บทที่ 3

เนตรดาวค่อยๆ เดินลงสระท่ามกลางความสลัวของแสงไฟยามค่ำคืน ที่เปิดให้แสงสว่างอยู่โดยรอบ เธอเพลิดเพลินกับการว่ายน้ำอย่างสบายใจ ยิ่งแขกส่วนใหญ่ของทางรีสอร์ตไม่ได้เข้าใช้สระว่ายน้ำในเวลานี้ เนตรดาวก็ยิ่งมีความเป็นส่วนตัว และนั่นทำให้เธอลืมเรื่องเวลาไปเสียสนิท ว่าที่นี่ห้ามลงเล่นน้ำหลังสี่ทุ่ม

“ดึกป่านนี้แล้ว ยังให้แขกลงเล่นน้ำอีกเหรอ” น้ำเสียงห้วนๆ ของปุณณ์ที่ยังคงไม่กลับบ้านเอ่ยถามกับผู้จัดการรีสอร์ตขึ้น แขกที่เข้าพักเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์ล้วนแต่เป็นแขกที่จะมาร่วมงานแต่งงานวันพรุ่งนี้ทั้งนั้น เพราะอานนท์แทบจะเหมารีสอร์ตเขาสำหรับไว้เป็นที่พักรับรอง

“ขอโทษด้วยค่ะ”

“บอกให้แขกขึ้นซะ”

“ค่ะ...เดี๋ยวดิฉันไปแจ้งแขกให้” เอ่ยรับจบ ผู้จัดการรีสอร์ตก็รีบตรงไปหาแขกคนที่ว่า ซึ่งก็คือเนตรดาวที่เวลานี้ยังคงเพลิดเพลินกับการเล่นน้ำ และเมื่อรู้ว่าเธออยู่ในสระเกินเวลา เนตรดาวก็รีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ก่อนจะรีบขึ้นจากสระว่ายน้ำอย่างรวดเร็ว

เมื่อเคลียร์เรียบร้อยผู้จัดการรีสอร์ตก็กลับมาหาปุณณ์อีกครั้ง วันนี้ชายหนุ่มอยู่ดึกกว่าทุกวัน อาจเพราะพรุ่งนี้มีการใช้พื้นที่รีสอร์ตจัดงานแต่งงาน แถมเจ้าบ่าวยังเป็นญาติห่างๆ ของชายหนุ่มด้วยกระมัง ถึงได้ลงมาคุมงานด้วยตัวเองแบบนี้

“งานแต่งงานที่จะใช้พื้นที่พรุ่งนี้ จัดการให้เรียบร้อย อย่าให้มีอะไรผิดพลาด” ปุณณ์เอ่ยกำชับอีกครั้ง นั่นเพราะไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดในวันแต่งงานของอานนท์ เพราะมันจะพลอยทำให้รีสอร์ตของเขาเสื่อมเสียชื่อเสียงตามไปด้วย

“ค่ะ” ผู้จัดการรีสอร์ตพยักหน้ารับ ส่วนปุณณ์ก็แยกตัวไปเดินดูความเรียบร้อยอีกสักหน่อยก็จะกลับบ้านเช่นกัน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขามีเอกสารต้องเซ็นจึงเดินกลับไปที่ห้องทำงานและใช้เวลาอยู่ที่นั่นเกือบครึ่งชั่วโมง

กระทั่งเคลียร์งานเสร็จก็ปิดโน้ตบุ๊คปิดไฟในห้องเพื่อจะกลับไปพักผ่อน แต่ทว่าเมื่อเดินผ่านมุมตึกที่เชื่อมระหว่างห้องพักและส่วนที่เป็นออฟฟิศ ร่างหนาก็ปะทะเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ปุณณ์ทรงตัวได้ดีแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับลงไปนั่งกับพื้น

“ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้มอง” เอ่ยเสร็จเนตรดาวที่ยังคงนั่งอยู่กับพื้นก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่เธอชนเข้าเมื่อครู่นี้ แล้วหยัดตัวลุกขึ้นยืน

เพียงแวบแรกที่ปุณณ์มองเห็นหญิงสาวตรงหน้า หัวใจของเขาก็ถึงกับเต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดในตัวสูบฉีดจนรู้สึกหายใจไม่ทัน

“โรส” ปุณณ์พึมพำชื่อคนรักที่จากไปเบาๆ พร้อมกับเพ่งมองเธอให้ชัดๆ ว่าผู้หญิงคนนี้คือโรสจริงใช่ไหมหรือเขาแค่ฝันไปเท่านั้น

ปุณณ์ขยับเท้าเข้าไปหาอย่างลืมตัวพร้อมยื่นมือออกไปหวังคว้าตัวเนตรดาวเข้ามากอด เพราะเขานั้นคิดถึงเธอเหลือเกิน แต่ท่าทางของเขาทำให้หญิงสาวตรงหน้าหวาดระแวงจนต้องถอยหลังให้ห่าง พร้อมหันซ้ายหันขวามองหาใครก็ได้ หากพบเธอก็จะตะโกนขอให้เข้ามาช่วย แต่ทว่าเวลานี้กลับไม่มีใคร

“โรส...นั่นใช่คุณหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อในสายตาตัวเอง เพราะตั้งแต่โรสเสียชีวิตไปเขาไม่เคยฝันถึงเธอด้วยซ้ำ แล้วจู่ๆ วันนี้เธอกลับมายืนอยู่ตรงหน้า

“หยุดนะ ขยับออกไปให้ห่างจากฉัน” เพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยทำให้เนตรดาวขยับออกห่างจากชายตรงหน้าเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังคงตามมาประชิดไม่เลิกราเช่นกัน แถมยังพูดอะไรที่เนตรดาวฟังแล้วไม่เข้าใจอีกต่างหาก

“ผมรอคุณมาตั้งนาน รอว่าเมื่อไหร่คุณจะมาหาผม ในที่สุด...” ยังไม่ทันทีที่ปุณณ์จะได้เอ่ยจนจบประโยค เนตรดาวก็แทรกขึ้น

“คุณพูดอะไร รู้ไหมว่ากำลังคุกคามทำให้ฉันกลัว อีกอย่างฉันไม่ได้ชื่อโรส” ประโยคสุดท้ายของเนตรดาวที่ดังขึ้นเหมือนกับช่วยดึงสติของปุณณ์ให้คืนมาเช่นกัน เพราะทำให้ชายหนุ่มชะงักและหยุดนิ่งอยู่กับที่ ในขณะที่เนตรดาวซึ่งเวลานี้กลัวจนตัวสั่นก็พลอยหายใจหายคอโล่งได้มาก

ปุณณ์เพ่งมองหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะได้คำตอบว่าเธอไม่ใช่คนรักของเขาจริงๆ เป็นเพียงผู้หญิงที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกันเท่านั้นเอง ส่วนเขาก็สติหลุดเพ้อพูดอะไรไม่เข้าท่าออกไปต่อหน้าเธอเสียมากมาย คงเพราะตั้งแต่ที่โรสเสียชีวิตไป เขาไม่เคยฝันถึงเธอทั้งๆ ที่ทุกคนรอบข้างต่างฝันถึง

“คุณคะ...ฉันต้องการความช่วยเหลือค่ะ” ทันทีที่มองเห็นพนักงานของทางรีสอร์ตที่บังเอิญเดินผ่านมา เนตรดาวก็เอ่ยเรียกเธอคนนั้นขึ้นเพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งพนักงานรีสอร์ตคนดังกล่าวก็เดินเข้ามาหาอย่างไม่รีรอ ก่อนจะโค้งศีรษะให้เจ้านายไปเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามเนตรดาวขึ้น

“มีอะไรให้ดิฉันช่วยเหลือหรือคะ”

“คือฉันกำลังจะไปห้องอาหารน่ะค่ะ แต่ทว่าเดินมาผิดทางแล้วก็เจอกับ...” นั่นคือเป้าหมายที่เนตรดาวจะไป เธอรู้มาว่าห้องอาหารของที่นี่เปิดบริการยี่สิบสี่ชั่วโมงเพื่อรองรับแขกที่เข้าพัก บวกกับความหิวที่ทำเอานอนไม่หลับ จึงต้องมาหาอะไรลงท้อง

“ผมชื่อปุณณ์ ขอโทษหากทำให้คุณตกใจ” ปุณณ์แนะนำตัวออกไป แต่ไม่ได้บอกว่าเขานั้นคือเจ้าของที่นี่

“ไม่เป็นไรค่ะ” เอ่ยจบก็ส่งยิ้มแห้งให้เขา เมื่อครู่เธอกลัวชายหนุ่มจริงๆ จู่ๆ ก็เดินมาหาแถมยังเรียกเธอว่าโรสด้วย เจอแบบนี้เข้ามีใครบ้างจะไม่ระแวง

“พาคุณผู้หญิงไปที่ห้องอาหารแล้วเสิร์ฟอาหารที่ดีที่สุดให้กับเธอ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับพนักงานที่เวลานี้ยืนรอรับคำสั่ง

“ไม่ต้องค่ะ” เนตรดาวรีบปฏิเสธ

“มื้อนี้ผมขอเป็นเจ้ามือนะครับ โปรดรับไว้” เอ่ยจบปุณณ์ก็เดินห่างออกไป ชายหนุ่มอยากหันหลังกลับไปมองหน้าผู้หญิงคนนี้ให้ชัดๆ อีกสักครั้ง เพราะไม่คิดว่าบนโลกนี้จะมีผู้หญิงที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับโรสมากกว่าเดซี่น้องสาวแท้ๆ ของเธอเสียอีก

ก่อนที่ปุณณ์จะสั่งให้ตัวเองหยุดคิดเรื่องผู้หญิงคนนั้น เพราะต่อให้เธอคล้ายกับโรสมากแค่ไหนแต่ก็ได้แค่ความคล้าย โรสในตอนนี้ได้จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับแล้วนั่นเอง แต่ยิ่งห้ามปุณณ์กลับยิ่งอยากรู้ว่าผู้หญิงเมื่อครู่นี้เป็นใครกันแน่ และไม่มีอะไรที่หากคนอย่างเขาอยากรู้แล้วไม่ได้รู้