รักแลกร้ายเลว

พิมพ์ใจ

ขอเล่าย้อนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตฉัน...เรื่องราวที่เป็นทั้งความสุข ความทุกข์ ความทรงจำและความเจ็บปวด...

ฉันได้รู้จักและพบรักกับหนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกัน อายุมากกว่าฉัน 3 ปี

เรารู้จักกันในฐานะเพื่อนที่มาจากประเทศไทยเหมือนกันและยิ่งสนิทกันเพราะเขาพูดภาษาไทยได้ด้วยความต่างที่ต่างถิ่น ฉันอุ่นใจที่ได้มีเขาเป็นเพื่อน เรารู้จักพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนมาเป็นคนรู้ใจในเวลาไม่นาน

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างดีพร้อม...ฉันยอมรับกับตัวเองว่ารักเขามากและคิดว่าเขาก็รักฉันมากเช่นกัน วันเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบครึ่งปี เขามาบอกว่าต้องกลับประเทศไทยแล้ว

ฉันที่ยังคงกลับไม่ได้ ฉันขอให้เขาสัญญาว่าถ้ากลับไปเจอกันแล้ว...เขาจะขอฉันแต่งงาน ซึ่งเขาก็รับปาก

เคยได้ยินว่า...น้ำใสเปลี่ยนใจปลา เงินตราและเวลาเปลี่ยนใจคน

สัจจะ...ไม่มีในหมู่โจร ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเขาเป็นดั่งเจ้าชายและคนที่แสนดี จนตอนนั้นฉันรู้สึกว่าฉันคือเจ้าหญิงและฉันโชคดีเหลือเกินที่ได้รู้จักเขา...

จุดเริ่มต้น...เรื่องราว ‘รักแรกและรักเดียว’ ของฉันมันเกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีที่แล้วในฤดูหนาว

#ประเทศอิตาลี

ฉันชื่อพิมพ์ใจที่บ้านฉันทำธุรกิจส่งออกผลไม้ไทย แต่ฉันที่เรียนจบบริหารธุรกิจดันอยากจะเปิดร้านอาหารเพื่อเติมฝันให้กับตัวเอง

จึงตัดสินใจเดินทางไปเรียนทำอาหารโดยตรงที่ประเทศอิตาลี เป็นคอร์สสั้น 1 ปี ฉันเดินทางไปคนเดียว...ท่องโลกกว้าง

อยู่ที่นี่เพื่อนน้อย...รู้จักผิวเผิน แฮงเอาต์กันบ้าง เพื่อนสนิทที่จะปรับทุกข์ไม่มีเลย...อาจจะเป็นเพราะฉันอัธยาศัยไม่ดีล่ะมั้ง เลยไม่มีใครอยากคุยกับฉัน

ฉันใช้ชีวิตที่ต่างแดน เช้าไปเรียน บ่ายกลับหอ อาจจะมีวันว่างไปเดินเที่ยวเล่นถ่ายรูปบ้าง มันเหงาแต่ก็อยู่ได้

วันนี้เป็นวันพักผ่อนเพื่อนที่โรงเรียนชวนไปแฮงเอาต์กัน...ฉันที่เบื่อก็เลยไป เป็นบาร์ใต้โรงแรมหรู

ฉันออกมากับเพื่อนฝรั่ง 2 คนโดยคนที่เหลือจะไปรอที่ร้านแล้ว ฉันแต่งตัวสบาย ๆ เสื้อคอเต่าสีม่วงเข้ม กางเกงยีนขายาวสีเข้ม สวมทับด้วยเสื้อโคตสีขาวที่ยาวจนถึงสะโพกและรองเท้าบูตยาวส้นสูงสีดำ

ที่นี่หน้าหนาวฟ้าจะมืดเร็ว แปดโมงเช้าฟ้ายังกับตีสาม บ่ายสี่โมงเย็นฟ้าเริ่มมืดแล้ว ฉันเดินเข้าในร้านอย่างเร่งรีบเพราะอากาศข้างนอกหนาวมาก

เพื่อนส่งเสียงโบกมือทักทายเราเดินฝ่าวงล้อมเข้าไป อยากจะบอกว่าอยู่ที่นี่ฉันก็พ็อปอยู่นะจ๊ะ ถึงฉันจะไม่ใช่สเป็กยุโรปแต่ก็เพราะแปลกนี่แหละ!

จะไม่แปลกได้ไงก็ฉันตัวเล็กที่สุดเลย!

การ์ฟีลด์

ผมมาทำงานให้พ่อที่อิตาลีอาจใช้เวลา 3-6 เดือนในการดูงานนี่แหละ ถามว่างานอะไรนานขนาดนั้นวิจัยโบราณสถานเหรอ? เปล่า! ผมจะทำกาสิโน

ใช่ครับ! ผมคือ ไอ้ฟิวที่พวก 3 เกลอเรียกนั่นแหละ เอาจริง ๆ ผมชื่อการ์ฟีลด์ ที่แปลว่าแมวสีส้มตัวอ้วนครับ

ชื่อน่ารักไหม? แต่ผมไม่ได้น่ารักเหมือนชื่อหรอก...เพราะเนื้อแท้ผมมันคือ ‘เหี้ย’ นั่นเอง

“เฮ้ยฟิวคนนั้นเด็ดวะ!” ผมหันไปทางที่เพื่อนชี้ เห็นผู้หญิงเอเชียตัวเล็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยืนหัวเราะอยู่กับเพื่อนที่หน้าบาร์

“คนไทยปะวะ!” ผมยักไหล่

“กูจะไปรู้ได้ไง กูไม่ใช่ตรวจคนเข้าเมือง” ถามปัญญาอ่อน!

“อยากรู้ก็ไปถามดิ!” เพื่อนอีกคนพูด

“ไปลองจีบดีกว่า...” เพื่อนผมที่เป็นลูกครึ่งเกาหลีเอ่ย ผมยกแก้วขึ้นดื่มก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นคู่อริ ไอ้ครอส! กำลังเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น!

“เด็กไอ้เหี้ยครอสเหรอวะ!” ผมแสยะยิ้ม มีไรสนุก ๆ ให้ทำอีกละ! ผมนั่งจิบรอเวลาจนล่วงเลยไปเกือบเที่ยงคืนทุกคนต่างเมามายแต่ผมยังคงอยู่...นั่งจ้องมองเธอจากมุมนี้

เธอเริ่มเมาและออกไปเต้นกับเพื่อนแล้ว...เธอถอดเสื้อโคตออกยิ่งทำให้ผมเห็นรูปร่างชัดเจนของเธอ

เธอน่าจะเป็นคนไทย เพราะตัวเล็กประกอบกับหน้าตานั้นไม่น่าจะเป็นคนประเทศอื่นไปได้หรอก

เสื้อคอเต่ารัดรูปที่นุ่งทับนั้น...กางเกงยีนขายาวที่รับกับก้นงอน ๆ เธอสูงไม่น่าจะเกิน 170 น้ำหนักก็คง 40 นิด ๆ ล่ะมั้ง เพราะดูแล้วผอมมากและเธอก็ยังดูตัวเล็กกว่าเพื่อนที่มาด้วยกันอยู่ดี