ตอนที่ 4 คนใจร้าย

บนถนนทอดตัวยาวริมทะเล แขนเรียวสวยสวมกอดแผ่นหลังกว้างแนบแน่นขณะที่รถบิ๊กไบค์วิ่งโลดแล่นไปบนท้องถนน “เราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเขาเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะเอียงหางตามามองฉันแล้วยกยิ้ม 

“เมื่อถึงคุณก็จะรู้เอง” ผมตอบเธอเพราะอยากจะให้เธอได้ลุ้น ถึงสิ่งที่ผมจะพาไปสัมผัสหลังจากนี้ ผมบิดรถด้วยความเร็ว ก่อนจะจอดลงที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง มันคือที่ที่มีความหมายกับผม เพราะพี่ใหญ่เคยช่วยชีวิตผมจากที่นี่

“ท่าเรือ”

“ที่นี่ดูเย็นสบายดีจังเลยนะคะ” ฉันยกยิ้มมองท้องทะเลที่กว้างใหญ่เบื้องหน้าอีกทั้งยังมีสายลมหนาวที่พัดเย็นยะเยือก การได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้มันดีจริงๆ

“คุณชอบที่นี่หรือเปล่า” ผมเอ่ยถามเธอเมื่อเห็นใบหน้าขาวนวลยกยิ้มแววตาแลดูมีความสุข “ชอบสิคะ ไม่ว่าคุณจะพาฉันไปที่ไหนฉันก็ชอบทั้งนั้น” ฉันเอ่ยจบ เขาก็สวมกอดฉันเบาๆ จากทางเบื้องหลัง “ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไรคุณบอกผมได้ไหม”

“ฉันชื่อน้ำฟ้าค่ะ” ฉันตัดสินใจบอกชื่อตนเองกับเขา เพราะรู้สึกว่าเวลาที่อยู่กับเขามันปลอดภัย ดังนั้นฉันจึงไม่จำเป็นที่จะต้องปกปิดชื่อและตัวตนอีก “คุณเรียกผมว่าเซ็นก็ได้นะ นั่นคือชื่อของผม” ผมเอ่ยเบาๆ แล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

“เซ็นคะ คุณจะรักฉันได้ไหม” ฉันตัดสินใจเอ่ยถามคำถามที่น่ากลัวที่สุด หากแต่คำตอบมันไม่เป็นแบบที่คิด เมื่อเซ็นได้ยินเขานิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนจะค่อยๆ ปล่อยอ้อมแขนที่สวมกอดฉันอยู่ แล้วเดินไปยืนเบื้องหน้า ในตอนนั้นฉันรู้สึกใจชาอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เคยถามหาความรักจากใครมาก่อน

“ก่อนหน้านี้ผมเคยเสียใจกับความรักมาครั้งหนึ่ง ทว่าเมื่อเจอคุณผมก็อยากที่จะลองเสี่ยงกับมันอีกครั้ง...ผมรักน้ำฟ้านะ”

เสียงตะโกนของเซ็นทำให้แก้มขาวนวลแดงระเรื่อ “ฉันก็รักเซ็นและสัญญาว่าจะรักตลอดไป” ฉันเดินไปยืนข้างๆ เขาแล้วส่งเสียงตะโกนไปที่ทะเลเบื้องหน้า ก่อนจะหันมามองเซ็นแล้วสวมกอดเขาแน่นๆ ด้วยความรัก ในที่สุดสิ่งที่ฉันกลัวก็จางหายไป เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน 

“น้ำ ผมสัญญานะ ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด หากคุณยอมเปิดใจที่จะคบหากับผม” ผมพูดในสิ่งที่ผมอยากจะทำกับเธอ เมื่อเธอได้ยินดวงตาของเธอก็หลั่งน้ำสีใสไหลออกมามันทำให้ใจของผมรู้สึกเย็นวูบอย่างบอกไม่ถูก “ผมขอโทษนะ ผมทำคุณไม่สบายใจเหรอ”

“เปล่าค่ะ ฉันก็แค่ดีใจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง” ฉันยิ้มมองเซ็น ก่อนจะจับมือเขาแล้วหันใบหน้าไปมองพระอาทิตย์ด้วยกัน บรรยากาศที่เริ่มจะบ่ายคล้อย แสงอาทิตย์จะกลายเป็นมีส้มแล้วตกลงสู่ทะเล หลังจากนั้นพวกเราทั้งคู่ก็พากันขับรถแล่นออกไป 

ห้างสรรพสินค้า

“คุณพาฉันมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ มีอะไรที่คุณอยากจะซื้อเหรอ” ฉันยืนแหงนใบหน้ามองห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ก่อนที่เซ็นจะจับมือฉันเดินเข้าไปภายใน เราทั้งคู่เดินเลือกซื้อของมากมาย เซ็นเป็นคนเลือกส่วนฉันก็คือคนใส่ เขาพาฉันมาหาซื้อเสื้อผ้า หากบอกตั้งแต่แรกจะเตรียมตัวมาให้ดีกว่านี้ ฉันแอบขบขันมองเขา

“คุณชอบไหม” ผมชูเสื้อตัวหนึ่งให้เธอดูเมื่อเธอเห็นก็ยิ้มร่า แล้วพยักหน้า การรักษาน้ำใจของน้ำฟ้ามันทำให้ผมหลงรักเธอมากขึ้นไปอีกไม่ว่าผมจะถามว่าเธอชอบอะไรที่ผมเลือกให้ไหม เธอก็จะตอบว่าชอบอยู่เสมอ 

“พอแล้วล่ะค่ะเซ็น ซื้อเยอะขนาดนี้น้ำใส่ไม่ไหวหรอก” ฉันเอ่ยกับเขาแล้วรีบจับมือเซ็นเดินออกมาเพื่อขึ้นรถกลับบ้านเพราะตอนนี้ก็เริ่มมืดค่ำเต็มที 

“...” 

บ้านเช่า

“คุณให้น้ำช่วยถือเถอะนะคะ” ฉันเอ่ยเพราะเห็นเซ็นถือถุงมากมายคนเดียวแต่เขาก็ไม่ยอม ซ้ำยังบอกให้ฉันเดินสบายๆ ก็พอ ก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะพากันเดินขนของเข้าไปไว้ภายในบ้าน จู่ๆ เสียงมือถือของเซ็นก็ดังขึ้น 

“เดี๋ยวผมมานะ” ผมบอกกับน้ำก่อนจะรีบเดินออกไปกดรับโทรศัพท์ “เซ็นมาเจอฉันหน่อยฉันมีเรื่องสำคัญ” น้ำเสียงหนาเอ่ยปลายสาย เซ็นจึงหันดวงตาไปมองน้ำฟ้าที่ยืนมองอยู่ในบ้านอย่างห่วงๆ แล้วตอบรับพี่ใหญ่ “ครับผมจะรีบไป”

“ใครโทรมาเหรอคะเซ็น” น้ำฟ้าเอ่ยถามเมื่อเห็นเซ็นวางสาย “ไม่มีอะไรหรอก น้ำคุณรอผมอยู่ที่นี่นะผมจะรีบกลับมา” ผมเอ่ยบอกต่อเธอก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถแล้วขับแล่นออกไป ผมรู้สึกว่าวันนี้ผมมีความรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก 

บ้านพี่ใหญ่

มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่ขับแล่นเข้ามาจอดหน้าประตูทางขึ้น “พี่ใหญ่รออยู่ด้านในรีบเข้าไปเถอะพี่เซ็น” ลูกน้องในชุดสูทสีดำซึ่งยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเอ่ยปากเมื่อเห็นผมขับรถมาจอด จากนั้นผมก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงปืนดังขึ้น 3 นัด เมื่อผมวิ่งไปถึงก็เห็นลูกน้องของพี่ใหญ่สามคนนอนจมกองเลือด 

“มาแล้วเหรอวะเซ็น” ผมมองดูน้องชายที่ผมเพิ่งจะโทรตามให้มาหา ก่อนจะเดินออกมาจากห้องๆ นั้นแล้วปล่อยให้ลูกน้องเข้าไปจัดการกับศพที่นอนอยู่ “พี่มีอะไรเหรอครับ” ผมเอ่ยถามพี่ใหญ่ขณะเดินตามหลังเขาออกมาตรงไปที่ห้องทำงาน 

“กูมีงานสำคัญให้มึงทำว่ะ คราวนี้คงต้องพึ่งมึงแล้วไอ้น้องชาย” พี่ใหญ่เอ่ยจบก็ใช้มือหนาตบลงที่ไหล่ของผมเบาๆ ก่อนที่พวกเราสองคนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานประตูทางเข้าคือลวดลายมังกร บ่งบอกถึงกลิ่นอายของความเป็นจีน ผมทำได้เพียงเดินตามแผ่นหลังหนาของพี่ใหญ่เข้าไปแบบเงียบๆ แล้วหยุดลง ตรงหน้าโต๊ะทำงาน

“กูอยากให้มึงช่วยตามหาคนคนหนึ่ง เธอคือคนที่กูอยากจะพามาไว้ข้างกาย เพราะเธอคือคนที่กูรอมา 15 ปี” พี่ใหญ่พูดจบก็ยื่นซองขนาดเล็กมาให้ผม ยังไม่ทันจะเปิดดูก็เอ่ยตอบรับเพราะสำหรับพี่ใหญ่ผมสามารถทำให้ได้ทุกอย่าง “ฝากด้วยนะไอ้น้องชาย” มือหนาจับไหล่เซ็นอย่างฝากฝัง ดวงตามองจ้อง เซ็นจึงโค้งใบหน้าลง

“ครับผมจะพาตัวเธอมาให้ได้” ผมเอ่ยจบก็เดินถือซองใบนั้นออกมาจากห้อง ก่อนจะรู้สึกอยากเห็นหน้าผู้หญิงที่พี่ใหญ่คลั่งไคล้นักหนา “หน้าตาเธอจะเป็นแบบไหนนะ” ผมค่อยๆ เปิดซองแล้วหยิบภาพออกมาดู เมื่อดวงตาของผมได้เห็นก็รู้สึกชะงักพลัน ร้อนลุ่มหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่จริงใช่ไหม ผมถามตัวเองซ้ำๆ แล้วรีบขับรถออกมา

ตลอดทางผมแทบจะไร้สติ เมื่อนึกถึงภาพของผู้หญิงที่พี่ใหญ่ให้ตามหา ผมไม่คิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ผู้หญิงที่ผมกำลังจะเปิดใจรักกับเธอดันกลายมาเป็นหญิงสาวที่เจ้านายผมหลงรักจนถึงขั้นฆ่าลูกน้องตนเอง หากพี่ใหญ่รู้ถึงความสัมพันธ์ของผม และผู้หญิงคนนั้น จุดจบของผมก็จะไม่ต่างจากสามคนนั้นแน่ๆ

“...” 

“เหมยในที่สุดคุณก็กลับมาหาผม” น้ำเสียงหนาเอ่ยในขณะที่ดวงตาคู่คมมองจดจ้องฉากรูปหญิงสาว ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ทุกครั้งที่เห็นใบหน้านี้ เฉินมักจะรู้สึกผิดและโทษตัวเองอยู่เสมอที่ปกป้องเหมยคนรักไว้ไม่ได้ ร่างหนากำมือแน่นดวงตาร้อนผ่าวหลั่งน้ำสีใสก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ 

แล้วเดินตรงไปเปิดตู้ไม้หลังโต๊ะทำงานที่ปิดตายเอาไว้ ภายในคือชุดเจ้าสาวเปื้อนเลือดที่แขวนอยู่ ทุกครั้ง ที่คะนึงหาเธอ ชายหนุ่มก็มักจะนำมันออกมาสวมกอดแน่น และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน “ฮือๆๆๆๆ เหมยผมคิดถึงคุณ” ผมอดไม่ได้ที่จะแอบร้องไห้คนเดียวแบบนี้ ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเธอผมเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก 

หากผมได้ตัวผู้หญิงคนนั้นมาใบหน้าของเธออาจจะทำให้ผมเบาใจลงได้บ้าง “มือหนาขย้ำชุดแต่งงานพลันสะอื้น ร้องไห้ ระบายความโศกเศร้าอาดูล ในจิตใจปลดปล่อยออกมา