ตอนที่ 4

สามวันหลังการเจรจา รชานนท์ก็เริ่มเดินเกมร้ายต่อทันที

เขาส่งทีมกฎหมายเข้าไปเจรจากับเจ้าของที่ดินรอบๆ ที่ดินของแพรทอง เขาซื้อพื้นที่โดยรอบจนเกือบหมด เหลือเพียงแปลงของเธอเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่

เส้นทางขนส่งที่ใช้ผ่านไปยังร้านเบเกอรี่ของเธอเริ่มถูกปิดปรับปรุง เส้นทางสำรองก็ถูกบริษัทในเครือของเขาซื้อกิจการไปจนหมด

เธอพยายามดิ้นรน ติดต่อเครือข่ายเก่า พยายามหาทางออก แต่ทุกเส้นทางที่เธอเคยมี ค่อยๆ ถูกปิดลงทีละเส้น จนในที่สุดเธอก็ถูกต้อนจนมุม และไร้ทางออกจนรู้สึกมืดแปดด้าน

และเมื่อวันที่เธอสิ้นหวัง เขาก็ปรากฏตัวในร้านเบเกอรี่ของเธอโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้ามาก่อน

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบาๆ เธอเงยหน้าขึ้นจากหน้าเคาน์เตอร์ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา

รชานนท์ในชุดสูทเรียบหรู ก้าวเข้ามาในร้านราวกับเป็นเจ้าของพื้นที่ สายตาคมกริบกวาดมองทั่วร้าน ก่อนจะหยุดที่เธอ

“ร้านดูเงียบดีนะ”

เธอขบกรามแน่น พยายามรักษาสีหน้าให้สงบที่สุด

“คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่นี่ คุณรชานนท์”

“ทำไมจะไม่มี? ผมก็เป็นลูกค้าคนนึงนี่”

เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ จนเธอต้องถอยหลังไปชนกับเคาน์เตอร์ด้านหลัง

“คุณกำลังเล่นสกปรก รชานนท์”

“ผมเรียกมันว่าเกมธุรกิจแพรทอง ทุกคนทำกันทั้งนั้น”

เขาวางฝ่ามือลงบนเคาน์เตอร์ข้างตัวเธอ คร่อมร่างเธอเอาไว้ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดแก้มเธอ

“แล้วคุณล่ะ เล่นเกมธุรกิจ หรือเกมบนเตียงเก่งกว่ากัน”

“หยุดพูดแบบนี้ รชานนท์!”

“ทำไมล่ะ? คุณกลัวตัวเองจะหวั่นไหวเหรอ? หรือกลัวว่าคุณจะเผลอคิดถึงสัมผัสของผมอีกครั้ง?”

เขายิ้มร้าย และก้มกระซิบชิดใบหูของเธอ

“ร่างกายคุณ... ยังเรียกหาผมอยู่เสมอ ผมรู้ดี”

แพรทองผลักเขาออกเต็มแรง ใบหน้าของเธอร้อนวูบ ทั้งความโกรธ ความสับสนที่กำลังปั่นป่วนจนแยกไม่ออก

“ออกไป! ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!”

เสียงของเธอขาดห้วงและสั่นเครือจนแทบไม่เป็นคำ

รชานนท์ไม่เพียงไม่ขยับหนี แต่ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนรินรดที่แก้มของเธอ

“ไม่ต้อนรับผมจริงๆ เหรอ... แต่ว่า... ตัวคุณสั่นนะ”

เขาก้มลงกระซิบชิดใบหูด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“แล้วหน้าสวยๆ ของคุณก็แดงมากเลย...”

คำพูดนั้นราวกับเปลวไฟที่สาดเข้าใส่ เธอเบี่ยงหน้าหนี พยายามซ่อนความจริงบางอย่างที่กำลังจะหลุดออกมาจากดวงตา

“คุณมันน่ารังเกียจ! ออกไปเลยนะ!”

รชาภัทรหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ดวงตาคมกริบของเขาเต็มไปด้วยแววเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ

“คนน่ารังเกียจ... ที่คุณเคยร้องขอให้เอาแรงขึ้นใช่ไหม? คนเลว... ที่คุณเคยขอให้อย่าหยุดกระแทกใช่หรือเปล่า?”

“คนหยาบคาย!”

เธอกัดฟันแน่น พยายามผลักไหล่เขาออก แต่รชานนท์ไม่ยอมถอย กลับรั้งข้อมือเธอแล้วดึงร่างบางเข้ามาปะทะกับอกเขาเต็มแรง

“ปล่อย!”

“ไม่ปล่อย... จนกว่าคุณจะยอมรับ”

เขาก้มลงมองสบตาเธออย่างจริงจัง

“ว่าคุณยังต้องการผม”

“ไม่มีวัน!”

เธอพยายามดิ้นสุดแรง มือทุบอกเขาอย่างบ้าคลั่ง สะบัดใบหน้าหนีริมฝีปากที่ก้มลงมาอย่างเอาแต่ใจ

“ปล่อย! รชานนท์ ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

เสียงของเธอสั่น แต่เขากลับไม่สนใจอะไรเลย เพราะไม่ช้าริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาประทับลงบนปากเธออย่างจาบจ้วง กดบดขยี้อย่างไม่ให้เธอมีโอกาสได้หายใจ

เรียวลิ้นของเขาแทรกเข้ามาในโพรงปากของเธออย่างดุดัน กวาดต้อนทุกอย่างจนเธอแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะผลักไส

เธอต่อต้าน ดิ้นรน สั่งให้ตัวเองผลักเขาออก... แต่ทำไม... ทำไมมือของเธอถึงไม่ยอมเชื่อฟัง? ทำไมลมหายใจของเธอถึงขาดห้วง เหมือนคนที่โหยหาจูบของเขามาตลอดแบบนี้นะ

หัวใจของเธอเต้นโครมคราม ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนแทบไหม้ และไม่ช้าริมฝีปากเธอก็เผลอขยับตอบรับลิ้นของเขาอย่างโหยหา ภาพความทรงจำเก่าๆ ที่เธอพยายามฝังกลบมันกลับผุดขึ้นมาในวินาทีนั้นเอง

‘หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!’

เธอร้องตะโกนสั่งตัวเองในใจ ทั้งเกลียดตัวเอง ทั้งโกรธเขา แต่ร่างกายของเธอกลับทรยศทุกอย่าง มือของเธอกำเสื้อเชิ้ตของเขาแน่น ริมฝีปากของเธอดูดดึงลิ้นเขาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่านี่คือรสชาติที่เธอเฝ้าฝันถึงมาตลอดห้าปี

‘ทำไม… ทำไมถึงยังโหยหาเขาขนาดนี้…’