ตอนที่ 10 ชดใช้ (ฉากเรท)

EP10

.

.

.

คำเตือน…

ในเนื้อหาต่อไปนี้มีฉาก รุนแรง,SM ผู้ที่มีอายุน้อยกว่า20ปีควรได้รับคำแนะนำ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ ในเนื้อหาข้างต้นไร์ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีและชักชวนให้ปฏิบัติตามใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเพียงเท่านั้น??

-กระถิน-

เขาตอบแล้วไล่ปลายนิ้วขึ้นมาตามหน้าท้อง ก่อนที่ลมหายใจหนักๆจะถูกถอนออกมาจากปลายจมูกคมสัน

“เอาล่ะ…เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”

“คุณจะพาหนูไม่ไหน…”

“ไปขึ้นสวรรค์ยังไงล่ะ…” ใบหน้าเหี้ยมเกรียมที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มชวนขนลุกยื่นเข้ามากระซิบที่ใบหู มือคว้าอะไรบางอย่างออกมาจากลิ้นชักที่ฉันยังไม่เคยได้เปิดดู ก่อนที่ข้อมือจะถูกโซ่ล่ามเอาไว้ “แต่สวรรค์ของฉัน…มันไม่ได้สวยหรูอย่างที่ทุกคนคิดหรอกนะ”

“อึก…อ๊ะ!”

“…” แรงดึงจากท่อนแขนใหญ่ทำให้ร่างกายฉันลุกจากเตียงกะทันหัน เขากระชากให้เดินตามตัวเองไปยังห้องอะไรบางอย่างพร้อมกับฮำเพลงไปด้วยความรู้สึกสบายใจ…

“หนูเจ็บ…”

“อย่าพูดให้ฉันอารมณ์เสียหน่า…”

“…” ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น ไม่นานร่างหนาก็หยุดเดินเมื่อเราลงมายังห้องใต้ดินที่มีห้องอะไรบางอย่างถูกปิดอยู่ด้วยประตูสีแดง…

แกร๊ก…!

“เรามาลองใช้ด้วยกันดีกว่านะ…ฉันไม่ได้เล่นอะไรสนุกๆแบบนี้นานแล้ว”

“นะ…นี้มันอะไรกัน”

“เลเวลเซ็กส์ยังไงล่ะ…”

“คุ้นหน่อยมั้ย…ว่ามันคือผลงานของใคร?”

“หนูไม่รู้…” ฉันได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธหัวใจค่อยๆดิ่งลงรู้สึกหดหู่กับภาพที่ถูกวาดด้วยหมึกดำบนกระดาษ ภาพเหล่านั้นสื่อถึงเงาที่กำลังถูกทารุณด้วยเซ็กส์อย่างโหดเหี้ยม ทุกแผ่นมีหยดเลือดกระเด็นติดอยู่ ใต้ภาพเขียนกำกับไว้ว่าอยู่ในระดับไหนของความรุนแรง เหมือนเกมส์ที่อับเลเวลขึ้นเรื่อยๆ…

หมับ !…

“งั้นฉันจะทำให้เธอได้รู้เอง…รอดชีวิตให้ได้นะ…”

“…” มือหนาออกแรงดึงตัวฉันเข้าไปใกล้จนร่างกายมันถไหลไปโดยอัตโนมัติ ทำให้ปลายจมูกเราชนกันอย่างเลี่ยงไม่ได้…

“ไหนลองมองภาพพวกนั้นดูสิ ว่าเลือดในแต่ละรูปมีกี่หยด…”

“คะ…คุณ”

“ฉันจะให้โอกาส…”

“…” หัวใจฉันเต้นรัวกระหน่ำราวกับจะกระดอนออกมา แววตาเริ่มมีนํ้าสีใสเคลือบ สายตาที่เต็มไปด้วยความยากจะคาดเดา ทำให้ฉันหมดทางเลือกเงยหน้าขึ้นมองภาพพวกนั้น

“นับออกมาดังๆ”

“หนึ่ง…”

“ดังอีก…”

“สอง สาม…สี่ อึก?!” ฉันหยุดนับกะทันหันแล้วมองไปที่คนตัวโต มือหนาชกเข้าผนังห้องแรงๆจนเลือดออก ก่อนปลายนิ้วโป่งจะถูกยกขึ้นมากัดเอาไว้แล้วพยักหน้าเบาๆท่าทางเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างแล้วสรุปคำตอบเอาเองในหัว…

“หยุดทำไม…นับอีกสิ”

“คุณ…เป็นอะไร”

“ฉันหรอ เปล่า…ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไรเลย…” มือหนาคลายโซ่ออก ท่อนแขนยกขึ้นยักไหล่พร้อมเสียงหัวเราะดังลั่นห้องราวกับคนเสียสติในวินาทีต่อมาเขาก็เดินไปที่ตู้สีดำแล้วหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอว ความเงียบจึงเกิดขึ้น ควันบุหรี่ลอยออกมาจากบริเวณนั้น…

“เอาล่ะ เธอน่าจะรู้คำตอบแล้วนะว่ามีกี่หยด”

“หนูยังนับไม่ครบค่ะ…”

“หมดโอกาสแล้วนะ”

“คุณ…อึก” ปลายท้าวก้าวถอยหลังด้วยเนื้อตัวสั่นเทา ผู้ชายตรงหน้ามีเหงื่อผุด มือหนาถือมวลบุหรี่อยู่ สายตาเพ่งมองมาที่ฉันเป็นเป้าหมายด้วยท่าทางชวนขนลุก…

กึก!

“เลือดที่ติดบนภาพ มันออกมาจากความเจ็บปวด ทรมาน จากคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร…”

“…”

“และเธอ…ก็ต้องเป็นหนึ่งในนั้นด้วยฝีมือของฉัน”

เท้าหนาเหยียบโซ่เอาไว้ไม่ให้ฉันขยับหนี ร่างกายกำยำก้าวเข้ามาตัวฉันอย่างเชื่องช้าไม่รีบร้อนอะไรแล้วเขาก็หยุดอยู่ตรงหน้า แววตาตอนนี้เต็มไปด้วยประกายไฟลุกโชน เขามองฉันเหมือนกับมองพี่เอมไม่มีผิด…

“…” ฉันมองการกระทำของเขาเหมือนจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ ที่ฉันไม่อยากตอบโต้อะไรมาก เพราะตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา ฉันต้องทนอยู่ในนรกขุมนี้ไปก่อน สักวันทุกอย่างมันก็คงจะจบ…

“เสียงกรีดของเธอมันคงหนวกหูน่าดู ฉันต้องการเห็นแค่เลือด กัดผ้าไปก่อนก็แล้วกัน…”

“…” พูดจบริมฝีปากก็ถูกผ้ามัดปากเอาไว้ สองนิ้วที่คีบมวลบุหรี่แกว่งเล่นแล้วจับร่างกายฉันหันหลัง กดท้ายทอยแนบลงกับโต๊ะแนวยาว…

“หนึ่ง สอง สาม…ตรงนี้แหละ เหมือนในรูปเดะ”

“อื้อ!!”

“หยดแรก…” ต้นแขนฉันถูกก้นบุหรี่กดแช่ไว้แบบนั้น มันปวดแสบเหมือนโดนไฟลวก ฉันระบายความเจ็บด้วยการกัดผ้าสุดแรง พลันหยาดนํ้าตามันก็ทะลักออกมาเป็นสาย พอลืมตาขึ้นมาก็รับรู้ถึงแรงกดจากนิ้วแกร่งที่กดแผลลงเพื่อให้เลือดหยดลงบนโต๊ะ…

“…” ฉันทนรับความรู้สึกทรมานเอาไว้ ไม่นานก้นบุหรี่ร้อนก็จี้ลงบนเนื้อตัวที่จุดอื่น แบบนั้นอยู่เรื่อยๆจนเขาพอใจก็หยุด ทำเอาร่างกายฉันเริ่มทนรับความเจ็บปวดไม่ไหว แต่ก็ยังฝืนกลั้นใจเอาไว้ ต้องรอด ต้องรอดเพื่อเอาคืนผู้ชายคนนี้…

-END-

“สายตาเธอที่มองฉันบ่งบอกว่าเกลียด เธอคงมองว่าฉันทำกับเธอมากเกินไป แต่ในความคิดฉันสำหรับเธอมันยังไม่ได้ครึ่งความพอใจเลยสักนิด…”

“…” ปลายนิ้วแกร่งยกบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบต่อ โดยไม่ได้ใส่ใจกับรอยเลือดที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง ชายหนุ่มแตะคราบเลือดขึ้นมาเล็กน้อยแล้วป้ายลงใบหน้าหวาน…

“ครบแล้ว แปดหยด”

“อึก…”

“อดทนเก่งดีนิ…มาเล่นเลเวลถัดไปดีกว่า” เพิร์ธปล่อยร่างกายของกระถินให้เป็นอิสระจนคนตัวเล็กทรุดลงบนพื้น กระถินเอื้อมมาจับที่รอยแผลด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว ก่อนจะชันเข่าขึ้นแล้วฟุบหน้าลง…

“…”

“เงยหน้าขึ้นมองภาพต่อไปหน่อยสิ ฉันมองไม่ออกเลยว่าด้ามนั้นมันคือปืนหรือมีด…” เขาพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงไม่ค่อยใส่ใจนัก พลางเปิดตู้เหล็กออกมา แล้วทิ้งมวลบุหรี่มือหนาจับกระบอกปืนและด้ามมีดขึ้นมาพลิกมองด้วยสายตาพิจารณา…

“ลืมไป…เธอถูกมัดปากอยู่ ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นปืน ส่วนมีดค่อยใช้วันอื่น…”

“อื้อ!”

“ถ่างขาออก”

“…” กระถินส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาแล้วย่อตัวลงตรงหน้าในตอนที่มือกำลังลูบด้ามปืนอยู่ สายตาหลุบมองเรียวขาที่หุบเข้ากันแน่น…

“ฉันเคยบอกเธอแล้ว ว่าอย่าอยากมาตกนรกแทนพี่”

“…”

“ทำไมไม่เคยฟังกันบ้าง ที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้กับเธอหรอกนะ…ช่วยไม่ได้” ศีรษะโตส่ายไปมา แล้วจับเรียวขาคู่สวยเหยียดแนบไปกับพื้นก่อนจะถ่างออกกว้างแล้วนั่งขึงเอาไว้ด้วยลำตัว

“อึก…อื้อ!!” เนื้อตัวขาวเนียนสั่นระริกมากขึ้นเรื่อยๆ นํ้าตาหยดแล้วหยดเล่าไหลทะลักออกมาจากดวงตากลมโต ใบหน้าเปียกปอนโชกไปด้วยความเจ็บปวด…

“ถ้าร่องของเธอมีเลือดสีแดงไหลออกมาประดับคงจะสวยกว่าเดิมน่าดู”

“…” กระถินไล่สายตามองปลายกระบอกปืนที่คอยวนลูบตามเนินโหนก ชายหนุ่มออกแรงขยี้เม็ดคริสตัลเบาๆแล้วเหยียดยิ้มออกมาอยู่คนเดียว มีความสุขที่ได้ละเลงความเจ็บปวดให้เด็กสาว…

“เธอคิดเหมือนฉันไหม?”

“คะ…คุณ…อึก…หนูไม่ไหวแล้ว…”

“ตอบไม่ตรงคำถามเลยนิ”

“พอเถอะ…ถ้าหนูตายก่อนคุณจะไม่ได้ทรมานหนูให้คุ้มหรอกนะ” เพิร์ธที่ดึงผ้าปิดปากออกนิ่งเงียบฟังนํ้าเสียงแผ่วเบาพูด ทวาเขากลับไม่ได้รู้สึกคล้อยตามไปกับคำขอร้องของเธอ…

“ไม่ตายหรอกหน่า อย่างน้อยๆก็แค่สลบ เพราะฉันยังไม่กำหนดเวลาตายของเธอ…”

สวบ!?…

“กรี๊ดดดดดด…!” เปลือกตาคู่สวยหลับแน่นแล้วกรีดร้องออกมา กระบอกปืนขนาดกลางถูกกระแทกเข้าระหว่างสองกรีบที่ถูกจับถ่างออกจนร่างกายเด็กสาวสะดุ้งเกร็งไปทุกสัดส่วนของร่างกาย…

“ออกมาแล้ว มันไหลออกมาแล้ว…”

“หนู…เจ็บ…อะ…เอาออกไป เจ็บจะตายอยู่แล้ว”

“เงียบ…ไม่ต้องพูดอะไร แสดงออกมาจากสีหน้าก็พอ”

“…” สายตาคมกริบจ้องมองร่องแคบบวมเป่งที่ถูกกระบอกปืนแช่ไว้แบบนั้น แล้วไล่ขึ้นมองใบหน้าหวานที่กำลังซีดเผือด พลันในดวงตาคมกริบคู่นั้นมันก็ไหวติงด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่าง…

“อื้มส์…ฉันพอใจแล้วแหละ” มือหนาเลื่อนปลายกระบอกปืนออกแล้วทิ้งลงบนพื้น มองเลือดที่ไหลออกมาจากร่องแคบ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นแล้วลอบกลืนนํ้าลายลงคอเหมือนกำลังกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้…

“พอได้รึยังคะ…พอได้รึยัง”

“…”

“ถ้ายังไม่พอ ก็ทำอีกเลยค่ะ…”

ความสิ้นหวังทำให้กระถินตัดพ้อออกไปแบบนั้น เธอแทบขาดใจเจ็บปวดตามร่างกายไปทุกสัดส่วนโดยเฉพาะจุดกลางกายที่มีเลือดไหลอาบสองกรีบ…

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่หยุดแค่นี้หรอก ประชดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ…”

“…”

“หึ…” นํ้าเสียงเย้นหยันเค้นหัวเราะในลำคอแล้วขยับตัวตนเข้าไปในร่างกายของกระถินสุดลำ เอวสอบเริ่มออกแรงขยับเบาๆยิ่งสอดเข้าไปลึกเท่าไหร่ความเสียวซ่านก็ทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าคมคายเชิดขึ้นไม่อยากให้ของเหลวไหลออกจากม่านตา…

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!…

ตั่บบ! ตั่บบ! ตั่บบ!…

“อ๊า…อ๊ะ!” กระถินหายใจออกมารวยริน เรียวแขนถูกจับขึงแนบไปกับพื้นห้อง ร่างกายสั่นคลอนอย่างบ้าคลั่งจากเอวสอบที่กระแทกแก่นกายมันวาวไปด้วยเลือดเข้ามาในตัวไม่หยุดหย่อน…

“โอ้ว…”

“…”

“ตอบสนองอะไรหน่อยสิ…หื้ม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาด้วยนํ้าเสียงแหบพร่า ลมหายใจหนักๆเล็ดลอดออกมาจากปลายจมูกคมสันทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ร่างกายสอดประสานกันเสียงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณห้อง…

“…อึก” กระถินหายใจเหนื่อยหอบ พลันร่างกายเหมือนขาดอากาศหายใจขึ้นมากะทันหัน เนื้อตัวอ่อนแรงลงพร้อมกับความมืดที่เข้าครอบงำ…

“กระถิน…?”

“…”

“โธ่เว้ย!!” นํ้าตาที่กลั้นไว้มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ทั้งที่เป็นฝ่ายทำร้ายเธอแต่ความรู้สึกเจ็บปวดมันกลับย้อนเข้าหาตัวเขาเองอย่างไม่ทราบสาเหตุ…

.

.

.

Next...

“เสร็จแล้วครับ หนูเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า”

“ไม่เจ็บค่ะ”

“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ” ฉันฉีกยิ้มให้คุณหมอ แล้วมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดิมไปหยิบสมุดขึ้นมา เขาลืมไว้ก่อนจะเดินออกไปคงนึกไว้แล้วกลับมาเอา นับว่าเป็นโชคดีของฉันไม่น้อยที่ไม่ถูกลากกลับบ้านวันนี้…

“ญาติครับ ทางโรงพยาบาลไม่ให้เคี้ยวหมากฝรั่งนะครับ กรุณาทิ้งด้วย…”

ถุ้ย!…

“ทิ้งแล้ว พอใจยัง?”