เก็บงำทุกอย่างไว้กับตัวเอง

“คุณเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง” คำถามของฝนทิพย์ทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองอีกฝ่าย เขาขยี้ตาแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งพลันยู่หน้าไม่สบอารมณ์

“พูดอะไรของคุณ” เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจน ฝนทิพย์จึงเลื่อนสายตามองไปยังกรอบรูปนั้น และมั่นใจว่าเขาเป็นคนเดียวกัน หญิงสาวอ้ำอึ้งและรู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอกลั้นใจเอ่ยถามเขาอีกครั้ง

“คุณเข้ามาได้ยังไง”

“ก็นี่มันคอนโดฯ ของผม ทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้” เขาตอบอย่างไม่สนใจ

“จะกลับหรือยังล่ะ เช้าแล้วเดี๋ยวผมจะต้องไปทำงาน หมดหน้าที่คุณแล้วไม่ใช่เหรอ” คำพูดกำกวมของอีกฝ่ายทำให้ฝนทิพย์ยิ่งรู้สึกสับสนมึนงงไปหมด

“แล้วพี่บอลล่ะคะ พี่บอลอยู่ไหน”

“บอลอะไรของคุณ คุณพูดอะไรผมไม่เข้าใจ” อีกฝ่ายถอนหายใจแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก

“กลับไปได้แล้วไป..หมดหน้าที่คุณละ อ่อ...ส่วนเงินค่าตัวคุณ ผมโอนให้คนกลางไปแล้วนะ ไปจัดการกันเองละกัน” ชายหนุ่มพูดจบ จึงเอนกายลงบนเตียงนอนพลางดึงผ้าห่มมาคลุมอย่างไม่สนใจหญิงสาว

เสียงหวีดในหัวของฝนทิพย์ทำให้เธอนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น น้ำตาค่อย ๆ รินไหลลงมาด้วยความสับสนอย่างถึงที่สุด สองเท้าเล็กวิ่งออกมาจากคอนโดฯ แล้วเรียกแท็กซี่กลับบ้านในทันที ก่อนจะกดโทรหาภูดิศ ปรากฏว่าเขาปิดเครื่องไปแล้วไม่สามารถติดต่อได้ ฝนทิพย์โทรหาเขาซ้ำ ๆ ไม่ต่ำกว่าสิบสาย พร้อมหัวใจแตกสลายไม่มีชิ้นดี ที่ได้มอบกายให้กับชายไม่รู้จัก ฝนทิพย์ก้มหน้าร้องไห้ออกมาด้วยความทุกข์ใจอย่างหนัก เฝ้าโทษตัวเองที่ไม่ยอมเชื่อยายจนพาตัวเองมาพบจุดจบแบบนี้

หลังจากนั้นหญิงสาวก็ใช้ชีวิตเป็นปกติ ไม่ได้แพ่งพายเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับใครรู้ สองเท้าเล็กเดินก้มหน้าขึ้นตึกเรียนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก หลังจากวันนั้นภูดิศก็ค่อย ๆ ตีตัวออก เจอหน้าก็ทำไม่ทักทาย เดินเลยผ่านราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ การกระทำของเขาทำให้ฝนทิพย์เจ็บปวดคล้ายกับเข็มนับพันพุ่งเข้าใส่ แต่แล้วก็เข้มแข็งทำหน้าที่ของตัวเอง อย่างน้อยเธอก็ยังต้องเรียนหนังสือเพื่ออนาคตตัวเอง

หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ฝนทิพย์ไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักคืน ก่อนจะเลื่อนมือลูบท้องน้อยของตัวเองช้า ๆ พร้อมความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามา ยิ่งพ่อเด็กทำท่าจะไม่รับผิดชอบ ยิ่งตอกย้ำว่าเธอกำลังเดินตามรอยแม่เข้าไปทุกที ก่อนเสียงเคาะประตูจะดังขึ้น ทำให้หญิงสาวละทิ้งความคิดฟุ้งซ่าน แล้วเดินไปประตู พบกับยายยืนยิ้มอยู่ด้วยสายตาอ่อนโยน

“พักหลัง ๆ มานี้ ฝนดูแปลกไปนะ มีอะไรในใจหรือเปล่า บอกยายได้นะ” หญิงชรายอมเปิดใจคุยกับหลานสาวเป็นครั้งแรก แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฝนทิพย์กล้าที่จะบอกความจริง ด้วยกลัวยายของเธอจะเสียใจ

“ฝนไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่ช่วงนี้เรียนหนักไปหน่อยเท่านั้นเอง ยายไปนอนเถอะนะ...ถ้าพรุ่งนี้ฝนเรียนเสร็จแล้ว จะรีบกลับมาช่วยขายขนม” ฝนทิพย์พูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน

“งั้นก็ได้ ยายไปนอนก่อนนะ” หญิงสาวยืนมองหลังหญิงชราเดินหายลับเข้าไปในห้อง ก่อนเธอจะปิดประตูแล้วเข้ามาทบทวนสิ่งต่าง ๆ อย่างเงียบ ๆ

ภายในรั้วมหาวิทยาลัย ผู้คนเดินพลุกพล่านผ่านไปมา ฝนทิพย์ได้แต่เดินก้มหน้า ใช้กระเป๋าปิดอำพรางท้องน้อยตัวเอง ที่เริ่มโตขึ้น ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นภูดิศกับเขมมิกานั่งคุยกันอย่างสนิทสนม เธอยืนมองแฟนหนุ่มด้วยหัวใจเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด อยากเข้าไปทักทาย อยากเข้าไปคุยด้วยเหมือนก่อน แต่ความหมางเมินที่เขาส่งมา ทำให้หญิงสาวตัดสินใจเบี่ยงตัวไปทางอื่น

“ฝน!” ภูดิศเห็นหลังไว ๆ ของแฟนสาวจึงทำท่าจะลุกขึ้น แต่มือของเขมมิกาคว้าชายหนุ่มได้ทัน

“พี่บอลจะไปไหนคะ”

“พี่อยากคุยกับฝนให้รู้เรื่อง”

“ไหนพี่บอลบอกว่าจะตัดใจจากฝนไงคะ จากวันนั้นที่ฝนไม่ไปหาพี่ที่คอนโดฯ มันก็บ่งบอกแล้วนี่คะว่าฝนคิดยังไง” ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งที่เดิม

“จริงสินะ พี่คงไม่สำคัญสำหรับฝนแล้วจริง ๆ ล่ะ” เขาพูดอย่างน้อยใจก่อนจะนึกบางอย่างได้

“ที่เขมแนะนำให้พี่ลองหมางเมินฝนดู เผื่อฝนจะเข้าใจพี่บ้าง แต่เขมดูสิ ฝนก็ยิ่งหมางเมินพี่กลับ ดูท่าแล้วพี่ผิดเองล่ะ ที่บังคับให้ฝนทำอะไรแบบนี้ ทั้งที่เธอยังไม่พร้อม”

“ถ้าพี่บอลจะโทษตัวเอง พี่บอลก็ต้องโทษเขมด้วยเหมือนกันค่ะ เพราะเขมเป็นคนให้พี่ไปพูดกับฝนแบบนั้น เพื่อพิสูจน์ความรัก แต่เขมก็ไม่คิดนะคะ ว่าฝนจะหวงแหนร่างกายขนาดนั้น” เขมมิกาแสร้งทำเสียงเศร้า ก่อนชายหนุ่มจะเลื่อนมือไปกุมเธอด้วยความเห็นใจ

“ไม่ต้องคิดมากนะ มันไม่ใช่ความผิดของเขมหรอก เป็นความไม่เข้าใจกัน ระหว่างพี่กับฝนทิพย์เองล่ะ บางทีเรื่องนี้พี่อาจจะเป็นฝ่ายผิดที่ไม่เข้าใจฝนด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มพูดปลอบ ทำให้เขมมิกาปล่อยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข สายตากลมสั่นไหวทอดมองตรงไปยังชายหนุ่มด้วยความประทับใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะนึกบางอย่างได้

“พี่บอลไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวเขมลองช่วยพูดกับฝนทิพย์อีกครั้ง เผื่ออะไร ๆ จะดีขึ้น”

“ขอบใจนะ ขอบใจจริง ๆ” ชายหนุ่มส่งยิ้มหล่อเหลาให้เธอ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้น

“เดี๋ยวสิคะพี่บอล”

“มีอะไรเหรอ”

“เรื่องมือถือของพี่บอลที่หายไป พี่บอลเจอหรือยังคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกยิ้มแล้วชูมือถือเครื่องใหม่ของเขาขึ้นมา