บทที่ 7 รู้จักเท่าที่คุณหนูอยากรู้จักได้เลย

"สวัสดีครับท่าน ผมมาร์คว่าที่ประธานบริษัทจรรยาภรณ์ จิวเวอรี่ครับ"

มาร์คพูดพร้อมก้มหัวโค้งคำนับ

ท่านนายพลเห็นก็ยิ้มชอบใจว่าที่ลูกเขย

'ท่าทางใช้ได้ ดูเอาการเอางานดี'

"สวัสดี เชิญนั่งตามสบายนะ"

"ขอบคุณครับ"

"ตอนนี้ลูกสาวฉันยังเรียนไม่จบ เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยปี1 ยังไงก็อยากให้ทำความรู้จักกันไว้ก่อน"

"ครับท่าน ลูกผมเองก็กำลังจะรับช่วงต่อจากแม่เขา ช่วงนี้อะไรก็ยังไม่เข้าที่พอดีเหมือนกันครับ"

"งั้นรอลูกๆ เราพร้อมก่อน แล้วค่อยนัดกินข้าวกันรอบหน้าแล้วกัน"

'เดี๋ยวต้องไปส่องดูว่าที่เจ้าสาวสักหน่อยแล้ว' มาร์คนึกในใจ

จริงๆ เขาเองเป็นคนสมบูรณ์แบบรอบด้านคนหนึ่ง และเป็นที่หมายตาของสาวๆ เป็นอย่างมาก แต่เขาเองกลับยังไม่เคยเจอผู้หญิงที่ถูกใจสักที

หลังจากพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระจบทั้งมาร์คและพ่อก็ขอตัวกลับ

"นี่...แกต้องจับลูกท่านนายพลเอาไว้ให้ได้นะ เพราะมันมีผลต่อตำแหน่งหน้าที่การงานของพ่อ"

"โธ่พ่อครับ ผมยังไม่เคยเห็นหน้าคุณหนูเลย"

"เอาเถอะลูกพ่อ แล้วเอ็งจะต้องถูกใจ เชื่อพ่อเถอะ"

พ่อยิ้มกระตุกที่มุมปากมาร์คหันไปมองท่าทีของพ่ออย่างฉงนใจ ในท่าทางอันมั่นใจใหญ่โตของพ่อ ก่อนรถจะค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากกรม

ณ บ้านสวน

"หนูไม่เป็นอะไรมากค่ะพ่อ ปวดหัวนิดหน่อย"

คุณหนูรับสายจากท่านนายพลที่โทรหาหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

"ค่ะพ่อ กลับบ้านดีๆ นะคะ อีก1อาทิตย์เจอกันค่ะ ค่ะหนูไม่ดื้อหรอกค่ะพ่อ รักพ่อนะคะ บายยยยย"

หญิงสาวถอนหายใจทันทีที่วางสาย นี่เราจะทำให้พ่อเสื่อมเสียหรือเปล่านะที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพลทหารของพ่อ

'แต่ช่างเถอะ อะไรที่ยังมาไม่ถึงอย่าเพิ่งไปคิดเลยจะดีกว่า'

เธอนอนดูมือถือแล้วนึกถึงไบร์ทขึ้นมา เลยแอดเบอร์โทรไปในไลน์ เมื่อเห็นรูปโปรไฟล์ คุณหนูก็ยิ้มขึ้นมา

'หล่อจัง เขาเป็นใครกันนะ'

"ไลน์" เสียงไลน์ดังขึ้น

ไบร์ท: เป็นยังไงบ้างครับคุณหนู

คุณหนู:ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ

ไบร์ท:คิดถึงจัง

คุณหนูได้แต่อมยิ้มให้กับความน่ารักของเขา

ไบร์ท:คืนนี้เจอกันนะครับ

คุณหนู:ไม่ต้องเลย เดี๋ยวมีใครเห็นเข้า

ไบร์ท:เดี๋ยวเจอกันนะ

เลือดความรักมันพลุ่งพล่านจนเอาอะไรมาห้ามไบร์ทก็ไม่อยู่แล้วล่ะนาทีนี้

"คุณหนูคะ ป้าเอายามาให้ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะป้า เดี๋ยวหนูจะกินยาแล้วนอนเลย ห้ามใครมากวนนะคะ"

"ค่ะคุณหนู"

ป้ากำลังจะหันหลังกลับคุณหนูก็เรียกอีกครั้ง

"ป้าคะ ป้าก็นอนเลยนะ ก็..ก็..คือตอนเช้าจะได้ตื่นมาต้มข้าวต้มให้หนู หนูอยากกินข้าวต้มฝีมือป้าค่ะ"

คุณหนูยิ้มแห้งๆ

"ได้เลยค่ะคุณหนู ป้าจะทำสุดฝีมือเลย ฝันดีนะคะ ป้าไปล่ะค่ะ"

คุณหนูยิ้มกริ่ม ค่อยๆ ลุกไปอาบน้ำสระผมให้ตัวหอมๆ แล้วใส่ชุดนอนเซ็กซี่เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาว ชุดยาวเหนือเข่า ติดกระดุมเม็ดที่สาม คว้านลึกเห็นร่องอกขาวๆ พร้อมกับจีสตริงสีเนื้อ

'เอาล่ะ เรียบร้อย นอนได้'

คุณหนูฉุกคิดประโยคสุดท้าย 'นอนได้' แล้วทำไมฉันต้องแต่งตัวรอนายนั่นด้วยเนี่ย

แล้วคุณหนูก็ทำตาโตเหมือนตกใจตัวเอง 'ฉันชอบเค้าสะแล้วเหรอ' เธออมยิ้มให้กับความรักครั้งนี้ มันทำให้ชีวิตเธอกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาอีกครั้ง

เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ อยู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงคนเรียกที่ข้างหู

"คุณหนูครับ"เธอค่อยๆ ลืมตามองก็นึกออกทันที

"ไบร์ท"

ไบร์ทขึ้นมานั่งลูบผมเธออยู่บนเตียง พร้อมกับเอามือแตะดูว่าเธอตัวร้อนมั้ย

"รอนานมั้ยครับ"

"ใครจะรอนายกัน"

คุณหนูพูดพร้อมหันหลังให้ ทั้งที่ความจริงเธอกำลังเก็บอาการสุดๆ

"ผมทำคุณหนูเจ็บมากมั้ย"

ไบรท์พูดพร้อมเอาหน้าซุกลงที่คอ คุณหนูค่อยๆ หันหน้ามา

"ฉันอยากรู้จักนายมากกว่านี้ เมื่อคืนฉันเมามาก"

ไบร์ทมองเข้าไปในตาคุณหนู

"ผมจริงจังนะครับ ผมพร้อมจะให้คุณหนูรู้จักผม เท่าที่คุณหนูอยากรู้จักเลย"

พูดจบไบร์ทก็ค่อยๆ บรรจงจูบไปที่หน้าผากเบาๆ

"เรามาลองคบกันดูนะครับ"