ตอนที่ 3

นายหน้าเปิดเอกสารที่เตรียมมา วางไว้บนโต๊ะกลางห้องอย่างเป็นขั้นเป็นตอน

รชานนท์ถอยกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ ขณะสายตายังคงจับจ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้าไม่ละไปไหน

แพรทองพยายามรวบรวมสติ เธอนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขา แม้จะยังรู้สึกได้ถึงแรงสะท้อนจากบทสนทนาเมื่อครู่ที่ยังลุกโชนอยู่ในอก

“ในเบื้องต้น บริษัทของคุณรชานนท์เสนอราคาซื้อคืนที่ดินแปลงนี้ในราคาที่สูงกว่าตลาดปกติถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์นะครับคุณแพรทอง ถือว่าเป็นข้อเสนอที่ค่อนข้างดีเลยทีเดียวครับ”

นายหน้าอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากตอบ รชานนท์ก็พูดแทรกขึ้นมา เสียงเข้มชัดเจน

“นี่คือข้อเสนอที่ดีที่สุดสำหรับที่ดินแปลงนี้ ถ้าคุณยังไม่ยอม... ผมก็พร้อมจะเพิ่มแรงกดดันให้มากขึ้น แพรทอง”

หญิงสาวปรายตามองเขาอย่างเหนื่อยหน่ายและโมโห

“อย่าคิดว่าคุณจะควบคุมทุกอย่างในชีวิตฉันได้เหมือนแต่ก่อนนะ รชานนท์”

“ผมไม่ได้แค่คิด แต่ผมทำมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

เขายิ้มมุมปาก สายตาคมกริบจ้องมองเธอราวกับจะกลืนกินให้หายไปทั้งตัว

“และผมจะทำมันอีกครั้ง จนกว่าคุณจะยอมจำนนด้วยตัวเอง”

“ไม่มีวัน!”

“มีสิ... เพราะคุณเองก็ยังไม่ลืมสัมผัสของผม ร่างกายของคุณน่ะ... ยังจดจำผมได้ดีเหมือนเดิม”

แพรทองกัดฟันแน่น พยายามกดอารมณ์ที่ปะทุขึ้นจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

“คุณอย่ามั่นใจในตัวเองนักเลย รชานนท์ ทุกอย่างมันจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว”

“วันไหนเหรอ? วันที่คุณเซ็นใบหย่า? หรือวันไหนกันแน่?” รชานนท์ย้อนถาม พร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ

นายหน้าเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคนสลับไปมา สีหน้าเริ่มไม่แน่ใจในสถานการณ์ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างลังเล

“เอ่อ... ขออภัยนะครับ ทั้งสองท่านรู้จักกันมาก่อนหรือครับ”

แพรทองหันไปยิ้มบางๆ ให้เขา

“เราเคยมี... ธุรกิจบางอย่างร่วมกันค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างจบไปแล้ว”

รชานนท์หันไปตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

“แต่สำหรับผม... ธุรกิจนั้นยังไม่จบครับ”

นายหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามเก็บความสงสัย เพราะไม่กล้าซักไซ้มากกว่านี้

“เอ่อ... ถ้าอย่างนั้น ขออนุญาตเริ่มอธิบายรายละเอียดเอกสารต่อนะครับ”

แพรทองสูดลมหายใจลึก เธอจ้องมองคนตรงหน้าอย่างท้าทาย แม้จะรู้ดีว่าครั้งนี้เขามีอำนาจเหนือกว่าก็ตาม

“ฉันจะไม่ยอมขายที่ดินให้คุณแน่นอน และฉันจะไม่ยอมเจอหน้าคุณอีกแล้ว จำเอาไว้ด้วย รชานนท์”

รชานนท์เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มือที่กอดอกค่อยๆ เคาะนิ้วกับต้นแขนตัวเองช้าๆ รอยยิ้มที่มุมปากยังไม่เลือนหาย

“ไม่เป็นไรแพรทอง... ผมชอบเล่นเกมที่ต้องใช้เวลา”

เขาหรี่ตามองเธออย่างคุกคาม

“และคุณจะเป็นฝ่ายวิงวอนขอผมเอง ในทุกๆ เรื่อง...”

แพรทองขบกรามแน่นจนรู้สึกเจ็บ ใบหน้าร้อนผ่าวจนแทบไหม้

เธอผลักเอกสารที่นายหน้าวางไว้ตรงหน้าออกไปเบาๆ

“ฉันไม่รับข้อเสนอของคุณ ไม่ต้องทบทวน ไม่ต้องกลับไปคิด เพราะฉันจะไม่มีวันขายที่ดินแปลงนี้ให้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด!”

เธอพูดกับนายหน้าแล้วก็รีบลุกขึ้น เก็บกระเป๋าถืออย่างมั่นคง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย

รชานนท์นั่งมองแผ่นหลังของเธอที่ค่อยๆ ห่างออกไป รอยยิ้มพึงพอใจแต้มที่มุมปาก

“ผมจะทำให้คุณวิ่งกลับมาหาผมเอง แพรทอง”

นายหน้าซึ่งยืนอึ้งอยู่นาน รีบหันกลับมาหาเขาอย่างรู้สึกผิด

“ผมขอโทษนะครับคุณรชานนท์ ผมไม่รู้เลยว่าทั้งสองท่าน... มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก่อน ผมทำให้บรรยากาศดูไม่เหมาะสม...”

รชานนท์โบกมือเบาๆ คล้ายจะบอกว่าไม่ใส่ใจอะไร

“ไม่เป็นไร คุณทำได้ดีมาก ที่เหลือ... ผมจะจัดการเอง”

นายหน้าพยักหน้าอย่างโล่งอก ก่อนจะเก็บเอกสารและขอตัวออกไปอย่างสุภาพ ทิ้งรชานนท์ให้นั่งลำพังอยู่ในห้องรับรองที่เงียบสงัด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงไม่จางจากใบหน้า

เมื่อก่อนเขาเคยคิดเสมอว่า ระหว่างเขากับแพรทอง มันมีแค่เซ็กซ์... มีแค่ร่างกายของเธอที่เขาติดใจ

เขาเคยมั่นใจ ว่าตัวเองไม่เคยรักเธอเลยสักนิดเดียว

สำหรับเขา เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่อยู่บนเตียงด้วยกันทุกคืน เป็นเพียงร่างนุ่มนวลที่เขาเคยย่ำยีด้วยความเร่าร้อน เป็นเพียงความคุ้นเคยที่เขาเคยเสพติดเท่านั้น

แต่วันนี้ เวลานี้... เมื่อได้เห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

เขารู้แล้วว่า มันไม่ใช่แค่ร่างกายของเขาที่หิวกระหายเธอ

แต่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขา... ก็กำลังโหยหาเธอไม่ต่างกัน