บทที่ 2 คนคุ้นเคย

หลายปีผ่านไป...

“ปลายฟ้า เดี๋ยวเธอตามฉันมาหน่อย” เสียงส่งอำนาจของก้องเกียรติประธานบริษัทวัยห้าสิบปี ปลุกร่างบางของหญิงสาวเงยหน้าจากกองเอกสาร

“ค่ะท่านประธาน” เธอรีบลุกขึ้นและหยิบสมุดคู่ใจเล่มหนึ่งเดินตามหลังชายวัยกลางคน

ปลายฟ้าสาวสวยวัยยี่สิบเจ็ดปี ตำแหน่งเลขาประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นผ่านมานานหลายปี เธอต้องเจ็บช้ำเพราะถูกคนรักและเพื่อนสนิทหักหลัง แถมเป็นคืนเดียวกันที่สูญเสียความบริสุทธิ์กับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ซึ่งเขาคนนั้นอายุราว ๆ สิบแปดปีเท่านั้น

“ฉันจะแนะนำคนหนึ่งให้เธอรู้จัก” เสียงของก้องเกียรติเอ่ยขึ้นเมื่อมาหยุดหน้าห้องหนึ่ง

“ใครเหรอคะ” เสียงหวานถามขึ้น คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน

ก้องเกียรติไม่ได้ตอบเลขาสาว เขาเอื้อมมือเปิดประตูและเดินเข้าไปข้างในห้องโดยมีปลายฟ้าตามเข้ามาไม่ห่าง

“คุณพ่อ” เสียงทุ้มของคนในห้องเอ่ยเรียกก้องเกียรติ

เรียกความสนใจของปลายฟ้ามองไปตามเสียง เธอถึงกับสตั๊นไปสามวินาที เพราะผู้ชายตรงหน้า คือชายหนุ่มผู้พรากความบริสุทธิ์ของเธอ ทว่าเขาตอนนี้ช่างแตกต่างกับตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง

เขาในตอนนี้รูปร่างสูงกำยำ ใบหน้าหล่อเหลามากขึ้นกว่าเดิม แถมยังดูดีและมีเสน่ห์ทั้งยังมีความเป็นผู้ใหญ่

“ปลายฟ้า นี่ลูกชายของผม ชื่อภีม”

“วะ ว่าไงคะ ท่านประธาน” เธอตื่นจากภวังค์หันไปมองตามเสียงของก้องเกียรติ

“เป็นอะไรหรือเปล่า ดูคุณไม่ค่อยดีเลย”

“เปล่าค่ะท่านประธาน” เธอส่ายศีรษะเบา ๆ

“งั้นก็ดี ผมจะบอกว่าหลังจากนี้ไปตำแหน่งประธานบริษัท ผมจะยกให้ภีมเป็นคนดูแล เพราะฉะนั้นคุณมีหน้าที่สอนงานลูกชายผม ฐานะที่คุณอยู่กับผมมานานหลายปี”

“เอ่อ คือว่า...” ตั้งแต่เรียนจบมาหญิงสาวทำงานตำแหน่งเลขาประธานบริษัทมาโดยตลอด

“ติดปัญหาอะไรหรือเปล่า” ก้องเกียรติถามขึ้นเมื่อเห็นเลขาสาวตนเองมีท่าทีอึดอัดเล็กน้อย

“ไม่มีอะไรค่ะ” เธอตอบเสียงเรียบแม้ในใจตอนนี้จะเต้นไม่เป็นจังหวะก็ตาม

ก้องเกียรติมองเลขาสาวครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปแนะนำเลขาสาวให้ลูกชายได้รู้จัก

“ภีม เธอคือปลายฟ้าเป็นเลขาพ่อมานาน ทำงานเก่งมาก พ่อจะให้ปลายฟ้าเป็นคนมาดูแลแกนะ”

“ครับคุณพ่อ”

“วันนี้ลูกก็เริ่มเรียนรู้งานได้เลย พ่อจะให้ปลายฟ้าเป็นพี่เลี้ยงแกวันนี้เลย”

“ได้ครับคุณพ่อ”

“พ่อไปก่อนล่ะ ถ้าติดปัญหาอะไรก็บอก” ก้องเกียรติตบลงบนบ่าลูกชายเบา ๆ

“ครับ”

“ปลายฟ้าฝากดูแลลูกชายฉันด้วย”

“ได้ค่ะท่านประธาน”

หลังจากก้องเกียรติเดินจากไปภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ หญิงสาวยังคงยืนอยู่กลางห้องอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ไม่กล้าขยับไปไหนกระทั่งเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

“เธอชื่อปลายฟ้าใช่ไหม”

“ค่ะ ดิฉันชื่อปลายฟ้า” เธอตอบคำถามคนตรงหน้า

“อืม” เขาตอบรับเพียงเท่านั้นแล้วทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง

“เอ่อ คือว่า...” ปลายฟ้ายืนอยู่ในห้องนานเกือบสิบนาที รับรู้ถึงความอึดอัดจึงเอ่ยขึ้น

“มีอะไร”

“คือว่า...ไม่ทราบว่าคุณนรภัทรต้องการกาแฟก่อนเริ่มงานไหมคะ” เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เดิมทีตั้งใจจะถามเรื่องคืนนั้นแต่คิดว่าคงไม่จำเป็นแล้ว เพราะดูท่าทางของเขาคงจะจำอะไรไม่ได้จึงเปลี่ยนเรื่อง

“อืม ดีเหมือนกัน”

“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันออกไปชงมาให้” เธอหันหลังเดินออกจากห้องไป

นรภัทรยิ้มร้ายมุมปากมองร่างบางเดินออกไป ใช่ว่าจะจำผู้หญิงตรงหน้าคนนั้นไม่ได้ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาจะเผยความจริง

“เขาคงจำเราไม่ได้สินะ ก็แน่นอนสิตอนนั้นเราออกมาก่อนเขาจะตื่น” หญิงสาวพูดพลางชงกาแฟ

“พูดถึงใครนะ!!” เสียงของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งดังขึ้น

“อุ๊ย ตกใจหมดเลย” โชคดีที่เธอชงกาแฟเสร็จแล้วไม่อย่างนั้น น้ำร้อนคงได้ลวกมือ

“ตกใจอะไรขนาดนั้นฟ้า”

“ก็ตกใจสิ!! มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ดีนะที่น้ำร้อนไม่ลวกมือ” เธอตอบอย่างหงุดหงิด

“เป็นอะไรหรือเปล่าฟ้า ปกติแก้วก็มาแบบนี้ตลอด ทำไมครั้งนี้ดูฉุนเฉียวจัง”

“เปล่า ๆ” เมื่อรู้ตัวว่าเผลอแสดงกิริยาไม่น่ารักแก่สาวตรงหน้า เธอจึงปฏิเสธทันทีไม่เข้าใจเหมือนกันเพราะอะไรถึงเป็นเช่นนี้ ทั้งที่เป็นคนใจเย็นมาตลอด เพียงแค่ชายหนุ่มเจ้าของกาแฟ แสดงท่าทีเมินเฉยกับตนเองทำราวกับไม่รู้จักกัน เท่านี้เธอก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาอย่างดื้อ ๆ

“ฟ้าขอตัวก่อนนะ”

“อืม”

“กาแฟมาแล้วค่ะคุณนรภัทร” เธอเปิดประตูเข้ามาในห้อง วางกาแฟลงตรงหน้าเขา

ชายหนุ่มรีบหยิบขึ้นมาดื่มทันที อยากจะลิ้มลองฝีมือของเธอ

“อืม หอมจังเลย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมมองสบตาปลายฟ้า คนถูกมองรู้สึกถึงใบหน้าร้อนผ่าว

“ดิฉันขอตัวไปเอาแฟ้มเอกสารส่วนงานของคุณนรภัทรก่อนนะคะ”

“อืม” เขาตอบรับเธอเพียงสั้น ๆ แต่สายตามมองร่างบางไม่ห่าง

“น้องฟ้าครับ” เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ดึงสติปลายฟ้าหันไปมองขณะเดินก้มหน้าก้มตา

“อ้าวพี่เอก”

“น้องฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

เอกชัยหรือเอกหนุ่มวัยสามสิบปี หัวหน้าแผนกการตลาดแอบชอบปลายฟ้ามานานตั้งแต่เธอทำงานที่นี่ใหม่ ๆ

“เปล่าค่ะพี่เอก”

“แต่สีหน้าเราดูไม่ค่อยดีเลยนะครับ” เอกชัยว่าพลางเอื้อมมือลูบศีรษะหญิงสาว

“หน้าตาฟ้าดูออกขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เธอเงยหน้าถามชายตรงหน้า สำหรับเธอแล้วเอกชัยเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง

“ครับ หรือน้องฟ้าถูกลูกชายท่านประธานดุมา”

“พี่เอกรู้เหรอคะ ว่าลูกชายท่านประธานจะเข้ามาบริหารงานแทน”

“รู้สิครับ คนทั้งบริษัทก็รู้”

“อ้าวเหรอคะ งั้นคงมีแค่ฟ้าสินะที่ไม่รู้” เธอพูดอย่างแง่งอน

“อย่างอนไปเลยนะครับ”

“ฟ้าไม่ได้งอนสักหน่อย ใครจะสนใจ” ประโยคหลังเธอเอ่ยอย่างแผ่วเบาไม่ต้องการให้คนตรงหน้าได้ยิน

“อะแฮ่ม ไม่รู้ว่าผมขัดจังหวะพวกคุณหรือเปล่า” เสียงทุ้มของนรภัทรดังขึ้น

“คุณนรภัทร!!” เสียงหวานกล่าวขึ้นอย่างตกใจเล็กน้อย

นรภัทรเหลือบมองมือหนาของเอกชัยวางบนศีรษะปลายฟ้าอย่างหึงหวง

“ไหนแฟ้มเอกสารของผม”

“เอ่อ คือว่า เดี๋ยวดิฉันไปเอามาให้เดี๋ยวนี้ พี่เอกคะ ฟ้าขอตัวก่อนนะ” เธอตอบเจ้านายหนุ่มเสร็จ ไม่ลืมหันไปบอกเอกชัยก่อนจะเดินจากไป

“คุณนรภัทรอย่าโกรธฟ้าเลยนะครับ ผมเป็นคนชวนฟ้าคุยเอง” เอกชัยแก้ตัวแทนปลายฟ้า เพราะคิดว่านรภัทรจะโกรธที่เธอแอบอู้งาน

“อืม”

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เอกชัยว่าเสร็จก็เดินจากไป

เขาไม่โกรธหญิงสาวหรอกเพียงแค่ไม่ชอบที่เธอใกล้ชิดกับชายอื่นนอกจากตนเอง

“ทำไมต้องดุด้วยนะ ไอ้เด็กบ้า!!” ปลายฟ้าพึมพำเพียงเบาๆ คนเดียวขณะกำลังหยิบแฟ้มเอกสาร โดยไม่รู้ว่าชายหนุ่มได้มายืนอยู่ข้างหลัง

“ว่าใครเด็กบ้า” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก

“ว้าย!!” ความตกใจหญิงสาวเผลอปล่อยแฟ้มเอกสาร จังหวะเดียวกันแฟ้มสารบนชั้นวางกำลังจะตกลงมาใส่ศีรษะปลายฟ้า

ชายหนุ่มดึงตัวหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอด ยกแขนแกร่งมากั้นแฟ้มเอกสารที่กำลังจะตกลงมา ทั้งคู่ตกอยู่ในระยะใกล้ชิดกัน ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงลมหายใจกันและกัน

“เป็นอะไรไหม” เขาถามเสียงเรียบ ทว่าในใจกลับเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวผละออกจากอ้อมกอดชายหนุ่ม ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาเขา

“ถ้าไม่เป็นอะไรมากแล้ว กลับไปทำงานเถอะ”

“ค่ะ” หญิงสาวกำลังจะเดินออกไป จู่ ๆ เธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้ วนกลับไปหาชายหนุ่ม

“มีอะไรหรือเปล่า” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นว่าเธอหันหลังกลับมาหาตนเอง

“เอ่อ คือว่า เมื่อกี้คุณนรภัทรเอาแขนมากั้นตอนที่แฟ้มกำลังตกลงมา ดิฉันแค่อยากดูว่าคุณมีแผลตรงไหนหรือเปล่า”

“แค่นี้เองไม่ต้องสนใจหรอก กลับไปทำงานเถอะ”

“ไม่ได้นะคะ ต่อให้แผลเล็กน้อยก็ควรทายา ไปค่ะเดี๋ยวดิฉันพาออกไปทายา” หญิงสาวคว้าแขนกำยำจูงออกจากห้องเก็บเอกสาร