บทที่ 4

ส่วนเนตรดาวเมื่อมาถึงห้องอาหารได้ก็นั่งถอนหายใจออกมาหนักๆ ติดกันอยู่หลายครั้ง เพราะเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปเมื่อครู่นี้ทำให้เธอตกใจมากจริงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นวางตรงหัวใจของตัวเองที่ยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ

“เขาเรียกเราว่าโรสเหรอ แล้วเราไปหน้าเหมือนคนที่ชื่อโรสถึงขนาดนั้นเชียว” คิดแล้วเนตรดาวก็ปวดหัวตุบๆ จึงเลิกคิด ก่อนจะเปลี่ยนใจมาสนใจอาหารตรงหน้า ยิ่งได้เห็นยิ่งได้กลิ่นท้องก็ร้องประท้วง เพราะตั้งแต่บ่ายเธอแทบไม่ได้กินอะไรเลย

แม้จะไม่อยากรับไมตรีประเภทนี่จากชายแปลกหน้าคนนั้นสักเท่าไหร่ แต่ก็ทนต่อความหิวไม่ได้ นั่นทำให้เธอลงมือกินมื้อเย็นที่ล่วงเลยมาเป็นมื้อดึก ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องและเสียงซุบซิบของเหล่าพนักงานที่กำลังเอ่ยถึงเธอ

“เหมือนจริงด้วย”

“มิน่าคุณปุณณ์ถึงได้เข้าไปคุยกับเธอ”

“หรือว่าคุณโรสเธอจะมาเกิดใหม่แล้ว”

“บ้า...พึ่งจะเสียไปสองปีเอง เกิดใหม่อะไรจะโตไวขนาดนี้กัน”

“นั่นนะสิ”

“แล้วเธอเป็นใคร?” นั่นคือประโยคคำถามที่ดังขึ้น แต่ทว่าตอนนี้กลับไม่มีใครรู้พอที่จะเอ่ยตอบได้

แม้จะนอนดึกแค่ไหน หรือเจอเรื่องน่าตกใจตอนเดินหาห้องอาหารเมื่อคืน แต่เช้านี้เนตรดาวก็ยังคงตื่นมาพร้อมความสดใส เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำก่อนที่นาฬิกาซึ่งตั้งปลุกไว้จะส่งเสียงด้วยซ้ำ

โดยชุดเพื่อนเจ้าสาวเป็นเดรสปาดไหล่สีฟ้าน้ำทะเล ซึ่งเพื่อนเจ้าสาวแต่ละคนจะได้ชุดคนละแบบ แต่โทนสีคือไล่กันมาตั้งแต่ฟ้าพาสเทลถึงฟ้าเข้ม แต่เป็นสีเข้มที่ยังคงโทนอบอุ่นไม่ได้ร้อนแรง

ส่วนทรงผมนั้นเนตรดาวถักเปียวนรอบศีรษะ ด้านหน้าก็แสกกลางพร้อมปล่อยปอยผมลงมาคลอเคลียใบหน้าและรอบศีรษะอีกหน่อยสองสามช่อ สำรวจความเรียบร้อยหน้ากระจกเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็พุ่งตัวไปที่ห้องเจ้าสาวทันที และเมื่อมาถึงเนตรดาวก็ถึงกับตะลึงในความสวยของแก้วตา

“แกเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด” คำชมของเนตรดาวทำให้เจ้าสาวคนสวยยิ้มแก้มปริ แก้วตาห่วงเรื่องงานพิธีเพราะมันเต็มไปด้วยรายละเอียดยิบย่อย แต่นายพิธีรวมถึงพนักงานที่ดูแลงานให้ต่างบอกเป็นเสียงเดียวว่าไม่มีอะไรน่าห่วง นั่นทำให้แก้วตาสบายใจขึ้นได้มาก

เนตรดาวมองรอยยิ้มที่มีบนใบหน้าของแก้วตาอยู่ตลอดเวลา เธอไม่เคยเห็นเจ้าบ่าวของเพื่อนรักมาก่อน อย่างมากก็เห็นผ่านรูปถ่ายที่แก้วตาส่งให้ดู แต่ทว่าวันนี้เธอกลับได้เห็นตัวจริงของอานนท์ ยอมรับว่าชายหนุ่มดูดี หล่อ ลุคเขาดูอบอุ่นและเหมาะกับแก้วตาราวกับกิ่งทองใบหยก

“ขอให้แกมีความสุขมากๆ” นั่นคือคำอวยพรที่เนตรดาวคิดออก แม้จะอยากพูดอะไรตั้งมากมาย แต่พอถึงเวลาจริงกลับตื้นตันจนพูดไม่ออก

“อื้อ...ขอบใจมากนะแก” เจ้าสาวคนสวยน้ำตาเอ่อด้วยความดีใจเช่นเดียวกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะส่งยิ้มให้กัน เนตรดาวคอยดูแลความเรียบร้อยให้แก้วตา ช่วยหยิบนั่นจับนี่ตลอดทั้งงาน กว่าจะได้พักก็เล่นเอาเธอแทบจะหมดแรง

แต่ทว่าทุกการกระทำของเธอกลับตกอยู่ในสายตาของปุณณ์ ชายหนุ่มมารีสอร์ตตั้งแต่เช้า โดยปล่อยให้แขกอย่างเดซี่ชะเง้อมองหาจนคอยาวอยู่ที่บ้าน นั่นเพราะวันนี้เขาเองก็ได้รับเชิญมาร่วมแสดงความยินดีเช่นกัน

“วุฒิ”

“ครับนาย” วุฒิลูกน้องคนสนิทของปุณณ์ขยับเท้าเข้ามาหาพร้อมเอ่ยรับ

“สืบประวัติของผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันหน่อย”

“ได้ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับอย่างไม่ลังเล แม้ปุณณ์ไม่ได้เอ่ยชื่อเธอคนนั้นออกมา แต่เพราะอยู่รับใช้มาหลายปีทำให้วุฒิอ่านใจผู้เป็นนายออกว่าหมายถึงใคร เพราะตั้งแต่มาปุณณ์ก็จับจ้องไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งแทบไม่วางตา แรกๆ เขาก็สงสัยแต่พอเห็นหน้าเธอชัดๆ ถึงได้กระจ่าง

เธอคนนั้นช่างมีใบหน้าที่คล้ายกับคนรักของเจ้านายเขาเหลือเกิน หากเขาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ก็คงอยากรู้ประวัติของผู้หญิงคนนั้นเช่นกัน วุฒิปลีกตัวไปทำงานทันที ยิ่งเธอมาพักที่รีสอร์ตด้วยแล้ว การสืบประวัติก็ยิ่งง่าย เพราะแขกทุกคนต้องลงทะเบียนการเข้าพัก แม้จะมาเป็นกรุ๊ปก็ตาม

แต่ปุณณ์คงไม่อยากได้เพียงข้อมูลผิวเผินแบบนี้แน่ นั่นทำให้วุฒิต้องสืบให้ลึกขึ้นกว่าเดิม ซึ่งมันอาจต้องใช้เวลาสักสองสามวัน

จังหวะนั้นเนตรดาวก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเก็บบันทึกภาพงานแต่งงานของแก้วตาไว้ รวมถึงถ่ายภาพรีสอร์ตสวยๆ ไว้สร้างแรงบันดาลใจให้ตัวเองเช่นกัน ว่าสักวันเธอต้องมีบ้านริมทะเลให้ได้ ถ่ายมุมนั้นมุมนี้อย่างเพลิดเพลิน กระทั่งจู่ๆ ก็ถ่ายกดถ่ายรูปของปุณณ์เข้าอย่างไม่ตั้งใจ

“อุ๊ย!” เนตรดาวอุทานออกมา เพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมาอยู่ในเฟรม แต่จะโทษเขาก็คงไม่ถูกเพราะเธอเป็นคนถ่าย ส่วนเขาก็แค่ยืนอยู่เฉยๆ ทำหน้านิ่งๆ เหมือนกำลังโกรธใครอยู่ตลอดเวลา นั่นทำให้เนตรดาวหันหลังให้เขาแล้วเดินเลี่ยงออกไป ส่วนรูปไว้ค่อยไล่ลบทีหลัง

ปุณณ์เผลอยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย เขาใช้เวลาอยู่ที่รีสอร์ตกระทั่งงานแต่งงานของอานนท์และแก้วตาเสร็จสิ้นจึงกลับเข้าบ้าน และทันทีที่มาถึงเดซี่ก็มองเขาด้วยสายตาไม่พอใจราวกับไปทำอะไรผิดมา ซึ่งเป็นแววตาที่ปุณณ์นั้นไม่ชอบเอาเสียเลย ก่อนที่เดซี่จะปรับอารมณ์ให้เย็นลงแล้วเอ่ยถามเขาออกไป

“หายไปไหนมาแต่เช้าคะพี่ปุณณ์”

“ออกไปธุระมานิดหน่อย”

“ธุระอะไร นี่มันวันอาทิตย์นะคะ ไม่ใช่วันทำงานซะหน่อย”

“ธุระส่วนตัวครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก แต่มันกลับเป็นคำตอบที่ตอกหน้าของเดซี่จนเธอหน้าชา ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงฝืนส่งยิ้มให้ปุณณ์ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งๆ ที่ใจอยากจะกรี๊ดออกมาเสียด้วยซ้ำ

“อ๋อค่ะ ถ้างั้นก็แสดงว่าวันนี้พี่ปุณณ์ว่างแล้วใช่ไหมคะ”

“ก็ไม่เชิงครับ เพราะพี่ยังมีงานต้องทำ” พอได้ยินคำว่างาน เดซี่ก็อารมณ์ขึ้น นั่นเพราะเธอคาดหวังให้ปุณณ์คอยตามใจ คอยพาเธอไปที่นั่นที่นี่ ไม่ใช่เอาแต่ทำงานๆ จนลืมเธอไปเช่นนี้

“งาน งานอีกแล้ว เดซี่มาหากี่ครั้งต่อกี่ครั้งพี่ปุณณ์ก็ทำแต่งานๆ แล้วก็งาน ถ้าเป็นพี่โรสพี่ปุณณ์คงมีเวลาให้มากกว่านี้สินะ”

“ใช่...สำหรับพี่โรสยังคงสำคัญเสมอ”