ตอนที่ 2
“ฉันไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรทั้งนั้น โดยเฉพาะกับคุณ”
“แน่ใจเหรอ?”
เขาถามเสียงต่ำ สายตาที่จ้องมองเธอเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนขึ้นมาทันที
“แต่ผมมั่นใจว่า คุณเองก็ยังไม่ลืม... ว่าผมเคยทำให้คุณรู้สึกดีแค่ไหน จริงไหม?”
แพรทองสบตาเขา ไม่หลบ ไม่หวั่นไหว และตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“แล้วคุณล่ะรชานนท์ ยังจำได้ไหม ว่าคุณเคยทำร้ายจิตใจฉันเอาไว้มากแค่ไหน...”
คำถามของเธอทำให้เขาชะงักไปทันที ราวกับถูกของแข็งกระแทกเข้าที่อกอย่างแรง ความทรงจำเก่าๆ ที่เขาเคยกดทับเอาไว้ ผุดกลับขึ้นมาในหัวเหมือนคลื่นที่ซัดกระหน่ำเข้าฝั่ง
แต่ไม่นานเขาก็เลือกที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกพวกนั้นเอาไว้อย่างมิดชิด ไม่ให้ใครเห็นโดยเฉพาะแพรทอง
“ขายที่ดินแปลงนั้นให้ผมซะ”
“ไม่ขายค่ะ”
“แต่คุณก็ไม่มีทางเลือกอื่นแพรทอง ที่ดินแปลงนี้สำคัญกับผมมาก และผมก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา โดยไม่เกี่ยงวิธีการด้วย”
“นี่คุณกำลังข่มขู่ฉันเหรอคะ”
เธอถามเสียงขุ่น แม้จะรู้ดีว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบเขาอยู่มากก็ตาม
ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปาก ดวงตาวาววับอย่างผู้ชนะที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ผมไม่เรียกมันว่าการข่มขู่หรอก แต่เป็นข้อเสนอที่คุณปฏิเสธไม่ได้ต่างหาก”
“คุณทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรจากฉัน?”
เขาก้มหน้าลงต่ำ จนริมฝีปากหยักสวยอยู่ใกล้ใบหูของเธอ จากนั้นเขาก็กระซิบเสียงพร่าแผ่วเบา
“กลับมานอนกับผมอีกครั้งสิ แล้วผมจะคิดดูอีกที... ว่าที่ดินผืนนี้ยังจำเป็นสำหรับผมอยู่อีกหรือเปล่า”
หัวใจของแพรทองเต้นระรัวด้วยความตกใจ ความโกรธ และความหวั่นไหวที่กำลังปะปนกันอย่างสับสน
เธอกัดริมฝีปากแน่น พร้อมกับสบตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้
“คุณมันเห็นแก่ตัวไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ”
“ใช่... แต่คุณก็เคยรักคนเห็นแก่ตัวอย่างผมไม่ใช่เหรอ?”
เธอเม้มปากแน่น เพราะสิ่งที่เขาพูดมันคือความจริงทุกอย่าง
“ที่ฉันมาเจอคุณวันนี้ก็เพื่อเจรจา ไม่ใช่เพื่อกลับไปนอนกับคุณอีกครั้ง”
เธอสวนกลับเสียงแข็ง และเชิดหน้าสูงอย่างถือดี
“แน่ใจเหรอแพรทอง ว่าคุณจะไม่กลับมา?”
“ฉันแน่ใจ!”
“คุณไม่มีทางปกป้องที่ดินแปลงนี้เอาไว้ได้หรอก คุณก็น่าจะรู้นี่ว่าคนอย่างผม... มีวิธีมากมายที่จะบีบให้คุณยอม...”
“ถ้าคุณจะข่มขู่ฉัน ก็เชิญเลยค่ะ เพราะฉันไม่กลัวหรอก”
“คุณอาจจะไม่กลัว... แต่คนที่อยู่ข้างหลังของคุณล่ะ?”
เขาจงใจพูดคลุมเครือ ดวงตาคมกริบของเขาฉายแววบางอย่างที่ทำให้เธอสะอึกไปชั่วขณะ
“คุณหมายถึงอะไร รชานนท์”
“ผมหมายถึง... ถ้าคุณไม่ยอมทำตามข้อเสนอของผม ผมก็จะไม่ปล่อยให้คนที่คุณรักอยู่สุขสบายได้ง่ายๆ ยังไงล่ะ”
แพรทองกำมือแน่น กัดริมฝีปากอย่างพยายามข่มอารมณ์ ก่อนจะโพล่งออกไปเสียงดังกังวาน
“ฉันต้องการทางเลือกอื่น!”
“แต่ผมมีแค่ทางเลือกเดียวให้กับคุณ”
หญิงสาวขบกรามแน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก ความอึดอัด ความแค้น และความรู้สึกบางอย่างที่ยังไม่เคยดับไปจากเขา กำลังเล่นงานเธออย่างรุนแรง
“คุณจะไม่มีทางได้สิ่งที่คุณต้องการ... แม้แต่ครั้งเดียว จำเอาไว้!”
เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ รอยยิ้มที่มุมปากของเขาราวกับผู้ล่า
“ผมไม่รีบร้อนแพรทอง ผมจะให้เวลาคุณคิดดีๆ ก่อนตัดสินใจ”
ดวงตาของรชานนท์เจ้าเล่ห์จนน่ากลัว
“แต่ร่างกายของคุณสิ จะรอผมได้นานแค่ไหนกัน ถามจริงๆ ไม่อยากเหรอ?”
“คุณมันเลว!”
“ใช่ ผมเลว”
เขายอมรับอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แต่คุณก็เสพติดคนเลวอย่างผมมากมาก่อน จริงไหม”
เขาก้าวเข้ามาใกล้จนลมหายใจของเขาเป่ารดผิวแก้มของเธอ ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นจับคางของเธอเอาไว้ และบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาตรงๆ
“ผมยังจำได้ดี ว่าคุณร้องครางชื่อผมยังไง เวลาที่ผมทำให้คุณเสร็จ...”
แพรทองสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ เธอเกลียดตัวเองที่หัวใจยังเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ยินเขาพูดจาแบบนี้
“คุณมัน...!”
“อย่าปฏิเสธตัวเองสิ แพรทอง”
เขาก้มลงกระซิบชิดริมฝีปากเธอ เสียงของเขาแปร่งพร่าและร้อนแรงจนเธอรู้สึกเหมือนโดนไฟลวกไปทั้งตัว
“ร่างกายของคุณยังร้อนสำหรับผมเสมอ และผมก็ยังต้องการคุณเหมือนวันแรกที่ได้เอาคุณ...”
เธอกัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกวาบหวิวแล่นไปทั่วร่างกายอย่างน่ากลัว
“อย่าหลงตัวเองนักเลย ฉันไม่ได้คิดถึงคุณอีกแล้ว!”
“แต่ผมว่าคุณกำลังโกหกนะ แพรทอง”
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาที่เคยเย็นชาเริ่มลุกโชนด้วยเปลวเพลิงปรารถนาที่ไม่เคยมอดดับในใจเขาสักวัน
“คุณน่ะ โคตรจะคิดถึงผมเลย”
เขาพูดอย่างมั่นใจจนน่าหมั่นไส้ ก่อนจะผละออกห่างจากตัวเธอทันทีที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เมื่อบานประตูเปิดออก นายหน้าที่เป็นคนนัดให้เขากับแพรทองมาเจอกันในวันนี้ก็เดินเข้ามาในห้องรับรอง พร้อมเอกสารในมือและรอยยิ้มที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสงครามระหว่างหัวใจของทั้งสองคน
“ถ้าสองท่านพร้อมแล้ว ผมจะเริ่มอธิบายเงื่อนไขและขั้นตอนของการซื้อขายที่ดินนะครับ”
