บทที่ 5

อิงฟ้าชะเง้อชะแง้มองเข้าไปในตัวบ้านขนาดใหญ่ ที่บ่งบอกฐานะเจ้าของบ้านสมกับนักธุรกิจพันล้าน แต่จังหวะที่กำลังจะเปิดประตูรถ จู่ๆ เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบโทรศัพท์ไปหาพี่ชาย

“พี่โอม อิ้งมีอะไรจะขอ”

“ว่า”

“พี่โอมอย่าบอกคุณภูวิศนะว่าอิ้งเป็นน้องสาวพี่”

“อ้าว! ทำไม” เขตไทถามกลับอย่างสงสัย นั่นเพราะมันไม่มีเหตุผลที่เขาต้องทำตาม

“ไม่ทำไม แค่อิ้งไม่อยากให้เขารู้ก็เท่านั้นเอง คิดดูถ้าเขารู้ว่าอิ้งเป็นน้องสาวพี่ เขาก็ต้องเกรงใจนั่นนี่บลาๆ ถูกไหมคะ ให้เขาคิดว่าอิ้งเป็นพี่เลี้ยงที่พี่โอมส่งมาก็พอ โอเค้”

“ก็จริง”

“งั้นก็ตามนี้นะคะ อ้อ...ขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าสองเดือนด้วยค่ะ”

“ไปเบิกเดย์สิ จะมาเบิกที่พี่ทำไม” เขตไทส่ายหน้าให้น้องสาว ที่ขอเบิกเงินล่วงหน้ากันแบบนี้ ทั้งๆ ที่อิงฟ้าก็มีเงินเดือนของตัวเองอยู่แล้วแท้ๆ ซึ่งเป็นเงินจากครอบครัวนั่นเอง

“เบิกพี่โอมนี่แหละ โอนเข้าบัญชีอิ้งมาซะดีๆ”

“แล้วบัตรเครดิตไปไหนหมด”

“อิ้งนิยมใช้เงินสดค่ะ โอนมา เดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นจะขึ้นค่าแรงนะ” อิงฟ้ามีเหตุผล เพราะตอนทำงานเธอไม่อยากใช้บัตรเครดิตหากไม่จำเป็น โทรศัพท์เครื่องในมือนี่ก็ด้วย คงต้องปิดเสียงไว้แล้วใช้ตอนกลางคืนแทนแล้วกัน

“โอเคๆ ยายน้องขี้งก”

“ขอบคุณค่าพี่ชายสุดที่รักของน้อง” อิงฟ้าเอ่ยชมพี่ชาย และหลังจากนั้นไม่ถึงนาทีก็มีข้อความเข้าเพื่อแจ้งยอดเงินที่เขตไทโอนมาให้ พอเห็นตัวเลขอิงฟ้าก็ยิ้มแป้นเพราะมันคุ้มค่าเหนื่อยมากๆ

จากนั้นเธอก็ก้าวลงไปจากรถแล้วตรงไปกดออดตรงประตูรั้วหน้าบ้าน ไม่นานแม่บ้านก็ตรงมาถาม และพอรู้ว่าเธอเป็นใคร ก็รีบเปิดประตูแล้วพาเธอเข้าไปในบ้าน โดยที่อิงฟ้านั้นแอบกวาดสายตามองสิ่งรอบตัวตลอดเวลา

เธอนั่งรอเจ้าบ้านที่ห้องรับแขกอยู่ครู่หนึ่ง ภูวิศก็เข้ามาหา ชายหนุ่มเพ่งสายตามองเธอพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน คงกำลังสงสัยว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนแน่ๆ แต่อิงฟ้าตอนนี้แต่งตัวธรรมดา เสื้อโปโลกางเกงขายาว หน้าก็แทบไม่ได้แต่ง ผมที่เคยม้วนเป็นลอนก็ปล่อยตรงแล้วมัดรวบไว้ด้านหลังศีรษะ เล็บยาวๆ ที่เคยทำเล็บมาตลอดก็ถอดออกแล้วปล่อยเปลือยเล็บตามธรรมชาติ

“สวัสดีครับคุณอิ้ง” ภูวิศเอ่ยทักพี่เลี้ยงคนใหม่ของลูกสาว โดยเลือกจะเก็บความสงสัยว่าเขาเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนเอาไว้

“สวัสดีค่ะคุณภูวิศ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น อิงฟ้าถึงกับตกอยู่ในภวังค์ ก่อนจะดึงสติกลับมาแล้วเอ่ยตอบชายหนุ่มไป

“ยินดีที่ได้รู้จักและยินดีที่ได้มาทำงานที่นี่ค่ะ”

“ผมขอโทษด้วยที่ต้องให้คุณมาทำงานวันนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“เพื่อนผมบอกว่าคุณเคยทำงานที่บ้านเขา เป็นพี่เลี้ยงให้ลูกชายทั้งสี่คนมาก่อน” คำพูดของภูวิศพลอยทำให้ใบหน้าของพี่ชายแวบเข้ามาในหัวของอิงฟ้า

“ใช่ค่ะ”

“แล้วทำไมคุณถึงขอลาออกไปละครับ”

“คือ...ตอนนั้นฉันกลับบ้านนอกนะคะ พอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยเลยต้องลาออก” อิงฟ้าเฉไฉ หวังว่ามันจะตรงกับที่พี่ชายเธอบอกกับภูวิศไว้ ไม่อย่างนั้นงานได้เข้าเธอแน่ๆ

“ครับ...งั้นเราไปเจอน้องน้ำขิงกัน” คำตอบรับของภูวิศทำให้อิงฟ้าโล่งอก เพราะมันหมายถึงชายหนุ่มเข้าใจจนไม่ซักไซ้ต่อ

“ได้ค่ะ” อิงฟ้ายิ้มกว้างออกมา ก่อนจะลุกตามภูวิศไปยังห้องเด็กอ่อน ที่ออกแบบไว้เป็นอย่างดี โดยคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นหลัก เพราะของทุกชิ้นถูกบุด้วยฟองน้ำนุ่มๆ

ตอนนี้เด็กหญิงตัวน้อยกำลังนอนกลางวันอยู่ในคอกกั้นเด็ก แค่เห็นแก้มขาวๆ ยุ้ยๆ ตัดกับริมฝีปากแดงอมชมพูนั่น อิงฟ้าก็อยากเข้าไปอุ้มแล้ว

“น่ารักจังเลย” คำชมดังมาจากอิงฟ้า แต่ทว่ามันกลับลอยมาเข้าหูของภูวิศด้วย

“กลางวันน้องน้ำขิงจะอยู่ในห้องนี้เป็นหลักนะครับ เช้าๆ หรือเย็นๆ จะมีออกไปนั่งเล่นที่สวนบ้าง ส่วนห้องนอนแกจะติดกับห้องนอนของผมที่ชั้นบน อ้อ...ห้องนอนคุณเองก็ด้วย”

“ให้ฉันนอนชั้นบนด้วยเหรอคะ” อิงฟ้าเอ่ยถามขึ้นทันที

“ครับ...เผื่อมีอะไร คุณหรือผมจะได้ช่วยกันดูน้ำขิง”

“ได้ค่ะ”

“ถ้าขาดเหลืออะไร บอกผมหรือแม่บ้านได้เลยนะครับ อย่าเกรงใจ”

“ได้ค่ะ”

“ส่วนนี่เป็นตารางประจำวันของน้ำขิง พี่เลี้ยงคนเก่าจดบันทึกไว้” เอ่ยจบภูวิศก็ยื่นสมุดเล่มหนึ่งมาให้อิงฟ้า ซึ่งเธอก็รับไว้

“ขอบคุณค่ะ”

“กลางวันผมทำงาน เวลานี้คงต้องฝากคุณดูแลน้ำขิง แต่หลังเลิกงานผมจะรีบกลับมา”

“ค่ะ”

“ขอบคุณที่คุณมา” ภูวิศเอ่ยขอบคุณจากใจ นั่นเพราะการจะหาพี่เลี้ยงที่ไว้ใจได้สักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ดีที่เขตไทแนะนำพี่เลี้ยงคนนี้มาให้ ซึ่งดูจากแววตาแล้วเขาก็สัมผัสได้ว่าเธอรักเด็ก

“ยินดีค่ะ”

“แค่รู้ว่าคุณคือพี่เลี้ยงของ บอล บาส แบต ปิงปอง ผมก็วางใจได้มาก เพราะเด็กๆ ทั้งสี่คนน่ารัก” คำชมของภูวิศที่มีถึงหลานชายจอมแสบทั้งสี่คนของเธอก็ทำให้อิงฟ้ายิ้มออกมา

“น้องน้ำขิงอาจร้องไห้ตอนเจอหน้าคุณครั้งแรก ไม่ต้องตกใจไปนะครับ”

“ค่ะ” อิงฟ้าเอ่ยรับ ก่อนจะเดินตามภูวิศไปรอบๆ บ้าน เพราะชายหนุ่มพาเธอเดินดูตรงนั้นตรงนี้จนทั่ว ทั้งๆ ที่เขาให้แม่บ้านเป็นคนพาไปก็ได้

แต่จู่ๆ เขาก็หยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้าอิงฟ้าเขม็ง สีหน้าของเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง นั่นทำเอาคนถูกมองประหม่า และยิ่งประหม่าเมื่อได้สบตาของภูวิศใกล้ๆ

เขาจะรู้ไหมว่าดวงตาเขานั้นมีเสน่ห์มากแค่ไหน เขาจะรู้ไหมว่าเขาคือผู้ชายในสเปคของเธอ

“ผมว่าเราเคยเจอกันมาก่อน” คำถามที่ดังขึ้นจากภูวิศทำเอาอิงฟ้าถึงกับสะดุ้ง หรือว่าเขาจะจำเธอได้ แต่คงไม่หรอก...มั๊ง

“เคยเจออิ้งเหรอคะ” คำถามของภูวิศทำเอาคนฟังสะดุ้ง

“ใช่ครับ...แต่ที่ไหน ผมยังนึกไม่ออก”

“เอ่อ...หนะ...หน้าอิ้งโหลนะคะ หมวยๆ เตี้ยๆ แบบนี้หาได้ง่าย ตามห้างสรรพสินค้าทั่วไป” เอ่ยจบก็ส่งยิ้มให้เขาไปจนตาหยีเป็นรูปสระอิ

“นั่นนะสิ” ภูวิศหัวเราะออกมา เป็นครั้งแรกที่เขาหัวเราะต่อหน้าอิงฟ้า ผู้หญิงที่พึ่งจะได้พบกันก็ว่าได้ ส่วนอิงฟ้านั้นก็ถึงกับยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน