เชื่อผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ เหรอ

“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบ ๆ อะ พี่บอลไปไหน”

“เขาพาฉันมากินข้าว แต่เขาก็ออกไปแล้ว” น้ำเสียงของฝนทิพย์คล้ายคนจะร้องไห้

“อ้าว! ทำไมล่ะ ทะเลาะอะไรกันเหรอ”

“เรื่องเดิมนั่นล่ะ”

“เรื่องที่เธอไม่ยอมมีอะไรกับเขาน่ะเหรอ”

“อื้ม”

“เอาจริง ๆ ฉันว่าเรื่องนี้เธอคิดมากเกินไป ดูยัยแก้มสิ คบกับพี่วินได้ไม่ถึงเดือนเลย เขาก็แสดงความรักต่อกันแล้ว ส่วนพี่บอลฉันออกจะเห็นใจเขาอยู่นะ รอเธอตั้งปีกว่า เธอก็ไม่ยอมใจอ่อน ทั้ง ๆ ที่คนเรารักกันจะแสดงความรักต่อกันบ้างมันก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน” ฝนทิพย์สองจิตสองใจอยู่ก่อนแล้ว ได้ยินเพื่อนรักพูดแบบนั้น ทำให้เธอรู้สึกผิดมากขึ้น พลันเอ่ยถามเขมมิกาด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

“ฉันควรทำยังไงดี ตอนนี้พี่บอลโกรธฉันมากเลย เขาให้ฉันไปหาที่คอนโดฯ คืนนี้..แต่ฉันไม่อยากไป”

“เธอรักพี่บอลหรือเปล่า” เขมมิกาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“รักสิ”

“รักก็ไปหาพี่บอล ทำไมเธอต้องหาเหตุผลมากมายมาขวางกั้นความรักระหว่างเธอกับพี่บอลด้วย เราบรรลุนิติภาวะกันแล้วนะ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย” ฝนทิพย์ได้ยินดังนั้น เธอจึงค่อย ๆ เดินออกจากร้านอาหาร แล้วทบทวนอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะวางสายเพื่อนรัก แล้วรีบโทรกลับไปหายายที่รอ

“ยายจ๊ะทำอะไรอยู่”

“ก็รอฝนกลับบ้านไง”

“วันนี้ยายไม่ต้องรอฝนนะ กินข้าวแล้วนอนก่อนได้เลย อ่อปิดบ้านดี ๆ ด้วยนะ ใครเรียกก็อย่าเปิด”

“อ้าว! แล้วฝนไม่กลับบ้านเหรอลูก” น้ำเสียงของยายทำให้หญิงสาวปล่อยยิ้มกว้าง พลันกลบเกลื่อนน้ำเสียงให้เป็นปกติ

“วันนี้ฝนขอค้างบ้านเขมมิกานะคะ เช้าแล้วฝนจะรีบกลับ พอดีเขมมิกาและเพื่อนจัดงานวันเกิดให้ค่ะ คงเลิกดึกฝนก็เลยตัดสินใจค้างบ้านของเขมมิกาเลย”

“มีผู้ชายเยอะไหม ระวังตัวดี ๆ นะ ใครชวนไปไหนฝนอย่าไปนะลูก” คำเตือนของยาย ทำให้หญิงสาวชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยยิ้มกว้างกลบเกลื่อน

“ไม่มีผู้ชายหรอกค่ะยาย มีแต่เพื่อนผู้หญิงทั้งนั้น ยายไม่ต้องห่วงนะคะ พรุ่งนี้ฝนจะรีบกลับ”

“ดูแลตัวเองด้วยนะลูก” คำพูดทิ้งท้ายของยาย ทำให้หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความสับสน

“ฝนหวังว่าชีวิตฝนจะไม่โชคร้ายเหมือนแม่นะคะ พี่บอลเขาเป็นคนดี ฝนมั่นใจว่าเขาจะดูแลชีวิตฝนได้” ฝนทิพย์คิดดังนั้นจึงเดินออกไปยืนรอรถแท็กซี่ เพื่อมุ่งหน้าตรงไปยังคอนโดฯ ของภูดิศ

ก่อนเสียงของชัยศักดิ์จะเอ่ยบางอย่างออกมา ทำให้ฝนทิพย์ละความคิดต่าง ๆ ออกไป

“ให้ผมเลี้ยวตรงไหน บอกเลยนะครับ”

“ตรงไปอีกสักระยะค่ะ ถ้าถึงไฟแดงก็เลี้ยวได้เลย อ่อ...พี่คะ หรือไม่ก็จอดส่งฝนตรงไฟแดงก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฝนเดินเข้าไปเอง”

“ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องส่งคุณฝนทิพย์ให้ถึงบ้านตามคำสั่งของคุณท่าน”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ ฝนไม่อยากให้ที่บ้านรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฝนยังไม่พร้อมอธิบายให้ที่บ้านรู้ค่ะ พี่จอดส่งฝนตรงไฟแดงดีกว่านะคะ”

“งั้นก็ได้ครับ”

ภายในบ้านหลังใหญ่ อธิพันธ์ย่อตัวลงนั่งแล้วเลื่อนสายตามองลูกชายหัวดื้ออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดสิ่งที่อัดอั้นออกมา

“ฉันถามจริง ๆ นะ แกทำใจได้เหรอ”

“เรื่องอะไรครับ” หิรัญยกน้ำขึ้นดื่มแล้วเลื่อนสายตามองมายังบิดาด้วยความว่างเปล่า ไม่รู้สึกใด ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ก็เรื่องลูกในท้องของผู้หญิงคนนั้นไง”

“พ่อครับ...พ่อเชื่อผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ เหรอ”

“ถ้าแกปฏิเสธว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกแก แล้วแกได้ป้องกันหรือเปล่าล่ะ” อธิพันธ์เอ่ยถาม พร้อมหิรัญจะวางแก้วน้ำลงแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเอื่อย ๆ

“เปล่าครับ...แต่พ่อครับ เธอเป็นแค่ผู้หญิงขายบริการทั่วไป นอนกับใครมาแล้วนับไม่ถ้วน ไม่ใช่ลูกผมแน่ ๆ” สายตามั่นใจของเขาทำให้บิดาชะงักนิ่ง แล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาในท่าสบาย

“พ่อรู้ ว่าแกเป็นคนมั่นใจตัวเองสูงขนาดไหน ทำอะไรก็เก่งไปหมดเหมือนคุณตาของแกไม่มีผิด พ่อก็เหมือนไร้ความหมายที่พูดอะไรก็ไม่มีน้ำหนัก ไม่มีคนรับฟัง” หิรัญนิ่งเงียบ เขาเข้าใจความน้อยเนื้อต่ำใจของบิดาดีกว่าใคร นับจากเด็กจนโต หิรัญเห็นบิดาต้องทำตามคำสั่งของคุณตามาตลอด เพราะฐานะทางบ้านของแม่ดีกว่า จึงไม่มีกล้ามีปากมีเสียง ยอมทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ ดีที่ว่าพ่อกับแม่ค่อนข้างรักกัน ปัญหาต่าง ๆ จึงดูเหมือนไม่มีอะไร กระทั่งหิรัญโตพอได้รับรู้ว่าเขากำลังใช้นามสกุลของมารดา และนั่นทำให้บิดาน้อยใจมาตลอด

“พ่อครับตอนนี้เราเหลือกันอยู่แค่นี้ ยังไงผมก็รักพ่อมากที่สุด พ่อจะให้ผมเปลี่ยนนามสกุลเป็นของพ่อตอนนี้ก็ได้นะ ผมไม่ติดอะไร” ชายกลางคนได้ยินดังนั้นจึงเลื่อนสายตากลับมาหาลูกชาย แล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะเหมือนเขาเป็นเด็กน้อย

“ขนาดนี้แล้ว ใช้นามสกุลตาแกนั่นแหละ ฉันไม่อยากโดนวิญญาณตาแกมาเข้าฝันต่อว่าฉันอีก” คำพูดของบิดาทำให้หิรัญเผลอยิ้มออกมา