ตอนที่ 5 ปล่อยมือจากกัน

“ทำไมป่านนี้เซ็นยังไม่กลับมาอีกนะ” ฉันได้แต่เดินไปมาภายในห้องแคบๆ เพราะรู้สึกเป็นห่วงเซ็นอย่างมาก นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว คงไม่เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรอกมั้ง ฉันเดินไปนั่งลงตรงโต๊ะพลางเท้าคางนั่งรอเซ็นอย่างใจจดใจจ่อ 

“...”

ท่าเรือ 

ร่างหนานั่งเอนตัวพิงรถบิ๊กไบค์ที่จอดอยู่ ข้างกายเต็มไปด้วยขวดสุราวางเกลื่อน ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ ดวงตาร้อนผ่าว “ทำไมคนๆ นั้นต้องเป็นคุณด้วยน้ำ” ผมตะโกนด้วยความเจ็บปวด ผมจะรักผู้หญิงคนไหนก็ได้แต่จะต้องไม่ใช่ผู้หญิงของพี่ใหญ่ ผมพยายามข่มใจย้ำเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะใช้มือหนายกขวดเหล้าขึ้นดื่มอย่างบ้าคลั่ง

ผมอยากจะเมา แล้วลืมทุกอย่างลืมความรักลืมความสุขที่เคยมีต่อน้ำ ทว่ายิ่งผมเมามากเท่าไหร่ภาพจดจำของเธอก็ยังคงชัดเจนขึ้น “ถ้ามันเป็นแบบนี้ก็ให้ความรักของมันจางหายไปกับน้ำทะเลเถอะนะ” ผมเอ่ยพึมพำแล้วลุกขึ้นปาดน้ำตาขับรถ กลับห้องเช่าในเวลาเช้าตรู่พอดี 

ห้องเช่า 

ประตูห้องเช่าเก่าๆ ถูกเปิดออก ก่อนที่ร่างหนาจะเดินย่างกรายเข้ามานั่งลงตรงเก้าอี้ ดวงตามองใบหน้าขาวนวลที่นั่งเท้าคางหลับอยู่ กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวของเซ็นลอยเตะจมูกน้ำเบาๆ ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆ ลืมตาตื่น “เซ็นคุณกลับมาแล้วเหรอ น้ำรอคุณทั้งคืนเลย” ฉันค่อยๆ ขยี้ตามองเซ็นที่นั่งจ้องมองอยู่ แล้วรีบขยี้จมูกเบาๆ เพราะรู้สึกเหม็นเหล้า

“นี่คุณดื่มมาเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเซ็นพลันมองจ้องเขาที่ดูนิ่งเงียบไปราวกับว่าครุ่นคิดอะไรอยู่

“ผมดื่มนิดหน่อยนะ คุณไม่ต้องสนใจหรอก คุณรีบลุกไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวสวยๆ เถอะ” ผมเอ่ยบอกกับเธอด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวยามที่น้ำยิ้มดีใจมองผม ผมกลับรู้สึกผิดต่อเธออย่างบอกไม่ถูก “เซ็นจะพาน้ำไปเที่ยวอีกเหรอคะ” ฉันดีใจก่อนจะรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วเลือกสวมชุดที่เซ็นซื้อให้ 

“เราไปกันเถอะค่ะ” ฉันเดินปรี่มายืนตรงหน้าเซ็นหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ทว่าเหตุใดวันนี้ดวงตาของเซ็นถึงได้ดูเศร้านัก ฉันได้แต่ยิ้มมองเขาจางๆ แต่ไม่กล้าเอ่ยถามก่อนที่เซ็นจะจับมือฉันเดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่อย่างรีบร้อน

“กอดผมดีๆ นะ” ผมเอ่ยต่อเธอ แม้ใบหน้าจะพยายามฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้เท่าไหร่ ก็ไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ได้ จำต้องปล่อยให้สายลมพัดมันให้แห้ง ยามที่ขับรถไปตามถนน มุ่งหน้าสู่ที่ทำงานของแก๊งมังกรเฉินตู สถานที่รวมตัวของพวกเรา

“เซ็นค่ะ น้ำมีความสุขมากๆ เลยนะ ที่มีเซ็นอยู่ข้างๆ” ฉันพูดเบาๆ ก่อนจะซบใบหน้าลงบนแผ่นหลังของเซ็น ระหว่างที่เขากำลังขับรถ แม้เซ็นจะไม่เอ่ยตอบ แต่ฉันรู้ว่าเขาจะต้องได้ยินและรู้สึกแบบเดียวกันกับฉัน

“...” 

บลื้นนน 

รถมอเตอร์ไซค์ขับแล่นมาจอดหน้าทางเข้า “เซ็นพาน้ำมาที่นี่ทำไมเหรอคะ” ฉันเอ่ยมองใบหน้าเซ็นที่ดูนิ่งขรึม แต่เขาไม่ยอมเอ่ยตอบ ก่อนจะลากมือฉันเดินเข้าไปภายใน ฉันรู้สึกกลัวมากเพราะตลอดทางที่เดินเข้า มาล้วนมีคนในชุดสูทสีดำยืนมอง พวกเขาดูคล้ายกับกลุ่มคนที่ไล่ตามฉัน 

“ไม่ต้องกลัว” ผมหันไปบอกกับเธอก่อนจะพาน้ำเดินเข้าไปในห้องทำงานของพี่ใหญ่ ความรู้สึกของผมตอนนี้มันเจ็บปวดอย่างมาก ผมตัดสินใจค่อยๆ ปล่อยมือจากเธอ “ผมพาผู้หญิงที่พี่ตามหามาได้แล้วครับ” ผมมองดูใบหน้าแววตาที่ดีใจของพี่ใหญ่ตอนที่ได้เห็นน้ำ มันช่างแสนเจ็บปวดเหลือเกิน 

“แกทำดีมากไอ้น้องชาย” ผมมองเซ็นอย่างภูมิใจเพราะผมเชื่อว่ามันจะต้องพาเธอมาเจอผมจนได้ ผมไม่รีรอที่จะดึงร่างผู้หญิงที่ผมรอคอยเข้ามาสวมกอดอย่างแนบแน่น ใบหน้าของเธอมันช่างเหมือนกับเหมยจริงๆ ทุกๆ อย่างบนตัวเธอมันทำให้ผมรู้มึกเหมือนได้คนรักกลับมาอีกครั้ง

“เซ็น” ฉันได้แต่ร้องให้มองดูเซ็นเดินจากไปแบบน้ำตาคลอเบ้า นี่เขาพาฉันมาส่งให้คนที่ตามล่าฉันอยู่งั้นเหรอ ทำไมเซ็นถึงทำแบบนี้ ฉันได้แต่ร้องไห้ถามตัวเองซ้ำๆ ขณะที่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้สวมกอดอยู่ คำสัญญาทั้งหมดของเรามันจางหายไปแล้วงั้นเหรอ เซ็นทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้ล่ะ ดวงตาคู่สวยสะอื้น ร่ำไห้ ก่อนที่มือหนาจะค่อยๆ ผละอ้อมกอดออก แล้วจับมือเรียวสวยของน้ำฟ้า 

“เหมยคุณดีใจรึเปล่าที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน” ผมเอ่ยขณะมองดูใบหน้าที่โหยหา ทว่าแววตานั้นที่มองผม มันดูเกลียดชัง และไร้ชีวิตชีวา “ฉันไม่ใช่เหมยของคุณ ปล่อย” ฉันสะบัดมือออกก่อนจะหันหลังทว่าจู่ๆ ก็ถูกอ้อมแขนหนาโอบกอดแน่น 

“เหมย คุณคือเหมยของผม” ผมกระชับแขนพลันซบปลายจมูกลงบนซอกคอขาวเนียน เบาๆ “ฉันไม่ใช่เหมยและฉันก็ไม่ได้รักคุณด้วย ได้ยินรึเปล่า...โอ๊ยยย!” เมื่อน้ำฟ้าเอ่ยจบมือหนาก็บีบลงบนลำคอของเธอ ราวกับคนคลั่ง “คุณคือเหมย ถ้าไม่อยากตายก็อย่าดื้อกับผมได้ยินรึเปล่า” น้ำเสียงหนาเอ่ยสั่งก่อนจะขบริมฝีปากตรงติ่งหูน้ำฟ้าเบาๆ ทำเอาร่างเล็กกลัวจนต้องรีบรับปาก 

“ได้ๆ ฉันคือเหมยของคุณ ปล่อยฉันเถอะ” หลังจากที่ฉันเอ่ยวิงวอนมือหนาก็ค่อยๆ ปล่อยออกพร้อมกับเอ่ยขอโทษที่เผลอทำรุนแรงกับฉัน แม้ฉันจะโกรธเขามากทว่าก็ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้หากอยากมีชีวิตรอด ต่อไป

“...” 

เสียงเคาะระฆังดังลั่นลูกน้องทั้งหมดของแก๊งมังกรเฉินตูถูกเรียกตัวเข้ามายืนเรียงแถวหน้า ป้ายวิญญาณบรรพชนผู้ล่วงลับ “วันนี้ในเมื่อพวกแกทุกคนมาพร้อมแล้วฉันก็มีเรื่องที่จะประกาศให้พวกแกทราบ” ผมเอ่ยต่อหน้าลูกน้องทุกคนในแก๊ง กว่า 100 ชีวิต 

“ต่อจากนี้ไปเซ็นคือพี่ใหญ่ของพวกแก พวกแกทุกคนต้องเชื่อฟังเขา เขาจะมีอำนาจรองลงมาจากฉัน” ผมจับไหล่เซ็นเบาๆ อย่างขอบคุณ หากไม่มีเขา ผมก็คงจะไม่ได้เจอกับคนที่ผมรอคอยอีก 

“ส่วนผู้หญิงคนนี้เธอคือผู้หญิงของฉัน ต่อจากนี้ไปเรียกเธอว่าอาซ้อใหญ่ เราจะแต่งงานกันในอีก 5 วันข้างหน้านี้” ผมจับมือเธอเบาๆ แล้วตัดสินใจเอ่ยประกาศต่อทุกคนเพราะผมแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะครอบครองเธอ ใบหน้าที่ผมรักมากที่สุด ตอนนี้มันจะกลับมาเป็นของผมอีกครั้ง

ฉันได้แต่ยืนฟังสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นประกาศออกมาเพราะไม่กล้าที่จะเอ่ยขัดเกรงว่าเซ็นจะมีอันตราย ในเมื่อเขาตัดสินใจปล่อยมือฉันยื่นให้คนอื่น ฉันก็จะไม่ขอเสียใจจมอยู่กับคำลวงของเขาอีก ไม่ว่าชะตากรรมต่อจากนี้จะโหดร้ายแค่ไหน ฉันก็พร้อมที่จะรับมือและไม่ขอเอาตัวเองไปรับความช่วยเหลือจากคนใจร้ายแบบเซ็นอีก

มือหนาดึงเอวคอดเข้ามากอดแนบลำตัว ก่อนจะยื่นธูปให้กับเธอ แล้วหันไปไหว้คำนับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พร้อมกัน โดยมี อาหลิน มือซ้ายและอาจางมือขวา ยืนเบื้องหน้าลูกน้องทุกคนยกเว้นเซ็น ที่ยืนเบื้องหน้ามือขวาทั้งสองของเฉิน บ่งบอกถึงอำนาจที่เหนือกว่า ซึ่งดูเหมือนว่า อาหลินชายวัย 42 ปี จะไม่พอใจเท่าไหร่นัก 

หลังจากเสร็จสิ้นการไหว้ ทุกคนต่างร่วมฉลองดื่มด่ำยินดีในการต้อนรับซ้อใหญ่ มือหนาโอบเอวสวยของน้ำฟ้าแนบอกหนาตลอด “ยินดีด้วยนะครับนาย” ลูกน้องในแก๊งต่างยกสุราดื่มด่ำยินดี 

“เห็นไหมพวกเขายินดีกับเรามากแค่ไหน เหมย” น้ำเสียงหนากระซิบแผ่วเบาข้างกกหูของน้ำฟ้า ใบหน้ายิ้มระรื่นพึงพอใจ ยามที่เฉินเดินเคียงน้ำฟ้าพวกเขาดูเหมาะสมกันอย่างมากราวกับเจ้าหญิงเคียงคู่เจ้าชาย ทว่าแววตาคู่สวยของน้ำฟ้ากลับแดงก่ำ เธอมิได้มีความสุขเลยสักนิด