เรื่องราวในอดีต

“พี่คะ” เขาได้ยินเธอเรียก จึงเลื่อนสายตามองกระจกหลัง

“มีอะไรเหรอครับ”

“ถ้าหนูไม่มาบอกเขาเรื่องลูก หนูก็กลายเป็นคนไม่เอาไหน ไม่ยอมต่อสู้เพื่อลูก แต่พอหนูมาบอกความจริงกับเขา หนูก็กลายเป็นผู้หญิงไร้ค่า ไม่ว่าหนูตัดสินใจยังไงหนูก็ผิดใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

“จริง ๆ แล้ว คุณหิรัญเป็นคนดีมากเลยนะครับ แต่เขาค่อนข้างระวังตัว ผมเชื่อว่าถ้าลูกในท้องคุณ เป็นลูกของคุณหิรัญจริง ๆ เขาจะรับผิดชอบอย่างแน่นอน” หญิงสาวเอนกายพิงเบาะ พร้อมความคิดต่าง ๆ แล่นเข้ามา

“เห็นแบบนี้แล้ว ฝนคงต้องเลี้ยงลูกคนเดียวแล้วล่ะค่ะ ไม่หวังให้เขารับผิดชอบ ไม่หวังแล้วจริง ๆ” ชัยศักดิ์เหลือบมองใบหน้าของหญิงสาวผ่านกระจกหลังด้วยสายตาแน่นิ่ง ท่ามกลางรถที่วิ่งผ่านไปมา ฝนทิพย์หวนนึกถึงความผิดพลาดในคืนนั้น

“พี่รักฝนนะ” คำบอกรักของแฟนหนุ่มที่คบหาราวปีเศษ ทำให้หัวใจของฝนทิพย์ฝนพองโต ดวงตากลมไหวระริกแล้วยกยิ้มบางเบาออกมา

“ฝนรู้ค่ะ ว่าพี่บอลรักฝนแค่ไหน แต่ไม่เห็นต้องพามาร้านแพง ๆ แบบนี้เลยค่ะ เสียดายตังแย่เลย” หญิงสาวพูดพร้อมกับหันมองบรรยากาศรอบ ๆ อย่างมีความสุข

“ไม่ได้มาบ่อยเสียหน่อย วันนี้เป็นวันเกิดของฝนทั้งที พี่อยากทำให้ฝนประทับใจ และจะไม่มีวันลืมเรื่องในวันนี้” ภูดิศในชุดนักศึกษาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมาจับมือหญิงสาว แล้วพูดบางอย่างออกมา

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาเลยนะฝน ขอบคุณที่ให้พี่มีโอกาสได้ดูแลฝน ขอบคุณที่ยอมมาเรียนที่เดียวกับพี่ และพี่ก็หวัง...ว่าเราจะมีช่วงเวลาดี ๆ กันในวันนี้” คำพูดกำกวมของเขาทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พี่บอลหมายความว่าไงคะ”

“พี่พูดตามตรงเลยแล้วกัน เราโต ๆ กันแล้วนะฝน พี่แสดงความรักกับฝนได้แค่หอมแก้มเท่านั้น พี่ไม่เคยแสดงความรักกับฝนได้มากกว่านั้นเลย พี่...” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มพูดจบ หญิงสาวก็ชักมือกลับด้วยท่าทางอึดอัด แล้วตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา

“ฝนบอกแล้วไงคะ เรื่องนั้นฝนไม่พร้อม”

“ทำไมล่ะ...คนเป็นแฟนกัน แสดงความรักต่อกันมันผิดตรงไหน ใคร ๆ ก็ทำกันทั้งนั้น พี่ยอมฝนมาปีกว่าแล้วนะ รู้ไหมว่าพี่ต้องห้ามใจแค่ไหนที่จะไม่ทำอะไรเกินเลย คนอื่นเขาคบกันเดือนสองเดือนเขาก็แสดงความรักต่อกันถึงไหนต่อไหน แต่กับฝนพี่ยอมทำตามฝนทุกอย่างจนมาถึงวันนี้ ใจคอฝนจะให้พี่แค่นอนจับมือ และหอมแก้มไปจนถึงวันแต่งงานเลยหรือไง” หญิงสาวชะงักนิ่ง เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ใจจริงเธอรักเขามาก แต่ด้วยคำสอนของยายที่ให้รักนวลสงวนตัว จะได้ไม่ต้องมีจุดจบเหมือนแม่ ที่ท้องแล้วผู้ชายไม่รับผิดชอบ จนต้องจบชีวิตตัวเอง ทิ้งให้เธอเป็นกำพร้าจนถึงทุกวันนี้ ฝนทิพย์ทอดสายตามองตรงไปยังแฟนหนุ่มของเธอด้วยความเห็นใจ

“พี่รู้ว่าฝนกลัว...กลัวว่าจะต้องเจอเรื่องราวเหมือนกับแม่ของฝน แต่...ฝนจะเอาความกลัวในอดีตมาตัดสินชีวิตปัจจุบันไม่ได้นะ เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ต่อให้เราแต่งงานกันแล้ว แต่ถ้าพี่ไม่มั่นคง สุดท้ายเราก็เลิกกันอยู่ดี แล้วสิ่งที่ฝนหวงแหนมาตลอดจะมีความหมายอะไร ทำไมฝนไม่ทำตามความรู้สึกตัวเอง วันข้างหน้าจะเป็นยังไง ทำไมต้องกังวลด้วย”

“พอเถอะค่ะพี่บอล ฝนบอกแล้วไงคะ ว่าฝนยังไม่พร้อม”

“แล้วจะพร้อมเมื่อไหร่” เขาถามกลับด้วยความอัดอั้น

“ฝนไม่รู้ค่ะ” ฝนทิพย์ทำท่าจะลุกขึ้น ก่อนชายหนุ่มจะรั้งมือเธอไว้ได้ทัน

“พี่หมดความอดทนแล้วนะฝน ยังจะหลบเลี่ยงแบบนี้อีกเหรอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่หญิงสาวจะดึงมือกลับ

“ฝนบอกแล้วไงคะ ว่าฝนไม่พร้อม เราคบกันแบบนี้ต่อไปไม่ได้เหรอคะ”

“หมายความว่าฝนจะทรมานพี่ไปแบบนี้ไปเรื่อย ๆ งั้นเหรอ ฝนรู้ไหมว่าทามไทเพื่อนของพี่ คบกับอรดีได้ถึงไม่สามเดือน เขาแสดงความรักต่อกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง พี่ก็เห็นเขารักกันดี ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย ถ้าป้องกันดี ๆ มันก็ไม่มีอะไรหรอก พี่สัญญาว่าจะป้องกันอย่างดี” ฝนทิพย์ได้ยินดังนั้นจึงทอดสายตามองตรงมายังแฟนหนุ่ม

“ฝนกลับก่อนดีกว่าค่ะ ป่านนี้ยายคงรอแล้ว”

“คืนนี้พี่จะรอที่คอนโดฯ เหมือนเดิม ถ้าฝนไม่มาพี่จะถือว่าพี่ไม่ดีพอสำหรับฝน พี่ไม่สามารถทำให้ฝนมั่นใจในตัวพี่ได้”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่บอล” หญิงสาวรีบตอบกลับ

“ปีกว่าที่ฝนไม่ให้พี่แตะต้องตัว มันจะมีอะไรมากกว่าที่ฝนไม่มั่นใจในตัวพี่อีกล่ะ ไม่ต้องมีคำพูดปลอบใจอะไรหรอก พี่รู้ตัวดี” พูดจบจึงเดินไปจ่ายเงิน แล้วเป็นฝ่ายเดินจากไป ปล่อยให้ฝนทิพย์ทิ้งตัวลงนั่งพร้อมกับความรู้สึกผิดมากมาย หลายต่อหลายครั้งที่เธอปฏิเสธเขา เพียงเพราะกลัวซ้ำรอยอดีตของแม่

ไม่นานนักเสียงมือถือของฝนทิพย์ก็ดังขึ้น ก่อนที่เธอจะกดรับสาย

“สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อนรัก ฉันขอให้เธอมีความสุขมาก ๆ ที่สุดในชีวิต และได้แต่งงานกับพี่บอลเร็ว ๆ”

“...” เขมมิกาขมวดคิ้วแปลกใจเล็กน้อย เมื่อปลายสายเงียบไปไม่ตอบโต้