Chapter 10 อยากรู้จักกับเขา

ฉันกลับจากบ้านของดรีมในวันถัดมา ตอนนี้ฉันกำลังอยากเจอใครบางคนมากที่สุดและฉันจะต้องเจอเขาให้ได้ด้วย ถึงแม้ว่าจะไม่อยากเจอแค่ไหนก็ตาม!

แต่วันนี้ฉันมาทำงานและพักเรื่องของเขาไว้ก่อนเพราะการจะหาคนๆหนึ่งที่ไม่ได้พบเจอกันเลยตั้งสี่ปีมันไม่ใช่เรื่องง่าย

"น้องข้าววว"

ฉันหันไปที่หน้าบาร์เพราะได้ยินเสียงตะโกนเรียกแข่งกับเสียงเพลงภายในผับ เป็นพี่โจนั่นเอง

"พี่โจ มาคนเดียวเหรอคะ"

ฉันถาม พี่โจเท้าคางมองฉันพลางยิ้มมุมปาก

"วันนี้ไอ้เหนือมันไม่ค่อยสบายพี่ก็เลยไม่ได้ลากมันมาด้วย คิดถึงมันเหรอ"

"พี่โจล่ะก็ อย่ามาแซวข้าวสิคะ"

"ฮ่ะๆ"

"ข้าวก็นึกว่าพี่จะพาแฟนมาด้วย ว่าแต่พี่มีนปล่อยให้มาเหรอคะเนี่ย"

"แหม น้องข้าวก็แซวแรงเหมือนกันนะครับเนี่ย"

"อิอ ข้าวล้อเล่นค่ะ"

"มีนไปต่างจังหวัดกับครอบครัวเขาน่ะ พี่ก็เลยว่าง"

"อ้อ..."

"แต่พี่นัดรุ่นน้องมาอีกนะ เป็นเพื่อนไอ้เหนือมัน ใช้แทนกันได้นะ"

"ของแบบนี้แทนกันไม่ได้หรอกค่ะ"

"ฮ่ะๆ พี่รู้ค่ะว่าในสายตาน้องข้าวมีพี่เหนือคนเดียว"

ฉันกับพี่โจก็แซวกันเล่นไปสักพัก เพื่อนรุ่นน้องของพี่โจก็โผล่มาคนนึงเขาชื่อ'เอ็ม' พี่โจกับเอ็มก็แซวฉันเล่นไปอีกสักพักก็เริ่มบ่นถึงอีกคนที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

"ไอ้เชี่ยทอยมันไปมุดอยู่ไหนวะ"

พี่โจบ่นและกดโทรศัพท์โทรหารุ่นน้องของเขา ได้ยินชื่อรุ่นน้องเขาแล้วฉันก็ชะงักไปนิดหน่อย แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง คนชื่อนี้ไม่ได้มีคนเดียวในโลกนี่นา โลกมันคงไม่เหวี่ยงเขามาให้ฉันในเวลาที่ฉันอยากเจอง่ายๆ...

สวบ~

"มาแล้วพี่"

แล้วเสียงที่ดังแทรกผ่านเสียงเพลงมาอีกครั้งก็ทำให้ฉันหันควับไปทางต้นเสียง ผู้ชายร่างสูงแต่ผอมเพรียว ใบหน้าออกแนวทะเล้นน่ารัก เขากำลังเดินเข้ามาหาพี่โจ

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ดูเหมือนโลกจะเหวี่ยงเขามาให้ฉันจริงๆนั่นแหละ

'ทอย'!

"โอ้โห กูนึกว่ามึงโดนดักฉุดนะเนี่ย"

พี่เอ็มผลักไหล่เขาพลางพูดประชดที่เขามาช้า

"มาช้าก็ดีกว่าไม่มาป่ะล่ะ"

"ถ้ามึงจะช้าขนาดนี้ มึงไม่ต้องมาเลยก็ได้ รู้มั้ยกูรอนานแค่ไหน"

พี่โจย้อนเขาอีก

"ขอโทษครับบบ"

เขายิ้ม ก็ดูใช้ชีวิตปกติดี ดูมีความสุขดีนี่!

"เออ มาๆ แนะนำเด็กไอ้เหนือให้รู้จัก"

พี่โจตบบ่าเขาพลางดึงแขนเขาให้หันมาทางฉัน

"ไหน คนไหน..."

เสียงของเขาหายไปเมื่อหันมาสบตากับฉันที่มองเขาอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

"นี่ๆคนนี้ ชื่อข้าวหอมที่พวกมึงส่องเฟซกันวันนั้นไง"

"..."

"เป็นไงตัวจริง สวยดิ เซ็กซี่ดิ อึ้งเลยดิ ไอ้เอ็มไอ้ทอยพวกมึงอิจฉาไอ้เหนืออ่ะดิ๊"

"เออพี่ อิจฉาจริง"

พี่เอ็มตอบ แต่ทอยเงียบ

"ทอย"

"..."

"ไอ้ทอย"

"..."

"ไอ้เชี่ยทอยโว้ยยย"

"อะ อะไรวะพี่"

"กูเรียกมึงจนแทบจะเข้าไปตะโกนในแก้วหูมึงแล้วเนี่ย จะตะลึงอะไรขนาดนั้นวะ"

"ก็ ปะ เปล่า"

"หึ ข้าวคงหน้าคล้ายคนรู้จักพี่เค้ามั้งคะพี่โจ"

ฉันพูดกับพี่โจ พี่โจหันมาเลิ่กคิ้วก่อนจะหันไปผลักไหล่ทอยเบาๆ

"แหมไอ้ทอย มึงไม่ต้องมาทำเป็นโมเมว่าน้องเค้าหน้าคล้ายใครเลย มุกมึงอ่อนปวกเปียกมาก น้องเค้ารู้ทันเห็นมั้ย"

"ผมเปล่า"

"อย่ามา คนนี้กูเชียร์ให้ไอ้เหนือน้องรักกู ส่วนมึง มึงด้วยไอ้เอ็ม เดี๋ยวกูหาสาวมาเชียร์ให้ใหม่ มึงจะเอาแบบไหนบอกพี่"

"ผมชอบแบบนี้"

พี่เอ็มชี้ฉันแล้วก็โดนพี่โจตบหัวไปที

"แล้วมึงล่ะไอ้ทอย"

"ผม..."

"ชอบผู้หญิงอ่อนต่อโลก ใจดี เรียบร้อย ไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่มั้ยคะ ข้าวมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง...แต่อาจจะอยู่ไกลมากนะคะ"

"เห้ยๆนั่นๆเสป็กมันเลย ไอ้นี่มันชอบ หลอกง่ายดี น้องข้าวรู้ได้ยังไงอ่ะ ฮ่ะๆ"

"ดูหน้าตาก็รู้ค่ะว่านิสัยยังไง"

"พี่เอ็มรู้สึกเหมือนจะสื่อว่ามันเลวนิดๆ ฮ่ะๆ"

"แหม พี่แอบคิดว่าน้องข้าวด่ามันอ้อมๆนะเนี่ย"

"ฮ่ะๆ ใครจะไปกล้าด่าล่ะคะ ข้าวแค่คิดว่าพี่เค้าน่าจะชอบแบบนี้เฉยๆเอง"

ทอยหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ฉันตวัดสายตามองเขาแบบจงใจแต่เขาหลบสายตาฉัน

"ข้าวทำงานก่อนนะคะ"

หลังจากนั้นฉันก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อ พวกพี่โจก็นั่งดื่มอยู่ตรงนี้นี่แหละ พี่โจกับเอ็มดูครึกครื้นมากต่างจากทอยที่นั่งเงียบเป็นเป่าสาก

ทำสลดต่อหน้าฉันงั้นเหรอ เหอะ!

ปึ้ง~

เวลาผ่านไปจนเที่ยงคืนกว่าๆ ฉันได้เวลาเลิกงานแล้วก็เดินมาที่รถคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่ในลานจอดรถ ฉันเข้าไปนั่งในรถและปิดประตูลง

บรื้น~

รถคันนั้นขับออกไปโดยผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก่อนหน้านั้นตอนที่พี่โจกับเอ็มพากันไปเข้าห้องน้ำ ฉันบอกให้เขารอฉันเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย

"ไม่เจอกันนานเลยนะ ข้าว"

เสียงทักทายเอ่ยขึ้นเมื่อภายในรถมีแต่ความเงียบจนน่าอึดอัด ฉันตวัดสายตามองเขาก่อนจะยกยิ้มแบบไม่เต็มใจใส่เขา

"อื้ม ดูนายก็มีความสุขดีนะ"

"คิดแบบนั้นเหรอ..."

เมื่อก่อนฉันเรียกเขาว่าพี่เพราะเขาแก่กว่าฉันสองปี แต่หลังจากที่เพื่อนฉันตาย ฉันก็ไม่เคยเคารพเขาอีกเลย

"จริงๆฉันไม่อยากเจอนายอีกเลยตลอดชีวิตรู้หรือเปล่า ทอย"

ใช่ ฉันกำลังคุยกับทอย ทอยที่เป็นรุ่นน้องของพี่โจและเป็นเพื่อนของเหนือ

โลกกลมเกินไปหรือเปล่านะ--

"พี่รู้"

"ก็ดี ฉันแค่มีเรื่องอยากจะถาม ได้คำตอบแล้วฉันจะลง"

"อื้ม แต่ให้พี่ไปส่งแล้วกันดึกมากแล้วอันตราย"

"ทำไม กลัวฉันจะตายตามดรีมไปหรือไง"

"ข้าว"

"ฉันยังไม่ตายตอนนี้หรอกนะ ถ้ายังไม่ได้เอาคืนมัน"

"หมายความว่าไง?"

ทอยขมวดคิ้ว เขาคงกำลังอยากรู้มากสินะว่าฉันจะทำอะไร

"ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร!"

"อะไรนะ"

"อีผู้หญิงที่นายนอกใจเพื่อนฉัน จนเพื่อนฉันต้องตายมันเป็นใครวะ!"

ฉันตวาดใส่เขา ทอยอึ้งไปพลางมองฉันแบบคิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าฉันจะรู้เรื่องนี้ไง ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันคิดตลอดว่าเพื่อนฉันมันอ่อนแอเอง มันฆ่าตัวตายเพราะเสียใจมากที่แฟนขอเลิก แต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าแท้จริงแล้วมันเพราะอะไร

เพราะทอยมีคนใหม่ไง!

แล้วถ้าถามว่าทำไมฉันไม่เห็นอยากเอาคืนทอยบ้าง บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ได้อยู่เฉยๆ ฉันจะย้ำเข้าไปในหัวสมองเขาว่าเพื่อนฉันตายเพราะความทรยศของเขา เขาจะต้องจดจำเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต ตายทั้งเป็นไง เจ็บดี!

"นี่ไงเรื่องที่ฉันอยากรู้ ตอบดิ"

ฉันกำมือแน่น ทอยเบรกรถข้างทางและหลับตาลง

พรึ่บ~

ฉันกระชากแขนเขาพลางเขย่าให้เขาพูด

"ตอบดิ ฉันไม่ปล่อยให้เพื่อนฉันเจ็บจนต้องตายฟรี แล้วปล่อยให้คู่หญิงร้ายชายเลวไปเสวยสุขกันหรอกนะ ถ้าเพื่อนฉันไม่มีความสุข นายกับมันก็ไม่สมควรมีความสุข!"

"รู้ได้ยังไงว่าพี่มีความสุข"

ทอยขึ้นเสียงใส่ฉัน เขาผลักมือฉันที่เขย่าแขนเขาออก

"พี่ขอ..."

"ไม่ต้องขอโทษ ฉันไม่รับ"

ทอยมองฉัน เขากำลังกลั้นน้ำตาเอาไว้ด้วย สีหน้าและแววตาเหมือนกำลังเจ็บปวดอยู่ อ้อ เคยเป็นนักแสดงอยู่นี่นา แต่ถึงตอนนี้เขาน่าจะเลิกแล้วเพราะฉันไม่เคยเห็นเขาในบทบาทนั้นอีก ก็อย่างที่บอกว่าเขาหายไปเลยตั้งแต่วันนั้น แต่ยังไงก็ยังคงแสดงดีอยู่นะ หึ!

"เลิกแสดง"

"แต่พี่ไม่เคยมีความสุขเลยจริงๆนะข้าว พี่ฝันถึงดรีมแทบทุกคืน"

"ก็สมควรแล้วนิ ดรีมมันตายเพราะใครล่ะ"

"พี่รู้สึกผิดจริงๆ"

"แล้วไง เอาเพื่อนฉันคืนมาได้มั้ยล่ะ"

"..."

"ฉันไม่สนว่านายจะเสียใจจริงๆหรือแค่แสดง ฉันสนใจแค่ว่าอีนั่นมันเป็นใคร"

"เราเลิกกันไปแล้ว ตั้งแต่ดรีมตายพี่ก็เลิกกับเค้าด้วย"

"เหรอ น่าดีใจนะ"

ฉันถามเสียงสูง ไม่เชื่อไง

"เราต่างก็เจ็บปวดกันทั้งนั้น เชื่อพี่เถอะ"

"มันเป็นใคร!"

ฉันส่ายหัวไม่ฟังสิ่งที่เขาโน้มน้าวแต่ถามเขาซ้ำเสียงแข็งมาก ทอยถอนหายใจก่อนจะพูด

"ถ้าพี่บอก ขอร้องได้มั้ย ให้อภัยพวกเราเถอะนะ"

"ต้องการแบบนั้นใช่มั้ย"

ฉันแสร้งทำเป็นคล้อยตามเขา แค่อยากจะให้เขาพูดมาเท่านั้น ฉันจะให้อภัยมันก็ต่อเมื่อฉันได้เห็นว่ามันอยู่อย่างเจ็บปวดเท่านั้นแหละ

"ได้ แต่ฉันจะสาบแช่งมันทุกวัน เหมือนที่สาบแช่งนาย"

"..."

ทอยมองหน้าฉันอย่างชั่งใจ เขานิ่งราวกับหุ่นยนต์ ฉันจึงถามซ้ำ

"มันชื่ออะไร"

ฉันเปลี่ยนน้ำเสียงให้เรียบขึ้น ทอยมองหน้าฉันอีกอึดใจจึงตอบกลับมา

คำตอบของทอยทำให้หัวใจฉันวูบไป ตอนนี้ฉันทั้งโกรธ ทั้งเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากขึ้นเป็นสิบเท่า

ฉันลงจากรถของทอยและตัดสินใจเดินกลับ ซึ่งระยะทางจากตรงนี้ไปห้องพักของฉันไม่ได้ไกลมากและทอยก็ยังคงขับรถช้าๆตามฉันมาไม่ห่างด้วย

แหมะ~

น้ำตาฉันไหลออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลายปนเปกันมั่วไปหมด ใจหนึ่งฉันอยากจะแก้แค้นแต่อีกใจฉันก็ไม่อยากทำ

เหนือ...

บางทีฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องเกี่ยวโยงกับนาย เป็นคนอื่นไม่ได้เหรอ?

09.15 น.

ออด~

ฉันกดออดหน้าห้องของเหนือ วันนี้ฉันมาหาเขาพร้อมกับโจ๊กร้อนๆและถุงยาเพราะเห็นว่าเขาไม่สบายอยู่ไง

"..."

ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของเขา เหนืออยู่ในห้องนะ ก่อนหน้านี้ฉันแชทถามหมอกแล้ว พอหมอกเห็นว่าฉันจะมาหาเฮียของเขาก็รีบฝากฝังให้ดูแลทันทีเพราะเขาต้องไปเรียน

แต่เงียบจังเลย...

ไม่ใช่ว่าไข้ขึ้นช็อกตายไปแล้วนะ

ออด~

กดอีกสักทีแล้วกัน

"..."

ได้แต่รอ รอ รอ รอ รอ ฉันต้องฮัมเพลงรอด้วยหรือเปล่าเอ่ย--'

แอด~

"โอ๊ะ"

ฉันส่งเสียงออกมาเพราะในที่สุดประตูก็ถูกเปิดออกช้าๆ และไม่นานฉันก็พบกับเหนือในสภาพซีดเซียวที่ยืนเอาแขนค้ำผนังข้างประตูอยู่ในห้อง

ปกติเขาก็ขาวอยู่แล้วไงแต่พอป่วยก็ซีดไปกันใหญ่ บอกฉันทีว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือกลายเป็นผีดิบไปแล้ว!

"พี่เหนือ เป็นหนักขนาดนี้ทำไมไม่ไปหาหมอล่ะคะ"

สวบ~

ขาฉันพุ่งเข้าไปในห้องเขาก่อนจะคิดอะไรด้วยซ้ำเพราะเหนือถอยหลังไปและเซนิดหน่อยฉันก็เลยเข้าไปพยุงเขาไว้

พรึ่บ~

"ตัวร้อนจี๋เลยอ่ะ"

เพราะเขาทิ้วตัวมาที่ฉัน ก็เลยสัมผัสกับความร้อนที่ตัวเขาแบบเต็มๆ ฉันพยุงเขาเข้ามาในห้องและปล่อยให้นั่งลงบนโซฟา

ฟลุ่บ~

เหนือเอนหลังพิงโซฟาพลางหลับตาลงทันที อาการหนักจริงๆนะเนี่ย

"กินข้าว กินยาหรือยังคะ?"

"..."

เงียบอีก

"พี่เหนือ ลืมตาขึ้นมาก่อนค่ะ"

ฉันวางถุงโจ๊กและนั่งลงข้างๆเขาพลางเขย่าตัวเขาเบาๆ

"อื้อ ปวด"

เขาครางในลำคอ เขาคงปวดตัวหรือไม่ก็ปวดหัวนั่นแหละ

"แสดงว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ยคะเนี่ย"

"อยากนอน"

เขางึมงำพลางจะเอนตัวลงนอนบนโซฟาซึ่งทิศทางที่เขาเอนตัวลงมามันตรงที่ฉันนั่งอยู่ไง

"ยะ อย่าเพิ่งค่ะ"

แต่ฉันดันเขาไว้ก่อน เหนือปรือตาขึ้นมาพลางขยี้ผมอย่างขัดใจ

"กินข้าวกินยาก่อนค่อยนอนน๊า"

"ไม่อ่ะ"

เขาส่ายหัวและดื้อดึงจะนอนอย่างเดียว เวลาไม่สบายงอแงซะด้วย

"ถ้าไม่กินก็ไม่ต้องนอนค่ะ"

ฉันดันเขาไว้ เอาสิ คนปกติอย่างฉันกับคนป่วยสภาพแบบนี้ ดูซิใครมันจะชนะ

"ข้าวหอม..."

เขาพึมพำ

"อะไรคะ"

"พี่จะไม่ไหว"

"ก็นั่นไง ถ้าพี่ไม่ไปหาหมอพี่ก็ต้องกินโจ๊กแล้วก็ยานี่นะ"

"ไม่อยากกิน"

เหนือบ่นพลางส่ายหัวอีก ก่อนหน้านี้หมอกบอกกับฉันว่าเฮียของเขาไม่ชอบกินยาเท่าไหร่เพราะเขาเป็นคนแข็งแรงเลยไม่ได้กินยาบ่อยๆและเขาไม่ค่อยป่วยแต่พอเวลาป่วยขึ้นมาอาการเขาก็จะค่อนข้างหนัก

"ถ้าพี่ไม่กิน ข้าวจะพาพี่ไปโรงพยาบาล"

"..."

"แล้วเชื่อสิ อาการแบบนี้...หมอจับฉีดยาแน่ๆ"

พรึ่บ~

โอ้โห ลืมตาโพล่งเลยนะ สิ่งที่ฉันรู้จากหมอกมาอีกข้อคือเหนือกลัวเข็ม และคำขู่ของฉันได้ผล หมอกนี่มีประโยชน์กับฉันมากเลยนะ ฉันกลั้นขำท่าทีของเขาพลางถามอีกครั้ง

"จะกินมั้ยคะ"

"อื้อ กินก็กิน"

เขาทำหน้าหงุดหงิดแต่ยอม ฉันยิ้มพลางลุกเข้าครัวเพื่อเทโจ๊กใส่ชามและรินน้ำที่ไม่เย็นมาด้วย

ฟลุ่บ~

ฉันวางชามโจ๊กและน้ำลงตรงหน้าเขาพลางนั่งลงข้างๆ เหนือมองชามโจ๊กตรงหน้าพลางถอนหายใจ

"สักหน่อยก็ยังดีค่ะ จะได้หายเร็วๆ รู้มั้ยคะว่ามีคนเป็นห่วงอยู่"

"ใคร?"

เหนือถามฉันด้วยเสียงที่แหบลง ดูเหมือนพอเขาพูดบ่อยขึ้นเสียงก็เริ่มจะแหบ นี่สินะเขาถึงไม่พูดสักแอะในตอนแรกที่ฉันมา

"ข้าวไง"

ฉันชี้ตัวเองพลางยิ้มให้เขา เหนือชะงักพลางมองหน้าฉันแว่บเดียวก็หลบตาไปจ้องชามโจ๊กต่อ

เขินอ่ะดิ๊ ><

"กินสิคะ จ้องแล้วไม่อิ่มหรอกนะ"

"..."

"ไม่กิน โดนฉีดยาแน่"

"รู้แล้วน่า"

เขาพึมพำก่อนจะค่อยๆตักโจ๊กเข้าปาก กินไปได้ค่อนชามเขาก็เลิกกินเห็นบ่นว่าเจ็บคอด้วย ฉันก็เลยแกะยาที่ซื้อมาทั้งยาแก้ปวดลดไข้กับยาแก้อักเสบให้เขา

"ยาค่ะ"

"..."

เขาหลุบตาลงมองยาแต่ไม่ยอมแตะมัน

"เหมือนเด็กน้อยเลย"

ฉันพูดลอยๆแต่เหนือหันมามอง

"เด็ก?"

"ค่ะ เด็กดื้อที่เวลาไม่สบายแล้วงอแง ไม่ยอมกินข้าวกินยาแล้วก็ไม่ยอมไปหาหมอด้วย"

เขาค้อนใส่ฉันทันทีเลยอ่ะ รู้ตัวไงว่าฉันหมายถึงเขานั่นแหละ แต่เวลาที่เขาไม่สบายแบบนี้เขาก็น่ารักดีนะ

"ยาค่ะ"

ฉันยิ้มพลางพยักเพยิดไปที่ยาอีกครั้ง เหนือถอนหายใจแรงก่อนจะคว้ายาไปกินในที่สุด

แค่ก~

พอกลืนยากับน้ำลงคอไปเขาก็สำลักออกมานิดหน่อย ฉันมองอาการเขากลัวว่ายาจะติดคอตายซะก่อน

"โอเคมั้ยคะ"

"อื้อ"

เขาพยักหน้าบอกพลางกระดกน้ำกินจนหมดด้วยใบหน้าแหยๆ จากนั้นก็เอนตัวพิงโซฟาเหมือนเดิม

"คราวนี้ก็ไปนอนได้แล้วค่ะ"

ฉันบอกเขา เหนือปรืตาที่กำลังจะหลับขึ้นมาอีกครั้ง

"ไม่อยากเดิน หัวหมุน"

เด็กน้อยจริงๆนะเนี่ย แต่ก็...น่ารักดี

"งั้นก็นอนที่...พะ พี่เหนือ"

ฟลุ่บ~

ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ เขาก็เอนตัวลงมาทางเดิมซึ่งฉันยังนั่งอยู่ไง ฉันสะดุ้งตอนที่เส้นผมของเขาสัมผัสกับหน้าขาเพราะใส่กางเกงขาสั้นมา

"อื้อ"

เขาครางในลำคอพลางใช้แขนวางพาดล็อกขาฉันไว้ ดวงตาคมของเขาปิดลงเรียบร้อย

"พี่เหนือ"

ฉันเรียกเขาแต่เขาก็แค่งึมงำออกมาเบาๆ แก้มของเขาแนบอยู่กับหน้าขาของฉันและมันค่อนข้างร้อน ฉันคิดว่าเขาคงอยากนอนพักมากจริงๆ

"..."

และเขาคงหลับไปแล้วเพราะฉันสังเกตุลมหายใจที่สม่ำเสมอของเขา

"โอเค ให้ยืมตักนอนหนุนก่อนก็ได้"

ฉันพึมพำพลางเกลี่ยเส้นผมของเขาออกจากใบหน้าตึกตัก~

ฉันชะงักเมื่อรู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดปกติอีกแล้ว เพียงแค่มองหน้าเขาในตอนนี้ฉันก็รู้สึกไหววูบไปหมด

'นายผิดเองนะเหนือ ที่ดันไปเป็นคนรักเก่าของมัน...'

2 ชั่วโมงผ่านไป...

ฉันลุกจากโซฟาและไปหยิบหมอนที่ห้องเขามาให้หนุนแทนเพราะคงนั่งให้เขานอนหนุนขานานๆไม่ไหวหรอก ที่สำคัญคือตัวเขาร้อนและเขาก็บ่นว่าหนาวจนฉันต้องเอาผ้าห่มมาคลุมพร้อมกับปรับแอร์ให้เขาด้วย

"ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย?"

ยิ่งไปกว่านั้นฉันดันถือวิสาสะเช็ดตัวให้เขา ฉันมองผ้าชุบน้ำที่วางอยู่บนหน้าผากเขาก่อนจะถอนหายใจ ไม่ได้ตั้งใจจะดูแลเขาขนาดนี้แต่ว่ามัน...

Rrrr~

โอ๊ะ เสียงโทรศัพท์แหะ ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงมัน ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่ริงโทนของฉัน แต่มันเป็นของคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟานี่ต่างหากล่ะ

สวบ~

ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาเพราะเสียงมันดังมาจากในนั้น ตอนแรกก็แค่จะปิดเสียงให้เพราะไม่อยากให้รบกวนเขา แต่พอเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอแล้วฉันก็กระตุกยิ้ม

แจนเหรอ หึ

ติ้ด~

และกดรับมันแทน

(ฮัลโหล เหนือ)

"เหนือหลับอยู่ มีธุระอะไรหรือเปล่า"

เมื่อฉันกรอกเสียงพูดลงไปก็ได้ยินเสียงกุกกักจากปลายสายก่อนที่จะพูดขึ้น

(เธอเป็นใคร)

"จำเสียงฉันไม่ได้เหรอ...จีน่า"

(ธะ เธอ...)

"อย่าเพิ่งวางล่ะ"

เมื่อฉันได้ยินเสียงกุกกักจากปลายสายอีกครั้งก็คิดว่าเธอจะวางสายใส่เพราะเธอไม่ได้อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเหนืออยู่แล้ว พอคนอื่นมารับสายเธอก็เลยจะวางนะสิ

"เธอรู้จักกับ...เหนือของฉันด้วยเหรอ"

(...)

เงียบ!

"แปลกใจจัง ทำไมเธอถึงโทรหาเขาได้นะ มีเบอร์กันตั้งแต่เมื่อไหร่"

(...)

"ว๊า นี่ฉันคุยกับเสียงลมหายใจเหรอเนี่ย เธอคงไม่อยากให้ฉันรู้หรอกใช่มั้ยเรื่องเธอกับเขาน่ะ"

(มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธออยู่แล้ว อย่าสอดสิ)

"โอเค ฉันไม่ถามเธอก็ได้"

(หึ)

"ถ้าอย่างนั้นฉันวางนะ จะไปนอนกกนอนกอดกับเหนือต่อ กลิ่นตัวเขาหอมเป็นบ้าเลยล่ะ อ้อมกอดก็อุ๊นอุ่น ปากเขาก็..."

(อีหน้าด้าน ไร้ยางอาย)

"ด่าเจ็บกว่านี้ได้อีกนะ มันไม่สะเทือนอ่ะ"

(แกมันอีกะxxโสโครก!)

ติ้ด~

ด่าจบก็ตัดสายใส่ฉัน ฉันยักไหล่พลางกดลบเบอร์โทรเข้าของมัน ดีที่เหนือใช้รหัสง่ายๆฉันถึงจำได้ ฉันแอบสังเกตุเวลาเขาปลดหน้าจอและจำมา ก่อนจะวางโทรศัพท์เขาไว้ที่เดิมแล้วเดินออกมาที่โซฟา

ตอนนี้เหนือมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มจัดการคลุมโปงให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว

ฟึ่บ~

ฉันนั่งลงบนพื้นข้างๆเขาพลางดึงผ้าลงมาจากใบหน้าเขาให้มันห่มอยู่แค่ช่วงอกพลางติดกระดุมเสื้อของเขาที่ฉันเปิดออกเพราะเช็ดตัวให้เขาเมื่อกี้แล้วเอาผ้าออกมาจากหน้าผากเขาพลางชุบน้ำใหม่และโปะไปที่หน้าผากเขาอีกครั้ง

"อื้อ เย็น"

เหนือครางและหันหน้าหนีแต่ฉันประคองแก้มเขาไว้ไปให้หันไปไหนก่อน

"รีบหายไวๆนะ"

ฉันพูดกับเขาที่หลับสนิท ฉันอยากจะทำดีกับเขาบ้างเพราะต่อไปฉันอาจจะไม่ได้ทำมันอีก

ถือว่าไถ่โทษล่วงหน้าล่ะกันนะ...