บทที่ 4

อิงฟ้าทำงานเป็นพี่เลี้ยงฝ่ายอนุบาลที่โรงเรียนมาได้เกือบอาทิตย์ และเพราะเหนื่อยจนน็อคทุกวันเธอจึงไม่มีเวลาตามข่าวสักเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับมีความสุขที่ได้ทำงานนี้ไม่น้อย กระทั่งวันนี้ซึ่งเป็นวันหยุด แต่กลับเห็นพี่ชายนั่งหน้าเครียด เหมือนมีเรื่องอะไรในใจ

“พี่โอม เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“อ้อ...พี่มีเรื่องในใจนิดหน่อย” เขตไทเอ่ยตอบน้องสาว แต่ท่าทางมีพิรุธของพี่ชายทำเอาอิงฟ้าต้องหันซ้ายหันขวามองหาพี่สะใภ้ พอเห็นว่าทางสะดวกจึงเอ่ยขึ้น

“หรือว่าพี่โอมไปไข่ทิ้งไว้แล้วถูกพี่บัวจับได้”

“หาเรื่องให้พี่แล้วไหมล่ะ” คนเป็นพี่อยากจะดีดมะกอกตรงหน้าผากน้องสาวเสียจริง

“งั้นก็เรื่องงาน มีอะไรให้อิ้งช่วยไหมคะ” เมื่อเรื่องแรกไม่มีมูล อิงฟ้าก็เดาไปเรื่องที่สองแทน

“ไม่ใช่เรื่องงาน”

“เรื่องมีกิ๊กก็ไม่ใช่ เรื่องงานก็ไม่เกี่ยว งั้นเรื่องอะไรละคะ ไหนบอกมาสิ” เอ่ยจบก็หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ พี่ชาย เพื่อรอฟังปัญหาว่าคืออะไรกันแน่

“พอดีพี่กำลังมองหา...จริงสิ” จู่ๆ เขตไทก็นั่งจ้องหน้าน้องสาวเขม่ง

“จริงสิ จริงอะไรคะ”

“ทำไมพี่ถึงมองข้ามอิ้งไปได้”

“มองข้ามอิ้ง” อิงฟ้าทวนคำพูดของพี่ชาย

“ทั้งๆ ที่อิ้งเหมาะกับงานนี้มากกว่าใคร”

“อิ้งเหมาะกับงานนี้ด้วย อะไรพี่โอม อิ้งงงไปหมดแล้วเนี่ย”

“คืองี้...พอดีเพื่อนพี่เขาต้องการหาพี่เลี้ยงให้ลูกเขา”

“หาพี่เลี้ยงเหรอคะ”

“ใช่...พี่เลี้ยงคนเก่าเขาจะลากลับบ้านไปงานศพแม่ เพื่อนพี่เลยบอกให้พี่ช่วยหาพี่เลี้ยงเด็กให้หน่อย พี่ก็กำลังคิดว่าจะส่งพี่เลี้ยงที่โรงเรียนไปสักคน แต่คิดไปคิดมาอิ้งน่าจะเหมาะกับงานนี้มากกว่า”

“หา...ทำไมต้องเป็นอิ้งด้วยละคะ” อิงฟ้าเอ่ยถามเสียงสูง

“เพราะพี่ไว้ใจอิ้งมากกว่าคนอื่นไง อีกอย่างอิ้งก็ช่วยเลี้ยงเจ้าลิงสี่ตัวของพี่มาเองกับมือ ประสบการณ์มีแน่นอน ที่สำคัญเพื่อนพี่มีลูกสาววัยกำลังน่ารักเลยนะ ไม่สนใจไปเป็นพี่เลี้ยงเหรอแค่ชั่วคราวเอง น่าจะสองสามอาทิตย์” เขตไทเริ่มบิ้วน้องสาว นั่นเพราะเขากำลังกลุ้มใจเรื่องนี้ไม่น้อย จะส่งพี่เลี้ยงที่โรงเรียนไปดู ก็คงไว้ใจใครไม่เท่าส่งคนรู้จักและรู้มือกันดีอย่าง...อิงฟ้า

“เด็กผู้หญิงด้วยเหรอคะ” พอรู้ว่าลูกเพื่อนพี่ชายเป็นเด็กผู้หญิง อิงฟ้าก็เริ่มลังเล นั่นจึงเข้าทางเขตไท

“ใช่....เด็กคนนี้ไง น่ารักไหม แก้มยุ้ยเชียว” เอ่ยจบชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดรูปเด็กหญิงคนที่ว่าให้อิงฟ้าได้เห็น นั่นเพราะรู้ว่าน้องสาวชอบเด็กผู้หญิงมากขนาดไหน เห็นพยายามบิ้วให้เขามีลูกสาวให้ได้

“เอ้! ทำไมหน้าตาดูคุ้นๆ ยังไงไม่รู้”

“ส่วนนี่ก็พ่อของเด็ก ชื่อเดย์เป็นเพื่อนพี่เอง”

“คุณภูวิศ” อิงฟ้าถึงกับอุทานชื่อคนในรูปที่เห็นออกมา นี่มันจุดใต้ตำตอชัดๆ ทำไมเธอถึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่ชายกับภูวิศเป็นเพื่อนกัน

“อิ้งรู้จักด้วยเหรอ”

“ไม่รู้ค่ะ แค่เคยเห็นข่าวเขาแวบๆ ว่าแต่พี่โอมกับเขาเป็นเพื่อนกันมานานแล้วเหรอคะ”

“อืม....จะเล่ายังไงดี เอาเป็นว่าเป็นเพื่อนกันไม่นาน น่าจะสักสามสี่ปีมานี้เอง เพราะงานเราเลยได้รู้จักกัน คุยกันถูกคอเลยคบหาเป็นเพื่อนสนิทที่เหมือนรู้จักกันมาเป็นสิบๆ ปี” เขตไทอธิบายแบบกระชับและได้ใจความ

“อ้อ....มิน่าอิ้งถึงไม่เคยเจอเพื่อนพี่โอมคนนี้มาก่อน”

“เดย์เป็นคุณพ่อรักสันโดษ จะว่าไปแล้วชีวิตก็น่าสงสาร”

“น่าสงสารยังไงคะ” ฟังแบบนั้นแล้วอิงฟ้าก็เอ่ยถามทันทีเช่นกัน

“ไว้พี่จะเล่าให้ฟัง เอาเป็นว่าตอนนี้อิ้งให้คำตอบพี่มาก่อน ว่าจะรับทำงานนี้ไหม”

“อืม....”

“อย่าทำเป็นคิดนาน” เขตไทเอ่ยแซวน้องสาว

“อะๆ...เห็นว่าเป็นเพื่อนพี่โอมหรอกนะคะ รับก็ได้ค่ะ” อิงฟ้าทำราวกับไม่เต็มใจ ทั้งๆ ที่ในใจนั้นกลับลิงโลดที่จะได้ทำงานนี้

“กินนอนอยู่บ้านดย์เลยนะ”

“เอ้! ให้อิ้งไปค้างที่นู่นเลยเหรอคะ” คนฟังอุทานเสียงสูง

“ใช่....เพราะบ้านเดย์กับบ้านเราอยู่ไกลกันโข อิ้งขับรถไปกลับไม่ไหวหรอก” เขตไทให้เหตุผล

“ละ...แล้วพี่โอมจะไม่ห่วงอิ้งบ้างเหรอ จู่ๆ ก็ให้ไปนอนค้างบ้านเพื่อนที่เป็นผู้ชายแบบนั้น”

“ไม่ห่วง”

“เอ้า! นี่น้องสาวนะคะ น้องสาว ตัวเล็ก บอบบางด้วย” อิงฟ้าชี้นิ้วมาที่ตัวเอง แม้จะเคยใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกมาหลายปี แต่เธอก็ไม่เคยไปนอนค้างบ้านผู้ชายมาก่อนสักครั้ง

“พี่รู้ว่าอิ้งเอาตัวรอดได้ อีกอย่างเพื่อนพี่ไม่ใช่เสือผู้หญิงที่เห็นใครก็จะปล้ำทำเมีย ออกจากกลัวด้วยซ้ำ”

“หึหึ...อิ้งนี่แหละจะไปปล้ำเขาเอง”

“ว่าอะไรนะ” เขตไทถามย้ำ ซึ่งอิงฟ้าก็ปฏิเสธเสียงสูงอย่างมีพิรุธ

“เปล้าค่ะเปล่า ไม่มีอะไร ไม่ได้พูดอะไร”

“เริ่มงานวันนี้ด้วยนะ”

“เอ้!...เริ่มงานวันนี้ด้วย” อิงฟ้าร้องเอ้ยาวเป็นหางว่าว แต่สุดท้ายก็เลื่อนวันทำงานไม่ได้ โดยเรื่องนี้เขตไทรับหน้าที่บอกผู้เป็นแม่เอง สุดท้ายอิงฟ้าก็เลยตามเลย

หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นมาแพ็คกระเป๋า แต่รื้อตู้เสื้อผ้าทั้งตู้ดูแล้วกลับไม่มีชุดไหนเหมาะที่จะใส่ทำงานนี้เลยสักชุด เพราะมันมีแต่ชุดเดรสหรือไม่ก็จั๊มสูทและอื่นๆ ที่ไม่ได้เหมาะกับการรับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็กเลยแม้แต่น้อย

นั่นทำอิงฟ้าตัดสินใจชอปปิ้งเสื้อผ้ารวมไปถึงพวกของใช้เสียใหม่ เพื่อเปลี่ยนลุคตัวเองให้เหมาะกับงานด้วย โดยเธอแวะห้างสรรพสินค้าก่อนเข้าบ้านภูวิศ

“ไม่ชินตาเลยแฮะ” อิงฟ้ามองตัวเองในกระจกห้องน้ำแล้วเอ่ยออกมา แต่ทำไงได้ในเมื่อเธอต้องไปเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ขืนแต่งตัวจัดเต็มไปมีหวังเขาไม่ให้เขาบ้านกันพอดี

หลังจากซื้อของและเปลี่ยนลุคตัวเองเรียบร้อย อิงฟ้าก็ขับรถอีโคคาร์สีแดงที่ยึดมาเป็นรถประจำตัวตรงไปยังบ้านของภูวิศ โดยขับไปตามจีพีเอสที่พี่ชายให้ไว้

“บ้านหลังนี้เหรอ”