ห่วงเหมือนเดิมแม้ไม่เหมือนเดิม

ตอนที่ 3

ห่วงเหมือนเดิมแม้ไม่เหมือนเดิม

“เหนื่อยไหมทำงานดึกทุกวัน”

เปรมธวัชพยายามหาเรื่องคุยเพราะเขายังคงมานั่งกินข้าวที่ร้านอาหารที่น้ำหนึ่งทำงานในทุกคืนถึงแม้ว่าทั้งคู่แทบจะไม่มีโอกาสได้คุยกันเพราะน้ำหนึ่งก็ต้องทำหน้าที่และเธอก็ไม่อยากที่จะสานต่อความสัมพันธ์เพราะถึงแม้เธอจะรู้ว่าครอบครัวของชายหนุ่มไม่ได้มีความสุขแต่อย่างไรเสียเขาก็คือคนที่มีครอบครัวแล้ว

“ทำมานานก็เริ่มชินแล้วค่ะ”

น้ำหนึ่งหันมาตอบตามมารยาทและเธอก็รีบเดินออกมาให้ห่างจากโต๊ะของชายหนุ่มที่เธอแสนคุ้นเคย

ดิวที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ตลอดรู้สึกเป็นห่วงทั้งความรู้สึกของเพื่อนและความรู้สึกของเปรมธวัช ดิวยิ่งรู้ข้อมูลมาจากบิดามากเท่าไหร่ก็ยิ่งอดที่จะเป็นห่วงชายหนุ่มที่เป็นแขกประจำของร้านไม่ได้เพราะดุจดาวยังคงไม่มีหัวใจให้ใครนอกจากสามีเด็กของเธอ

“ลองให้โอกาสพี่เปรมกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับเธอได้ไหม”

หญิงสาวเจ้าของร้านอาหารทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากพูดกับเพื่อน ดิวอยากให้ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่กลับมามีความสุขกันเหมือนเดิมในเมื่อทั้งสองคนต่างก็ยังคงรักกันแต่มันคงมีเพียงเหตุผลเดียวที่มากั้นกลางทำให้ความสัมพันธ์ทุกอย่างถูกพัฒนาต่อไปได้ยาก

“เราเป็นคนเลือกที่จะให้พี่เปรมไปแต่งงานกับคนอื่นแล้วเธอจะให้เรากลับมาอยู่ในฐานะเมียน้อยอย่างนั้นหรือแล้วเราจะทำทุกอย่างไปเพื่ออะไรกัน”

คำตอบของน้ำหนึ่งมันทำให้ดิวต้องยอมหยุดพูดเรื่องนี้เพราะจริงอย่างที่เพื่อนเธอพูดถ้าน้ำหนึ่งคิดจะแย่งชิงเปรมธวัชมาเธอคงไม่ยอมให้แฟนหนุ่มไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่นแน่เพราะ อย่างน้อยตอนนั้นเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นคนที่มาก่อนแต่ถ้าเธอคิดจะแย่งชิงเขากลับมาตอนนี้ เธอเองต่างหากที่จะกลายเป็นคนผิดที่ไปยุ่งกับคนที่มีภรรยาแล้ว

“จริงอย่างที่พูดแต่อย่างน้อยเราว่าเธอกับพี่เปรมก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะอย่างน้อยพูดคุยนั่งกินข้าวด้วยกันเป็นห่วงกันมันก็คงไม่ใช่เรื่องผิดเพราะเราเชื่อว่าเวลานี้พี่เปรมคงต้องการใครสักคนรับฟังปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่”

ดิวถึงแม้จะเห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนพูดแต่เธอก็อยากให้ น้ำหนึ่งลองเปิดใจให้โอกาสเป็นธวัชได้กลับมาพูดคุยในฐานะเพื่อนอย่างน้อยทั้งคู่ก็เคยมีความรู้สึกที่ดีให้กันในเมื่อเวลานี้เเปรมธวัชกำลังมีความทุกข์น้ำหนึ่งก็คงพอช่วยเป็นเพื่อนใจได้

“เราไม่แน่ใจว่าจะกลับไปเป็นเพื่อนกับพี่เปรมได้ไหมไม่ใช่ว่าเราไม่เป็นห่วงเขานะแต่แค่รู้ว่าหัวใจตัวเองมันยังไม่พร้อมจะเป็นแค่เพื่อน”

น้ำหนึ่งยังคงตัดใจจากเปรมธวัชไม่ได้ เธอจะอยากเข้าไปแสดงความเป็นห่วงและรับฟังความทุกข์ของเขาแต่สุดท้ายเธอก็ขอที่จะใช้เวลาเยียวยาหัวใจให้เหลือแค่ความเป็นเพื่อนให้ได้เสียก่อนเพราะกลัวเหลือเกินว่าถ้าปล่อยให้ตัวเองได้กลับไปใกล้ชิดกับคนรักเก่าความรักที่ยังคงมีอยู่มันคงทำให้เธอหวั่นไหว

“เฮ้ย !ตายห่าแล้ว”

ดิวอุทานขึ้นมาหลังจากที่เธอมองไปที่ประตูหน้าร้านเพราะแขกที่กำลังเดินเข้ามาใหม่ทั้งสองคนเป็นแขกที่เธอคุ้นเคยแต่ไม่คิดว่าจะมาในเวลานี้ซึ่งเป็นเวลาที่เปรมธวัชยังนั่งอยู่ที่ร้านใครจะคิดว่าดุจดาวจะกล้าพาสามีรุ่นน้องมาในเวลานี้

“ใครกันทำไมต้องตกใจขนาดนั้น”

น้ำหนึ่งถึงเคยเจอดุจดาวแต่เธอเลือกที่จะไม่จดจำผู้หญิงที่ได้สามีของเธอไป เธอจึงไม่รู้ว่าหญิงชายที่เดินเข้ามาคือดุจดาวและ ชู้รักของเธอ

“คุณดุจดาวและผู้ชายที่เธอกำลังแอบคบอยู่ตอนนี้”

หัวใจของน้ำหนึ่งแทบจะหลุดลงไปอยู่ที่พื้นเมื่อเธอรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีผู้ชายที่เธอรักคงจะเห็นภาพที่แสนบาดตาเพราะถึงแม้ว่าเปรมธวัชกับดุจดาวจะไม่ได้รักกันแต่ด้วยศักดิ์ศรีของความเป็นชายคงไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะไม่รู้สึกอะไรที่เห็นภรรยาของตัวเองควงมากับผู้ชายอื่น

“เราขอลางานนะ”

น้ำหนึ่งเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้เธอก็รีบเอ่ยปากกับเพื่อนเพื่อขอลางานในวันนี้ก่อนจะวิ่งตรงไปหาเปรมธวัชที่นั่งอยู่อีกฝั่งของร้าน

“ไปหากินอะไรที่อื่นกันไหมคะ”

ชายหนุ่มที่กำลังนั่งดื่มเบียร์ทอดอารมณ์ไปกับความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไรกับชีวิตหันมามองหญิงสาวในชุดพนักงานเสิร์ฟที่ชวนเขาไปหาอะไรกินข้างนอกทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอยังไม่ยอมพูดดีๆกับเขาสักคำ

“เกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ดี ๆ คุณถึงยอมคุยกับผม”

“ไปเถอะค่ะอย่าเพิ่งถามอะไรหรือว่าคุณไม่อยากออกไป ข้างนอกกับฉันแล้ว”

เปรมธวัชวางเงินเป็นค่าอาหารก่อนที่เขาจะรีบเดินตาม หญิงสาวไปที่รถแต่จังหวะนั้นชายหนุ่มก็ต้องเดินสวนกับภรรยาที่กำลังเดินเกาะแขนท่าทางเอาอกเอาใจชายหนุ่มที่หน้าตาดีและยังดูอายุน้อยอยู่