รักแลกร้ายเลว_EP.1

การ์ฟีลด์

ผมนั่งมองเธอ...จนร้านจะปิดเพื่อนที่มาด้วยกันจะพับกันหมดแล้ว พวกนี้เป็นเพื่อนที่ทำธุรกิจสีเทานี่แหละ ชวนมาร่วมหุ้น ส่วนพวกสามเกลอมันไม่ชอบอะไรแบบนี้ จะลงแค่ผับบาร์ ส่วนกาสิโน ค้าอาวุธ มันไม่เอาเลย เพราะห่วงลูกห่วงเมีย

ผมมองเธอที่เดินไปหยิบเสื้อโคตก่อนจะพาดไว้ที่แขนหยิบกระเป๋า Prada Crossbody ใบเล็กมาสะพายและโบกมือลาเพื่อน

ผมลุกตามขึ้นไป เธอที่เดินเอามือละผนังกำแพงตามทางก่อนจะยอง ๆ ลงและเอามือตบที่หน้าผากตัวเอง

“พิมพ์! แกจะมาเมาหลับแถวนี้ไม่ได้นะ! ตื่น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ผมมองเธอที่พูดคนเดียวและเอามือตบหน้าผากตัวเอง เธอเป็นคนไทยจริง ๆ

“ไป ๆ อีกนิดเดียว ฮึบบบบบ” เธอดันตัวเองขึ้นก่อนจะยืนตรงเซ ๆ ผมยกยิ้มให้ตายเถอะรู้ว่ากินไม่ไหวก็ดันกินซะเยอะ

“ครอสนะครอส! ฉันม่ายยยชนกับคุณแล้วว โอ๊ยยย” สงสัยจะเป็นแฟนไอ้เหี้ยครอสจริง!

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?” ผมเดินเข้าไปถาม เธอไม่ตอบแต่จับกำแพงไว้แทน

“ไปให้พ้น!! ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!” เธอเหวี่ยงกระเป๋ามาฟาดผมก่อนผมจะหลบทัน

“น่ารำคาญ!” ผมงงมากอะไรของเธอผมยังไม่ได้ยุ่งอะไรเลย

ผมหันไปหาลูกน้องที่ยืนอยู่ห่างก่อนมันจะเดินเอาผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชื้นส่งมาให้ ผมรับไว้และเดินเข้าไปหาเธอ

“ผมว่าคุณไม่ไหวแล้ว...เช็ดหน้าเช็ดตาก่อน” ผมเดินเข้าไปรวบตัวเธอ ๆ ดิ้นก่อนจะใช้ผ้าเช็ดไปบนใบหน้าเธอ

“อื้อออ ปล่อยยย” สักพักเธอก็ล้มลงในอ้อมกอดผม

“เอาไปไว้ในรถ! และเก็บงานให้เรียบร้อย” ผมออกปากสั่งลูกน้องก่อนจะเดินนำหน้าไปยังรถที่จอดรออยู่

พิมพ์ใจ

ฉันตื่นขึ้นปวดหัวแทบระเบิดก่อนจะคว้ามือไปหัวเตียงเพื่อหยิบน้ำขึ้นดื่ม ไม่เจอ! ปกติฉันจะวางไว้ตรงนี้นิ...ระหว่างที่ฉันคิดอยู่ว่าฉันลืมเหรอ ไม่น่าลืมนะเพราะมันคือความเคยชิน ก่อนภาพแฮงเอาต์กับเพื่อนจะค่อย ๆ ชัดและจำอะไรไม่ได้อีกเลย โอ๊ยยยหัวจะระเบิด!!

ฉันลืมตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ!! เพดานสีเทา!! และชันตัวเองลุกขึ้น ห้องใคร!! ห้องมืด ๆ โทนอึมครึมทั้งหมด ฉันก้มดูเสื้อผ้าตัวเอง เฮอ...ยังอยู่ครบ!

“ตื่นแล้วเหรอ...” ฉันหันไปตามเสียง ผู้ชายตัวสูงผมสีน้ำตาลอ่อน เป็นฝรั่งหน้าตาดี พูดไทยชัดแจ๋ว

“อย่าเข้ามานะ!!” ฉันขู่ฟ่อก่อนจะหยิบโคมไฟหัวเตียงขึ้นมาป้องกันตัว

“ใจเย็น ๆ ก่อน...ผมไม่ได้คิดร้ายกับคุณครับ” ฉันมองเขาด้วยความไม่ไว้ใจ

“ฉันจะเชื่อคุณได้ไง!!” ฉันตะโกนออกไป

“ถ้าผมคิดจะทำอะไรคุณจริง ๆ คุณคงไม่ได้มานั่งด่าผมฉอด ๆ แบบนี้หรอก” เออก็จริง ฉันยอมลดโคมไฟในมือลง

“ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่...”

“คุณเมาอยู่หน้าร้านและเดินมากอดผม...บอกรักผม” ฉันปิดปากร้องพระเจ้า!

“โน...ไม่มีทาง! ฉันไม่รู้จักคุณ!”

“ก็ใช่น่ะสิ...ผมก็ไม่รู้จักคุณ แต่เห็นเป็นคนไทยด้วยกัน คุณพ่อผมเป็นคนไทยน่ะ ผมเลยพาคุณกลับมาที่นี่เพราะผมก็ไม่อยากทิ้งคุณไว้หน้าร้านคนเดียว” ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรงมองหน้าเขาที่พูด

“ฉันจำอะไรไม่ได้เลย...” ฉันเอ่ยออกไปก่อนจะเอามือยีหัวตัวเอง

“ช่างมันเถอะ...คุณอาบน้ำอาบท่าและออกมาทานอาหารเช้า ผมให้คนเตรียมไว้และทานเสร็จผมจะไปส่ง” และเขาก็ออกไป ก่อนออกเขากดล็อกประตูจากด้านใน

ฉันมองบานประตูที่ปิดอยู่...เขาดูเป็นสุภาพบุรุษมากเลย จริง ๆ เขาจะทำอะไรฉันก็ได้และฉันคงไม่รู้เรื่องเมาขนาดนั้น!

 อาบน้ำเสร็จฉันเปิดประตูออกมาแบบกล้า ๆ กลัว ๆ และเดินตามแม่บ้านไปที่ห้องทานอาหาร...ที่นี่เป็นบ้านที่หลังน่าจะใหญ่มากเลย แค่ห้องทานอาหารก็กว้างมากนั่งได้เกือบ 20 คน เขาที่นั่งอยู่หัวโต๊ะมองมาก่อนจะผายมือเชิญฉันและมีผู้ชายใส่สูทลากเก้าอี้ออกให้ฉันนั่ง

“ผมไม่รู้ว่าอาหารจะถูกปากคุณไหม?” ฉันมองไปที่อาหารตรงหน้า

“ว้าววว อาหารไทย!” ฉันเปิดปากร้องดีใจออกมา

“ขอโทษค่ะ...ดีใจมากไปหน่อย” เขาเอื้อมมือหมุนกระจกกลางโต๊ะและตักสามชั้นผัดพริกแกงให้ฉัน

“ผมให้คนทำแบบไม่เผ็ดมาก...โทษทีนะ ผมไม่รู้ว่าคุณทานรสไหน เลยให้ทำรสกลาง ๆ” ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะลงมือทานอาหาร

หลังจากทานอาหารเสร็จก็มีของหวานซึ่งฉันไม่รับเพราะเกรงใจเขามากแล้ว...คือฉันไม่ได้รู้จักเขาเลย! ฉันเมา เจอเขาต้องพามานอนบ้าน ให้อาบน้ำ และให้อาหารทานอีก!! จะบ้าตาย!

“เดี๋ยวผมไปส่ง...คุณพักอยู่ที่ไหน?”

“เอ่อออ...คือ ฉะ...ฉันกลับเองได้นะคะ” ฉันเอ่ยออกไปอย่างสุภาพที่สุด

“จะให้คุณกลับเองได้ยังไง...ผมเป็นคนพาคุณมา” เขาส่งยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มเขาทัชใจฉันมาก!

“คือ...เราไม่ได้รู้จักกันนะคะ แล้ว...”

“ผมชื่อฟิวแล้วคุณล่ะ?” เขาพูดแทรกขึ้นมา

“ฉัน...พิมพ์ใจค่ะ”

“งั้นผมเรียกคุณว่าพิมพ์นะครับ” ฉันหลบสายตาเขา โอ๊ยจะมองอะไรนักหนา!

“ตอนนี้รู้จักกันแล้วเนอะ...ผมก็ไปส่งคุณได้แล้วใช่ไหม?” จะให้ฉันตอบว่าอะไรล่ะ!

“ไปเถอะ...ผมมีงานต่ออีก” และฉันก็ลุกตามเขาไป