จุดเริ่มต้น4

"ไม่หน้าด้านไปหน่อยเหรอวะ" นี่เป็นเสียงไอ้แจงที่พูดขึ้นมา และไอ้แจงมันกำลังพูดกับว่าที่เจ้าสาวของผม

วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนที่ร้านเหล้า ก็เลยพาเอมาด้วย พร้อมกับบอกเพื่อน ๆ ในกลุ่มว่าเราจะแต่งงานกัน

เอขอออกมาสูดอากาศข้างนอก ผมก็ให้ออกมา แต่รู้สึกแปลก ๆ ตรงที่ไอ้แจงมันบอกขอมาเข้าห้องน้ำ แล้วมันหายมานาน ผมก็เลยเดินออกมาตามหาเอ เพราะกลัวไอ้แจงมันจะปากเสียและลงมือทำร้ายเอ

ผมคิดว่าผมไม่ได้คิดไปเอง เพราะสายตาที่ไอ้แจงมันมองเอตอนอยู่ในร้านไม่ได้มีความเป็นมิตรเลย

"หน้าด้านอะไร พูดให้มันดี ๆ นะแจง แล้วใครกันแน่ที่หน้าด้าน" เอพูดขึ้น ซึ่งตอนนี้ผมยังไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าคนทั้งสอง

"ใครด้านกูไม่รู้ แต่ที่กูรู้คือมึงควรเลิกกับไอ้ควายยิมได้แล้ว เลิกหลอกมันสักที มึงไม่มีหัวใจบ้างหรือไง มึงไม่สงสารมันบ้างเหรอ มันดีกับมึงมาตลอด ยอมให้มึงหลอกมาตลอด ทำไมมึงไม่สงสารมันบ้าง ยกเลิกงานแต่งงานซะ" จู่ ๆ ไอ้แจงก็พูดเรื่องที่ทำร้ายจิตใจผมมากที่สุด

มันกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไงวะ ในเมื่อมันก็รู้ว่าผมรักเอมากแค่ไหน

"อย่ามาเสือกแจง นี่มันเรื่องของกูกับยิม เป็นแค่เพื่อนอย่าเสร่อ ถ้าจะเตือนเพื่อนก็ควรเตือนตั้งนานแล้ว อย่ามาหวงก้างตอนนี้ เพราะกูเอากับยิมมาหลายปีแล้ว และยิมมันรักกูมาก มึงควรตัดใจจากผู้ชายคนนี้ตั้งนานแล้วนะ คงไม่ต้องให้กูสาธยายนะว่าเอากี่ท่าต่อกี่ท่า เพราะกูจำไม่ได้"

"มึงแม่งทำแบบนี้ได้ไงวะ มึงดึงไอ้ควายยิมมาเกี่ยวทำส้นตีนอะไร มึงไม่แฟร์"

"แล้วทำไม ทำไมจะดึงไม่ได้ เจ็บเหรอแจง เหอะ! หลายปีที่ผ่านมากูก็เคยเจ็บ แต่คงเจ็บน้อยกว่ามึงตอนนี้ว่ะ ขอโทษนะ ผู้ชายคนนี้มันโง่เอง"

"อิเหี้ย! "

"ทำเหี้ยอะไรเมียกูแจง" ผมรีบเดินเข้าไปจับมือที่กำลังง้างจะฟาดลงที่หน้าของเอไว้

"กูก็จะตบมันไง" ไอ้แจงมันพยายามดึงมือออกจากมือผม

"แล้วมีสิทธิ์เหี้ยอะไรมาตบมาเมียกู" ผมสะบัดแขนไอ้แจงออกแล้วหันไปมองมันตาขวาง

"สิทธิ์ของความเป็นเพื่อนที่ห่วงพะ..."

"สัส! ไม่ต้องมาห่วงกู ห่วงตัวมึงเองเถอะ เรื่องของกูไม่ต้องมาเสือก ไปจัดการกับความรู้สึกเหี้ย ๆ ของมึงก่อนไหม เลิกยุ่งเลิกวุ่นวายกับกูสักที ออกไปจากชีวิตกูได้ยิ่งดี" ผมตะโกนลั่น และมันกลายเป็นจุดสนใจได้ดีเลยล่ะ เพราะมันคือร้านเหล้านั่งชิว ไม่ใช่ผับบาร์ที่เปิดเพลงเสียงอึกทึก

"ที่พูดมาควายอย่างมึงใช้สมองกลั่นกรองมาแล้วใช่ไหม" ไอ้แจงมองผมแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ

"กับมึงกูไม่ต้องใช้สมองเหี้ยอะไรทั้งนั้น แล้วจากนี้มึงกับกูอย่ามารู้จักกันอีก กูพยายามมองข้ามไอ้ความรู้สึกเหี้ย ๆ ของมึงมาตลอด กูพยายามคิดว่ามึงเป็นเพื่อน พยายามคิดว่าเราคือเพื่อน แต่ตอนนี้ไอ้ความรู้สึกเหี้ย ๆ ของมึงมันล้ำเส้นความรู้สึกกู เลิกวุ่นวายกับกูสักที กูเกลียดที่มึงรู้สึกแบบนั้นกับกู"

เพี้ยะ!

ไอ้แจงมันฟาดฝ่ามือลงที่หน้าผม

"เออ กูก็เกลียดตัวเองเหมือนกันที่รักมึงแบบนี้ กูก็เกลียดไอ้ความรู้สึกเหี้ย ๆ นี่เหมือนกัน กูก็รำคาญมึงเหมือนกันที่มึงเป็นควายอยู่แบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีวันรักมึง มึงก็ยังโง่ให้มันหลอก! "

เพี้ยะ!

แต่นี่เป็นผมที่ฟาดฝ่ามือหนาลงที่แก้มใส ๆ ของไอ้แจง ผมฟาดลงเต็มแรงมือเพราะความโมโหที่มีเต็มเปรี่ยม

"ก็เหมือนที่กูไม่มีทางรักมึงนั่นแหละ ยังไงกูก็ไม่มีทางรักมึงแบบที่มึงรู้สึกกับกู มึงด่ากูโง่ ด่ากูควาย มึงก็ควายเหมือนกันนั่นแหละ" แล้วผมก็สวนกลับมันทันที

"ไอ้เหี้ยยิม แรงไปไหมนี่เพื่อนมึงนะ" เพื่อนของผมรีบวิ่งออกมาจากร้าน และดึงไอ้แจงไปโอบไว้

"เพื่อนกันมันไม่รู้สึกเหี้ย ๆ แบบนั้นใส่กันหรอก กูไม่มีเพื่อนอย่างมัน พวกมึงอยากคบก็คบไป" ผมมองไปที่ไอ้แจง แล้วจากนั้นก็คว้ามือของเอมาจับ

เพื่อพาเอกลับบ้าน

"เออ กูก็ควายนั่นแหละ ควายฉิบหายเลยล่ะ ที่บ้ารักควายแบบมึงอ่ะ" เสียงของแจงมันตะโกนหลังผมมา แต่ผมไม่คิดหันกลับไปมองมันอีก