บทที่ 3 รักแรกของดอน

ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออก สิ่งที่เห็นเป็นอันดับแรกเห็นจะเป็นโต๊ะหินอ่อนตัวใหญ่วางอยู่กลางห้องและมีโซฟาหนังขัดมันสีแดงเลือดหมูตั้งอยู่ 3 ตัว ขนาบซ้ายขวาและหัวมุมโต๊ะหินอ่อนที่ถูกจับจองด้วยคนตัวใหญ่ใส่สูทสีดำนั่งอยู่ตามลำพัง ถัดไปด้านหลังซ้ายขวาก็มีผู้ชายตัวสูงไม่แพ้คนนั่งยืนนิ่งเหมือนกำลังคอยคุ้มกันความปลอดภัยให้กับเจ้าของดวงตาสีฟ้าเทาส่งสายตาจ้องเขม็งมายังร่างเล็ก ซึ่งเป็นแขกไม่ได้รับเชิญของค่ำคืนนี้

"อึก"

"..."

รักแรกเดินโซเซเข้าไปในห้องใช้สายตากลมโตมองสำรวจรอบ ๆ  ก่อนจะหยุดสายตาสีน้ำตาลมองตรงไปยังผู้ชายที่อยู่นั่งบนโซฟาด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผยและท่าทีที่เงียบขรึม เขาช่างดูดีเหลือเกินในชุดสูทสีดำที่ถูกตัดให้พอดีตัวกับใบหน้าหล่อคมคายสไตล์คนยุโรป คิ้วตรงเข้มหนา ตาคมดุดูลึกลับคาดเดาไม่ออก จมูกโด่งเป็นสัน ปากเป็นกระจับสวยได้รูปถ้ายิ้มออกมาคงดูดีภายใต้ผมรองทรงปาดเรียบเซตขึ้นเป็นระเบียบสีน้ำตาลบลอนด์ ทุกสิ่งที่อยู่บนตัวเขาไม่ต่างอะไรกับรูปปั้นในยุคโรมัน 

คนอะไรถึงหล่อได้ขนาดนี้ หล่อแบบไม่เคยพบไม่เคยเห็น พ่อแม่สร้างผลงานประติมากรรมตั้งแต่อยู่ในท้องรึไงนะ ยิ่งท่าทางการวางตัวใคร ๆ ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดาผ่านการฝึกฝนอบรมมาอย่างดีกับรังสีที่แผ่ออกรอบรัวเย็นยะเยือกดุดัน

รักแรกถึงกับชะงักเท้าที่เดินเข้ามาให้กับความหล่อของใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ ฉุกคิดในใจว่า

หรือว่าเธอจะมาผิดห้อง คนนี้ใช่คนที่ซื้อแชมเปญราคาแพงให้เธอจริง ๆ เหรอ ถึงจะดูดีมีเงินก็เถอะแต่เธอน่าจะไม่รู้จักคนที่แผ่รังสีอันตรายแบบนี้ 

"เอิ่ก"

...

แต่ว่า...ถ้าอยากรู้ว่าเขาเป็นคนซื้อแชมเปญขวดนี้ให้เธอรึเปล่า ก็มีแต่จะต้องพุ่งตรงและถามออกไป

รักแรกก้าวขาเล็ก ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ ประชิดตัวหนุ่มหล่อมีอายุ ไม่รู้ว่าเพราะหลงในความหล่อหรือเพราะเมา...

พรึ่บ!

รักแรกเดินเข้าไปนั่งบนตักหนาแกร่งของชายคนนั้นอย่างถือวิสาสะจ้องหน้าชื่นชมความหล่อของเขาอย่างไม่วางตา มองสำรวจอย่างละเอียดทุกรูขุมขน พอได้มาสัมผัสใกล้ ๆ ช่างเป็นความหล่อที่หล่อสังหารมากคงทำให้ผู้หญิงหัวใจวายมานักต่อนักแล้วสินะแม้รักแรกก็ยังใจเต้น ไหนจะร่างกายที่อัดแน่นด้วยกล้ามเนื้อภายใต้สูทแค่ลูบจับผ่านเสื้อก็รับรู้ได้ มันทั้งแข็งแน่นตึงมือแสดงบ่งบอกว่าร่างกายนี้ผ่านการดูแลมาอย่างดีทั้งอาหารการกินและการออกกำลังกาย

บอดีการ์ดที่เห็นรักแรกทำทีล่วงเกินเจ้านาย เดินเข้ามาจะยกตัวเธอออกไปแต่ถูกมือแกร่งของผู้เป็นนายยกห้าม

"ไม่เป็นไร พวกนายออกไปก่อน"

ชายที่ถูกลุกล้ำพื้นที่ด้วยหญิงสาวเมามายไร้สติยกมือห้ามบอดีการ์ดและสั่งให้พวกเขาออกไปรอนอกห้อง ปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจ

รักแรกปรายตามองบอดีการ์ดชุดดำเล็กน้อยพร้อมกับยกขวดแชมเปญขึ้นมาดื่ม ก่อนสายตาจะหลบกลับมามองใบหน้าหล่อเหลานี้ต่อ 

วันนี้เธอเป็นอะไร...ปกติรักแรกไม่ใช่คนกล้าที่จะทำอะไรที่เป็นการเสียมารยาทแบบนี้ เธอคงเมามากจริง ๆ

อึก อึก อึก

"เอิ่ก..." รักแรกเรอออกมาเพราะแก๊สในร่างกายที่มากเกินไป

"คงจะเมามากเลยสินะสาวน้อย" มือใหญ่ที่ถูกสวมด้วยถุงมือหนังสีดำยกขึ้นเชิดคางมนของสาวน้อยหน้าหวานตรงหน้าให้ขึ้นสบตาสีฟ้าเทา ในจังหวะนี้เขาถือโอกาสสำรวจโครงหน้าสวย ๆ ของเธอ ส่วนมืออีกข้างที่เหลือถือวิสาสะโอบเอวเธอไว้หลวม ๆ ก่อนจะกำชับเอวคอดให้ขยับเข้ามาใกล้ ๆ เขา

"หึ"

ดอน ชื่อเจ้าตัวที่บอดีการ์ดเรียก เหยียดยิ้มอย่างพึงพอใจในพัฒนาการของเธอคนนี้ที่เขาต้องอดทนนานหลายสิบปีเฝ้ารอที่จะได้พบกันอีกครั้ง

โตขึ้นมาเป็นผู้หญิงที่สวยงามมากดาห์เลีย

เขาคิดในใจ

"ไม่ใช่สาวน้อย เอิ่ก ชื่อรักแรกต่างหาก My name is Rak-Rak you know?" เห็นทีว่าคนตรงหน้าเป็นคนต่างชาติ เธอเลยพูดสนทนากับเขาเป็นภาษาอังกฤษตอบกลับไป

"ถ้าไม่ใช่สาวน้อยก็ต้องเป็นเด็กขี้เมา"

"ไม่ได้เมานะ อืออออ" รักแรกเริ่มขึ้นเสียงโวยวาย แต่ไม่ทันจะได้โวยวายเต็มที่ ก็...

จุ๊บ มือแกร่งจับคอบางดึงเข้ามากดจูบบดคลึงริมฝีปากแลกรสชาติเครื่องดื่มมึนเมาในปากเล็กด้วยทักษะความชำนาญเหนือชั้นมอบความรู้สึกเสียวซ่านแปลกใหม่ให้กับร่างบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน

ความรู้สึกเสียววาบ มวนท้องที่รักแรกกำลังรู้สึกมันคืออะไร

"อื้อ หยุดนะ ทำอะไร อ๊ะ" รักแรกออกแรงดิ้นพยายามใช้มือเล็ก ๆ ผลักอกหนาออกห่างจากตัวเธอ

ชายตรงหน้าไม่ยอมฟัง ไม่คิดจะละจากริมฝีปากหนาออกจากริมฝีปากเล็ก ก่อนจะเปลี่ยนมากดจูบพรมใช้จมูกโด่งฝังตรงซอกคอหอมกรุ่นด้วยกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้สูดดมเข้าเต็มปอดใหญ่

"..."

"อื้อ รักบอกให้หยุดไง"

ตุบ ตุบ

เธอใช้แรงที่มีทั้งหมดผลักผู้ชายตรงหน้าอย่างแรงเท่าที่จะแรงผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้ ขัดจังหวะลิ้มรสชาติหอมหวาน

"ทำไม เธอขึ้นมานั่งบนตักฉันเพื่อจะทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ" ดอนพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

"ไม่ใช่!"

รักแรกหน้าแดงระเรื่อหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะจูบของคนตรงหน้าที่เธอไม่รู้จักชื่อ

"..."

ดวงตาสีฟ้าเทามองลึกเข้าไปในดวงตาของรักแรกเหมือนพยายามอ่านความคิดของเธอ เขานิ่งเงียบไปสักพักไร้บทสนทนาใด ๆ เงียบซะจนรักแรกรู้สึกกลัว

"รัก รักแค่จะมาถามคุณว่าคุณเป็นคนซื้อแชมเปญขวดนี้ให้รึเปล่าเท่านั้นเอง"

เธอยื่นขวดแชมเปญให้เขาดู 

"ใช่" ดอนตอบเพียงคำสั้น ๆ

"... ทำไมคะ ซื้อแชมเปญราคาแพงให้รักทำไม" 

เธอไม่เข้าใจการกระทำของผู้ชายตรงหน้าเอ่ยถามสิ่งที่สงสัย

"ของขวัญวันเกิดสำหรับเธอไง"

"..."

แล้วมันยังไง วัตถุประสงค์ล่ะ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแท้ ๆ แต่ทำไมถึงกล้าซื้อแชมเปญราคาแพงให้เธอเป็นของขวัญวันเกิด

รักแรกมองจ้องสบดวงตาฟ้าเทาของผู้ชายคนนี้อย่างไม่เข้าใจพร้อมกับคำถามมากมายในหัว แต่ด้วยเพราะตอนนี้เธอรู้สึกมึนหัวมาก คำถามที่ต้องใช้เหตุผลมากกว่าสัญชาตญาณจึงถูกปัดตกไปเสียดื้อ ๆ ปล่อยให้อารมณ์นำพากับสติที่มีอยู่น้อยนิดค่อย ๆ เลือนราง

...

"ขอบคุณนะคะคุณอา"

รักแรกซบหัวลงบนอกแกร่งอย่างกับคนสนิทสนมมาหลายปีพร้อมกับยกแชมเปญขึ้นมาดื่ม แต่ก็ไม่แปลกในเมื่อตอนนี้เธอรู้สึกสบายใจและอบอุ่นตั้งแต่ขึ้นนั่งอยู่บนตักของคนคนนี้อย่างไม่มีสาเหตุ

พรึ่บ

"ฉันว่าเธอหยุดดื่มจะดีกว่านะสาวน้อย"

มือใหญ่คว้าขวดแชมเปญจากมือรักแรกยกขึ้นเหนือหัวให้ห่างออกจากตัวเธอ เป็นการบอกให้เธอหยุดดื่มก่อนที่จะขาดสติไปมากกว่านี้

"อือ ทำไม รักยังดื่มได้อีก เอามานะ เอาแชมเปญของรักคืนมาเดี๋ยวนี้"

เธอนี่ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลยว่าตอนนี้กำลังอยู่ที่ใดและภายใต้วงแขนของใคร

นี่คือราชสีห์แห่งตระกูลโลว่าเชียวนะ

หน้าอกหน้าใจอวบอิ่มพอดีตัวเสียดสีกดทับจนเผยอกับแผ่นอกกำยำ ทั้งกระแทกบดคลึงไปมาระหว่างศึกแย่งชิงขวดแชมเปญบนตักชายแกร่งจนเขาอดคิดไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ทำไปเพราะความใสซื่อไม่รู้สาหรือต้องการยั่วยวนเขากันแน่ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกของเพื่อนสนิท ป่านนี้เดรสตัวเล็กนั่นคงฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดีและอย่าหวังว่าร่างกายหอมหวานนี้จะไม่ถูกลิ้มลอง เขาคงพาเธอขึ้นสวรรค์ถึงชั้นไหนต่อไหน

"..."

แต่ใช่ว่าดอนจะไม่ทำ...ความอดทนของราชสีห์มีขีดจำกัดเหมือนกันนะสาวน้อย

ยังไม่ถึงเวลา

"เอามานะ นั่นมันของรัก ถึงคุณจะเป็นคนซื้อให้ก็เถอะแต่ตอนนี้เป็นของรักแล้ว"

มือแกร่งข้างที่เหลือคอยประคองร่างเล็กโอบเอวเธอไว้ ไม่ให้เธอล้มหัวคะมำ มองดูท่าทางซุกซนไร้เดียงสา ก่อนที่ริมฝีปากหนาได้รูปฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อยเอ็นดูในความน่ารักของเธอ เขาอยู่นิ่ง ๆ ค่อยโยกแขนข้างที่ถือขวดแชมเปญสลับไปมาเล่นสนุกกับรักแรก

"เอิ่ก"

...

รักแรกสิ้นหวังหมดโอกาสช่วงชิงขวดแชมเปญนั่งหอบเหนื่อยคร่อมตักร่างหนาแกร่ง สบตาเขาแสดงความไม่พอใจที่ถูกแย่งของของตนไป

"เป็นอะไรไปเหนื่อยแล้วเหรอ"

ตุบ

กำปั้นเล็ก ๆ ทุบลงตรงหน้าอกเบา ๆ สองสามทีเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเอาขวดแชมเปญกลับมาได้

"ยอมแพ้แล้วเหรอ"

"คนใจร้าย อึก" รักแรกทำหน้าบูดบึ้งตึงมองค้อนทำหน้ามุ่ยใส่ดอน

"อยากได้จริงเหรอ"

รักแรกพยักหน้าสบตาสีฟ้าเทาที่อ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่แต่มันดูเจ้าเล่ห์ไม่น้อยอย่างมีความหวัง

...

"เอาไปสิ"

ราชสีห์เจ้าเล่ห์ทำเหมือนจะยื่นขวดแชมเปญเข้าไปใกล้ ๆ รักแรกราวกับให้เธอจับง่าย ๆ แต่แล้วก่อนที่มือเล็ก ๆ จะหยิบมัน ดอนอาศัยจังหวะนั้นจับหน้ารักแรกโน้มตัวเข้าจูบสอดลิ้นอุ่น ๆ เข้าทักทายโพรงปากอุ่นอีกครั้ง

รสและกลิ่นเหล้าชั้นดีสัมผัสกับรสชาติกลมกล่อมของแชมเปญคลุกเคล้าสองรสชาติผสานกันดูดเฟ้นกลืนกินสนุกปาก

สำหรับรักแรก นี่ถือเป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่ที่ไม่เคยได้ลิ้นลอง ทำได้เพียงโอนอ่อนไปตามจังหวะของผู้ชายคนนี้ เขาใช้มือหนาใหญ่ประคองท้ายทอยให้เธอแหงนหน้าเพื่อง่ายต่อการสอดรับกับจังหวะของตนได้ถนัด

"อ๊ะ หยุด แฮ่ก ไม่เอา ไม่ให้จูบแล้ว" รักแรกพูดอู้อี้ หันหน้าออกกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด

อุ๊บ

หนุ่มหล่อวัยกลางคนดูท่าไฟแห่งราคะกำลังลุกโชน เขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตามประกบจูบอย่างไม่รีรอ ทุกอย่างภายในร่างกายกำลังร้อนแรงได้ที่พร้อมจะฉีกกระชากชุดหญิงสาวให้ขาดวิ่นคามือเสียตรงนี้ นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่คนอย่างดอนจะเครื่องติดง่ายและเร็วเพียงเพราะหญิงสาววัยแรกแย้มคนนี้คนเดียว

แฮ่ก อึก

"ไม่จูบแล้ว...อื้อ"

รักแรกเบี่ยงหน้าหนีเมื่อมีโอกาส เธอหายใจไม่ทันหอบเหนื่อยสูดอากาศเข้าปอดให้เยอะที่สุด

...

"จุ๊บ"

เมื่อชายร่างใหญ่ถูกขัดบ่อยขึ้น เขาอดมันเขี้ยวใช้ริมฝีปากดูดริมฝีปากล่างของเด็กน้อยขี้เมาแรง ๆ หนึ่งทีจนยืดออกก่อนจะปล่อยให้เด้งกลับไป เมื่อรู้สึกว่าตนยังทำอะไรมากไม่ได้

"อื้อ"

รักแรกรีบใช้มือปิดปากทันทีไม่ให้เขาจูบเธอมากไปกว่านี้อีกแล้ว

"ทำไม ทำไมถึงจูบไม่ได้"

ความแรงของแอลกอฮอล์กำลังทำงานได้ที่ ประกอบกับหัวใจเต้นแรงสูบฉีดเลือดไหลเวียนทั่วร่าง และอาการหอบเหนื่อยจากการถูกชิงลมหายใจด้วยรสจูบของชายตรงหน้า อีกทั้งสติเพียงน้อยนิดทำให้เธอมองผู้ชายคนนี้ซ้อนทับกับใครคนหนึ่ง

เธอส่ายหน้าไปมาพยายามเรียกสติ เขาคงไม่มาอยู่ตรงนี้หรอก

"เพราะคุณอาไม่ใช่โลว่า" รักแรกตอบคำถาม

"...โลว่า"

"ใช่ คุณอาโลว่า เขาเคยให้สัญญากับรักว่าจะมารับรักแรกไปอยู่ที่อิตาลีในวันที่รักอายุครบ 18 ปี"

"18 ปี... ก็วันนี้สินะ"

"พรุ่งนี้ต่างหาก"

รักแรกจับข้อมือที่คนตัวใหญ่สวมใส่นาฬิกาแบรนด์หรูบอกเวลาชี้ให้เขาดู

"พอถึงเที่ยงคืน...รักก็จะอายุครบ 18 ปีต่างหากและรักกำลังรอเคาท์ดาวน์วันเกิดตัวเองอยู่"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับห้ามไม่ให้ฉันจูบเธอ"

"ก็เพราะคุณไม่ใช่..."

รักแรกมองหน้าผู้ชายตรงหน้ากลืนคำพูดที่กำลังจะพูดเก็บเข้าไปในลำคอ ใช้สายตาพิจารณาหน้าของชายตรงหน้าอีกครั้งอย่างละเอียด

...

นิ้วมือเล็ก ๆ ค่อยไล่สัมผัสตรงหัวคิ้วลากยาวไปเรื่อย ๆ จนถึงหางคิ้ว ลากลงมาวนรอบดวงตาสีฟ้าเทาที่มันกำลังจ้องเธอไม่หลบสายตา ตามด้วยสันจมูกโด่งจนมาถึงริมฝีปากหนาที่ถือวิสาสะจูบเธอเมื่อกี้ลูบไปลูบมาอยู่อย่างนั้นจนอยากบีบแรง ๆ ที่กล้ามาช่วงชิงจูบแรงของเธอไป

"อยากจูบเหรอ" ริมฝีปากหนาขยับถามพร้อมกับงับนิ้วเธอเบา ๆ ที่มายุ่งซุกซนกับปากของตน

"ไม่ใช่"

"แล้วทำไมถึงจ้องหน้าฉันราวกับอยากจะกลืนกิน"

"คุณอามีส่วนคล้ายกับโลว่า"

"..."

"แล้วไง"

"ก็ถ้าโลว่าอยู่ตรงนี้จริง ๆ รักจะให้จูบ"

"เหรอ แต่ฉันได้จูบเธอไปแล้วนะ" ดอนยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับคำตอบที่เธอเอ่ย

"นั่นถือว่าไม่นับ"

"หึ มีด้วยเหรอ จูบก็คือจูบ"

"ไม่นับ ไม่รู้ไม่ชี้"

หมับ!

"เมื่อไหร่โลว่าจะมารับรักแรกไปอิตาลีนะ เขาจะยังจำสัญญาที่ให้ไว้ได้รึเปล่า"

รักแรกบ่นเพ้อเอาหน้าซบที่แผงอกแกร่งคลอเคลียหน้าไปมาเพราะตัวเองรู้สึกหนักหัวจนอยากจะนอนเสียให้ได้ ยิ่งได้ซบบนอกอุ่น ๆ นี้ด้วยคงทำให้เธอหลับสนิทตลอดทั้งคืน

แต่ก็แปลกทำไมเธอถึงคุ้นเคยกับความอบอุ่นนี้จัง

"...ถ้าเขาไม่มารับหรือลืมสัญญาไปจริง ๆ จะทำยังไง"

"ลองดูสิ รักแรกจะบุกไปถึงอิตาลีเลย ถึงจะไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ฮ่า ฮ่า ฮ่า รักจะตะโกนดังให้ทั่วอิตาลีเลย" รักแรกหัวเราะทั้ง ๆ ที่หลับตาพริม

"..."

"อืมม...โลว่า ห้ามผิดสัญญานะ" เธอบ่นอู้อี้

"สาวน้อยเอาแต่เรียกชื่อชายอื่นต่อหน้าผู้ชายตรงหน้า มันถือเป็นการเสียมารยาทนะรู้ไหม"

"...อื้อ"

"และถ้าไม่อยากโดนดีเข้าจริง ๆ ก็รีบลุกขึ้นออกไปจากตักฉัน แล้วกลับบ้านไปนอนซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ" ดอนเตือนรักแรกด้วยความหวังดี มองดูหน้าสาวน้อยในอ้อมกอด

"ไม่เอา ตรงนี้ของคุณอาอุ่นสบาย รักอยากอยู่ตรงนี้" วงแขนเล็ก ๆ สองข้างโอบรัดคอแกร่งไม่อยากออกห่างจากความอบอุ่นนี้

"..."

คลื่นอารมณ์ที่เขาพยายามข่มมันไว้กลับผุดขึ้นมาอีกครั้งเพราะคำพูดของเธอ

"เธอกำลังล้ำเส้นเข้ามาแล้วนะสาวน้อย"

"ไม่ใช่สาวน้อย รักแรกต่างหาก หนูชื่อรักแรกไม่ใช่สาวน้อย"

เธอเมามากแล้วจริง ๆ คงไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไปอย่างการลูบคมหนวดราชสีห์

"..."

"ฮึย...ริมฝีปากนี้ช่างกล้าจริง ๆ มาเอาจูบแรกของรักไปได้ยังไง"

นิ้วชี้เรียวยาวยังคงซนลูบริมฝีปากของชายตรงหน้าไม่หยุด ทั้งดึง ทั้งยืด ทั้งลูบ ทั้งบีบอย่างมันเขี้ยวพร้อมกับบ่นอุบอิบทำหน้ามุ่ยใส่

"..."

"เธอทำตัวเธอเองนะสาวน้อย"

"บอกว่า ไม่ใช่.... อื้ม"

เขาไม่เปิดโอกาสให้รักแรกพูดอีกต่อไป ริมฝีปากของเขาสอดลิ้นเข้ามาสัมผัสโพรงปากอุ่นอย่างชำนาญการอีกครั้งและรุนแรงกว่าที่ผ่านมา มันพอที่จะทำให้รักแรกรู้สึกเคลิบเคลิ้มส่งเสียงครางหวานดังเป็นระยะทุกครั้งที่ลิ้นหนาโดนจุดที่ไวต่อการสัมผัสอย่างเพดานปากด้านบนและดูดลิ้นเล็ก ๆ

"อ๊ะ"

เธอได้แต่เกร็งตัว อยู่นิ่ง ๆ ให้เขาจูบนำบทอารมณ์เสียวซ่านแปลกใหม่ให้รักแรกได้ลิ้มรสและปล่อยบางจังหวะให้เธอได้จูบตอบเหมือนเด็กไม่รู้ประสา

"คุณอา เดี๋ยว...หายใจก่อน"

รักแรกใช้มือผลักหน้าหล่อออกหอบหายใจถี่ แต่ทั้งสองยังคงสบตากันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง หัวใจเธอสูบฉีดแรงไม่ต่างอะไรจากคนตรงหน้าที่มีความต้องการอย่างเปี่ยมล้น

"..."

"คุณอา รัก รักรู้สึกมึนหัว..."

พรึ่บ

ภาพทุกอย่างถูกตัดไปเสียดื้อ ๆ รักแรกฟุบหลับบนอกแกร่งซะอย่างนั้น

...

ดอนนั่งมองพิจารณาใบหน้าแดงระเรื่อยามหลับของเด็กน้อยใช้มือเกลี่ยเส้นผมออกอย่างเบามือ หยิบเหล้าที่หลงเหลืออยู่ในแก้วยกซดจนหมด ก่อนจะอุ้มร่างไร้สติเดินออกจากห้อง VIP ไปนอกผับทันที 

"เธอมีเวลานอนแค่นี้แหละสาวน้อย พอถึงโรงแรมเมื่อไหร่อย่าหวังว่าฉันจะให้เธอนอนดาห์เลีย"

ดาห์เลีย