EP.8 รูปใบนั้น ขอฉันได้ไหม

หลังรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย มีนและกอล์ฟขอตัวกลับเข้าห้อง ส่วนเดย์นั้นยังอยู่ช่วยคุณป้าในครัว

"หนูเดย์ ไปพักก่อนได้นะจ๊ะ เดี๋ยวที่เหลือป้าจัดการเองจ๊ะ" คุณป้ายิ้มให้เดย์ และเมื่อเดย์กวาดตาดูภายในห้องครัวนั้นพบว่าไม่มีอะไรเหลือให้เธอช่วยแล้ว ก่อนเธอเดินออกมา เธอได้แจ้งเรื่องโคมไฟกับคุณป้าก่อน

"เอ่อ คุณป้าคะ เดย์ทำโคมไฟในห้องพัง ยังไงเดย์จะซื้อมาแทนที่ให้นะคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ" เธอยกมือไว้คุณป้า ด้วยความสำนึกผิด

"ไม่เป็นไรจ๊ะ" คุณป้ายิ้มให้ก่อนจะหันหน้ากลับไปจัดการจานที่ยังล้างไม่เสร็จ

เธอกลับมานั่งโซฟาตรงโถงกลางบ้าน เปิดทีวีไปพลางเล่นมือถือไปพลาง ที่เธอยังไม่กลับห้องเพราะกำลังรอใครบางคน เวลาล่วงเลยไป ก็ยังไม่มีท่าทีว่าเขาจะกลับมา จนเธอพลอยหลับไปทั้งอย่างนั้น

'เอี๊ยด!!!' เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ซึ่งเสียงนั้นไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่ตรงโถงกลางบ้านตื่นจากการหลับใหลแต่อย่างใด เขาเดินเข้ามามองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับฝันหวาน ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ซึ่งเขาสังเกตได้จากเรียวปากที่ได้รูปเผยอพร้อมกับมีน้ำใส ๆ ไหลออกมาจากมุมปาก เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบม้วนทิชชู่ ก้มหน้าวางไว้ที่โต๊ะกลางตรงหน้าเธอ

เพียงเสียงเล็กน้อยของเขาที่กำลังก้มวางม้วนทิชชู่นั้น ก็ทำให้เธอที่กำลังหลับสะดุ้งตื่นเบิกตาโพลง เธอแน่นิ่งหยุดหายใจไปชั่วขณะ ภายใต้ดวงตาของเธอประสานเข้ากับดวงตาของเขา ในระยะที่ใกล้กันมาก

"อ่ะ...เออ ขอโทษค่ะ ฉันเผลอหลับไป" เธอผงะดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้วยความเร็วแสง

"ผมทำให้คุณตกใจรึเปล่าครับ" วินยืดตัวตรงขึ้นกล่าว

"ปะ เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้ตกใจคุณ ฉันแค่อายที่มานอนตรงนี้ให้คุณเห็นฉันสภาพนี้" เดย์ก้มหน้าพูด และสายตาเธอดันเหลือบเห็นหมอนที่เธอใช้หนุนใบนั้น เปียกไปด้วยน้ำลาย หน้าเธอจึงค่อย ๆ แดงขึ้นจนอยากจะหนีไปสุดขอบโลก

"ทิชชู่หน่อยมั้ยครับ ตรงนี้น่ะ" เขายื่นทิชชู่ให้พลางชี้ไปตรงมุมปากเป็นเชิงบอกว่า คราบน้ำลายที่ยืดของเธออยู่ตรงนี้ เดย์อายมาก แต่จะเดินหนีก็คงยิ่งแย่ เธอจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรและรับทิชชู่มาเช็ดด้วยความอับอายภายในใจ จนอยากร้องกรี๊ดออกมา

"ว่าแต่ทำไมมานอนตรงนี้ละครับ" วินเอ่ยถาม

"ฉันมานั่งรอ คุณวินน่ะค่ะ"

"รอผม??" วินทำหน้างุนงน

"ค่ะ ก็รูปไงคะ พอดีฉันปรับรูปแล้วจะเอาให้คุณ" เมื่อเธอตอบไป ก็ทำให้วินนึกออก และเผยรอยยิ้มออกมา ทำให้คนที่อยู่ตรงหน้า เผลอยิ้มตามไม่รู้ตัว

"งั้นผมขอเวลาทำธุระส่วนตัวสัก ครึ่งชั่วโมง แล้วคุณค่อยเอามาให้ผมที่ห้องแล้วกันครับ"

"อ่อได้ค่ะ" เธอตอบตกลง ก่อนที่เขาจะยิ้มแล้วเดินจากไป

เดย์เดินเข้ามาในห้องตัวเอง จัดการดาวโหลดไฟล์ภาพที่ปรับแต่งสำเร็จแล้วลงไปใน Flash Drive เมื่อเธอบันทึกภาพเสร็จ ก็หันไปจัดการเก็บโคมไฟที่ยังระเนระนาดตรงนั้นให้เรียบร้อย

"อีก 15 นาที.." เธอเดินวกไปวนมาภายในห้องนอนของตัวเอง ด้วยความกระสับกระส่าย "ก็แค่เอารูปไปให้ จะตื่นเต้นทำไมกันนะ" เธอบ่นพึมพำอย่างนั้นจนเมื่อดูนาฬิกาอีกครั้งก็พบว่าล่วงเลยมาครึ่งชั่วโมงเป๊ะ

เธอคว้า Flash Drive และเดินออกจากห้อง จนมาถึงห้องของวิน เธอสูดหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ จากนั้นก็เคาะประตู

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก' หลังเคาะไม่ถึง 3 วินาที ประตูก็ถูกเปิดออก ร่างสูงโปร่งเปิดประตูให้ เธอที่ยืนอยู่ด้านหน้าเงยมองไปที่เขา ไม่น่าเชื่อว่า ผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงผ้า ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่บนหัว พลางเอามือขยี้ผมที่ยังเปียกหมาด ๆ จะดูดีได้ขนาดนี้ ที่สำคัญภาพตรงหน้าทำให้เธอใจเต้นแรง สำหรับเธอแล้วมันเซ็กซี่มาก มากเสียจนเธอเผลอเผยอปาก และกลืนน้ำลาย 1 อึกต่อหน้าเขาแบบนั้น

"เข้ามาสิ" เสียงทุ้มต่ำเรียกเธอให้เข้าไป เมื่อเธอได้สติ เธอก็ตามเข้าไปอย่างว่าง่าย แต่เพราะเป็นชายหญิงการที่จะอยู่ในห้องสองต่อสองคงไม่ใช่เรื่องดีนัก เธอจึงเลือกที่จะไม่ปิดประตูห้อง เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจให้ผู้ผ่านไปมาได้เห็นว่าเธอเอารูปมาให้เขาเท่านั้น

เธอแอบกวาดสายตาไปทั่วห้อง พบว่าเต็มไปด้วยหนังสือมากมาย และจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยสะอาดสะอ้านมาก จนพอนึกเทียบไปกับห้องของเธอแล้วนั้น เธอก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที ทั้งที่เธอเป็นผู้หญิง แต่ความสะอาดไม่ได้ครึ่งของเขาเลย

เขานั่งลงไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ หยิบแว่นสายตากรอบสีเงินส่วมใส่ หันหน้ามาทางเธอเพื่อเอ่ยถาม

"ขอไฟล์ภาพครับ" เขายื่นมือมา เธอจึงยื่น Flash Drive ไปให้เขา เขารับไปด้วยรอยยิ้ม

(ให้ตายเถอะนี่มันอะไรกันเนี่ย หน้าตาดีไม่พอใส่แว่นมาอีก ใครจะต้านไหวกับคนตรงหน้าเนี่ย) เดย์ที่จิตใจกำลังล่องลอย ในสมองกลับคิดได้แค่ว่าทำไมเธอถึงกลายเป็นคนบ้าผู้ชายไปซะแบบนี้ทั้งที่ก่อนหน้าไม่เคยที่จะพิศวาสใครเลย นอกจากความรู้สึกที่ต้องซื่อตรงต่อแฟนเก่า

"ไฟล์ไหนครับ เออ.. คุณครับ" วินมองหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังกำลังเหม่อลอย เขาจึงใช้มือสะกิดที่มือเธอให้รู้สึกตัว

"คะ.....อะไรนะคะ" เธอสะดุ้งและปัดมือเขาไป

"ไฟล์ภาพอันไหนครับ" เขายิ้ม

"อ่อ โฟลเดอร์นี้ค่ะ" เธอโน้มตัวเอื้อมมือไปจับเมาส์คลิกไฟล์ภาพแล้วหันหน้าไปทางเขา แต่เธอดันลืมไปว่าเพราะเธอโน้มตัวไปข้างหน้าทำให้เมื่อเหลียวมองเขาจึงทำให้ระยะใบหน้าของเธอ ห่างจากเขาไม่ถึงฟุต เธอผงะออกด้วยความตกใจ

"ขอโทษค่ะ พอดีพอเป็นเรื่องเกี่ยวกับรูป ฉันจะลืมตัวทุกที" เธอถอยหลังโค้งตัวให้เขาหนึ่งที

"ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ" เขาละสายตาจากเธอ หันมาจ้องภาพเขาในคอมแทน เขาเพ่งมองรูปอยู่นานมาก และสีหน้าเขาก็นิ่งสุด

"รูปไม่โอเคเหรอคะ บอกได้นะคะ" เธอรู้สึกแปลกใจ เพราะที่ผ่านมายังไม่เคยเจอคนมีปฏิกิริยาแบบนี้ต่อภาพที่เธอถ่าย

"อ่อ เปล่าครับมันสวยมากครับ ผมต้องจ่ายเงินให้คุณรึเปล่า" วินหมุนเก้าอี้หันมาทางที่เธอยืนอยู่ เมื่อเธอได้ยินดังนั้นก็โบกมือ พร้อมส่ายหัวยกใหญ่

"ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ... ฉันให้คุณฟรี ๆ ฉันเป็นฝ่ายผิดที่ถ่ายคุณโดยที่ไม่บอกคุณไปแบบนั้น ฉันจะคิดเงินคุณได้ไง แต่...." เธอชะงักไปว่าจะพูดออกไปดีหรือไม่

"แต่ อะไรเหรอครับ" วินขมวดคิ้ว เธอช่างใจอยู่สักพัก จึงตัดสินใจขอเขาออกไป เพราะเธอต้องการงานที่สมบูรณ์แบบ

"รูปนี้ ฉันขอเอาส่งอาจารย์ได้มั้ยคะ" เธอเดินไปเลือกภาพ ๆ หนึ่ง มันเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับเธอจากรูปทั้งหมดในกล้องที่ถ่ายวันนี้ ซึ่งเป็นภาพของวินสวมเฮดโฟน กำลังนั่งพิงอ่านหนังสืออยู่ใต้โคนต้นไม้ ทั้งองศา แสง สีคือเพอร์เฟคอย่างไร้ที่ติ ที่ใครเห็นก็คงให้คะแนนภาพนี้เต็มแน่นอน

"ได้สิครับ ยังไงแล้วรูปนี้ก็ไม่ได้เห็นหน้าผมตรง ๆ ถ้ามันจะทำให้คุณได้คะแนนเต็มผมก็ยินดีนะ" วินตอบรับคำขอด้วยรอยยิ้ม

"จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะ... ไซโย รอดตายแล้วโว๊ย" เธอดีใจสุดขีด จนลืมไปว่ายังอยู่ในห้องชายคนหนึ่งที่ยังไม่สนิทดีนะ

"ขอโทษทีค่ะ ที่ฉันเสียงดัง ดีใจมากไปหน่อย ยังไงวันนี้ไม่รบกวนแล้วค่ะ เชิญคุณวินพักผ่อน ฉันขอตัวก่อนนะคะ" เธอเดินเข้าไปหยิบ Flash Drive และกำลังจะเดินออกจากห้องไป

"เดี๋ยวครับ" วินลุกขึ้นยืนเรียกเธออีกครั้ง

"คะ" เธอหันหลังมองมายังต้นเสียง

"คุณชื่อ ...."

"จริงด้วยลืมแนะนำตัวไปเลย เรียก เดย์ ได้นะคะ คุณวิน"

"ไม่ต้องเรียกคุณนำชื่อผมก็ได้ครับ เดย์”

“แต่จะให้เรียกชื่อเฉย ๆ ก็ไม่ได้สิคะ เพราะว่า คุณอายุมากกว่า”

“ผมแก่กว่าก็เรียก พี่ ก็ได้ครับ”

“คะ? ฉันเรียกพี่วินได้เหรอคะ”

“ทำไมจะเรียกไม่ได้ครับ ใคร ๆ ก็เรียกผมแบบนั้น”

“อ่อ ใคร ๆ ก็เรียกสินะคะ งั้นตกลงค่ะ พี่วิน”

“งั้นคืนนี้ก็ฝันดีครับเดย์ "

"เช่นกันค่ะพี่วิน" เมื่อเธอพูดจบ เธอก็ปิดประตูห้องให้เขา ในขณะที่เดินกลับห้องนอน เธอหลุบตา อมยิ้มออกมาอย่างชัดเจน คืนนี้เธอคงนอนฝันหวานแล้วละ