บทที่ 6 จับไข้

แต่ตัดภาพมาอีกฟาก คุณหนูที่นอนคลุมโปรงไข้ขึ้นหนาวสั่น ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกไปเปิดประตู

'ฉันเจ็บ เจ็บตรงนั้นจัง'

เธอเอามือคลำแล้วรู้สึกว่าอวัยวะเพศเธอมันบวมเปล่ง

ก็อก ก็อก ก็อก เสียงป้าแม่บ้านเคาะประตูห้องเรียกคุณหนูเพราะเห็นว่าสายแล้วคุณหนูไม่ลงมากินข้าวสักที

"ค่ะป้า ฉันไม่สบายนิดหน่อย"

เธอตะโกนออกไปให้ป้าแม่บ้านได้ยิน

"ตายจริง...งั้นเดี๋ยวป้าเอายามาให้นะคะ"

พูดจบป้าก็รีบเดินลงจากชั้นสองไปยังห้องครัว

"ป้ารีบไปไหนครับ ค่อยๆ เดินเดี๋ยวก็หกล้มเอา"

ไบร์ทที่นั่งกินข้าวอยู่ในครัวทักป้าแม่บ้านขึ้นมา

"ก็คุณหนูนะสิ บอกป่วยไม่รู้เป็นอะไรมากมั้ย ฉันจะรีบเอายาไปให้"

ไบร์ทได้ยินก็หูผึ่ง วางช้อนกินข้าวอย่างไว

"เดี๋ยวผมไปดูด้วยป้า"

ป้าชะงัก แล้วหันหน้ามา

"เอ็งจะไปทำไม นั่นมันห้องคุณหนูนะ"

"กะ..ก็นั่นแหละป้า เผื่อเค้าเป็นลมเป็นแล้งไปจะทำยังไง ป้าก็ต้องวิ่งมาเรียกผมอีก"

ไบร์ทนึกคำแก้ตัวแทบไม่ทัน แต่ในใจเขาตอนนี้เป็นห่วงคุณหนูเป็นอย่างมาก

"อืมก็จริง งั้นรีบไปกันเถอะ"

ป้าเดินนำหน้าไปยังห้องคุณหนูโดยมีไบรท์เดินตามไปติดๆ

ก็อก ก็อก ก็อก

"คุณหนูเปิดประตูหน่อยค่ะ ป้าเอายามาให้ค่ะคุณหนู"

แต่ทว่าไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา

"ป้าๆ ไปเอากุญแจห้องมาดีกว่า คุณหนูอาจจะสลบอยู่ข้างในก็ได้นะ"

"หา!!! เออๆเอ็งรออยู่นี่นะ ข้าไปหาก่อน"

ป้าพูดจบก็รีบเดินลงบันไดไป

ทันใดนั้นเองประตูก็ค่อยๆ เปิดออก พร้อมร่างแม่สาวน้อยคนเมื่อคืนที่ยืนเซๆ เอามือจับลูกบิดไว้เพื่อประคองตัว พร้อมชุดนอนลูกไม้ซีทรูบางๆ ที่เผยให้เห็นทรวงอกอันใหญ่โตและหัวนมที่ตั้งชูชันขึ้นมา

ไบรท์กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ก่อนตั้งสติได้ว่าคุณหนูไม่สบายนี่นา

"คุณหนูครับ เป็นยังไงบ้า..ง"

พูดยังไม่ทันขาดคำ คุณหนูก็ล้มลงตรงหน้าไบรท์แต่ดีที่เขารับไว้ได้ทัน ก่อนจะอุ้มเธอไปนอนบนเตียง

'ตัวหอมจัง ไม่อยากปล่อยเลยแหะ'

ไบร์ทค่อยๆ วางคุณหนูลงเบาๆ อย่างทะนุถนอม

"คุณหนู...ตัวร้อนมากเลยนะครับ"

ไบร์ทพูดพลางเอามือวางที่หน้าผาก

คุณหนูค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ถึงมือยาวๆ ที่วางบนหน้า

"ไบร์ท"

คุณหนูใจเต้นหน้าแดง เพราะคนที่ทำให้เธอไข้ขึ้นก็คือเขาคนนี้

"ผมทำคุณหนูแรงไปใช่มั้ย...ผมขอโทษนะ"

คุณหนูเหลือบไปมองชุดตัวเองก็รีบเอามือควานหาผ้าห่มมาปิด

"ไม่ทันแล้วครับ ผมเห็นหมดแล้ว"

ไบร์ทที่เห็นกริยาของคุณหนูก็ดักทางไว้ได้ทัน ทำให้เธอเขินจนแทบอยากจะมุดเตียงหนี

"คนบ้า ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ผมรอให้คุณหนูกินยาก่อน เดี๋ยวผมจะออกไป"

ไบร์ทมองเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วงจนคุณหนูเองก็รู้สึกได้

"ผมอยากดูแลคุณหนู เดี๋ยวคืนนี้ผมจะแอบมาหานะครับ ท่านนายพลไปเข้ากรมเพื่อประชุม 1อาทิตย์ครับ"

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นอะไรมาก"

"ตัวร้อนขนาดนี้ไม่เป็นได้ยังไง เจ็บตรงนั้นใช่มั้ยครับ"

ไบร์ทหันสายตาเบนไปตรงใต้สะดือ

หญิงสาวยิ่งหน้าแดงก่ำไปใหญ่ ก่อนที่ทั้งสองจะผละออกเพราะป้าแม่บ้านมา

"อ้าว นายไบร์ทเข้ามาได้แล้วก็ไม่ตะโกนเรียกฉัน ฉันมัวแต่หากุญแจอยู่กว่าจะเจอ"

"เอ่อ คือผม... "

"ป้าคะ หนูไม่เป็นไรค่ะ"

คุณหนูพูดออกมาตัดบทเพื่อที่ไบร์ทจะได้ไม่ต้องคิดคำตอบให้ยาวไปมากกว่านี้

"โถ คุณหนูหน้าซีดเลย ไปโรงพยาบาลดีกว่ามั้ยคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะป้า หนูขอกินข้าวกินยาแล้วนอนพักก็พอค่ะ"

ป้ามองไบร์ทแล้วพยักหน้าให้ทหารหนุ่มตามออกจากห้องมา

ไบร์ทมองร่างบางอย่างอ้อยอิ่ง จนคุณหนูต้องพยักเพยิดหน้าให้ออกไป

"เอ็งไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวป้าจะหาข้าวให้คุณหนูก่อน มีอะไรจะเรียกนะ"

"ครับป้า"

ไบร์ทเดินลงบันไดจากมา แต่ใจกับนึกห่วงคุณหนูตลอดเวลา

ครั้งนี้ที่นายพลเดินทางเข้ากรมไม่ได้มาแต่เพียงประชุมเท่านั้น ยังมีนัดมาดูตัวว่าที่ลูกเขย ลูกของท่านนายพัน ที่หวังจะดองกันเอาไว้

ณ ห้องประชุมกรมทหาร

"สวัสดีครับท่านนายพล"

นายพันที่นัดหมายไว้เดินทางมาถึง พร้อมทำท่าวันทยาหัตถ์

"อืมเชิญนั่งเถอะ ว่าแต่...ไหนล่ะลูกชายท่าน"

สิ้นคำพูดท่านนายพล ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงสง่า หุ่นดี ผิวขาว มาดนักธุรกิจ บุคลิกดี ที่กำลังจะเป็นประธานสานต่อกิจการบริษัทของแม่