บทที่ 1 การพบเจอ Nc+

เสียงเพลงดังกระหึ่มจากลำโพงขนาดใหญ่ในผับ ผู้คนต่างโยกย้ายส่ายสะโพกตามทวงทำนองเพลงอย่างเมามันส์ ยังคงมีร่างบางของใครคนหนึ่งนั่งกระดกเหล้า

“ฮือ ๆ ทำไมคุณทำแบบนี้กับฟ้า พีช...” ปลายฟ้าสาวสวยนักศึกษาวัยยี่สิบปี ถูกแฟนหนุ่มและเพื่อนสนิทหักหลัง เธอจึงมาระบายความเสียใจยังผับแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุง

“เอ่อ คุณครับ ตอนนี้ผับของเราใกล้จะปิดแล้วนะครับ” เสียงทุ้มของหนุ่มน้อยวัยสิบแปดปีดังขึ้น

“นาย เป็น คราย” หญิงสาวพูดไม่เป็นศัพท์

“ผมเป็นพนักงานครับ”

“ร้านใกล้ปิดแล้วใช่ไหม ไปต่อกันไหม” เสียงหวานกล่าวอย่างหน้าตาเฉย ทว่าคนฟังถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ

“เอ่อ คือว่า...”

“พูดมากจริง ๆ” ปลายฟ้าไม่สนใจเสียงปฏิเสธคนตรงหน้า เท้าเรียวก้าวลงจากเก้าอี้ กระชากร่างคนตรงหน้าให้เดินตามตนเอง

“คุณครับ” เสียงทุ้มพยายามร้องห้ามปลายฟ้า

“อย่าเสียงดังสิ ชู่...” เธอหันมาบอกเขา นิ้วเรียวแตะลงบนปากตนเองพร้อมทั้งส่ายศีรษะเบา ๆ แล้วลากหนุ่มน้อยไปยังห้องหนึ่ง

มือบางเปิดประตูเข้าไปในห้อง ผลักร่างของหนุ่มน้อยลงบนเตียงพร้อมทั้งขึ้นคร่อม

“เอ่อ คุณจะทำอะไรผม...” เขาถามขณะที่ถูกหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังซุกไซร้ต้นคอ

“ชอบกันไม่ใช่เหรอ ไอ้เรื่องอย่างว่า ทำสิ!! ฉันสนองให้ขนาดนี้แล้ว” เพราะความเมามายบวกกับความเสียใจก่อนหน้านี้ ทำให้ปลายฟ้าไม่ได้สติ พูดออกไปอย่างไม่รู้ตัว

“คุณครับ...” ไม่ทันหนุ่มน้อยจะพูดจบ เขาก็ถูกปากอวบอิ่มประกบจูบ

ความหวานจากโพรงปากสาว ทำให้นรภัทรคุมสติตนเองไม่อยู่ จึงพลิกร่างบางล้มลงกับเตียงนอนแล้วขึ้นคร่อมหญิงสาวแทน

แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่สัญชาตญาณก็สอนให้เขารู้จักที่จะเรียนรู้

มือหนาจับแขนเรียวตรึงกับเตียงนอน โน้มใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้กับลำคอขาวเนียน ลากลิ้นร้อนอุ่นจูบพรมทั่วใบหน้างามพร้อมทั้งประกบปากจูบริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนอุ่นแทรกเข้าสู่โพรงปากสาวเกี่ยวพันกันไปมาช่างเนิ่นนาน

“อื้อ อื้อ” เสียงหวานครางต่ำในลำคอ

เสียงครางกระเส่าของปลายฟ้าส่งผลให้นรภัทรเกิดอารมณ์ร่วมมากขึ้นกว่าเดิม มือหนาจัดการแกะกระดุมเสื้อผ้าหญิงสาว เผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มห่อหุ้มด้วยบราเซียร์

เขามองด้วยความหลงใหลก่อนจะจัดการปลดบราเซียร์ทิ้งอย่างไม่ไยดี ก้มงับยอดปทุมถันด้วยความรวดเร็ว ยกมืออีกข้างขึ้นมาขย้ำพร้อมกับเพิ่มแรงดูด

มือบางจับตรึงผ้าปูอย่างแน่นด้วยความเสียวซ่านปานจะขาดใจ เพราะไม่เคยถูกชายใดสัมผัสมาก่อนทำให้ปลายฟ้าอ่อนระทวยได้ง่าย

“อื้อ อ่าส์”

นรภัทรผละออกจากทรวงอกอวบอิ่ม เขาจัดการปลดเสื้อผ้าคนตัวเล็กออกจากร่างจนหมดสิ้นแล้วหันมาจัดการตนเองต่อ กระทั่งตอนนี้ทั้งคู่ไร้อาภรณ์ใด ๆ ปกปิดร่างกาย

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มจูบลงบนหน้าท้องแบนเรียบเรื่อย ๆ จนมาหยุดยังกึ่งกลางของร่าง นิ้วแกร่งสอดเข้าหากลีบกุหลาบ ขยับเข้าขยับออกจนน้ำผึ้งหวานไหลเยิ้มออกมา ก้มดูดดื่มอย่างคนหิวโซ

“อ๊า อ๊า ไม่ไหวแล้ว...” ปลายฟ้าเปล่งเสียงหวานออกมาราวกับจะขาดใจ

นรภัทรมองคนใต้ร่างจับขาเรียวแยกออกจากการกัน สอดแท่งเอ็นขนาดใหญ่เข้าหาช่องทางรักรวดเดียว แต่เข้าได้เพียงแค่ครึ่งลำ เขารู้สึกถึงความคับแน่น

“เอามันออกไป” ปลายฟ้ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ผลักร่างนรภัทรให้ถอยห่าง ทว่าแรงอันน้อยนิดไม่ส่งผลใด ๆ ต่อเขา

“คงไม่ได้แล้วครับ” เขาตอบเพียงเท่านั้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มปรับสภาพเข้ากับตนเอง

ไร้ความเจ็บปวดเขาก็ดันอีกครึ่งลำเข้าหากลีบกุหลาบอย่างช้า ๆ สาวสะโพกอย่างถี่รัวและเพิ่มจังหวะขยับขึ้นลงไปมาจนอกสวยกระเพื่อมลงตามแรงกระแทก

“อ๊ะ อ๊า อ๊า” เสียงหวานร้องอย่างครวญคราง ยกมือเรียวขึ้นมาสอดกับต้นคอแกร่ง

บทรักสวาทของคนทั้งสองผ่านไปเนิ่นนานหลายชั่วโมง กระทั่งนรภัทรหมดแรงและปล่อยคนตัวเล็กเป็นอิสระ

เช้าวันรุ่งขึ้นปลายฟ้ารู้สึกตัว หญิงสาวรับรู้ถึงความหนักบริเวณเอวตนเอง เธอลืมตาขึ้นมองก่อนจะเอื้อมมือมาปิดปากตนเองด้วยความตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น ทั้งเธอและชายแปลกหน้าคนนั้นอยู่ในสภาพไร้อาภรณ์

หญิงสาวพยายามครุ่นคิดนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ทว่ากลับจำไม่ได้สักนิด ภาพความจำช่วงที่ผ่านมามีเพียงภาพแฟนหนุ่มตนเองกับเพื่อนสนิทซึ่งกำลังมีอะไรกัน

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เธอจำอะไรไม่ได้เลย หญิงสาวลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าที่ตกบนพื้นมาสวมใส่ รีบออกจากห้องทันทีก่อนคนบนเตียงจะตื่น

นรภัทรตื่นขึ้นมาช่วงสายของวัน หันมองรอบ ๆ ห้องมีเพียงแต่ความว่างเปล่าไร้ร่างบางคนที่มีอะไรกันเมื่อคืน

“ไปแล้วเหรอ” เสียงทุ้มกล่าวอย่างแผ่วเบา สายตาปะทะเข้ากับคราบเลือดเป็นวงกลมบนเตียงนอนสีขาว มือหนาแตะสัมผัสลงแผ่วเบา นึกเสียใจที่เขาทิ้งตนเองไปโดยไม่มีคำล่ำลา ทั้งที่ตนเองพรากความบริสุทธิ์จากเธอแท้ ๆ

“ผมจะตามหาคุณจนกว่าเราจะได้เจอกัน”