บทที่ 5

“ทั้งๆ ที่พี่โรสตายไปตั้งสองปีแล้วนะเหรอ ทำไมพี่ปุณณ์ถึงไม่มองมาที่เดซี่บ้าง รู้ไหมว่าเดซี่เองก็รักพี่ปุณณ์ไม่น้อยกว่าพี่โรสเลย” เดซี่พูดความในใจออกไปให้ปุณณ์ได้ยินอีกครั้ง เพราะเธอพยายามบอกรัก พยายามอยากจะอยู่เคียงข้างเขามาตั้งแต่พี่สาวเสียชีวิต แต่ทว่าปุณณ์กลับเมินเฉยไม่ยอมรับสิ่งที่เธอพยายามส่งให้ แถมยังผลักไสตลอดเวลาอีก

“หยุดพูดเพ้อเจ้อได้แล้วเดซี่”

“เดซี่ไม่ได้เพ้อเจ้อ”

“เดซี่!” ปุณณ์จ้องมองมาที่เดซี่อย่างไม่พอใจ เขาให้เกียรติเธอ ดูแลเธอในฐานะน้องสาวของโรสมาตลอด แต่ไม่ใช่ให้เธอมาทำกิริยาแบบนี้กับเขาหรอกนะ

“ทำไมคะ ทำไมพี่ปุณณ์ถึงรักเดซี่ไม่ได้”

“เพราะพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเดซี่” เสียงทุ้มเอ่ยตอบเหมือนครั้งก่อนที่ถูกเดซี่ถาม หรือต่อให้เธอจะถามแบบนี้อีกสักกี่ครั้ง คำตอบปุณณ์ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“ไม่ได้คิดอะไรเลยได้ยังไง ทั้งๆ ที่บางครั้งพี่ปุณณ์ก็ดูเป็นห่วงเดซี่มาก เดซี่อยากได้อะไรก็หาให้”

“นั่นเพราะเดซี่คือน้องสาวของคนที่พี่รัก”

“ไม่จริง” เดซี่รีบปฏิเสธ เพราะเธอคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าปุณณ์มีใจให้

“ขอโทษ หากคำพูดหรือการกระทำของพี่ทำให้เดซี่เข้าใจผิด แต่พี่ก็ยังยืนยันคำตอบเดิม ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้ก็เพราะเดซี่เป็นน้องสาวของโรส หากเป็นคนอื่นพี่คงเลิกสนใจไปนานแล้ว”

“แต่เดซี่ไม่อยากเป็นแค่น้องสาว เดซี่รักพี่ปุณณ์มากนะคะ” เอ่ยจบเดซี่ก็พุ่งเข้าไปกอดปุณณ์ ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็พยายามดันตัวเธอให้ออกห่าง

“หยุดทำแบบนี้เสียทีเดซี่”

“ไม่หยุด เดซี่รักพี่ปุณณ์ ยังไงๆ พี่ปุณณ์ก็ต้องเป็นของเดซี่คนเดียว” เดซี่ไม่จบแค่กอดเพราะเธอพยายามจูบปุณณ์ให้ได้

“เธอมันบ้าไปแล้ว รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา” ปุณณ์ใช้แรงที่มากกว่าผลักร่างบอบบางของเดซี่ให้ออกห่าง เธอเองก็ไม่ยอมแพ้เพราะทำท่าจะเข้าไปกอดเขาไว้อีกครั้ง แต่พอได้สบตาด้วยก็ถึงกับก้าวขาไม่ออก เพราะปุณณ์เวลานี้ดูน่ากลัวเหลือเกิน โดยเฉพาะแววตาเฉยชาที่เขามองมายังเธอ

“ตั้งสติแต่ถ้ามันตั้งไม่ได้ก็ออกไปจากบ้านพี่ซะ เดี๋ยวให้คนไปส่งที่สนามบิน” เอ่ยจบปุณณ์ก็เดินห่างออกไป เดซี่ก็ไม่วายเข้ามาคว้าแขนของเขาไว้ พร้อมกระชากให้ชายหนุ่มหยุดและเธอก็ทำสำเร็จเสียด้วย

“นี่พี่ปุณณ์กำลังไล่เดซี่อยู่นะคะ” ใบหน้าของเดซี่เต็มไปด้วยความบูดบึ้ง บ่งบอกถึงความไม่พอใจ

“จะว่าแบบนั้นก็ได้” ปุณณ์สลัดแขนจนหลุด ชายหนุ่มจ้องมองเธอด้วยแววตานิ่งๆ ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่แม้จะหันกลับมามองเธอด้วยซ้ำ

“พี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์ กรี๊ดดดดด” เดซี่กรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ ยิ่งปุณณ์ผลักไสเธอก็ยิ่งอยากเอาชนะชายหนุ่ม ต่อให้เขาไม่ได้รักเธอแต่เธอก็ต้องการเขา

เดซี่ยืนกำหมัดแน่น ใบหน้าบึ้งตึง ท่าทางของเธอเหมือนคนขาดสติ ก่อนที่เดซี่จะสั่งตัวเองให้หายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อดึงสติ คนอย่างเธอไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอก ในเมื่อต้องการเอาชนะเธอก็จะไปให้สุดเหมือนกัน รับรองว่าปุณณ์ต้องแพ้และมาสยบแทบเท้าเธอแน่

เมื่อคิดแบบนั้น เดซี่จึงกลับขึ้นไปห้องเพื่อเก็บของใช้ส่วนตัว จากนั้นก็ขึ้นรถที่ปุณณ์สั่งให้คนขับรถเตรียมไว้รอ เดซี่ไปสนามบินทันที โดยเธอมีแผนการบางอย่างอยู่ในใจและมั่นใจด้วยว่าเธอจะเป็นผู้ชนะในเกมครั้งนี้

หลังเสร็จสิ้นงานแต่งงานของแก้วตา เนตรดาวก็กลับเข้ากรุงเทพฯ ทันที แต่เป็นการกลับพร้อมเจ้าสาวเจ้าบ่าวป้ายแดง เพราะทั้งคู่มีแผนจะบินไปฮันนีมูน พอลงเครื่องที่ดอนเมืองปุ๊บแก้วตาและอานนท์ก็จะไปต่อเครื่องที่สุวรรณภูมิเพื่อบินไปปารีสทันที

เนตรดาวนั่งมองภาพขณะที่แก้วตาอยู่กับอานนท์ เพราะทั้งคู่น่ารักกระหนุงกระหนิงตามประสาข้าวใหม่ปลามัน ที่โลกทั้งใบคงกำลังเป็นสีชมพู เห็นแบบนั้นแล้วก็หันมองตัวเอง คงต้องโสดกันยาวๆ ไปล่ะเนอะ เพราะเนื้อคู่เธอยังไม่เกิดนี่นา หรือเกิดแล้วแต่อาจกำลังตามหาตัวเธออยู่ก็เป็นได้

“อยากได้ของฝากอะไรที่ปารีสไหมแก” เมื่อลงเครื่องกันเสร็จแก้วตาก็เอ่ยถามขึ้น

“ขอหลานน่ารักๆ สักคนก็พอ”

“พี่จะขยันส่งการบ้านไม่ให้ขาดครับ” อานนท์เอ่ยรับขึ้น นั่นทำให้แก้วตาที่เวลานี้ออกอาการเขินอย่างหนัก ต้องหันไปส่งค้อนให้

“พี่นนท์”

“ทำดีแล้วค่ะพี่นนท์” เนตรดาวยกนิ้วโป้งให้ชายหนุ่ม

“แกก็...ยังจะไปเข้าข้างพี่นนท์อีก”

“โอ๋ๆ อย่าน้อยใจไปสิ ที่เข้าข้างเพราะแกจะได้มีน้องปารีสมาฝากฉันไง เดินทางปลอดภัยนะแก”

“อื้อ...อีกสองอาทิตย์เจอกัน”

“อืม” เนตรดาวพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งสองจะโบกมือลากัน แก้วตาและอานนท์นั่งรถไปสนามบินสุวรรณภูมิ ส่วนเนตรดาวก็กลับออกจากสนามบินดอนเมืองแล้วโบกรถแท็กซี่เพื่อจะกลับบ้านเช่นกัน

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดอ่านไลน์ของครอบครัว ซึ่งเวลานี้พ่อกับแม่ที่ไปพักผ่อนที่ปากช่อง ก็กำลังขับรถกลับเช่นกันแถมเวลานี้พิกัดเหมือนจะอยู่บนทางด่วนดอนเมืองแล้วอีกต่างหาก

‘ขับรถดีๆ นะคะพ่อ’ เนตรดาวส่งข้อความไปบอก ซึ่งผู้เป็นแม่ก็ส่งสติ๊กเกอร์โอเคกลับมาแทน พลอยทำให้ลูกสาวยิ้มให้กับความน่ารักของแม่และพ่อ ที่เมื่อก่อนปฏิเสธการเล่นไลน์ โดยบอกว่าทำไม่เป็นบ้างละ ยุ่งยากบ้างละ สุดท้ายพอเธอค่อยๆ สอนก็เริ่มชินและใช้คล่อง ไปๆ มาๆ ก็สนุกกับการส่งข้อความ ส่งการ์ด ส่งสติ๊กเกอร์

“อุ๊ย!” เนตรดาวอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ รถแท็กซี่คันที่เธอนั่งอยู่ก็เบรก นั่นทำเอาเธอหัวทิ่ม โทรศัพท์หลุดมือทันที

“ขอโทษทีน้อง พอดีรถคันหน้าเบรกกะทันหัน”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่” เอ่ยตอบเสร็จเนตรดาวก็ก้มไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่เวลานี้หล่นอยู่ใกล้ๆ เท้าขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือหน้าจอมันแตก พลอยทำให้รูปพ่อและแม่ที่เธอตั้งไว้เป็นรูปวอลเปเปอร์ดูเหมือนแตกตามไปด้วย

จู่ๆ ใจของเนตรดาวก็รู้สึกหวิวอย่างหาสาเหตุไม่ได้ มากไปกว่านั้นคือเหมือนใจจะขาด มือเย็นเฉียบไปเสียดื้อๆ ก่อนจะหลับตาแล้วสูดอากาศเข้าปอดให้ลึกๆ หวังไล่อาการเหล่านี้ให้ออกไป

ตุบบบ

เอี๊ยดดดดด

โครมมมมมม