บทที่ 5 ไปเอากันไหม?

แผนของอลิซได้ผล…อาเธอร์ไม่สงสัยอะไรเลยสักนิด อาจเป็นเพราะเขากำลังยุ่งๆเรื่องคลับที่วางแผนว่าจะเปิด เลยทำให้ไม่ได้เอะใจกับท่าทีของน้องสาวตัวแสบ อลิซแต่งตัวในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำ แต่งหน้าจัดในลุคสโม้กกี้อาย แถมยังใส่วิกผมสั้น เธอเปลี่ยนลุคตัวเองจนไม่เหลือเค้าเดิม ถ้าหากไม่บอกว่าชื่ออลิซ ก็คงไม่มีใครจำเธอได้ แถมในคลับยังมืดจนมองแทบไม่เห็นอะไรอีกต่างหาก

ไทเกอร์และทามมานั่งรออยู่ก่อน ส่วนอลิซและเหมยลี่ตามมาทีหลัง ซึ่งการ์ดเปิดทางให้พวกเธอเข้ามา เนื่องจากทามรู้จักกับเจ้าของคลับเป็นการส่วนตัว และมีการดีลกันเอาไว้ก่อน ทั้งสี่คนที่เป็นเพียงนักเรียนไฮสคูลกำลังดื่มด่ำกับแอลกอฮอล์และโยกตัวไปตามเสียงเพลง เวลาผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า เครื่องดื่มถูกสั่งมาเพิ่มเรื่อยๆ จนในที่สุดอลิซก็เมา…

“ฉันว่าเธอเมาแล้วนะ” ไทเกอร์คอแข็งกว่าสองสาวมาก พอเห็นท่าอลิซเริ่มเมา ก็อยากจะพาเธอกลับเพราะความเป็นห่วง

“ฉันยังไม่เมาสักหน่อย…” สาวน้อยตอบด้วยน้ำเสียงยืดยาน

“ไม่เมาก็บ้าแล้ว...กลับเหอะ” ที่จริงเขาหวง…เพราะสายตาของเหล่านักท่องราตรีกำลังจ้องมาที่อลิซเป็นตาเดียว

“ไทเกอร์! นายอยู่เฉยๆเถอะน่ะ! ฉันดูแลตัวเองได้!”

“เชี่ย!” แล้วอยู่ๆเหมยลี่ที่ใกล้จะเมาก็เบิกตาโต เมื่อเธอเหลือบไปเห็นว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่อลิซจากโซนวีไอพีชั้นสองของคลับ

“อะไรเหมยลี่?”

“สองนาฬิกา…ชั้นสอง ฉันว่านั่นพี่คิรินแล้วเขาก็กำลังมองมาที่แกอลิซ”

“หะ?!”

“นิ่งไว้…แกแต่งหน้าแถมใส่วิก เขาอาจจำแกไม่ได้”

“…” อลิซแทบสร่างเมา เมื่อมองไปที่สองนาฬิกาตามที่เหมยลี่บอกแล้วสบตาเข้ากับคิรินพอดี

“ซวยแล้วไหม? ถ้าเฮียคิรินจับได้…” ทามเริ่มหวาดหวั่น

“มึงกลัวเหี้ยแม่งทำไมนักหนาวะ?!” ไทเกอร์เริ่มหัวเสีย

“นายเรียกใครว่าเหี้ยนะไทเกอร์?!” แล้วอลิซก็ไม่พอใจที่เพื่อนพูดถึงคิรินแบบนั้น

“ก็…”

“ขอล่ะ…อย่าเพิ่งทะเลาะกัน เราต้องวางนิ่งกันไว้ เพราะถ้าพี่คิรินจับได้…คนที่ซวยก็คืออลิซ!” เหมยลี่ปรามเพื่อน

“เอาไงดี…พี่คิรินยังไม่เลิกมองฉันเลยเหมยลี่”

“นิ่งไว้ แกต้องนิ่งเท่านั้นอลิซ”

“พี่อาเธอร์มาด้วยไหม?”

“ฉันไม่เห็น…”

“ค่อยยังชั่ว…”

“อลิซฉันว่าเราต้องเผ่นว่ะ พี่คิรินเอาแต่จ้องแก…เราต้องออกไปจากที่นี่”

“แล้วจะออกไปยังไง?”

“นั่งทำเนียนไปก่อน…รอสักพัก ฉันจะลุกเดินนำออกไป แล้วแกค่อยตามมาทีหลัง ไปเจอกันหน้าคลับ โอเคไหม?” เหมยลี่วางแผน

“โอเค…” แล้วอลิซก็พร้อมจะทำตาม เพราะหากเธอโดนจับได้ครั้งนี้ รับรองได้เลยว่าเธอจะต้องโดนส่งไปต่างประเทศแน่ๆ

ด้านคิริน…คืนนี้เขาออกล่าเหยื่อ แต่อยากดื่มหายเมาก่อนจะลากสาวสวยสักคนขึ้นเตียง ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะเลือกได้แล้วว่าเป็นคนไหน สายตานิ่งงันจ้องมองที่ร่างบางผมสั้นในชุดสายเดี่ยว เขาถูกใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เหลือบไปเห็น…หน้าอกใหญ่กำลังดี เอวบางคอดรับกับสะโพก เขามองเธอตั้งแต่ที่เธอเข้ามานั่งแล้ว…ถึงโดยรวมจะดูคุ้นๆ แต่เขาไม่มีทางนึกถึงว่าเธอเป็นใคร

“ผมสั้นชุดดำข้างล่างแม่งโคตรดีเลยว่ะ” เพื่อนคนหนึ่งในโต๊ะเอ่ยขึ้น เรียกให้ทุกสายตามองตาม

“เหี้ย! ดีจริง…หุ่นอย่างแจ่ม”

“กูขอ”

“กูจองแล้ว” คิรินเอ่ยเสียงเรียบ

“อะไรของมึงคิริน?”

“กูบอกว่าจอง” เขาหันไปบอกเพื่อนๆ ก่อนจะหันกลับมามองที่อลิซ พอเห็นว่าเธอกำลังลุกออกจากโต๊ะ เขาก็กระดกเหล้าจนหมดแก้ว แล้วลุกจากโต๊ะไปเหมือนกัน

อลิซกึ่งเมากึ่งมีสติเดินตามเหมยลี่ออกไปทางหน้าคลับ ทว่า…ในตอนที่เธอเดินผ่านบันได ใครบางคนก็เข้ามาขวางทางเธอไว้ ร่างบางแทบหยุดหายใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่าเขาคือคิริน และเขากำลังจ้องตาเธอ…ในระยะใกล้แบบเผาขน และเขาคงจำเธอได้แล้ว…ถ้าหากว่าเธอไม่ใส่คอนแทคเลนส์เปลี่ยนสีตากับแต่งตาแบบสโม้กกี้อาย

“…” อลิซเม้มปากสนิทแน่น ภาวนาในใจ…ขอให้เขาจำเธอไม่ได้ และสิ่งที่สำคัญคือเขาห้ามได้ยินเสียงเธอเป็นอันขาด

“ไปต่อกัน” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่อเขาเอ่ยคำสั้นๆออกมา

“?!”

“ไปห้องฉัน…”

“คะ?! อ๊ะ!” ทุกอย่างประดังเข้ามา ทั้งคำเชิญชวนของคิรินและฝูงนักเที่ยวที่กรูกันขึ้นชั้นสอง ทำให้ร่างบางซวนเซไปอยู่ในอ้อมกอดของคิริน และเมื่อเธอเงยหน้าก็พบว่าเขากำลังก้มลงมองเธอ…ปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกัน พลันหัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

“ไปเอากันไหม?”

“?!”

อลิซตั้งสติไม่ได้ จับต้นชนปลายไม่ถูก เธอแน่ใจว่าส่ายหน้าเป็นคำตอบไปแล้ว…แต่ดูเหมือนว่าคิรินจะไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เขาลากเธอออกจากคลับ ลากเธอผ่านเหมยลี่ที่ยืนรออยู่ด้านหน้าคลับไปอย่างดื้อๆ อลิซทำหน้าอยากตายใส่เพื่อน…ส่วนเหมยลี่ก็เข้าใจว่าอลิซโดนจับได้ จึงได้ปล่อยเพื่อนไปตามยถากรรม จนเพื่อนถูกลากขึ้นรถ สุดท้าย…ปลายทางก็คือคอนโดมิเนียมหรูของคิริน

ร่างสูงเดินเข้ามานั่งที่โซฟาพร้อมกับยื่นเหล้าให้สาวน้อย…เธอรับมันไว้ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีการพูดอะไร เขาเข้ามาโอบเอวเธอ…จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่อาจตอบได้ว่าเขากำลังคิดอะไร เขาจำเธอไม่ได้…และเธอก็ไม่กล้าบอกว่าตัวเองเป็นใคร ลึกๆในใจก็โกรธ ลับหลังเธอ…เขาพาผู้หญิงกลับห้องแบบง่ายๆ พามามีอะไรกันเพียงแค่เจอกันไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ

เธออยากจะโวยวาย…แต่กลัวว่ามันจะทำให้เรื่องยิ่งบานปลาย กลัวว่าเขาจะบอกพี่ชายและสุดท้ายเธอก็ต้องโดนส่งไปเรียนต่อ เธออยากอยู่กับเขา…และอดคิดไม่ได้…ว่าถ้าหากเธอให้ทั้งตัวและหัวใจกับเขา บางที…เขาอาจจะยอมรับรักจากเธอ

“ไม่ต้องบอกชื่อนะ” คิรินเอ่ยขณะที่ดื่มเบียร์

“…” แล้วอลิซก็พยักหน้าตอบรับ

“พูดน้อยดี…ชอบ…”

“…”

“อยากแล้ว…” เขาเริ่มเข้าใกล้เธอ โอบเอวบางมาแนบชิด เริ่มคลอเคลียจมูกโด่งกับพวงแก้มและซอกคอ

“ฮึก!” อลิซแทบหยุดหายใจ จังหวะนั้นเธอรีบกระดกเบียร์รัวๆ เธอต้องเมากว่านี้…ต้องเมาจนไม่เหลือสติเลยสักนิด ไม่งั้น…เธอคงสารภาพออกไปแน่ว่าตัวเองเป็นใคร

“อยากหรือยัง?”

“…”

“ไม่สนแล้ว…”

“อื้อ!” แล้วมันก็เริ่มขึ้น อลิซเสียจูบแรกในทันทีที่คิรินคว้าท้ายทอยของเธอเข้าไปประกบปากจูบ เขาเปิดปากเธอด้วยเรียวลิ้นก่อนจะสอดมันเข้ามาดูดดึง เขาทำให้หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น ทุกความรู้สึกประดังประเดเข้ามา…ทั้งความเมามาย ทั้งความตกใจและตื่นกลัว แต่เหนือสิ่งอื่นใด…เธอรู้สึกดีมากเหลือเกินที่ได้จูบกับเขา…ผู้ชายที่เธอรัก…

ต่อให้เขาจะคิดว่าเธอเป็นคนอื่นก็ตาม