2

เขาคงหมายถึงพี่ไกร สามีของวิชุดา ซึ่งเธอเองก็รู้จักคนทั้งสอง

“ดิฉันยังไม่มีแฟนค่ะ”

“ดีแล้ว จะได้ไม่มีปัญหา”

เหมือนเขาจะดีใจที่เธอยังไม่มีแฟน หรือโล่งใจอะไรบางอย่าง หรือคล้ายถามให้แน่ใจว่าไม่มีแฟนจริงเหรอ...

“ค่ะ”

เธอตอบรับอย่างเกร็งๆ ในขณะที่เขาผายมือให้เธอออกไปนอกห้อง

“เชิญครับ ตั้งใจทำงานและเรียนรู้งานจากคุณวิให้เยอะ เค้าจะสอนงานคุณอีกแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น”

“ค่ะ”

นาราเกตุรับคำเดินตัวลีบออกมาจากห้องทำงาน เธอแอบถามวิชุดาว่าเจ้านายเป็นคนยังไง อีกฝ่ายบอกว่าใจดีเธอก็แอบโล่งใจ

นาราเกตุเรียนรู้งานจากวิชุดาอีกหนึ่งอาทิตย์ อีกฝ่ายก็ลาออกไปอย่างเต็มตัว เธอพยายามเรียนรู้งานให้มากที่สุด ให้เร็วที่สุด

หญิงสาวตั้งใจทำงาน ตื่นตั้งแต่เช้ารีบทำงานบ้านและออกเดินทาง ไม่เคยมาทำงานสายเลยสักครั้งเดียว

ภาระทางบ้านหนักหน่วงเหลือเกิน ไม่กี่วันมานี้บิดาของเธอโดนรถชนบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้เธอเอาเงินเก็บทั้งหมดมารักษาบิดา มารดาก็นั่งเย็บผ้า ตาฝ้าฟางมองไม่ค่อยเห็น น้องอีกสองคนเรียนอยู่ม.ปลาย ไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะเข้ามหาวิทยาลัย เงินเดือนเธอยังไม่ออก ความเครียดสุมเข้ามาในอกเหลือเกิน

“คุณเป็นอะไร หมู่นี้ใจลอย”

“ขอโทษค่ะ”

นาราเกตุสะดุ้ง สีหน้าเจื่อนๆ เมื่อเขาทำหน้าดุใส่เธอ

“มีอะไรบอกผมได้นะ ผมเป็นเจ้านายของคุณ”

“ค่ะ”

เธอรับคำไปอย่างนั้นเอง เพราะไม่เคยคิดจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเขาหรอก

นาราเกตุรู้สึกว่าเจ้านายของเธอเงียบๆ ขรึมๆ แต่เขาก็ทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหว เธอด่าตัวเองหลายครั้งที่เผลอมองเขาบ่อยๆ และคิดอะไรเลยเถิด คนอย่างเขาคงไม่สนใจคนอย่างเธอหรอก

หญิงสาวว่าตัวเองในใจ ทำไมต้องไปชอบเขาด้วยนะ แต่ความรู้สึกแบบนี้มันก็… เกินจะหักห้ามใจ

อาการเหม่อลอยเพราะนอนน้อยของเลขาคนใหม่ทำให้ก้องทวีปเรียกเธอมาคุยอีกครั้ง

“ถ้าคุณยังทำงานเหม่อๆ เหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนอีก ผมคงต้องพิจารณาหาเลขาคนใหม่”

เขาบอกเธอเสียงขรึม…

“คุณก้องอย่าไล่น้ำออกเลยนะคะ”

เธอกับเขาสนิทกันพอที่จะเรียกชื่อเล่นกันได้แล้ว เพราะเขาเป็นคนอยากให้เรียกเอง

“คุณเป็นอะไรของคุณ ทำงานผิดพลาดบ่อยๆ คุณนั่งหาวแม้ขณะที่คุยกับลูกค้า”

“คือน้ำตื่นเช้าไปหน่อยค่ะ”

“ข้ออ้างของคุณคือตื่นเช้านะเหรอ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นมองเธอ เหตุผลของเธอฟังไม่ขึ้น

“น้ำกลับจากทำงานจากที่ทำงาน จะรับจ้างพิมพ์งานด้วยค่ะ กว่าจะได้นอนก็ดึก”

“คุณมีปัญหาเรื่องเงินหรือไง”

เธอมาทำงานกับเขาได้แค่สองอาทิตย์ เงินเดือนยังไม่ออก วิชุดาบอกว่าเธอเพิ่งเรียนจบ คงยังไม่มีเงิน

“ค่ะ”

เธอยอมรับกับเขาตามตรง บิดาป่วยต้องพักฟื้น และไม่มีงานทำ มารดาก็สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง น้องชายกับน้องสาวสองคนก็ต้องเรียน ต่อ ค่าใช้จ่ายในบ้านสูงลิ่วจนเธอปวดหัวไปหมด หนี้สินที่ยืมมาก็ยังไม่มีจะจ่ายเขา

“อยากทำงานพิเศษไหม ทำกับผมก็ได้”

“คะ” เธอเงยหน้ามองเขาเหมือนไม่แน่ใจ

“แต่เอาไปคิดก่อนนะ ข้อเสนอของผมอาจจะทำให้คุณตบผมก็เป็นได้”

“คะ”

เธอทำหน้างงเข้าไปอีก

“มาเป็นผู้หญิงของผมเอาไหม”

“คุณก้อง!”

เธออุทานอย่างตกใจจริงๆ แต่ไม่ได้ตบเขา อย่างที่เขาบอกหรอก เธอช็อกต่างหากกับข้อเสนอของเขา

“ถ้าคุณยอมผมก็จะจ่ายเท่าที่คุณต้องการ อยากได้อะไร บ้าน รถ เงินเดือนเพิ่ม”

“คือฉัน...”

“อย่าเพิ่งปฏิเสธ ศักดิ์ศรีกินไม่ได้ ผมให้คุณไปคิดก่อนคืนนึง”

เขารีบบอก เมื่อเธอทำท่าจะปฏิเสธ ทำให้เธออึ้งไป

“คุณก้องทำแบบนี้กับพี่วิด้วยเหรอคะ”

เธอเอ่ยถาม เพราะเขาดูไม่เหมือนคนเจ้าชู้เสียหน่อย ทำงานกันมาหลายวันเขาก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรแบบนั้นกับเธอ

“เขามีสามีแล้ว ผมไม่ผิดลูกเมียใคร ก็คุณบอกว่ายังไม่มีแฟน หรือคุณมีแล้ว”

เขากำลังบอกเธอว่าที่เสนอเงื่อนไขนี้ให้เธอเพราะเธอบอกเขาว่ายังไม่มีแฟน

“ยังไม่มีค่ะ”

เธอส่ายหน้าไปมา

คำพูดของเขาทำให้เธอเอามาคิดจนปวดหัว คืนนั้นเธอนอนไม่หลับ และไม่มีสมาธิพิมพ์งานที่รับมาทำเลยแม้แต่น้อย