บทที่ 1 คนโปรด

อลิซ อธิโชติจินดา เธอคือเด็กสาววัยสิบแปดที่มีแต่คนรุมรัก เติบโตมาอย่างดีในครอบครัวที่อบอุ่น ความรักจากพ่อแม่ คุณปู่ คุณป้าและพี่ชายหล่อหลอมให้เธอกลายเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง รอยยิ้มของเธอสดใสเหมือนแม่ และเธอฉลาดเหมือนพ่อกับพี่ชาย ที่สำคัญ…เธอสวยและน่ารักราวกับตุ๊กตา และหากจะมีใครสักคนที่ไม่รักเธอ เขาก็คงเป็นพวกไม่มีหัวใจ หรือไม่ก็แค่…อิจฉาในความเพอร์เฟคไร้ที่ติของเธอ

ควันบุหรี่ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้ากว้าง มันไม่ได้มาจากตัวอลิซ แต่เป็นไทเกอร์…เพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียว เวลาที่เบื่อจากการเรียน อลิซและเพื่อนๆจะมานั่งเล่นกันบนดาดฟ้า และทุกครั้ง…ไทเกอร์จะสูบหรี่ ส่วนเหมยลี่และน้ำอิง เพื่อนรักอีกสองคนของอลิซก็จะคุยกันเรื่องแฟชั่น เครื่องสำอางและผู้ชายหน้าตาดีในไอจี

“วันศุกร์นี้เอาไง?” ไทเกอร์เอ่ยถามหลังจากพ่นควันสีขาวอมเทาออกจากปาก “ยังไงฉันก็ไปนะ พวกไอ้ทามมันชวน” ไทเกอร์มีเพื่อนสองกลุ่ม อีกกลุ่มคือเพื่อนผู้ชายที่เล่นดนตรีด้วยกัน

“ฉันอยากไป…แต่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับมาจากฝรั่งเศส คงไปไม่ได้ เอาไว้รอบหน้านะ” น้ำอิงที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือพูดขึ้น

“อะไรวะน้ำอิง? ครั้งที่แล้วแกก็บอกว่าพ่อแม่จะกลับจากสิงคโปร์ ไปไม่ได้ ครั้งนี้ก็บอกว่าจะกลับจากฝรั่งเศสอีก ตกลงพ่อแม่แกเคยอยู่เมืองไทยบ้างไหม?” เหมยลี่เงยหน้าจากหน้าจอมือถือ มองหน้าน้ำอิงด้วยความประหลาดใจ

“ก็…ก็…พ่อแม่ฉันเดินทางบ่อย บอกแกไปตั้งหลายรอบแล้ว”

“ช่างเหอะ ยังไงแกก็ไม่เคยไปเที่ยวไหนกับพวกเราสักครั้งอยู่แล้ว” เหมยลี่ เด็กสาวหน้าหมวยจากครอบครัวนักธุรกิจเชื้อสายจีนเลิกสนใจน้ำอิง ที่บอกแต่ว่าพ่อแม่เดินทางบ่อย แต่ก็ไม่เคยรู้ว่าทำมาหากินอะไร

“อลิซ…ไปไหม?” และคนเดียวที่ไทเกอร์สนใจก็คืออลิซ เพราะเธอคือเหตุผลเดียวที่ทำให้เขาคบค้าสมาคมกับแก๊งสาวๆ

“ฉันเกือบโดนส่งไปโรงเรียนประจำที่อังกฤษ ตอนหม่ามี้จับได้ว่าเที่ยวคลับครั้งที่แล้ว ถ้ารอบนี้ไปอีก…ฉันว่ามันจะเปลี่ยนจากโรงเรียนประจำในลอนดอนเป็นค่ายฝึกทหารที่อินเดีย” อลิซตอบเพื่อนทั้งๆที่สายตาเอาแต่จับจ้องหน้าจอมือถือ

“งั้นเธอจะไม่ไป?”

“ไม่เอาน่ะอลิซ…หม่ามี้แกไม่ทำงั้นหรอก อย่าปอดสิวะ” เหมยลี่รบเร้าเพื่อน

“ไปสิ…หม่ามี้ก็แค่ขู่ ฉันรู้” แล้วดวงหน้าสวยก็เงยหน้าจากหน้าจอมือถือมาส่งรอยยิ้มให้เพื่อน

“มันต้องแบบนี้สิวะ” เหมยลี่แสดงความพออกพอใจออกมา ก่อนที่เธอจะเห็นบางอย่างในไอจี “เชี่ย…พี่อาเธอร์กับพี่คิรินคือดีมากเวอร์…”

ทุกครั้งที่สาวๆพูดถึงหนุ่มหล่อในไอจี จะต้องมีอาเธอร์พี่ชายสุดที่รักของอลิซอยู่ในหัวข้อสนทนาทุกครั้ง และนอกจากอาเธอร์แล้ว…สาวๆก็ยังพูดถึงคิริน เพื่อนรักของอาเธอร์ด้วย เพราะคิรินคือคนโปรดของอลิซ

“อะไรอีก? เข้าเรื่องผู้ชายอีกแล้วใช่ไหม?” ไทเกอร์จะเบื่อหน่ายทุกครั้งที่สาวๆพูดถึงผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อคิริน

“แกดูนี่…ไอจีนี้ลงรูปพี่อาเธอร์กับพี่คิริน เขาบอกว่าสองคนนี้กำลังวางแผนเปิดคลับ” เหมยลี่ยื่นหน้าจอมือถือให้อลิซและน้ำอิงดู

“ฉันจองพี่อาเธอร์นะ” น้ำอิงแกล้งพูด เพราะรู้ว่าอลิซหวงพี่ชายแต่ที่หวงกว่าพี่ชายก็คือเพื่อนพี่ชายนั่นเอง

“ได้ไง? พี่อาเธอร์ของฉันต่างหาก” เหมยลี่แกล้งว่า

“แกเอาพี่คิรินไปสิ พี่อาเธอร์ของฉัน” น้ำอิงทำตาเหล่มองดูอลิซเพื่อเช็กปฏิกิริยา

“แกสองคนจะไม่ได้ทั้งคู่นั่นแหละ พี่ชายฉันไม่ชอบแบบพวกแกสองคนหรอก…ส่วนพี่คิริน…เขาเป็นของฉัน!” แล้วอลิซก็ไม่เคยทำให้เพื่อนผิดหวัง ลุกขึ้นยืนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่สนใจว่าไทเกอร์จะทำหน้ายังไง

“จ่ะ! ฉันก็แค่แกล้งพูดไปงั้นแหละ! ใครจะไปอยากเป็นพี่สะใภ้แก…” เหมยลี่ทำหน้าเบ้ใส่เพื่อน

“ไร้สาระฉิบ! ฉันไปนะ…เจอกันพรุ่งนี้” ไทเกอร์ทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะเดินออกไป พอได้ยินสาวๆพูดถึงเรื่องผู้ชายทีไร เขาก็รู้สึกว่าที่ตรงนั้นมันน่าเบื่อ

“นี่…ฉันว่าไทเกอร์ชอบแกนะอลิซ” น้ำอิงเอ่ยขึ้นในทันทีที่ไทเกอร์ลงไปจากดาดฟ้า

“…” แต่ดูเหมือนว่าอลิซจะไม่สนใจ เพราะกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์มือถือ

“อย่าเริ่มน้ำอิง…แกก็รู้ว่าอลิซมันไม่สนใจอะไรหรือใครหน้าไหนนอกจากพี่คิริน” เหมยลี่ปรามเพื่อน

“แต่พี่คิรินดูจะไม่สน…”

“ในที่สุดก็ตอบ!” ไม่ทันที่น้ำอิงจะได้พูดจนจบประโยค เสียงหวานใสของอลิซก็ดังขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มของเธอ

“อะไรของแกวะอลิซ?”

“ฉันขอให้พี่คิรินมารับ…แต่เขาก็เงียบไปทั้งวัน ตอนนี้ตอบมาแล้ว” รอยยิ้มของอลิซสดใสเสมอเมื่อพูดถึงคิริน คนโปรดที่สุดของเธอ

“แล้วเขาตอบว่าไง?”

“ไม่”

“อะไรของแกเนี่ย? แล้วจะยิ้มเพื่อ? เขาปฏิเสธไม่ใช่เหรอ?” เหมยลี่และน้ำอิงหันไปมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ บางทีเพื่อนอาจชอบผู้ชายคนหนึ่งมากเกินไปจนเสียสติไปแล้ว

“การที่เขาตอบ…มันแปลว่าเขายังเห็นฉันมีตัวตน แค่นี้ก็พอแล้ว”

“แต่เขาปฏิเสธไงเพื่อน!”

“พวกเด็กน้อย…ฉันคืออลิซ…คิดว่าจะมีใครปฏิเสธฉันได้เหรอ?”

“แล้วแต่เลย…ฉันเห็นแกโดนพี่คิรินเมินใส่มาเป็นปีแล้วนะ ถ้านั่นไม่เรียกว่าปฏิเสธ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแล้วล่ะ” เหมยลี่ทำหน้าเอือมระอากับความหมั่นหน้าเบอร์ร้อยของเพื่อน

“เขาเป็นคนแบบนั้น…เขาชอบทำเป็นเมิน แต่สุดท้ายเขาก็จะยอมฉัน มันเป็นแบบนั้นมาเสมอนั่นแหละ” อลิซยักไหล่ใส่เพื่อน ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรออกหาเบอร์ของผู้ชายที่เธอชอบเขาอย่างเปิดเผยไม่มีหมกเม็ดมาตลอดหนึ่งปีตั้งแต่ที่เขาเรียนจบมาจากเมืองนอก ไม่สิ…อาจไม่ใช่แค่ชอบ เพราะเธอเป็นคนพูดเองว่ามันคือความรัก

[…] และรอสายไม่นาน ปลายสายก็รับพร้อมกับความเงียบงัน มันเป็นเรื่องปกติ…คิรินไม่ชอบพูดหรืออธิบาย คนเดียวที่เขาจะพูดด้วยในประโยคยาวๆก็มีแต่อาเธอร์เพื่อนรักของเขาเท่านั้น

“มารับอลิซที่โรงเรียนหน่อย”

[ไม่]

“แล้วอยู่ไหนคะ?”

[คอนโด]

“ใกล้ๆนี่เอง…มารับหน่อยนะ อลิซคิดถึงพี่คิริน…เราไม่ได้เจอกันมาสองวันแล้วนะคะ” พออลิซทำเสียงออดอ้อน เหมยลี่กับน้ำอิงก็ทำท่าทีเลียนแบบเพื่อนอย่างขำๆ

[ไม่]

“ถ้าพูดคำว่าไม่อีกครั้งอลิซจะไปหาที่คอนโดตอนนี้เลย”

[อืม]

“ให้ไปหาเหรอคะ? แล้วเจอกันนะคะ อลิซจะไปที่คอนโดพี่คิรินตอนนี้เลย”

[อย่ามา]

“งั้นก็มารับสิคะ อย่าลืมนะ ถ้าพูดว่าไม่อีกครั้งเดียว…”

[อืม]

“อืมอะไรคะ? จะมารับเหรอ? จะพาไปกินซูชิด้วยใช่ไหม? ไอติมด้วยนะ จริงสิ…อลิซอยากได้กระเป๋าใบใหม่…”

[เออ!]

“งื้อ! อย่าพูดไม่เพราะกับอลิซสิ…”

[แล้วจะให้ไปรับกี่โมง?]

“สี่โมงเย็นค่ะ รักพี่คิรินนะ จุ๊บๆ” ทำปากจุ๊บๆใส่ปลายสายแล้วก็กดวาง พร้อมกับหันไปเชิดหน้าใส่เพื่อนๆ “เห็นไหมว่าไม่มีใครปฏิเสธอลิซได้ ต่อให้เป็นพี่คิริน”

“สรุปว่าเขาจะมารับแกเหรอ?” น้ำอิงเอ่ยถาม

“อืม แล้วก็จะพาไปกินซูชิ ไอติม ตบท้ายด้วยชาแนลคอลเลคชันใหม่”

“ต้องอิจฉาไหม?” เหมยลี่เบะปากมองบนใส่เพื่อน

“อย่าเลย…อย่าอิจฉาเพื่อนกันเอง แกแค่…ต้องหมั่นทำตัวให้น่ารักและอ่อนหวานมากกว่านี้น่ะเหมยลี่ ทุกวันนี้ผู้ชายคิดกันว่าแกเป็นทอมนะรู้ไหม นี่คือเหตุผลว่าทำไมแกถึงไม่มีใครมาจีบ”

“บางทีฉันก็หมั่นไส้แกนะอลิซ”

“ฮะๆๆๆ” แล้วสองสาวก็หัวเราะออกมา เพราะรู้ว่าถึงบางครั้งอลิซจะทำตัวน่าหมั่นไส้ แต่ก็หาใครที่จริงใจและพูดทุกอย่างออกมาตรงๆได้เท่าอลิซอีกแล้ว ที่สำคัญที่สุด…อลิซเป็นคนที่รักเพื่อนมาก

“แต่ฉันแอบสงสัยว่าทำไมแกไม่อ้อนให้พี่อาเธอร์มารับ เขาเป็นพี่ชายแกนะ” น้ำอิงทำหน้าสงสัย

“พี่อาเธอร์เหนื่อยกับฉันมาสิบแปดปีแล้ว ฉันอยากให้เขาได้พักบ้างน่ะ”

“แกเลยให้พี่คิรินมาเหนื่อยกับแกแทนงั้นสิ?”

“ก็ดีกว่าให้ไปเหนื่อยกับผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้เขาอาจจะยังไม่ใจอ่อน…แต่ฉันเชื่อว่าสักวันพี่คิรินจะรักฉันหัวปักหัวปำเลยล่ะ”

“สักวันของแกนี่เมื่อไหร่วะ? เห็นพูดแบบนี้มาปีนึงแล้วนะ” เหมยลี่ทำท่าสงสัย

“ก็สักวันน่ะ! พวกแกน่ารำคาญจัง…ขัดฉันอยู่ได้ ลงไปล้างหน้าดีกว่า…ต้องฉีดน้ำหอมด้วย ไอ้ไทเกอร์พ่นควันบุหรี่ใส่จนตัวฉันมีแต่กลิ่นบุหรี่” ว่าแล้วอลิซก็คว้ากระเป๋าใบแพงขึ้นสะพาย ก่อนจะเดินลงไปจากชั้นดาดฟ้า

“แล้วเราไปไหนกันดีเย็นนี้?” เหมยลี่หันถามน้ำอิง

“ฉันไม่ว่างว่ะ มีเรียนเปียโน” แต่เหมือนทุกครั้ง ไม่ว่าเพื่อนจะชวนไปไหน น้ำอิงไม่เคยตอบรับคำชวน

“โอเค ฉันไม่แปลกใจหรอกที่แกปฏิเสธ แต่ถ้าจำไม่ผิดเมื่อเช้าแกบอกว่าเรียนไวโอลินไม่ใช่เหรอ?”

“ก็…ก็เรียนเปียโนต่อด้วยไวโอลินไง” น้ำอิงตอบเสียงตะกุกตะกัก และเหมยลี่ก็ไม่คิดจะซักไซ้อะไร แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่สงสัยบางอย่างในตัวเพื่อน…