่งหน้านิ่ง เรียบเฉย อยู่คนเดียว แสดงว่าชายหนุ่มกลับไปแล้ว หล่อนชักใจคอไม่ดี สังหรณ์ว่าจะเกิดพายุลูกใหญ่เร็ว ๆ นี้

“มาแล้วเรอะ แม่ตัวดี ยังเห็นฉันเป็นย่าแกอยู่อีกไหม” คุณอนงค์เพ่งมองหน้าหลานสาวลอดแว่น เปิดฉากสงครามย่อม ๆ

“คุณย่าขา ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ” หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ เข้าไปกอดเอวผู้เป็นย่า

“หล่อนมีอะไร ทำไมถึงไม่บอกย่า ดีนะที่คุณราพณ์เขาเข้ามารับผิดกับฉันเอง” คุณอนงค์พูดพลางดึงตัวหลานสาวออก เพื่อจะได้มองเห็นหน้ากันชัด ๆ

“เรื่องอะไรคะคุณย่า” หญิงสาวงง ไม่รู้ว่าชายหนุ่มเข้ามาคุยเรื่องอะไรกับคุณย่า แต่ที่แน่ ๆ คงไม่เป็นผลดีกับหล่อนนักหรอก

“ยังจะมาทำหน้าซื่อ ตาใส ไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ”

“หนูไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ ว่าคุณย่าพูดถึงเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่หล่อนไปเสียทีคุณราพณ์เขาที่ภูเก็ตน่ะสิ” คุณอนงค์เฉลย

“มะ..ไม่ใช่นะคะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธ ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มมาพูดอะไร ถึงทำให้คุณย่าคิดไปได้ขนาดนั้น

“ยัยพิช ย่าจะบอกให้นะ เมื่อพลาดท่าเสียที ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว ป่วยการจะเล่นตัว มันจะบูดเน่าคาบ้านเสียเปล่า ๆ” คุณอนงค์อ่อนใจกับหลานสาว เพราะเชื่อคำพูด ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ที่ชายหนุ่มบอกว่าเขาพยายามขอพิชญาแต่งงาน แต่พิชญาเอาแต่งอน ไม่ยอมท่าเดียว

“คุณย่าคะ หนูไม่ได้พลาดท่ากับใครทั้งนั้นนะคะ” พิชญาชี้แจง

“ไม่พลาด !...ฮึ...แล้วฝ่ายชายเขาจะเข้ามา ขอรับผิดชอบได้ยังไง ดีเท่าไหร่แล้วที่เป็นคุณราพณ์ ไม่อย่างนั้นมีหวัง หลานฉันได้ท้องไม่มีพ่อ”คุณย่าเอ็ด

“จริง ๆ นะคะคุณย่า ให้พิชไปสาบานที่ไหนก็ได้”

“ไม่ต้องสาบถสาบานที่ไหนหรอกย่ะ แกเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของคุณราพณ์ได้เลย เขาจะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอแกเร็ว ๆ นี้ ขืนช้าเดี๋ยวจะไม่ทันการณ์”คุณอนงค์รู้ดีว่าหลานสาวไม่เคยพูดโกหก แต่ครั้งนี้นางไม่ขอเสี่ยง บางที ยัยพิชอาจจะโกรธมาก ถึงกับยอมโกหกท่านก็ได้

“คุณย่าคะ คุณราพณ์เขาพูดไม่จริงค่ะ เชื่อหนูนะคะ คุณแม่เขาต้องการจะให้ลูกชายแต่งงาน เลยมาลงที่หนู พอหนูไม่ตกลง เขาก็เลยใช้วิธีนี้ไงคะ” พิชญาบอกความจริงกับผู้เป็นย่า

“แกไม่ต้องมาสร้างเรื่องเลยยัยพิช ตกลงตามนี้ ดีที่สุดแล้ว” คุณอนงค์ตัดบท

พิชญา อดรนทนไม่ไหว บุกมาหาชายหนุ่มถึงในบ้าน หวังจะคุยกับเขาขั้นแตกหัก ดูเอาเถอะ ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้หล่อน แต่ตัวเองกลับมานั่งจิบไวน์ สบายอารมณ์อยู่คนเดียว

“คุณราพณ์ คุณโกหกคุณย่าแบบนั้นได้ยังไงคะ ท่านเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วนะคะ” หญิงสาวโมโห ดึงแก้วไวน์จากมือชายหนุ่ม วางลงบนโต๊ะ เพื่อเขาจะได้หันมาตั้งใจฟังหล่อน

“โกหกเรื่องอะไร คุณเอาอะไรมาพูด” ชายหนุ่มถามกลับท่าทางยียวน

“ก็เรื่องที่พิชพลาดพลั้งไปกับคุณที่ภูเก็ตไงคะ มันไม่ได้เกิดขึ้นสักหน่อย”

“ใครว่า เรื่องนั้นผมถือว่าคุณพลาดนะ...พิชญา” ชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ที่ตอนนี้ลุกโชนด้วยไฟโทสะ

“เอ๊ะ ! คุณอย่ามาพูดจากำกวม ฟังไม่รู้เรื่อง” หญิงสาวเริ่มเสียงดัง ตามดีดรีความโกรธ ที่มันระอุอยู่ในอก

“ไม่พลาดเหรอ...ที่คุณยั่วผมให้โกรธ โดยการ ...จิ๊จ๊ะ.. กับไอ้อัศวินนั่น แต่สุดท้ายก็ไม่เกิดอะไรขึ้นน่ะ เรียกว่าไม่พลาดเหรอ” ชายหนุ่มแถไปข้าง ๆ คู ๆ

“โอย...พิชจะบ้าตาย....คุณคิดได้ยังไง ว่าพิชทำเพื่อยั่วคุณ ไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอคะ แล้วอีกอย่าง คุณก็ใช่ว่าจะชอบผู้หญิง”

“....ฮ่า...ฮ่า........หรือไม่จริง”

“ไม่จริงค่ะ ไม่จริงแน่นอน พิชไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เขาเป็นเพื่อนกับคุณคิม พอดีเราคุยกันถูกคอก็แค่นั้นเอง” หญิงสาวอธิบาย แปลกใจ ทั้งที่วันก่อนไม่เห็นว่าเขาจะติดใจสงสัย

“เอาล่ะ..พิชญา คุณคิดว่าการที่โดนผู้ชายจูบตั้งหลายครั้ง หลายหน มันไม่เสียหายเลยหรือไง” ชายหนุ่มพยายามหว่านล้อม ให้สาวน้อยคล้อยตามให้ได้

“ก็แค่....จูบ” พิชญายังแข็งใจเถียง

“แสดงว่าต้องมากกว่านั้น ใช่ไหม ถึงจะเรียกว่าเสียหาย” ชายหนุ่มพูดจบ ลุกขึ้นย่างสามขุมเข้ามาหา แกล้งมองหญิงสาวด้วยสายตาหื่นจัด

พิชญาถอยกรูดรวดเดียว หล่อนออกมายืนหน้าประตู อย่างรู้ทัน หล่อนกล้าเข้ามา ก็ต้องระวังตัวเต็มที่

“.....ฮ่า...ฮ่า.........เป็นอะไรของคุณ......นึกว่าจะเก่ง” ชายหนุ่มหัวเราะ เบิกบานเต็มที่ ที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก

“พิชไม่ยอมให้คุณเอาเปรียบได้บ่อย ๆ หรอก ไม่เชื่อก็ลองดู” พิชญาคว้าแจกันใบใหญ่ใกล้มือ ขึ้นมาเงื้อง่าทำท่าน่ากลัว

“อย่าท้าผู้ชาย นะพิช ถ้าผมเอาจริงคุณไม่รอดหรอก” ชายหนุ่มหรี่ตา อมยิ้มกับท่าทางตื่น ๆ ของหญิงสาว วันนี้หล่อนคงประสาทเสียมากพอดู

“ผู้ชายเหรอคะ...” หญิงสาวหลุดปากออกไปด้วยความโมโห

“นี่ก็อีกเรื่อง ฉลาดทุกอย่าง แต่เรื่องง่าย ๆ กลับดูไม่ออก” ชายหนุ่มยิ้ม ส่ายหัว เห็นเป็นเรื่องตลก

“ใครจะไปรู้ล่ะคะ ว่าอันไหนจริง อันไหนเท็จ” หญิงสาวทั้งโกรธทั้งอาย ที่โดนต่อว่าตรง ๆ ทั้ง ๆ ที่หล่อนก็ดูเหมือนโง่จริง ๆ ด้วย หล่อนวางแจกันลง เพราะเริ่มรู้สึกเมื่อย แต่มือก็ยังเกาะขอบประตูไว้อย่างเหนียวแน่น

“พิช..ผมว่าวันนี้ คุณเครียดเกินไปแล้วล่ะ...กลับไปพักผ่อนนะคนดี..พรุ่งนี้ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง” ชายหนุ่มปลอบประโลม เลิกกวนประสาท

“ไม่ต้องตบหัวแล้วมาลูบหลังเลยนะ” หญิงสาวบ่นออกมาดัง ๆ แต่ก็ยอมกลับบ้านแต่โดยดี