บทที่ 3 : นี่ฉันตกหลุมรักจริง ๆ เหรอ

บทที่ 3 : นี่ฉันตกหลุมรักจริง ๆ เหรอ

นับตั้งแต่วันนั้นมา ฉันก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าและสายตาของพี่สายชลไม่หยุด ทุกวันฉันได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พาลให้คิดอยากเร่งเวลาให้ได้ไปเรียนกวดวิชาไว ๆ

“น้ำหวาน ช่วงนี้แกเป็นอะไรไปเนี่ย เอาแต่เหม่อลอย เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว” สายไหมเพื่อนของฉันคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้นมาในระหว่างที่พักเที่ยง

“เปล่าซะหน่อย ก็เป็นปกตินี่” ฉันยังเฉไฉปฏิเสธออกไป เพื่อนตัวดีของฉันยังคงมองหน้าอย่างจับผิดไม่หยุด ฉันได้แต่หลุบตาต่ำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้

“ก็ได้ เล่าก็ได้ ว่าแต่สายไหม แกเคยแบบรู้สึกแปลก ๆ เวลาเจอใครสักคนอะไรแบบนี้ไหม” ฉันเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“แปลก ๆ ยังไง นี่อย่าบอกนะ ไปแอบตกหลุมรักใครเข้าให้น่ะ ดักแด้ในถ้ำอย่างแก พอโผล่เห็นแสงตะวันนิดหน่อยถึงกับใจแตกเลยเหรอ” สายไหมเอ่ยแซวพร้อมกระดกนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าฉัน

“นี่แกว่าใครเป็นดักแด้ในถ้ำยะ ถ้าขืนยังพูดมากแบบนี้ ฉันไม่คุยด้วยแล้วนะ” ฉันบ่นอย่างอารมณ์เสีย พร้อมกุมนิ้วชี้ตรงหน้าไว้แน่น เพื่อนในกลุ่มต่างชอบล้อว่าฉันเป็นดักแด้ในถ้ำ เหตุผลก็ไม่ใช่อะไรหรอก ในเมื่อฉันไม่เคยออกไปเที่ยว พบปะหรือพูดคุยกับใครเลย แม้จะไม่อาจปฏิเสธแต่ฉันก็ไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ นอกจากจะว่าฉันเป็นดักแด้ที่เอาแต่อยู่ในรังไหม หนำซ้ำยังให้ไปอยู่ในถ้ำซะอีก ฉันก็แค่มนุษย์ธรรมดาที่ชอบอยู่แต่ในบ้านก็เท่านั้น ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนซะหน่อย

“โอ๋...โอ๋...เด็กน้อย ไม่แซวแล้วก็ได้ ไหนว่ามาซิไปเจอใครมา” สายไหมเปลี่ยนท่าทีมางอนง้ออย่างเอาใจเมื่อเห็นฉันเริ่มอารมณ์บูด

“ก็แค่เพื่อนของพี่เพชร แต่ว่ายังไม่เคยคุยอะไรกันเลยนะ เคยเจอหน้ากันเฉย ๆ แต่ว่าช่วงนี้ไม่รู้ทำไม ฉันมักคิดถึงเขาอยู่บ่อย ๆ อะแก” ฉันเริ่มเล่าความรู้สึกแปลก ๆ ที่มีอยู่ในใจให้สายไหมฟัง เล่าไปก็ได้แต่อายปากตัวเอง แต่ความสงสัยที่มีอยู่มันทำให้ฉันอยากระบายให้ใครสักคนฟัง

“ตกหลุมรัก...แกตกหลุมรักพี่เขาให้แล้วนะซิ” สายไหมลากเสียงยาว สรุปให้ฉันฟัง

ฉันมองหน้าสายไหมอย่างตื่นตะลึง นี่ฉันตกหลุมรักพี่สายชลหรอกหรือเนี่ย จะเป็นไปได้ยังไงกัน ฉันยังไม่เคยพูดกับเขาสักคำเดียวเลยด้วยซ้ำ

เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันก็ส่ายหน้าปฏิเสธการคาดเดาของสายไหมทันที “เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันเนี่ยนะ เรายังไม่เคยคุยกันสักคำจะรักได้ยังไงกัน” ฉันรีบแย้งออกมาหลังสมองประมวลผลเสร็จเรียบร้อย

สายไหมได้ฟังพลันทำหน้าเหมือนคนปวดไมเกรนทันที “โอ๊ย...ยายหวาน นี่จะใสซื่อเอาให้สุดเลยรึไงยะ ฉันถามหน่อยแกอยากเจอเขาทุกวันไหม” ฉันพยักหน้ารับ “แกดีใจเวลาได้เจอเขาไหม” ฉันพยักหน้ารับ

“แล้วแกอยากรู้จัก อยากพูดคุยกับเขาให้มากขึ้นไหม” ฉันพยักหน้ารับ “แล้วสมมติถ้าได้คุยกัน หัวใจแกเต้นแรงไหม” ฉันยังคงพยักหน้ารับเช่นเคย “ก็นี่แหละเขาเรียกว่าตกหลุมรัก ไม่ใช่หลุมธรรมดานะจ๊ะ หลุมใหญ่เบ้อเร่อ” สายไหมอธิบายพร้อมวาดแขนกางออกกว้าง ฉันได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ มองเพื่อนสาวด้วยความคิดอย่างหนัก ตอนนี้สมองกับหัวใจของฉันทำงานไม่สัมพันธ์กันเสียแล้ว น้ำหวาน...นี่เธอตกหลุมรักจริง ๆ เหรอเนี่ย

Part : พี่สายชล

ผมปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลยว่าผมเอาแต่คิดถึงน้ำหวาน ใบหน้าเรียวดูน่ารักน่าชัง เข้ากับดวงตาหวานซึ้ง แถมท่าทางที่ดูตื่นตระหนกตลอดเวลาบวกกับแววตาออกจะดูหวาดกลัวผู้คน ทำให้ผมนึกอยากจะเข้าไปกอดเธอไว้ ป้องกันไม่ให้ใครเข้าใกล้เธอได้เลย

ผมพอจะรู้ข้อมูลคร่าว ๆ ของน้องหวานมาบ้าง เรื่องที่เธอไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ถ้าไม่นับว่าต้องไปโรงเรียน วัน ๆ เธอก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ถึงว่าผมถึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าไอ้เพชรมีน้องสาวกับเขาด้วยเหมือนกัน

ตอนที่ผมได้ยินไอ้เพชรนินทาเรื่องน้องสาว ว่ามีฉายา ดักแด้ในถ้ำ ผมถึงกับน้ำพุ่งออกจากปาก พลางนึกในใจว่าใครกันช่างใจร้ายกล่าวหาน้องหวานแบบนี้ แมวน้อยหลงทางของผมจะกลายเป็นดักแด้ในถ้ำไปได้ยังไง แต่ก็แอบชื่นชมไอ้คนที่คิดฉายานี้ไม่ได้ ผมอดคิดถึงท่าทีตอนเธอได้ยินคนเรียกเธอด้วยฉายานี้ คงจะดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นแน่...

เฮ้อ ผมคิดถึงแมวน้อยหลงทางของผมจัง