EP.7 เพ้อหนัก เพราะเมายาแก้ปวด

เดย์ยังคงหลับไหลขดตัวซุกผ้าห่มเหมือนแมวตัวน้อย ใบหน้าของเธอแสดงออกหลากหลายอารมณ์ทั้งที่เธอยังหลับอยู่ทั้งแบบนั้น ราวกับความฝันที่เธอกำลังเผชิญมีทั้งดี ทั้งร้าย สีหน้ายู่ยี่เหมือนขึ้นรถไฟเหาะ แล้วจู่ ๆ ก็ยิ้มเหมือนเดินอยู่ท่ามกลางดงดอกไม้ ขัดกันอย่างเห็นได้ชัด ความฝันของเธอนั้นดูท่ายังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่มีสิ้นสุด และบางครั้งร่างกายของเธอก็เคลื่อนไหวไปตามจิตใต้สำนึก ที่ใคร ๆ เห็นก็รู้ว่าเธอละเมอเพ้อหนัก

ทางด้านมีนที่กลับมาจากมหาวิทยาลัย เธอเดินเปิดประตูเข้าบ้าน พร้อมกับมือที่พยายามกดโทร และส่งข้อความหาเพื่อนของเธอ แต่กลับไม่มีการตอบรับแต่อย่างใด จนเมื่อเธอเดินมาถึงห้องครัวพบกับถุงกล้วยทอดเจ๊วรรณี เธอก็โล่งใจ วางมือถือลง พร้อมเพ่งสายตาไปยังประตูห้องของเพื่อนที่เธอพยายามโทรหาเป็น ชม.

"ทำให้เป็นห่วงตลอด นิสัยผู้ชายชะมัด" มีนได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา พลางนั่งลงหยิบกล้วยทอดเข้าปากอย่างอร่อย

'โครม!!!!!!' ไม่นานนักเธอก็ได้ยินเสียงเหมือนของกระทบกับพื้นเสียงดังสนั่นจากห้องของเดย์ มีนตกใจสุดขีดวิ่งแจ้นขึ้นไปชั้นสองห้องของเดย์ทันที

'เอี๊ยด!!!' เมื่อเธอผลักประตูเข้าไปด้วยความตระหนก เธอพบว่า โคมไฟข้างเตียงถูกเหวี่ยงมายังปากประตูห้องในสภาพที่แตกหัก และเมื่อเงยหน้ามองคนบนเตียงกลับตกใจยิ่งกว่า

"เดย์!!!! ทำอะไรของแก" มีนถึงกับกุมขมับเมื่อภาพที่เห็นคือ เพื่อนของเธอกำลังกึ่งนั่งกอดหมอนข้าง ฟังแล้วอาจดูไม่แปลกอะไร แต่ท่าทางที่เธอกำลังจูบฟัดเหวี่ยงกับหมอนข้างอย่างดูดดื่มนั้นทำเอาคนยืนมองแข็งทื่อ กับภาพที่อุจาดตา มีนได้แต่คิดในใจ วันนี้เธอคงหลับไม่ลงแน่นอน

หญิงสาวบนเตียงที่ละเมอขีดสุด จู่ ๆ ได้ยินเสียงเรียกกึกก้องก็ค่อย ๆ ปรือตามองไปยังต้นเสียง พบว่าร่างของคนที่อยู่ปลายเตียงคือเพื่อนของเธอเอง เธอถอนหายใจอย่างไม่ตระหนกนัก แต่เมื่อเบี่ยงสายตาไปมองกระจกกลับเห็นหญิงสาวหน้าตาเหมือนกับเธอกำลังกอดหมอนข้างทำปากจู๋ ราวกับก่อนหน้านี้คนในกระจกได้จูบอย่างดูดดื่มกับหมอนข้างใบนั้นไปแล้ว ใช่คนในกระจกเหมือนเธอ นั่นแปลว่า เธอคืนคนนั้นในกระจก

เมื่อได้สติกลับคืนมาใบหน้าของเธอก็ร้อนระอุด้วยความอับอายเธอผลักหมอนข้างออกไป พลางยกมือขึ้นแข็งทื่อจ้องมองเพื่อนสนิทที่ยืนกอดอกอยู่ปลายเตียง

"แกไม่ได้เห็นอะไรใช่มั้ย" เดย์เอ่ยออกมา พร้อมกลืนน้ำลายไปหลายอึก มีนส่ายหน้าไปมา ด้วยใบหน้าเอือมสุดจะทน

"ป่าว ฉันเห็นเต็มสองตา ทุกท่วงท่าที่แกทำกับน้องหมอนข้างอย่างมีความสุข" มีนนั่งลงปลายเตียงพร้อมส่งสายตาเหมือนผู้ชนะ

"ฉันแค่เมายาแก้ปวดเฟ้ย!!!" เดย์ดึงผ้าห่มคลุมตัวเองด้วยความอับอาย เพียงเพราะไม่อยากสบตาเพื่อนตอนนี้

“ที่น่าด่ากว่าคือ ทำไมไม่ล็อกประตูห้อง”

“ฉันไม่ได้ล็อกเหรอ”

“งั้นฉันจะเดินเปิดประตูห้องเข้ามาหาแกได้ไง คราวหน้าระวังตัวหน่อย”

“รู้แล้วนา วันนี้ฉันแค่เหนื่อยมากไปหน่อย” เดย์นั่งขยี้หัวตัวเอง

"ตอนนี้ตื่นแล้วใช่ไหม แกลุกลงไปข้างล่างดูซีรีส์เกาหลีกัน" มีนพูด

"ไม่....." เดย์ปฏิเสธ เพราะสถานการณ์ตอนนี้เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเพื่อน

"แก จะอายทำไม" มีนทนไม่ไหว ตัดสินใจดึงผ้าห่มออกมาจ้องไปที่เดย์

"ท่าทางฉันอุจาดขนาดนั้น ขนาดฉันยังรับไม่ได้ ฉันจะไปมองหน้าแกได้ไงวะ" เดย์พูดออกมาด้วยใบหน้าซีดเผือก

"ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น อุ๊ปส์" มีนที่หลุดปากพูด ก็รีบเอามือปิดปากทันที ทำให้เดย์ที่กำลังก้มหน้า ถึงกับตกตะลึงจนเงยหน้าขึ้น มองหน้ามีน

"ฉันเคยทำแบบนี้ด้วยเหรอ แกบอกฉันมา ฉันไปทำแบบนั้นตอนไหน" เดย์ลุกขึ้นพรืดยืนอยู่บนเตียงเท้าสะเอวมองมันที่นั่งอยู่ปลายเตียง

"เวลาแกเมา แกชอบเลอะเทอะแบบนี้แหละ ดีนะเป็นฉันที่อยู่กับแกตลอดตอนเมา แกเลยยังมีภาพลักษณ์ที่ดีต่อสายตาคนอื่นอย่างทุกวันนี้" มีนยืนขึ้น กอดอกมองไปยังเดย์อย่างภาคภูมิใจ เดย์ที่เห็นเพื่อนพูดแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกอาย แต่อีกด้านก็ซึ้งปริ่มจนอยากจะร้องไห้ ทรุดตัวคำนับไปหลายที

"ขอบพระทัยเพคะเสด็จเพื่อน" เดย์ที่เงยหน้ามองเพื่อนด้วยความปริ่มอกปริ่มใจ ใครจะรู้ตัวว่าตอนเมาตัวเองจะเละเทะขนาดนั้น

"เอาเถอะลงไปข้างล่างกันนะ ไปดูซีรีส์เป็นเพื่อนสหายหน่อยค่ะ ไม่เบื่อบ้างเหรอคะ ที่อยู่แต่ในห้อง" มีนดึงแขนของเดย์ พยายามลากเดย์ออกจากห้อง และเดย์ก็ยอมตามออกมาแต่โดยดี แม้งานของเธอจะยังไม่เสร็จดีนัก แต่ภาพของคุณวินที่ต้องให้ในคืนนี้ ก็เสร็จดีแล้ว จึงตามใจมีนซะหน่อย

ทั้งสองนั่งดูซีรีส์เกาหลีตรงลานโถงของตัวบ้าน บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยขนมขบเขี้ยว เดย์ชันเข่าดูซีรีส์ไปพลางกินขนมไปพลาง จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียง ซิก ๆ พอหันไปมองเพื่อนของเธอที่ดูจะอินซีรีส์รักเกินเบอร์ไปหน่อย มีนร้องห่มร้องไห้น้ำตาพรั่งพรู

"อ่ะ ทิชชู่ เช็ดน้ำตาซะ" เดย์หยิบทิชชู่ให้มีน เธอรับไว้แล้วเช็ดน้ำตาแต่ก็ยังสะอึกไม่หาย

"อินอะไรขนาดนั้น" เดย์ถามมีน

"แกไม่เข้าใจหรอก การที่ทำได้แค่แอบรักคนคนหนึ่ง จนสุดท้ายก็ไม่สามารถที่จะบอกรักได้ เพราะทุกอย่างมันผิดที่ผิดทางไปหมด" มีนหันหน้าดวงตาแดงก่ำ พร้อมกับดึงทิชชู่เพิ่มมาอีก เพื่อเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลอีกครั้ง

"แกเคยมีความรู้สึกนั้นเหรอ ไม่เคยเห็นแกเล่าให้ฟัง ทำไมฉันไม่ยักกะรู้" เดย์มองเพื่อนด้วยความงุนงง

"ป่าวฉันแค่อินในซีรีส์เฉย ๆ " มีนพูด

"อ่อ แล้วไป อ่ะเช็ดน้ำตาดี ๆ " เดย์หยิบทิชชู่ให้มีนอีก

ทั้งคู่ยังนั่งดูทีวีอยู่ตรงนั้น สักพักก็มีเสียงเปิดประตู เป็นกอล์ฟเองที่กลับมา ด้วยสภาพเหงื่อไหลมาจากการเล่นกีฬา

"มาแล้วเหรอ น้องกอล์ฟทานอะไรก่อนมั้ย" เดย์ถามกอล์ฟที่กำลังเดินเข้ามา

"ไม่ละครับ ผมยังเหนื่อย ๆ อยู่เลย แล้วนั่น......เจ๊มีนร้องไห้ทำไมครับ" กอล์ฟเห็นมีนนั่งจมคราบน้ำตา ที่ยังไม่เหือดแห้ง

"ฉัน ..ฉัน ฮือออออออออออ" มีนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ คุณเคยเป็นมั้ยที่ถ้าเราร้องไห้ไปแล้วแม้เราจะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เมื่อสะกิดนิดหน่อยน้ำตาก็จะไหลออกมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย ทั้งทีอยากจะหยุดร้องไห้แล้ว นั่นแหละ มีนกำลังเป็นแบบนั้น

"เออ อย่าสนใจเลย มีนแค่อินกับซีรีส์ที่ดูเมื่อกี้หนักไปหน่อย ยัยนี่ขี้แยจะตาย" เดย์เอามือไปขยี้หัวของเพื่อนเป็นเชิงปลอบให้หยุดร้อง

"เจ๊มีนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมมานั่งคุยด้วยนะครับ" กอล์ฟเดินจากไป

"แกเองก็หยุดร้องได้แล้ว ซีรีส์มันจบแล้วเพื่อน" เดย์ส่ายหัวไปมา บางทีเธอก็คิดได้ว่า พวกเขาสองคนสมกับเป็นเพื่อนกันจริง ๆ เพราะไม่ใช่ว่าใครจะได้เห็นอีกด้านตนขนาดนี้

พอถึงหัวค่ำทั้งสองก็เริ่มหิว คุณป้าที่ก่อนหน้าง่วนกับการทำอาหาร เมื่อเสร็จก็เรียกทุกคนมาทานข้าวกัน ซึ่งเดย์ มีน และกอล์ฟนั่งทานอาหารพร้อมหน้า และก็เหมือนเดิมที่จะไม่มี วิน และ เบียร์ ดูเหมือนพวกเขามักมีภารกิจช่วงเย็นกันเสมอ