ความจริงแล้วมือถือเขาหาย

“พี่ตัดใจซื้อใหม่แล้วล่ะ พี่อาจจะทำหล่นที่ไหนสักแห่งหนึ่งหลังจากวันที่เกิดเรื่องแหละ พี่ไปเรียนก่อนนะ”

“ค่ะ” เขมมิกาปล่อยยิ้มอ่อนหวาน ทอดสายตามองชายหนุ่มจนลับสายตาไป ก่อนจะเปิดกระเป๋า แล้วควักเอามือถือเครื่องเก่าของภูดิศออกมา พร้อมแสยะยิ้มมุมปากอย่างมีความหวัง

ฝนทิพย์นั่งฟังอาจารย์สอนด้วยความฟุ้งซ่านไม่มีสมาธิเท่าไหร่ เพราะท้องอ่อนที่กำลังเติบโตขึ้นทุกวัน

“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธออะ ตอนเย็นเจอกันที่เดิมได้ไหม” เสียงของเขมมิกากระซิบมาจากด้านหลัง ทำให้ฝนทิพย์ได้สติกลับมา แล้วหันไปยังเพื่อนรักที่ส่งยิ้มให้อย่างมีความหมาย ความจริงแล้วฝนทิพย์ไม่เข้าใจการกระทำของเขมมิกาเท่าไหร่นัก ก่อนหน้าทำห่างเหิน แต่วันนี้กลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นั่นทำให้ฝนทิพย์เลือกที่จะไปตามคำนัดหมาย สองเท้าเล็กเดินไปเรื่อย ๆ พร้อมความคิดมากมาย ความรักระหว่างเธอกับภูดิศจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะเด็กในท้องไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา สิ้นความคิดเพียงเท่านั้นร่างของเพื่อนรักมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“เธอมีอะไรจะคุยกับฉัน ถึงได้นัดมา” น้ำเสียงของฝนทิพย์ดูอ่อนแรง จนเขมมิกาสังเกตได้

“พักนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ” เขมมิกาแสร้งเอ่ยขึ้น พร้อมฝนทิพย์ย่อตัวนั่งด้านข้าง พลันก้มหน้าลงด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“พี่บอลเป็นไงบ้าง เขาสบายดีไหม” คำถามแรกจากฝนทิพย์ทำให้เขมมิกาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แรก ๆ ก็เศร้าแหละ อยู่ในช่วงกำลังทำใจจากเธอ” ฝนทิพย์ได้ฟังดังนั้นจึงนิ่งเงียบไป พร้อมกลั้นน้ำตาไว้ในส่วนลึก ไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้ความเจ็บปวด

“ฉันฝากดูแลพี่บอลด้วยนะ ฉันกับเขาเราคงไม่มีวาสนาต่อกันแล้วล่ะ”

“ฉันไม่รู้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอและพี่บอล แต่ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิ วันนั้นเธอบอกฉันว่าไปหาพี่บอล แต่ทำไมพี่บอลถึงบอก ว่าเธอไม่ได้ไปหาเขาล่ะ วันนั้นเขารอเธอทั้งคืนเลยนะ” ฝนทิพย์ได้ยินดังนั้นจึงเลื่อนสายตามายังเพื่อนรักด้วยความเจ็บปวด ไม่รู้จะเริ่มต้นบอกความจริงอีกฝ่ายอย่างไร ก่อนเขมมิกาจะกล่าวด้วยใบหน้าราบเรียบ

“พี่บอลเป็นคนส่งที่อยู่คอนโดฯ แห่งใหม่ให้ฉัน และฉันก็ไปตามนัดทุกอย่าง แต่...”

“คอนโดฯ แห่งใหม่อะไรกัน พี่บอลยังไม่ได้ซื้อคอนโดฯ ใหม่เลยนะฝน จริงอยู่ที่เขาเคยบอกจะซื้อ แต่ตอนนี้ครอบครัวเขายังไม่ตัดสินใจ พี่บอลยังอยู่คอนโดฯ เดิมนะ”

“....” ฝนทิพย์จับจ้องมองไปยังเพื่อนรักแน่นิ่ง ก่อนที่เขมมิกาจะปล่อยยิ้มบางเบา และพูดบางอย่างออกมา

“อ่อ..อาจจะมีบางอย่างที่เธอไม่รู้ ในวันที่พี่บอลมีปัญหากับเธอ วันนั้นเขาได้ทำมือถือหล่นหายไป ไม่รู้มีใครเก็บได้หรือเปล่า”

“พี่บอลทำมือถือหายงั้นเหรอ” ฝนทิพย์เอ่ยย้ำ เธอสัดส่ายสายตาไปมาราวกับกำลังครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจเก็บเรื่องราวทุกอย่างไว้กับตัว

“จริงสิ เธอนัดฉันมา มีอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอ” เขมมิกาถอนหายใจออกมายาวเหยียด แล้วปล่อยยิ้มกว้าง พร้อมกับเอื้อมมาจับมือฝนทิพย์ไว้แน่น

“ตอนนี้พี่บอลเขากำลังอยู่ในระยะทำใจ ฉันอยากขอร้องเธอ ว่าถ้าไม่จำเป็น อย่าเข้าไปทักหรือไปคุยกับเขา มันจะยิ่งให้เขาทำใจลำบาก ไม่ใช่ฉันไม่เห็นใจเธอนะ แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจไม่ไปหาเขาแล้ว พี่บอลก็มีสิทธิ์ทบทวนความสัมพันธ์ทุกอย่าง”

“ฉันเข้าใจ เข้าใจทุกอย่างเขม และตอนนี้ต่อให้ฉันอยากกลับไปหาเขามากแค่ไหน ฉันก็ไปไม่ได้แล้ว ทุกอย่างไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว” ฝนทิพย์พูดด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้น แล้วทอดสายตาไปยังเพื่อนรัก

“ที่เธอจะพูดกับฉันมีเท่านี้ใช่ไหม”

“อื้ม”

“ฉันไปก่อนนะ” ว่าแล้วฝนทิพย์ก็เดินเบี่ยงออกมา ท่ามกลางความสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เมื่อคิดบางอย่างได้ หญิงสาวกำมือแน่นพร้อมกับสายตามุ่งมั่น ตรงไปยังบริษัทของหิรัญในทันทีด้วยความรีบร้อน

สองเท้าเล็กในชุดนักศึกษาทอดสายตามองตึกสำนักงานใหญ่ของหิรัญ เขาร่ำรวยจนเธอพูดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่าหญิงต่ำต้อยอย่างเธอ จะโคจรมาพบกับคนระดับบนอย่างเขา แต่ไม่ว่ายังไง วันนี้เธอจะต้องทวงความยุติธรรมให้ตัวเอง

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบมาพบใครเหรอครับ”