16 หนีอะไรก็หนีได้ยกเว้นใจตัวเอง

หญิงสาวนั่งถอนหายใจเบา ๆ อย่างเบื่อหน่าย เธอนั่งอยู่ในผับหรู เปิดเพลงเบา ๆ เข้ากันกับบรรยากาศ เพื่อน ๆ รอบตัวนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

ราชาวดีหันไปมองเพื่อนรุ่นพี่ที่เพิ่งเจอเมื่อวันก่อนอย่างนึกชม เขาก็ยังคงเป็นเขานั่นล่ะ ยังคงมีเสน่ห์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ยังคงสร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคนรอบตัวได้ และสร้างความปลาบปลื้มหลงใหลให้กับผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขา แม้ว่าเขาจะใช้เพียงแค่สายตามองมาเท่านั้น แต่เธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไรนัก ก็ชายหนุ่มทั้งหล่อ ทั้งรวย มีฐานะ เป็นที่หมายปองของสาว ๆ ก็แปลก และที่สำคัญเจ้าตัวเองก็รู้จักบริหารเสน่ห์ได้เป็นอย่างดีอีกต่างหาก

เอเมอร์สัน เป็นทายาทหนึ่งเดียวของนักธุรกิจชื่อดัง เจ้าของกิจการโรงแรมหรูหลายแห่งในวอชิงตัน และอีกหลาย ๆ รัฐ ชายหนุ่มเรียนจบสถาปัตย์จากมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียง และบินไปศึกษาต่อทางด้านการบริหารยังประเทศอังกฤษ และที่นั่นเองที่ทำให้เธอเจอกับเขา เอเมอร์สันเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่เพื่อน ๆ หลาย ๆ คนของราชาวดีปลาบปลื้มและหลงใหล เขาเป็นหนุ่มเนื้อหอมในหมู่เพื่อนของเธอ

ราชาวดีรู้จักกับเขาด้วยการแนะนำของเพื่อนอีกที จากนั้นก็มีโอกาสเจอกันบ้างตามงานปาร์ตี้ที่เพื่อน ๆ จัดขึ้น เอเมอร์สันเคยชวนเธอออกเดตอยู่หลายครั้ง ชวนไปกินข้าวด้วยกันก็หลายหน แต่ส่วนใหญ่เธอจะเป็นคนปฏิเสธไปซะมากกว่า เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขา และก็ไม่อยากให้ความหวังกับชายหนุ่ม จนกระทั่งเธอเรียนจบทั้งคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ได้ข่าวจากเพื่อน ๆ แต่เพียงว่าหลังจากชายหนุ่มเรียนจบ เขาก็ได้เข้าทำงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่ที่อังกฤษที่ได้ชื่อว่าคัดแต่คนเก่ง ๆ เท่านั้นเข้าไปทำงานด้วย และหลังจากได้พบกับชายหนุ่มด้วยความบังเอิญเมื่อวันก่อน จากนั้นเขาก็โทร. มาหาเธออีกหลายครั้ง นัดทานข้าว และออกมาหาอะไรดื่มต่อกันเบา ๆ ไหน ๆ ก็ไม่อยากอยู่บ้าน และก็เซ็ง ๆ ด้วย ออกมาเปลี่ยนบรรยากาศสักหน่อยก็คงดี อีกอย่างเพื่อนก็ล้อมหน้าล้อมหลังเยอะแยะคงไม่เป็นไรหรอก หญิงสาวคิดในใจ แต่ถึงจะออกมา นอกบ้านเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแล้วก็ตาม ความเบื่อหน่าย และเศร้าหมองในจิตใจมันก็ยังไม่หายไปซะที

“แหม คุณเอเมอร์สันนี่คุยสนุกจังเลยนะคะ” เสียงเจทสิกาเพื่อนคนสนิทของเธอดังเจื้อยแจ้ว

“ขอบคุณครับ มีสาวสวยอย่างคุณเจทซี่ชมแบบนี่ ทำเอาผมเกือบลอยเลยนะเนี่ย” เอเมอร์สันเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“ราเชลล่ะครับ เห็นนั่งเงียบ ๆ ไม่สนุกรึเปล่า” เอเมอร์สันหันกลับมาถาม หลังจากเห็นราชาวดีอาแต่นั่งดื่มเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา

“อย่าไปสนใจราเชลเลยค่ะ ขานี้เขาก็แบบนี้ล่ะ คุณเอเมอร์สันเล่าต่อดีกว่าค่ะเรื่องสมัยที่อยู่ที่อังกฤษ กำลังสนุกเลย” เจทสิกาคะยั้นคะยอ และเอเมอร์สันก็หันไปยิ้มให้เธออย่างอารมณ์ดี

“ราเชลเป็นอะไรรึเปล่า เหนื่อยเหรอครับ หรือว่าง่วงแล้ว” เอเมอร์สันถามพร้อมกับยกมือขึ้นมาดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือเรือนหรูที่สวมอยู่

“นี่ก็ดึกมากแล้ว อยากกลับบ้านรึยัง”

“ไม่ได้เหนื่อย แล้วก็ไม่ได้ง่วงด้วยค่ะ ราเชลยังอยากจะอยู่ต่อสักพัก” หญิงสาวตอบเรียบ ๆ

“หรือว่าผมไม่สนุก ทำราเชลเบื่อรึเปล่าครับ” เอเมอร์สันแซวขึ้น

“คุณแอมเมอร์สันพูดเองนะคะ จะว่าราเชลว่าไม่ได้นะ” ทำเอาชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ราเชลไม่ได้เป็นอะไร ฟังทุกคนคุยกันสนุกกว่าน่ะค่ะ” ราชาวดีตอบกลับมาเรียบ ๆ สีหน้าเรียบเฉย แววตาไม่ได้บ่งบอกอะไร

เอเมอร์สันนั่งมองราชาวดีเงียบ ๆ เธอยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน สวย สง่า ไม่ว่าเธอจะอยู่ในอิริยาบถไหน เธอก็ดูดี มีเสน่ห์น่าดึงดูด แต่ทว่าค่อนข้างเฉยชา เข้าถึงได้ยาก แต่ก็นั่นล่ะมันกลับยิ่งทำให้เธอดูน่าค้นหา และท้าทายอยู่ไม่น้อย

“ราเชลขอตัวไปห้องน้ำนะคะ เดี๋ยวมา” ราชาวดีกล่าวขึ้นเบา ๆ พร้อมกับลุกเดินออกไป

เมื่อเข้ามาในห้องน้ำ ราชาวดียืนจ้องหน้าหญิงสาวคนที่อยู่ในกระจกนิ่ง เมื่ออยู่คนเดียว ความน้อยใจก็แล่นเข้ามาครอบงำความรู้สึกเป็นริ้ว ๆ สร้างความเจ็บปวดแปลก ๆ ในหัวใจอย่างที่สุด หลังจากวันที่เธอเจอเอเมอร์สันโดยบังเอิญและแกล้งทำท่าทางสนิทสนมกับเขาเพื่อยั่วชายหนุ่มอีกคน เขาก็หายหน้าไปนับจากวันนั้นเป็นต้นมา มีคนของพ่อคนอื่นมาคอยตามดูแลเธอแทนชายร่างสูงใหญ่ที่สร้างความน้อยใจให้เธออยู่ในขณะนี้ แต่ทิฐิก็แรงกล้าเกินกว่าที่จะไปหาคำตอบว่าเขาหายหน้าไปไหนเสียหลายวัน

“คนใจร้าย” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ ปิดเปลือกตาลงช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ไล่ความเศร้าหมองและขุ่นมัวออกจากใบหน้า ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป

ราชาวดีค่อย ๆ เดินช้าๆ ฝ่าความมืดสลัวของการปรับแต่งแสงไฟในผับจากหน้าห้องน้ำมาเรื่อย ๆ โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมา หรือยืนคุยกันอยู่แถว ๆ นั้น ขณะเดินก้มหน้างุด ๆ หญิงสาวเบี่ยงตัวน้อย ๆ เมื่อพบว่าใกล้ ๆ กันมีร่างสูงของใครบางคนยืนขวางอยู่ และเมื่อเธอขยับตัวออก เธอกลับพบว่าใครคนนั้นขยับตัวตามและเข้ามาขวางเธอเอาไว้

“เอ๊ะ !” ราชาวดีอุทานขึ้นมาอย่างขัดใจ และเมื่อเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาหญิงสาวชะงักไปทันที ร่างสูงใหญ่ที่เธอเพิ่งจะนึกถึงอยู่เมื่อครู่มองมาที่เธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“แพท” ราชาวดีอุทานออกมาเบา ๆ อย่างลืมตัว

“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ” ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มคว้าข้อมือของราชาวดีพร้อมกับทำท่าจะจูงให้เดินออกไปด้วยกัน

“ปล่อย ! ปล่อยนะ” หญิงสาวร้องประท้วง และออกแรงขัดขืน ทำให้เขาหันหน้ากลับมามอง

“คุณจะไปกับผมดี ๆ หรือจะให้ผมอุ้มออกไป”

“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” หญิงสาวพูดพลางพยายามกระชากมือตัวเองออกจากการเกาะกุม และทันใดนั้นร่างสูงก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับทำท่าจะอุ้มเธอออกไปจริง ๆ ทำให้ราชาวดีต้องรีบถอยหนี

“ราเชล!!! ผมจะถามคุณอีกครั้งว่าจะไปกับผมดี ๆ หรือจะให้ผมอุ้มออกไป” ดวงตาของผู้พูดแน่วแน่ ไม่สนใจคนรอบข้างที่มองมาที่คนทั้งคู่ด้วยความสนใจ และเมื่อราชาวดีเลิกขัดขืน ร่างสูงก็ค่อย ๆ เดินจูงมือเธอพาออกมาจากสถานที่แห่งนั้น