บทที่ 4 : แอบรักเข้าให้แล้ว

บทที่ 4 : แอบรักเข้าให้แล้ว

ระหว่างเดินเข้าไปโรงเรียนกวดวิชา ฉันเลื่อนลอยอยู่กับความคิดในหัว คำพูดของสายไหมยังวนเวียนสลับกับภาพใบหน้าพี่สายชล ฉันเดินจนเข้าไปด้านใน เสียงแซวของพี่ตะวันเรียกสติฉันไว้

“น้องหวาน...มีคนแอบคิดถึงอยู่นะ” พี่ตะวันยักคิ้วหลิ่วตา ทำท่าทางยียวนใส่

ฉันพลันรู้สึกอารมณ์เสียอย่างช่วยไม่ได้ สิ่งเดียวที่ยังทำให้พอจะอารมณ์ดีก็คือพี่สายชลที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้น ฉันยิ้มอย่างเขินอาย วนเวียนอยู่กับคำถามว่าฉันหลงรักพี่สายชลจริงหรือไม่ ด้วยความใจลอยพาลให้แข้งขาพันเกี่ยว และสะดุดล้ม

ฉันตกใจเป็นอันมาก พยายามคว้าทุกสิ่งตรงหน้าก่อนที่หน้าจะทิ่มลงกับพื้น ฉับพลันมือหนึ่งยื่นมาคว้าตัวฉันไว้อย่างรวดเร็ว ฉันที่ควรจะล้มลงกับพื้น บัดนี้กลับกลายเป็นอยู่ในวงแขนของเขาแทน

ฉันเงยหน้าขึ้นประสานใบหน้านั้นทันที ดวงตาคู่นั้น ดวงตาของพี่สายชลนั่นเอง ฉันตกตะลึงไปสักพัก ความใกล้ชิดนี้ยิ่งทำให้หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ออก

“ขอบคุณค่ะ” ฉันขยับตัวถอยออกมา ก่อนจะโค้งตัวขึ้นลงแล้วรีบกล่าวขอบคุณ

“ระวังตัวด้วย วันหลังอย่ามัวแต่เหม่อล่ะ” พี่สายชลพูดแกมตำหนิออกมา

ฉันได้แต่รู้สึกใจแป้วลงทันที ได้แต่ก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอเต็มสองตา ฉันเพียงพยักหน้าให้ ก่อนจะรีบเดินขึ้นชั้นบนไปในทันที

คาบเรียนวันนั้นฉันแทบไม่มีสมาธิเลย ทั้งเรื่องที่สายไหมพูด ทั้งเรื่องเมื่อสะดุดล้มเมื่อเย็น ทั้งเรื่องสัมผัสที่แนบชิดเป็นครั้งแรก ยิ่งทำให้ฉันฟุ้งซ่านเข้าไปใหญ่ ฉันได้แต่สะบัดหัวไปมา ก่อนจะพยายามกลับมาตั้งใจฟังครูที่สอนอีกครั้ง

ช่วงเวลาหนึ่งปีผ่านไปไวเหมือนโกหก ความคุ้นชินที่ได้เจอหน้าพี่สายชลทำให้ฉันยิ้มได้ในทุกวัน จนเมื่อใกล้จบเทอม มันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าเศร้านัก เพราะฉันจะไม่ได้เจอพี่สายชลอีกแล้ว พี่เพชรเองช่วงนี้ก็ยุ่งกับการอ่านหนังสือสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างที่ไม่เห็นพบเคยเห็นมาก่อน ทำให้ฉันแทบไม่ได้พูดคุยอะไรด้วยเลย

วันนี้ฉันเดินเข้ามาเรียนกวดวิชา แต่กลับพบสิ่งที่แตกต่างออกไป ฉันไม่เห็นพี่ตะวันกับพี่สายชลเหมือนเช่นทุกวัน ฉันได้แต่ชะเง้อตามองไปรอบ ๆ จนแน่ใจว่าทั้งสองคงไม่ได้มาเรียนแน่ ๆ ฉันจึงได้แก่ก้มหน้าก้มตาเดินขึ้นชั้นบนไปอย่างหงอย ๆ

คาบเรียนวันนี้ฉันได้แต่นั่งคิดถึงเทอมหน้าที่ฉันจะขึ้นมัธยมหก ต่อไปฉันคงไม่ต้องอารมณ์เสียกับคำแซวของพี่ตะวัน และคงไม่อาจอารมณ์ดีที่จะได้เจอพี่สายชลอีกแล้ว ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าฉันได้หลงรักพี่สายชลเข้าให้แล้ว น้ำหวาน...เธอแอบรักเพื่อนพี่ชายเธอแล้วจริง ๆ

Part : พี่สายชล

วันนี้ผมยังยืนรอเธอที่หน้าบันไดเหมือนเคย แมวน้อยของผมเดินเข้ามาอย่างเหม่อลอย

พอได้ยินเสียงไอ้ตะวันก็พลันสะดุ้งโหยง เธอชักสีหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จู่ ๆ จะเปลี่ยนเป็นหน้าแดงเรื่อออกมา ทำเอาผมแทบเคลิ้มไปเลย

ในจังหวะที่เธอกำลังจะก้าวขึ้นบันไดจู่ ๆ เธอก็เซถลาจะร่วงลงพื้น ผมรีบยื่นมือเข้าไปประคองร่างเธอเอาไว้ด้วยความตกใจ ร่างบางถลาเข้าสู่อ้อมกอดผมโดยไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นหอมของเธอแตะเข้าจมูกผมอย่างจังจนผมอดที่จะสูดดมเอาไว้ไม่ได้

ฉับพลันเธอเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างตื่นตะลึง ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบพร้อมโค้งคำนับไปมา ผมที่รู้สึกเป็นห่วงเธอมากจึงอดที่จะตำหนิเธอออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือน้ำตาที่เอ่อคลอบนใบหน้าจนแทบจะร่วงหล่นลงมาทำเอาผมใจหายวาบ กำลังจะเอ่ยปลอบเธอสักหน่อย แต่เธอกลับรีบเดินหนีไปทันที ผมได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเซ็ง ได้แต่ยกมือเกาหัวไปมา ไอ้ตะวันยกมือขึ้นตบบ่าผมเบา ๆ “มึงพลาดละ” ผมมองหน้ามันยิ่งรู้สึกเซ็งอารมณ์เข้าไปใหญ่ “มึงไปกวนตีนที่อื่นเลย”

เฮ้อ...วันนี้ผมทำแมวน้อยของผมน้ำตาคลอซะแล้ว