จุดเริ่มต้น5

"พอใจแล้วใช่ไหม" ผมถามเอ เมื่อเราสองคนขึ้นมานั่งอยู่ในรถด้วยกัน

"..." เอเลือกที่จะนั่งก้มหน้าแล้วเงียบ

"ถาม"

"..."

"เอ"

"อืม ส่วนงานแต่งก็ยกเลิกนะ" ในที่สุดเธอก็พูดออกมา และพูดประโยคที่ทำผมฝันสลาย

"ขอโทษสำหรับทุกอย่าง แล้วก็ขอบคุณมาก ๆ สำหรับตลอดเวลาที่ผ่านมา"

"หุบปากแป๊ปดิ๊" ผมพูดขึ้นแล้วจากนั้นก็ฟุบหน้าลงที่พวงมาลัยรถ

มันเป็นความรู้สึกที่เคว้งคว้าง เหมือนผมกำลังอยู่บนยอดตึก แล้วตกลงมากระทบพื้น

"ที่ทำทุกอย่างแค่ต้องการแก้แค้นไอ้แจงใช่ไหม" ผ่านไปร่วมครึ่งโมงผมก็เอ่ยขึ้นหลังจากที่พอจะรวบรวมสติย้อนความคิด เรียบเรียงสิ่งที่สองคนนั้นพูด

"อืม"

"ที่ผ่านมาไม่เคยรักกันเลยใช่ไหม" แล้วผมก็กลั้นใจถามคำถามที่ค้างคาใจ ไอ้คำที่เคยบอกว่ารักกัน ผมอยากจะรู้จริง ๆ ว่ามันมีความจริงสักแค่ไหน

"อืม"

"มีหัวใจบ้างไหมวะ ทำแบบนี้ได้ไง เลือดเย็นไปไหม แล้วเด็กในท้อง..."

"เด็กในท้องเป็นลูกของแฟนเรา คือเรื่องแต่งงานเราคิดไว้อยู่แล้วว่าแจงมันต้องระเบิด เราไม่ได้คิดจะแต่งงานกับยิมอยู่แล้ว คือเราไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำว่าขอโทษ"

"เรียกคนนั้นว่าแฟน แล้วกับยิมคืออะไรวะ" ผมจุกในอกสุด ๆ นี่ผมตกเข้าไปอยู่ในเกมแค้นของผู้หญิงสองคนนี้มานานแล้วใช่ไหม

"เพราะยิมเป็นผู้ชายคนเดียวที่แจงมันหวงมากที่สุด เพราะยิมเป็นคนเดียวที่แจงมันไม่อยากให้เสียใจ การที่ยิมมาจีบเอจึงเข้าทางเอทุกอย่าง" เอสารภาพออกมาโต้ง ๆ

"ไม่เลิกได้ไหม แต่งงานกันนะ แต่งงานเถอะ ยิมสัญญาว่าจะดูแลเอให้ดี จะลืมเรื่องทุกอย่างที่เอเคยทำ ยิมจะไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้เลย เราแต่งงานกันนะ" แล้วผมก็เลือกที่จะยื้อ ผมหันหน้าไปพูดกับเธอพร้อมน้ำตาที่ไหลรินจากนัยน์ตา

"พอเถอะยิม มันเป็นไปไม่ได้ เอไม่ได้รักยิม ยิมเป็นคนดีนะ ยิมต้องเจอคนที่ดีกว่าเอแน่นอน ปล่อยเอไปเถอะ ขอโทษนะที่ดึงยิมเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราขอโทษจริง ๆ "

"อย่าพูดแบบนี้ดิ อย่าพูดแบบนี้ อย่าทำเหมือนจะทิ้งยิมดิ" ผมยื่นมือไปกุมมือเธอ

ผมยอมโง่ เพราะผมขาดเธอไม่ได้ ผมรักเธอไปแล้ว รักเธอจนหมดใจ

"เราต้องไปแล้ว จากนี้เราคงไม่ได้เจอกันอีก โชคดีนะ" เธอดึงมือผมออกแล้วเปิดประตูรถลงไปทันที

"เอ... อย่าไป อย่าไปยิมขอร้อง อย่าทำกับยิมแบบนี้" ผมรีบลงจากรถแล้วตามไปสวมกอดเธอไว้

"ขอโทษนะยิม แต่ถ้าจะโทษก็โทษแจงนะ เพราะแจงมันรักยิม ถ้าแจงมันไม่ทำให้พี่ชายเราตาย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด" เธอดึงรั้งแขนผมออกแล้วเดินขึ้นรถที่มาจอดรับเธอ

ผมทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นถนนของลานจอดรถ ผมหมดแรงที่จะลุกขึ้นยืน

เธอทิ้งผมไปแล้ว ทิ้งผมไปทั้งที่ผมพยายามหลับหูหลับตาเรื่องเธอมีคนอื่นมาโดยตลอด

ทั้งที่ผมพยายามหลบซ่อนความจริง เพราะอยากรักษาหัวใจตัวเองไว้

"กูขอโทษยิม กูขอโทษ" ไอ้แจงมันนั่งลงตรงหน้าผมแล้วกอดผมไว้

"กูโคตรเกลียดมึงเลยแจง กูโคตรเกลียดมึงเลย มึงเห็นไหม มึงเห็นไหมว่าเอมันไปแล้ว เพราะมึง เพราะมึงคนเดียวกูถึงเจ็บแบบนี้"

"ขอโทษยิม กูขอโทษ"

"ทำไม ทำไมวะ ถ้ามึงรู้ว่าเขาจะหลอกกู ทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่แรก ทำไมมึงปล่อยให้กูรักเขา ทำไมมึงปล่อยให้กูรักผู้หญิงคนนั้นจนหมดหัวใจแบบนี้"

"กูไม่อยากให้มึงเสียใจ กูขอโทษนะยิม กูขอโทษ" ไอ้แจงมันร้องสะอื้นแล้วกอดผมไว้แนบแน่น

"แต่ตอนนี้กูโคตรเสียใจเลย กูโคตรเสียใจเลยมึงได้ยินไหมแจง ต่อไปนี้กูกับมึงอย่าเจอกันอีกดีที่สุด ไม่ต้องรู้จักกันเลยยิ่งดี" ผมผลักไอ้แจงออกแล้วลุกขึ้นเดินกลับมาที่รถก่อนจะขับรถออกมาทันที

ไอ้แจงมันเคยคบกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่มันคบแล้วไม่ใช่มันก็เลยเลิก ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่สำหรับไอ้แจง แต่ไอ้แจงมันดันใช่สำหรับผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นง้อไอ้แจงอยู่นาน แต่ไอ้แจงมันไม่กลับไป

และด้วยความคิดตื้น ๆ คิดว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วไอ้แจงมันจะกลับไปหา

ผู้ชายคนนั้นเลยเลือกขู่ว่าจะโดดตึกถ้าไอ้แจงไม่กลับไปหา แต่เพราะไอ้แจงมันเป็นไอ้แจงที่ไม่แคร์ใคร มันก็เลยไม่ใส่ใจ

ผู้ชายคนนั้นจึงโดดตึกลงมาตายอย่างที่ขู่จริง ๆ

และเพราะผมไม่รู้ว่าเอคือน้องสาวของผู้ชายคนนั้น ผมก็เลยเผลอตกไปอยู่ในการแก้แค้นของเอ ที่เป็นน้องสาวของผู้ชายคนนั้น

ผมกลายเป็นคนที่โง่ที่สุดในเกมครั้งนี้

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...

การที่ผมไม่มีเอเข้ามาอยู่ในชีวิต มันแม่งโคตรหดหู่ ผมสิ้นหวัง พ่อแม่ก็เศร้าตาม

และถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปผมคงตายแน่ ๆ และคงไม่ใช่แค่ผมที่จะตาย พ่อแม่ผมก็คงตรอมใจตาม

เพราะฉะนั้นผมจึงตัดสินใจไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพื่อลืมเรื่องราวร้าย ๆ ที่เกิดขึ้นกับผม

ผมจะพยายามเริ่มต้นใหม่ เพื่อครอบครัวของผม เพื่ออนาคตที่ผมยังมองไม่เห็นแสงสว่าง

แต่ผมมั่นใจว่าวันข้างหน้าต้องดีกว่าวันนี้ที่เป็นอยู่...