รักแลกร้ายเลว_EP.3

พิมพ์ใจ

หลังจากวันนั้นฟิวก็เข้ามาในชีวิตฉันแบบเต็มรูปแบบเข้ามาจนฉันอดรู้สึกไม่ได้ว่านี่คือการกระทำของเพื่อนที่มีต่อเพื่อนจริง ๆ หรือเปล่า

ครืดดดดด ครืดดดดด

“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง” ทันทีที่ฉันกดรับสาย

“4”

“เดี๋ยวไปรับมาทานข้าวนะ”

“อื้อ”

“เป็นไรหรือเปล่า...ทำไมวันนี้ไม่ร่าเริง” ฉันถอนหายใจ ก็เมื่อคืนฉันโทรไปดันมีผู้หญิงฝรั่งรับบอกว่าเขาอาบน้ำอยู่!

“เปล่า”

“เป็นแบบเนี่ยเป็นแน่!”

“ก็บอกว่าเปล่า! แค่นี้นะ!” และฉันก็กดวาง ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะโมโหทำไมในเมื่อฉันกับเขาไม่ได้เป็นไรกัน

‘เดี๋ยว 4 โมงไปรับ อย่านอยด์น่า คนเมื่อคืนเพื่อน’ ฉันเบะปาก เพื่อนกะผีนะสิ!

#บนรถ

“เลิกทำหน้าคว่ำเป็นจานข้าวหมีได้ละ” ฉันเฉยไม่พูด ไม่โต้ตอบ

“พิมพ์...งอนอะไรฟิว คนเมื่อคืนเพื่อนจริง ๆ”

“เปล่า...พิมพ์ไม่ได้อะไรเลย” ฉันปฏิเสธ

“เหรอออ พิมพ์เหรอออ งั้นก็ยิ้มหวาน ๆ ให้ดูหน่อย วันนี้ทำงานเหนื่อยมากเลย...นะครับ” ฉันหันไปยิ้มให้เขานิดหนึ่ง

“เฮ้ออ ชื่นใจ! วันนี้จะพาไปทานอาหารไทยร้านหนึ่ง รับรองว่าเด็ดสุด!” ฉันย่นจมูกใส่เขา

“คราวที่แล้วท้องเสียคู่ไม่เข็ด ฮ่า ๆ ๆ ๆ” แล้วเราก็หัวเราะกัน

ฉันไม่รู้ว่าสเตตัสนี้เขาเรียกว่าอะไรเหมือนกัน...แต่เพื่อนในคลาสบอกว่าแบบนี้มันคือ ‘กิ๊ก’ ไม่มีสถานะ ไม่มีสิทธิ์หึงหวง ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น ว่างก็มาเจอกันเวลาอยู่ด้วยต้องสบายใจ...

“เชิญครับบบบ” เขาจะเดินมาเปิดประตูรถให้ฉันทุกครั้ง

“มา...” แบมือมาให้ฉันจับแบบนี้ทุกที

“จับเหอะน่า...จับมือผมไว้เวลาโดนโจรวิ่งราวผมจะได้พาคุณวิ่งตามโจร” ฉันยิ้มเขามันก็แบบนี้ ตลก!

เราเดินลัดเลาะเข้าตลาดในเมือง เขาที่เดินนำหน้า...ฉันมองมือเขาที่จูงมือฉันอยู่ ก่อนจะกระชับมือเขาแน่นและเดินตามเขาให้ทัน

“ชอบไหม...” เขาพาฉันมาทานอาหารร้านติดแม่น้ำหรู ในร้านจัดกลิ่นอายไทย ๆ จริง ๆ คนเยอะแต่ตรงโซนที่เรานั่งไม่มีคนเลย

“ผมจองไว้น่ะ...ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบคนเยอะ” เขาตอบเพราะฉันหันไปมองรอบร้าน

“คุณไม่ต้องทำแบบนี้หรอกค่ะ...พิมพ์โอเค แบบนี้เปลืองเงิน” ฉันเอ่ยออกไปจากใจจริง

“ผมรวยนะ...เผื่อคุณจะยังไม่รู้” เขาขยิบตาให้ฉันและยิ้มกว้าง ฉันเบะปากส่งไปทันที

หลังจากทานอาหารเสร็จเขาก็พาฉันมาเดินเล่นรับลมริมทะเลสาบโดยเขาซื้อเบียร์กระป๋องติดมาด้วย ฟิวเป็นคนรวยที่เรียบง่าย กินอะไรก็ได้ ติดดินและไม่ถือตัว เขาขี้เล่น เอาใจเก่งและอารมณ์ดี เขาเป็นผู้ชายที่เฟียร์สมาก!

“ฟี่” เขาเปิดเบียร์ส่งให้ฉัน

“เรารู้จักกันมากี่เดือนแล้ว...” เขาถามฉัน

“1 มั้ง” ฉันยกเบียร์ขึ้นดื่ม

“2 แล้วต่างหาก” ฉันขมวดคิ้วใช่เหรอเร็วขนาดนั้นเลย

“พิมพ์ว่าโลกมันกลมไหม...”

“กลมเวลาเรียน...แต่ความจริงมันไม่กลมแบบนั้นหรอก”

“การที่คนสองคนที่อยู่ประเทศเดียวกัน ไม่รู้จักกัน แต่ดันมาเจอกันที่นี่...คุณว่าโลกมันไม่กลมเหรอ” เขาพูดและมองหน้าฉัน แววตานั้น...ทำให้ฉันไหววูบต้องหลบสายตา

“ผมดีใจที่ได้เจอคุณนะ” เขาเอื้อมมือมาจับมือฉัน

“............” ใจฉันเต้นแทบทะลุออกจากอก

“ถ้าคุณรู้สึกแบบเดียวกับผม...ให้โอกาสผมได้ดูแลคุณได้ไหม?” ฉันเงยหน้าสบตาเขา สายตาที่ทอดมาทำให้ฉันเหมือนถูกหลอมละลาย

“คือ...ฉัน” เขาเอานิ้วโป้งมาปิดปากฉันและลูบแผ่วเบา

“ฟิวชอบพิมพ์...คบกันนะ”