ห่วงแม้ไม่มีสิทธิ์

ตอนที่ 2

ห่วงแม้ไม่มีสิทธิ์

“ผู้ชายคนนั้นพี่เปรมใช่ไหม”

ดิวแอบมองทุกอย่างผ่านกล้องวงจรปิดภายในร้านและเธอก็จำได้ดีว่าผู้ชายที่เดินเข้ามากับแขกประจำของร้านคือเปรมธวัช คนรักเก่าของเพื่อนสนิท

“ใช่ ผู้หญิงที่มาด้วยก็คือคู่หมั้นของเขา งานแต่งงานจะถูกจัดขึ้นในอาทิตย์หน้า ฉันไม่ควรต้องมาเจอกับพี่เขาวันนี้เลย”

น้ำหนึ่งไม่จำเป็นต้องพยายามทำสีหน้าเข้มแข็งต่อหน้าเพื่อนเพราะดิวเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเธอเสียใจแค่ไหนและรู้ว่าเธอบอกเลิกเปรมธวัชด้วยเหตุผลอะไร

“ถ้าเธอยังเจ็บอยู่แบบนี้แล้วทำไมต้องบอกเลิกพี่เขาด้วยบางครั้งพี่เปรมเขาอาจไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่ดีที่สุดเหมือนอย่างที่เธอคิดแต่เขาแค่ต้องการเธอเท่านั้นนะหนึ่ง”

ดิวไม่ข้าใจในเหตุผลที่เพื่อนบอกกับเธอเพราะถ้าเป็นเธอแล้วจะไม่มีทางยอมเสียสละผู้ชายที่เธอรักและเขาก็รักเธอมากให้กับใครไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามแต่ในเมื่อเพื่อนตัดสินใจแล้วดิวก็ทำได้แค่เพียงเป็นกำลังใจให้เท่านั้น

“เราเชื่อว่าสักวันพี่เปรมจะรู้ว่าที่เราทำอย่างนี้เพราะเรารักเขา ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วช่างมันเถอะ เราพร้อมจะเดินไปข้างหน้าและเริ่มต้นใหม่”

หญิงสาวในชุดสาวเสิร์ฟได้แต่ฝืนยิ้มเพื่อให้กำลังใจตัวเองและเพื่อทำให้เพื่อนสบายใจเพราะความจริงทุกอย่างเธอรู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่เคยตัดใจจากเปรมธวัชได้สักวัน

น้ำหนึ่งเฝ้ารอข่าวงานแต่งงานเพื่อหวังว่าเมื่องานแต่งงานผ่านพ้นไปแล้ว เธอจะทำใจยอมรับได้ว่าตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดถึงเพราะเขาคือคนที่มีภรรยาอย่างถูกต้องแล้ว

งานแต่งงานของเปรมธวัชเป็นข่าวที่ดังในมหาวิทยาลัยเพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าชายหนุ่มคบหาดูใจอยู่กับน้ำหนึ่งถึงแม้จะไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้ว่าทั้งสองต่างมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน

“เรารู้ว่าทุกคนจะพูดว่าอะไรแต่เรากับพี่เปรมเลิกกันได้ สักพักแล้วแหละ”

น้ำหนึ่งรู้ดีว่าเพื่อนในคณะต่างกำลังให้ความสนใจว่าเธอจะรู้สึกเสียใจกับข่าวที่กำลังโด่งดังในช่วงนี้แค่ไหน หญิงสาวจึงพยายามบอกกับทุกคนว่าความจริงเธอกับเปรมธวัชเลิกกันมาได้สักพักแล้วจึงไม่แปลกที่ชายหนุ่มจะไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่น

1 ปีต่อมา

ดิวเดินมาหาเพื่อนในส่วนของห้องพนักงานเสิร์ฟที่เอาไว้พักผ่อนในช่วงที่ยังไม่มีลูกค้าเข้าร้านเพื่อพูดคุยเรื่องส่วนตัวบางอย่างเพราะในเวลานี้ไม่มีพนักงานคนอื่นอยู่ในห้อง

“หนึ่งรู้ไหมว่าพี่เปรมจ้างพนักงานเสิร์ฟในร้านของเราสืบข่าวเธอ เราก็เพิ่งรู้ความจริงเมื่อเห็นภาพจากกล้องวงจรปิดจึงเรียกพนักงานคนนั้นมาถาม”

ดิวเห็นภาพจากกล้องวงจรปิดว่าพนักงานชายในร้าน คนหนึ่งออกไปพบกับเปรมธวัชซึ่งนั่งรออยู่ในรถบริเวณด้านหลังของร้านเธอจึงเรียกพนักงานคนนั้นมาคุยและได้รู้ความจริงว่าตั้งแต่ น้ำหนึ่งเข้ามาทำงานในร้านนี้เปรมธวัชก็จ้างให้เขารายงานทุก ความเคลื่อนไหวของหญิงสาวโดยที่วันนี้ชายหนุ่มมาด้วยตัวเองเพื่อต้องการจะจ่ายค่าจ้างที่ได้ตกลงกันไว้

“พนักงานเสิร์ฟคนนั้นเป็นใคร”

น้ำหนึ่งอยากที่จะไปเอาเรื่องคนที่คอยส่งข่าวของเธอให้กับเปรมธวัชแต่ดิวเลือกที่จะไม่ยอมบอกเพราะเธอได้ขอร้องพนักงานคนนั้นแล้วว่าให้เลิกยุ่งและรับงานจากเปรมธวัชไม่อย่างนั้นเธอจะเชิญเขาออกจากงาน

“ฉันจัดการเองเรื่องนั้นแต่สิ่งที่เธอจะต้องรู้ไว้คือพี่เปรมยังไม่เลิกรักเธอและเราก็รู้ว่าเธอยังไม่เลิกรักเขา เราไม่เข้าใจเลยทำไมเธอสองคนถึงตัดสินใจทำเรื่องนี้แบบนี้”

ถ้าเป็นแต่ก่อนดิวคงอยากให้ทั้งสองกลับไปคืนดีกันแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้วเพราะเปรมธวัชแต่งงานมาปีกว่าแล้ว เขากลายเป็นคนที่มีภรรยาจึงไม่สามารถที่จะกลับมายุ่งเกี่ยวกับเพื่อนของเธอได้และน้ำหนึ่งเองก็คงไม่ต้องการที่จะกลับไปเป็นเมียน้อยใคร

เปรมธวัชยังคงต้องการค้นหาคำตอบว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้น้ำหนึ่งบอกเลิกเขาเป็นเพราะเธอต้องการให้เขาได้แต่งงานกับผู้หญิงที่คู่ควรหรือความจริงแล้วเธอมีผู้ชายคนอื่นอย่างที่เธอบอก

เปรมธวัชพยายามหลอกตัวเองมาโดยตลอดว่าเขาคือผู้ชายที่น้ำหนึ่งรักและสาเหตุที่เธอยอมให้เขามาแต่งงานเป็นเพราะเธอต้องการเสียสละแต่ลึก ๆ แล้วชายหนุ่มก็อดหวั่นไหวไม่ได้เมื่อรู้ว่าหญิงสาวที่เขารักและห่วงที่สุดมาทำงานที่ร้านอาหารแบบนี้เขาจึงตัดสินใจเลือกที่จะสืบเรื่องของเธออย่างลับ ๆ ตลอดแม้ว่าตอนนี้เขาจะกลายเป็นคนที่มีภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วก็ตาม