บทที่ 4 แอบเคือง

เช้าวันจันทร์แสนสดใส ปลายฟ้ากลับมาทำงานตามปกติหลังจากได้พักผ่อนเต็มที่ในช่วงวันหยุดที่ผ่านมา เพราะวันที่เธอป่วยตรงกับวันศุกร์พอดี

“ปลายฟ้า ตามผมมาที่ห้องด้วย” เสียงทุ้มของนรภัทรดังขึ้น ปลุกปลายฟ้าตื่นจากภวังค์

“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะเดินตามร่างกำยำเข้าไปในห้อง

“นั่งลงสิ” นรภัทรฝ่ามือเชิญหญิงสาวไปยังเก้าอี้

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันยืนได้” เธอปฏิเสธเขาและยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“หายป่วยยัง” ชายหนุ่มไม่รีรอรีบถามอาการป่วยทันที

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เอ่อ คือวันนั้นดิฉันขอบคุณมากนะคะ”

“ทำไมไม่ปลุกผมก่อนจะกลับ”

“เอ่อ คือว่า...” เธอไม่รู้จะตอบเขาอย่างไรดี เนื่องจากวันนั้นจงใจจะออกไปโดยไม่ให้เขารู้ตัว

“ทำไมเหรอ คุณรังเกียจผมใช่ไหม” เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาหาคนตัวเล็กยืนอยู่กลางห้อง

“ปะ เปล่าค่ะ” ปลายฟ้าเบือนหน้าไปทางอื่น

“แล้วเพราะอะไรเหรอ” เขากระซิบลงข้างหูหญิงสาวอย่างแผ่วเบา แขนกำยำกำลังโอบร่างบาง

“เอ่อ คุณนรภัทรช่วยขยับออกไปสักนิดได้ไหม” เธอรู้สึกว่าเขาใกล้ชิดตนเองจนมากเกินไป ยกมือบางดันอกแกร่งให้ห่าง

“ถ้ารังเกียจผมก็บอกกันตรง ๆ ก็ได้” เขาผละออกร่างบางปล่อยหญิงสาวเป็นอิสระ

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” เธอพยายามจะอธิบายให้เขาฟังอย่างเข้าใจ ทว่าชายหนุ่มกลับไม่สนใจ เดินกลับไปยังโต๊ะทำงานตนเอง

“ยาของเธอมาเอาสิ!” เขาวางถุงยาลงบนโต๊ะทำงานตนเอง

“ค่ะ” ปลายฟ้าเดินไปหยิบถุงยาตามคำสั่งของเขา

“ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว เชิญออกไปจากห้องผมได้เลย” เขากล่าวอย่างเย็นชา

“รับทราบค่ะ” เธอกำลังจะหันหลังออกจากห้อง ต้องหยุดชะงักกับคำพูดของคนตัวโต

“อ๋อ อีกอย่างนะ ถ้าผมไม่ได้เรียกก็ไม่ต้องเข้ามา เข้าใจไหมปลายฟ้า”

“เข้าใจค่ะ” เธอพูดขณะยืนหันหลังให้เขาก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ชายหนุ่มมองตามหลังร่างบางของปลายฟ้า รู้สึกโกรธที่เธอทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“คนบ้า ไอ้เด็กบ้า โกรธใครมาก็ไม่รู้ถึงมาลงกับเรา” หญิงสาวบ่นพึมพำหลังกลับมานั่งทำงานต่อ

ปลายฟ้าจัดการเคลียร์เอกสารกองโตตรงหน้า กระทั่งเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงของใครคนหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าตนเอง พร้อมกับเสียงแหลมแสบแก้วหู

“ภีมอยู่ไหม”

“อยู่ค่ะ” เธอเงยหน้าตอบหญิงสาวตรงหน้า

“ฉันจะเข้าไปพบภีม” หญิงสาวคนดังกล่าวพูดพร้อมกำลังสาวเท้าเข้าไปในห้องเจ้านายหนุ่ม

“ดิฉันต้องรายงานคุณนรภัทรก่อน” ปลายฟ้าลุกจากโต๊ะทำงานวิ่งมากั้นหญิงสาวคนดังกล่าว

“ฟังฉันดี ๆ นะยัยเลขา ฉันชื่ออิงดาวเป็นแฟนของภีม เพราะฉะนั้นหลีกทางให้ฉันด้วย”

“ถึงอย่างไร ดิฉันก็ต้องรายงานคุณนรภัทร” แม้จะเจ็บที่รู้ว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว เธอก็ยังคงทำใจแข็งห้ามสาวตรงหน้า

“เอ๊ะนี่แก ฟังฉันไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันก็บอกอยู่ว่าฉันเป็นแฟนภีม หลบไปซะ” อิงดาวพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด ชักสีหน้าใส่ปลายฟ้า

“เอะอะเสียงดังอะไรกัน ดังไปถึงในห้อง” เสียงทุ้มของนรภัทรเอ่ยขึ้น

“ภีมขา...” อิงดาวผลักร่างบางของปลายฟ้าจนเซ ก่อนจะรีบวิ่งไปเกาะแขนชายหนุ่ม

“ดาว” เขาเอ่ยชื่อหญิงสาวที่เกาะแขนตนเอง ก่อนจะชำเลืองไปมองหน้าปลายฟ้า

“ดาวคิดถึงคุณจังเลยนะคะ ฟอดดด” อิงดาวเขย่งเท้ายื่นหน้าไปจูบแก้มสากของนรภัทร

“ดาว!! คุณทำอะไรนะ” ชายหนุ่มตำหนิหญิงสาวข้างกาย มองใบหน้าหวานของปลายฟ้าซึ่งบัดนี้ซีดเผือด

“คุณจะดุดาวทำไมคะ มากกว่านี้เราก็เคยทำกันมาแล้ว”

ปลายฟ้าทนฟังคำพูดของคนทั้งสองไม่ไหว เธอเอ่ยขึ้นไม่อยากจะมองภาพคนทั้งสองแสดงความรักกัน

“เอ่อ ขอโทษนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัว”

“เดี๋ยวสิปลายฟ้า” ชายหนุ่มพยายามจะรั้งหญิงสาว แต่เธอกลับไม่สนใจ ก้มหน้าเดินต่อไป

“ไปเถอะค่ะภีม ดาวคิดถึงคุณมากเลย” อิงดาวลากชายหนุ่มเข้าไปในห้อง

“ทำไมจะมาถึงไม่โทรมาบอกก่อน” นรภัทรตำหนิอิงดาวเมื่อเข้ามานั่งในห้อง

“อะไรกันภีม ทำไมต้องดุดาวด้วย”

“ผมไม่ชอบให้ใครเข้ามารบกวนเวลาทำงาน”

“ดาวขอโทษค่ะ ต่อไปนี้ถ้าดาวจะมาหาคุณ ดาวจะโทรมาบอกก่อนนะคะ อย่าโกรธกันเลย”

“อืม”

ปลายฟ้าเอาตัวเองออกมาจากภาพบาดตาเหล่านั้น มาอยู่ในห้องชงกาแฟเงียบ ๆ คนเดียว

“ทำอะไรครับน้องฟ้า” เสียงทุ้มของเอกชัยดังขึ้น ขณะหญิงสาวยืนใจลอย

“พี่เอก” เธอหันมองเขาพร้อมส่งยิ้มหวาน

“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ บอกพี่ได้นะ”

“ไม่มีค่ะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ

“ถ้ามีอะไรก็บอกนะครับ พี่ยินดีรับฟังเสมอ”

“ค่ะ” ทุกครั้งได้อยู่ใกล้เอกชัย เธอรู้สึกดีเสมอ เขาเปรียบเสมือนพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่ง

“เออจริงด้วยสิ น้องฟ้าหายป่วยยังครับ”

“หายป่วยแล้วค่ะ”

“เสียดายจังเลย วันนั้นพี่ไม่ได้พาน้องฟ้าไปส่งโรงพยาบาลเอง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถึงอย่างไรฟ้าก็หายป่วยเหมือนกัน” เธอพูดปลอบใจไม่อยากให้เขาต้องคิดมาก

“ครับ ว่าแต่เที่ยงนี้น้องฟ้าว่างไหม”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“พี่อยากจะชวนน้องฟ้าไปรับประทานอาหารเที่ยงเป็นเพื่อนหน่อยนะครับ พอดีมีร้านอาหารเปิดใหม่ใกล้บริษัท”

“ได้ค่ะ ฟ้ายินดี”

“เที่ยงนี้เจอกันนะครับ พี่ไปก่อนล่ะ”

“ค่ะ”

ปลายฟ้ามาหยุดยังร้านอาหารแห่งหนึ่งตามคำบอกกล่าวของเอกชัย เท้าสวยก้าวเข้าไปในร้านซึ่งมีเอกชัยนั่งอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

“น้องฟ้าทางนี้ครับ” เอกชัยโบกมือแก่หญิงสาว

“รอนานไหมคะ” เธอพูดหลังจากเดินมานั่งลงตรงข้ามชายหนุ่ม

“ไม่นานครับ สั่งอาหารกันเถอะ”

“ค่ะ” หญิงสาวพลิกเมนูเลือกอาหารแต่ละหน้า ก่อนจะยื่นเมนูคืนพนักงานหลังสั่งเสร็จ

“ทำไมน้องฟ้าสั่งน้อยจัง”

“ฟ้าไม่ค่อยหิวเท่าไรค่ะ”

“กินน้อยแบบนี้ ไม่น่าถึงตัวถึงเล็ก”

“พี่เอก แซวฟ้าอยู่เรื่อยเลย” เธอพูดอย่างยิ้ม ๆ

ช่วงเวลาเดียวกันอิงดาวเดินควงคู่นรภัทรเข้ามาในร้านแห่งหนึ่งที่มีเอกชัยกับปลายฟ้าอยู่ก่อนหน้า

“ไม่ทราบว่ามากี่ท่านครับ” เสียงพนักงานต้อนรับคนหนึ่งเอ่ยถาม

“สองค่ะ” อิงดาวตอบพนักงานคนดังกล่าว

“เชิญทางนี้เลยครับ”

“ไปค่ะภีม” หญิงสาวควงชายหนุ่มเดินตามพนักงานมานั่งยังโต๊ะอาหาร

“คุณจะทานอะไรสั่งได้เลยนะครับ” แม้ปากจะพูดเช่นนั้นกับอิงดาว ทว่าสายตากลับเหลือบมองร่างปลายฟ้ากับเอกชัย

ตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน เขาก็สังเกตเห็นปลายฟ้ากำลังรับประทานอาหารอย่างมีความสุขกับเอกชัย

“น่ารักที่สุดเลยภีมของดาว” เธอยื่นมือไปหยิกแก้มสากชายหนุ่มเบา ๆ

“อืม”

“ภีมอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

“ตามใจคุณเลย”

“มองอะไรคะ” เธอสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของชายหนุ่ม จึงเงยหน้าจากเมนูอาหารมองสบตาเขา

“ไม่มีอะไรครับ สั่งอาหารเถอะ” นรภัทรหันกลับมาสนใจอิงดาวต่อ

“เอาตามนี้เลยนะคะ” เธอยื่นเมนูคืนแก่พนักงานเสิร์ฟ

หมดเวลาพักเที่ยงเอกชัยอาสาเดินมาส่งปลายฟ้ายังโต๊ะทำงาน

“ขอบคุณพี่เอกมากเลยนะคะ อุตส่าห์เลี้ยงอาหารเที่ยงฟ้า”

“น้องฟ้ากินนิดเดียวเอง แค่นี้สำหรับพี่สบายมาก”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ขอบคุณมากนะคะ”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นพี่กลับไปทำงานก่อน”

“ค่ะ” เธอส่งยิ้มหวานให้เอกชัยมองตามหลังร่างหนาจนเดินลับหายไป

“มองขนาดนั้นไม่ตามไปอยู่ด้วยกันล่ะ” เสียงเข้มของนรภัทรเอ่ยขึ้นอย่างหึงหวง

“อุ๊ย” เธอร้องอุทานด้วยความตกใจจู่ ๆ กำลังจะหันกลับไปโต๊ะทำงานเจอร่างหนายืนอยู่ข้างหลัง

“ตกใจอะไรขนาดนั้น!!”

“ขอโทษค่ะ เอ่อว่า แต่มีอะไรจะใช้ดิฉันไหมคะ”

“ไม่มี ฉันก็แค่มาดูว่าพนักงานของฉันแอบอู้งานหรือเปล่า”

“ดิฉันจะรีบกลับไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย” ปลายฟ้าเดินก้มหน้าผ่านชายหนุ่มไป

เขาไม่สนหรอกว่าเธอจะอู้งานหรือเปล่า เขาสนเพียงแค่ว่าเธอห้ามใกล้ชิดผู้ชายคนอื่นนอกจากตนเองคนเดียวเท่านั้น