ตอนที่ 2

“ม๊า..เล็กน้ำไม่เลือด ใหญ่แห้งไม่เผ็ด หมี่น้ำพิเศษ!!!!”

“น้องเก็บเงินด้วย”

“ค่าาา ธรรมดาห้า พิเศษหนึ่ง น้ำเปล่าสอง ทั้งหมด สองร้อยสามสิบห้าบาทค่ะ..”

“น้อง เก็กฮวยแก้ว..”

“ค่าาา แป๊บนะพี่ คิดตังค์โต๊ะนี่อยู่..ไอ้เจ..”

“น้อง เช็ดโต๊ะหน่อย..”

“ค่าาาา ไอ้เจ!!!..แป๊บนะคะพี่.. นี่ค่ะ ตั้งทอนสิบห้าบาทนะคะ”

“น้อง...”

“ค่าา...สักครู่นะคะ!!!”

เพี้ยะ!!

“ไอ้น้องเวร!! เล่นเกมอยู่ได้ มาช่วยหน่อยดิวะ!!”

“โอ๊ย!! เจ๊ลี่ ผมแพ้เลยเห็นมั้ย!!”

“ไปช่วยงาน..เดี๋ยวนี้!!!”

พรึ่บ!!!

ให้มันได้อย่างนี้สิ ทำไมพี่ส้ม พี่ข่า ต้องมาลาออก พร้อมกันในวันที่ร้านยุ่งที่สุดแบบนี้ด้วยนะ!!

แล้วไอ้น้องเวร ก็เอาแต่เล่นเกมอู้งานอยู่ได้..เล่นจนฉันแทบจะแยกร่างเป็นสิบๆร่างแล้วในตอนนี้..เพราะฉะนั้นตบหัวสั่งสอนมันแค่นี้ยังน้อยไป..!

“โห่..เจ๊ลี่..เอามือถือผมคืนมานะ!”

“ถ้าแกยังจะเล่นไอ้เกมบ้าๆนี่อยู่ แล้วไม่มาช่วยงาน..เจ๊จะยึดมันสามวันสามคืน..”

“โห่เจ๊..”

“ไปเอาน้ำเก็กฮวยให้โต๊ะห้า แล้วก็เก็บจานโต๊ะหนึ่ง เดี๋ยวนี้!!!...”

“มาแล้วค่า.....ธรรมดาสามนะคะ ทั้งหมด หนึ่งร้อยห้าบาทค่ะ..... ค่ะ ......รับอะไรดีคะ..... ทางร้านของเราเป็นร้านเก่าแก่ที่มีมา 82 ปี เปิดมาสามรุ่นแล้ว สูตรที่นี่เป็นสูตรจีนโบราณ รับรองว่าหากินจากที่ไหนไม่ได้...น้ำซุปของเรา..$@#%$#”

นี่ล่ะ ชีวิตธรรมดาที่แสนจะวุ่นวายของฉัน..เหมยลี่ หญิงสาวโชคดี ที่เกิดมาในตระกูลก๋วยเตี๋ยวฉิงป๋อไช้ ตระกูลที่มีสูตรก๋วยเตี๋ยวมาตั้งแต่รุ่นเหล่ากง เหล่ากงที่ถือเสื่อผืนหมอนใบ นั่งสำเภามาตั้งรกรากที่ไทย และเริ่มคิดค้นสูตรก๋วยเตี๋ยวโบราณ ที่ตกทอดมายังรุ่นลูก รุ่นหลาน จนถึงรุ่นพ่อแม่ฉัน..และคนต่อไป..ก็คือสาวน้อยน่ารักอย่างฉันเอง!!

ถ้าไม่อวยเหล่ากงฉันเกินไป ฉันบอกได้เลย..ว่าเหล่ากงฉันคิดสูตรที่มันอร่อยเอามากๆเลยล่ะ ..แต่ว่าด้วยความที่ร้านฉันมันอยู่ลึกลับไปหน่อย รวมถึงไม่ได้มีที่จอดรถ..มันเลยทำให้น้อยคนนักที่จะได้ลิ้มรสชาติที่แสนอร่อยแบบนี้

แต่ว่าเมื่อไม่นานมานี้ ร้านฉันเริ่มขายดิบขายดีมาก และคาดว่าจะเป็นเพราะเดือนที่แล้ว ฉันไปบนไว้ที่ศาลเจ้าแม่ลิมกอนี แน่ๆเลย ก็เลยทำให้ร้านฉันขายดิบขายดี..โดยเฉพาะวันเสาร์อย่างวันนี้..

และมันจะไม่อะไรเลย ถ้าไอ้น้องเวรของฉัน น้องชายวัย 16 ปี ที่กำลังอยู่ในช่วงวัยเติบโต และวัย..ติดเกม และติดเกมหนักมาก.. จนมันเอาแต่นั่งเล่นเกมไม่มาช่วยฉันเลยซักนิด..เลยทำให้ฉันต้องสวมบทบาทพี่สาวคนโต ที่ต้องจัดการน้องตัวแสบของฉันซะหน่อย ด้วยการตบหัวเกรียนๆ พร้อมกับยึดมือถือของมันไป...

ฉันก็รู้ว่ามันไม่พอใจฉันซักเท่าไร..แต่คือให้ฉันเดินวุ่นในร้านคนเดียวก็ไม่ไหว..ถ้าร้านให้บริการเร็ว ลูกค้าก็จะกินเร็วไปเร็ว ลูกค้ามาใหม่ก็จะมีที่นั่ง แล้วแบบนี้..เงินจะได้เข้าครอบครัวฉันเยอะๆ อีกอย่างฉันกับมันทะเลาะกันจนชินแล้วล่ะ

ส่วนน้องฉัน ถึงแม้ว่ามันจะหน้าบูดหน้าบึ้งยังไง สุดท้ายมันก็ช่วยตามที่ฉันว่าเสมอ เหมือนกับตอนนี้..และไม่ถึงพรุ่งนี้หรอก เดี๋ยวมันก็ดีกับฉันแล้ว เชื่อเถอะ

ฉันกับน้องฉันเป็นแบบนี้บ่อย..

“น้อง..สั่งอาหารหน่อย”

“ไอ้เจ รับออเดอร์โต๊ะสองหน่อย!”

..ก็เห็นอยู่ป่ะ?..ว่าฉันก็รอรับออเดอร์จากโต๊ะนี้อยู่ แม่งจะเรียกอะไรนักหนา

..แล้วนี่ก็เหมือนกัน..ก็แนะนำเมนูไปแล้วป้ะ ว่ามีอะไรบ้าง ของมันก็มีอยู่ไม่กี่อย่างหรอกพ่อคู้นนน จะคิดอะไรนานขนาดนั้น เสียเวลาทำมาหากินกันหมด..

แต่นั่นล่ะ..ฉันก็คิดในใจเท่านั้น เพราะว่า..ฉันเหมยลี่ หญิงสาวน่ารักที่มีใจบริการสูง โดยเฉพาะกิจการบ้านตัวเอง..กิจการที่ฉันต้องรับช่วงต่อของพ่อแม่ฉัน..เพราะฉะนั้นฉัน..ต้องยิ้มเข้าไว้

“ที่นี่มีเส้นอะไรบ้างครับ”

“เส้นเล็ก เส้นใหญ่ เส้นหมี่ แล้วก็เส้นบะหมี่..ค่ะ ถ้าแนะนำก็เป็นเส้นบะหมี่นะคะ เพราะทางร้านเราทำเอง.. เหนียว นุ่ม สดใหม่ ยิ่งกินกับสูตรโบราณ ยิ่งอร่อยสุดๆ”

“อืม..แล้ว..สูตรโบราณที่นี่เผ็ดหรือเปล่าครับ..”

“ปกติจะเผ็ดค่ะ แต่ถ้าลูกค้าไม่ต้องการ หรืออยากปรับปริมาณความเผ็ดสามารถแจ้งได้เลยนะคะ..”

“อืม..แล้วใส่อะไรบ้าง..”

“หลักๆก็มี หมูตุ๋น หมูกรอบ เครื่องใน เลือด เต้าหู้ สมุนไพรจีนเล็กๆหน่อยๆค่ะ ^ ^”

“แล้ว..เลือดนี่ เลือดของอะไร หมู ไก่ วัว..?”

นี่คือกวนใช่มั้ย?...แต่เอาเถอะ อดทนไว้ ท่องไว้ ลูกค้าคือพระเจ้า

“เลือดหมูค่ะ..แต่ถ้าคุณลูกค้าไม่ต้องการใส่ก็แจ้งได้เลยนะคะ..สรุปลูกค้าจะรับเส้นอะไรดีคะ”

“อืม…งั้น ผมเอา..”

เอา.....

“เอาอะไรดี..นะ..”

นี่ฉัน..กำลังเจอลูกค้าประเภทไหนอยู่วะเนี่ย!!

แล้วไหนจะสายตาที่มองมาเหมือนกำลังวิเคราะห์และพิจารณาฉันอีก..

หึ..นายนี่เป็นลูกค้าชีกอ เหมือนกับหลายๆรายที่ผ่านมาสินะ..

“งั้นเชิญลูกค้าคิดเมนูไปนะคะ ขอตัวเอาเวลาที่มีค่าไปบริการโต๊ะอื่นก่อน..ค่ะ!!”

คนแบบนี้ พูดดีด้วยก็เสียเปล่า..หึ!!

และฉันก็ไม่ไล่หรอก ก็อย่างที่บอก..ลูกค้าคือพระเจ้า เงินทุกบาททุกสตางค์มีค่า..เพราะฉะนั้นต้องใจเย็น..

หลังจากฉันพูดจบ..ฉันก็หมุนตัวเดินไปยังโต๊ะอื่นที่เรียกฉันในทันที.. ก่อนที่จะให้บริการจนหัวหมุนไปหมด..เช่นเดิม

“นี่ค่ะ ..เล็กโบพิเศษสองชามนะคะ”

“ทั้งหมด หนึ่งร้อยสามสิบบาทค่ะ..”

“ขอโทษนะคะ คุณลูกค้า..ตอนนี้โต๊ะไม่พอ รอสักครู่ได้มั้ยคะ..”

“อ้อ..งั้นไม่เป็นไร พอดีพวกพี่รีบ..”

ฮือออ..ลูกค้าตั้ง 4 คนแน่ะเสียดายย T T

“ยังไง ครั้งหน้าลองแวะมาใหม่นะคะ...^ ^”

“น้องครับ..”

พรึ่บ!

อ้อ ไอ้โต๊ะผู้ชายชีกอคนนี้นี่เอง..นั่งนานจนรากจะงอกจากเก้าอี้แล้ว เพิ่งจะรู้ตัวว่าต้องสั่งอาหารหรือไงกันนะ!

“รับอะไรดีคะ”

“ขอ..น้ำเปล่า..ขวดนึง..ครับ”

ฮะ!? เอ๊ะ หรือว่าเขาสั่งอาหารไปแล้วฉันไม่ได้ยินวะ?

“เออ ไม่ทราบว่า สั่งก๋วยเตี๋ยวทางร้านแล้วหรือยังคะ..”

“ยังครับ.. พอดี ผมนึกได้ว่า..ผมไม่ชอบกินก๋วยเตี๋ยว..^ ^”

กวนตีน..

คำนี้คำเดียวเลย ในหัวฉันตอนนี้..กวนตีน!!!!

ไม่ชอบกินก๋วยเตี๋ยว แต่มาร้านก๋วยเตี๋ยวเนี่ยนะ?!!

ถ้าไอ้หมอนี่ออกไป ลูกค้า สี่คนเมื่อกี้คงได้มานั่งโต๊ะนี้แล้ว..หึ๋ย..สี่คน ถ้าสั่งธรรมดา คนละ 35 บาท อย่างน้อยก็ 140 บาทแล้ว แต่นี่ น้ำเปล่าขวด 10 บาท แถมยังนั่งในร้านอยู่นานสองนานอีกต่างหาก!!

130 บาทของฉัน ที่หายไป!!!

ในเมื่อกวนมา..ฉัน เหมยลี่..ไม่ยอมให้โดนกระทำฝ่ายเดียวแน่

“พอดีทางร้านอาจจะลืมแจ้งไป..ถ้าลูกค้าที่มารับประทานในร้านไม่ได้สั่งก๋วยเตี๋ยวเครื่องดื่มทุกชนิดในร้าน จะคิดในราคา..หนึ่งร้อยเท่า น้ำเปล่า สิบบาท..ก็จะเป็นหนึ่งพันบาทนะคะ..”

หึ..ไม่ว่า เขาจะอยากกวน อยากจะเข้าหาฉัน หรือเพราะอะไรไม่รู้ แต่โดนไปหน่อยเป็นไง น้ำเปล่าขวดล่ะพัน ..หึหึ

“โห..ขวดล่ะพัน แล้วผมจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย”

“ถ้างั้น..ก็เชิญลูกค้า กรุณาลุกขึ้นแล้วเดินตรง..ทางนี้..เพื่อออกจากร้านได้เลยค่ะ..เชิญ.. ^ ^”

“หึหึ...อืม..งั้น ผมเปลี่ยนใจแล้ว เอาบะหมี่โบราณไม่เผ็ด”

หึ..นี่จะไม่ออกดีๆสินะ.. แต่ว่าอย่าน้อยก็ได้มากกว่าน้ำ 10 บาท ให้อยู่ต่อก็ได้..

“ค่ะ..”

แต่แล้วทันทีที่ฉันหมุนตัวพร้อมกับเปลี่ยนใบหน้าที่กลับมาหน้านิ่งด้วยความเหนื่อยใจ อีกฝ่ายก็เอ่ยปากออกมาทันที

“อย่าลืมน้ำเปล่าผมด้วยนะครับ..น้ำเปล่าที่ราคาสิบบาท”

“ค่ะ!!!”

ฉันว่าไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่านะ ตลอดที่ฉันวุ่นวายกับร้านจนหัวยุ่งเหยิงไปหมด หน้าเน้อแทบจะสร้างน้ำมันได้เป็นลิตรๆ ..ฉันกลับรู้สึกตลอดว่า ลูกค้าคนนี้..มองฉันตลอดเวลา และในตลอดเวลานั้น...เขาก็กินแต่น้ำเปล่า..

สงสัย..คงรอให้ก๋วยเตี๋ยวมันเย็นกว่านี้แล้วค่อยกินล่ะมั้ง..

ส่วนไอ้เรื่องสายตาที่มองฉันตลอดนั้น..

เอาจริงๆ ที่ผ่านมา ลูกค้าหลายๆคนก็มองฉันบ่อย..คือฉันก็พอจะรู้ตัวนะ ว่าตัวฉันเองก็ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่อะไร..จนเรียกได้ว่า..หน้าตาดี อืม..ใช่ ฉันก็หน้าตาดีแหละ

และคำบอกนี้ฉันก็ไม่ได้คิดเองหรอกนะ แต่มันมาจากปากเพื่อนๆฉันต่างหากล่ะ และไอ้พวกนั้นก็พูดเป็นเสียงเดียวกันอีกว่า..เพราะนิสัยเพี้ยนๆ และไม่แต่งตัวแต่งหน้าของฉัน ทำให้ฉัน..ดูเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร

และ ถ้าฉันแต่งตัวซักหน่อย แต่งหน้าซักนิด รับรอง..เลิศ..

แต่ก็นะ ฉันจะแต่งไปให้ใครดู แล้วแต่งทำไม..

เป้าหมายของฉันไม่ได้อยากอ่อยใคร หรืออยากได้ผู้ชายหรอก..สิ่งที่ฉันต้องการ..ก็คือ เงิน เงินเท่านั้นที่ฉันต้องการในตอนนี้!

แต่ถึงฉันจะไม่ได้แต่งตัวแต่งหน้า แต่ว่าที่ผ่านมา ..ก็ยังมีบ่อยครั้งที่ลูกค้าผู้ชายชอบมองฉันด้วยสายตาแอบชอบ สายตาจ้องจะเขมือบ หรือสายตาที่ดูพร่ำเพ้อ..แต่ว่ากับผู้ชายคนนี้มันไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนที่ฉันบอกมาเลยซักอย่าง ฉันรู้สึกว่า เขามองเหมือนกำลังคิดอะไรสนุกๆมากกว่า..

แต่ว่า ฉันก็ไม่มีเวลามากพอที่จะไปสนใจเขาหรอก..แม้ว่าเขาจะหน้าตาดีก็ตาม แต่สำหรับฉันแล้ว หน้าตามันก็เป็นแค่ภายนอก เป็นแค่สิ่งฉาบฉวย ที่มันก็มีไว้แค่มองเท่านั้นแหละ..อีกอย่างพวกผู้ชายอะ..ห่างไว้ได้ยิ่งดี..

และลักษณะของผู้ชายคนนี้ ..ฉันก็รู้สึกได้ว่า..เขา นิสัยไม่ดี..เอาแต่ใจ

และมันก็ดูจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

“เก็บเงินด้วยครับ”

ในที่สุด...นายนั่นที่นั่งจนร้านจะปิด ก็เรียกเก็บเงินจนได้..แต่ว่า..เมื่อฉันไปที่โต๊ะกลับพบว่า มีเพียงน้ำเปล่าเท่านั้นที่ไม่เหลือ ส่วนก๋วยเตี๋ยวนั้น..ตอนฉันมาเสิร์ฟยังไง ตอนนี้ก็ยังวางอยู่ในองศาเดิมอย่างนั้นเป๊ะ ไร้ความเคลื่อนไหว ไร้ตะเกียบ ไร้ช้อน ไร้การลดปริมาณของในชาม นอกจากเส้นที่อืดขึ้น..ซึ่งมันก็แปลได้ง่ายๆว่า..เขาไม่แตะต้องก๋วยเตี๋ยวเลยซักคำ..

“นี่ครับ น้ำเปล่าราคา สี่สิบห้าบาท..ประหยัดเงินผมไปตั้งเก้าร้อยห้าสิบห้าบาทเลยนะครับ..หึหึ”

และนั่นก็คือคำพูดของเขา ที่พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าฉันกำลังยืนมองก๋วยเตี๋ยวชามนั้น ที่มันเย็นชืด

และเมื่อพูดจบ นายนั่นก็วางเงินแล้วเดินออกจากร้านไปในทันที..พร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันรับรู้ได้ว่า..เขากำลังสนุกกับการแกล้งฉัน..จริงๆ

เงินสำคัญก็จริง ..แต่ว่ามันก็ไม่สำคัญที่สุดหรอก!!

แม้ฉันจะรู้ว่าเขาจ่ายถ้วยนั้นไป ในราคาสามสิบห้าบาท.. ก็เหมือนว่าเขาซื้อวัตถุดิบในชามนั้นไปแล้ว..และฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปบังคับให้เขากินหรือไม่กิน แต่การที่เขาไม่แตะต้องมันเลยซักคำ ฉันรู้สึกว่า มันดูถูกรสชาติก๋วยเตี๋ยวของเหล่ากงฉันเกินไป!!

ถ้าเขากินหนึ่งคำ แล้วบอกว่าไม่ชอบ มันยังรู้สึกดีกว่าการที่เขาไม่แตะต้องมันเลยซักคำแบบนี้!

และมันทำให้ฉัน..ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!!!

“ไอเจ ฝากร้านแป๊บเดี๋ยวเจ๊มา!”

“นี่คุณ!!!”

ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นเดินออกจากร้านฉันไปไม่นาน ฉันก็วิ่งตามออกมาในทันทีด้วยความโมโห..และถ้าอยู่นอกร้านแล้ว ก็ถือว่าเขาไม่ใช่ลูกค้าของฉันแล้ว!

พรึ่บ!

“เอ๊ะ จะมาเก็บค่าน้ำผมเพิ่มเหรอ..ครับ..”

ฟรึ่บ!!!

ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาหรอกนะกับคนแบบนี้ เพราะฉะนั้นทันทีที่อีกฝ่ายหันมาพูดด้วยรอยยิ้มที่ฉันรู้สึกว่า..กวน

ฉันก็จัดการยัดเงิน จำนวน 35 บาท ใส่ในมือของเขาทันที ก่อนที่จะโพล่งปากออกมาแล้วก็รีบวิ่งกลับไปยังร้านของตัวเองเหมือนเดิม..

“..ทุกชามที่แม่ฉันทำ แม่ฉันทำจากใจ ไม่ได้ทำเล่นๆ เพื่อให้คนนิสัยแย่ๆอย่างคุณมาดูถูกกันแบบนี้ ..ในเมื่อคุณไม่ได้รับบริการจากทางร้านของฉัน ฉันจะถือว่าชามนั้นแม่ทำให้หมามันกิน ..เอาเงินของคุณคืนไปเถอะ...แล้วหวังว่าฉันจะไม่เห็นหน้าของคุณอีกนะ!!!”

แย่..แย่ที่สุด!

วันนี้มันวันบ้าอะไรของฉันกันแน่เนี่ย..

วุ่นวายกับร้านไม่พอ ยังมาเจอลูกค้าบ้าๆแบบนี้อีก

แต่แล้วทันทีที่ฉันกำลังเดินกลับไปที่ร้าน..มือของฉันก็โดนคว้าด้วยความเร็ว..ก่อนที่จะรู้สึกถึงสิ่งที่ฉันถือตอนออกมาจากร้าน กลับมาอยู่ในมือของฉันเช่นเดิม

เงิน 35 บาท

“ผมถือว่า ผมสั่งชามนั้นแล้ว..ผมไม่เอาเงินคืน..และก็..เสียใจด้วยนะครับ ที่คำขอบคุณไม่เป็นจริง..เพราะว่าเราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน..”

“ฉันไม่ต้อนรับลูกค้าอย่างคุณเข้าร้าน..และฉันก็จะบอกทุกคนด้วยว่า ไม่ให้คุณเข้าร้าน..”

“งั้นคุณก็อย่าออกมานอกร้านนะครับ..”

อะไรของเขากันนะ แล้วพูดแบบนี้หมายความว่า ถ้าฉันออกมาจากร้านฉันจะเจอเขาอย่างนั้นหรือ?

“ทำไม? จะจีบฉัน? ก็แน่ล่ะนะ ฉันสวย..คุณก็คงอยากเจอเป็นธรรมดา..แต่เสียใจด้วยนะคะ ผู้ชายอย่างคุณ..ให้ฟรีแถมทองสิบบาท ฉันก็ไม่เอา..อ่อๆๆๆ..ไม่สิ.. ฉันเอาทอง แต่ไม่เอาคุณ..หึ”

“หึหึ…งั้นถ้าแถมทองยี่สิบบาทล่ะครับ..ยังจะ..เอาผมมั้ย”

“เงินเท่าไรฉันก็เอาหมดแหละ แต่ฉัน..ไม่เอาคุณ..รู้เรื่องนะ..”

“อืม..เอาผม..อาจจะดีกว่าเอาเงินเอาทองก็ได้นะครับ..ลอง..เอา..กับผมดูมั้ยล่ะครับ..เจ๊หมวย”

อร๊ายยยยยย!!!!

น่าเกลียด น่าเกลียดที่สุด!

ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่า จะปรี๊ดแตกกับคำพูดไหนก่อน ระหว่างคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา กับชื่อเรียกฉันที่มันดูจงใจเหยียดชนชาติของฉัน!

แต่จากสายตาท่าทาง ที่ดูยิ้มกวนตรงหน้าแล้ว..มันทำให้ฉันไม่สนใจแล้วว่าจะด่าเขาเรื่องไหน รู้แค่ว่าขอให้ได้ด่าออกไปก็พอ!

“ทุเรศ ...ไอ้โรคจิต ไอ้บ้ากาม ไอ้..ไอ้.. ”

“ไอ้หน้าหล่อ....”

หึ๋ย..นี่ฉันกำลังคุยกับคนแบบไหนอยู่เนี่ย.. แล้วทำไม..ทำไมฉันถึงต้องมายืนให้เขากวนประสาทด้วย ทำไมต้องมายืนคุยกับผู้ชายแปลกหน้าแบบนี้ด้วย ทำไมฉันไม่ไปทำงาน!!

“หึ.. คุณอยากจะมั่นหน้ามั่นโหนก มั่นใจอะไรก็เชิญเถอะ ..ฉันไม่เอาเวลาที่มีค่าของฉันไปเถียงกับคนอย่างคุณหรอก..อ้อ..ส่วนเงินนี่ ฉันจะเอาไปทำบุญให้คุณแล้วกันนะ คุณจะได้เจริญสติ..มีชีวิตที่ดี ไปสู่ภพภูมิที่ดี ไม่ต้องมาเร่ร่อนเวียนวนวุ่นวายกับคนอื่นแบบนี้อีก!”

หลังจากที่ฉันพูดจบ คราวนี้ฉันก็หมุนตัวเพื่อเดินกลับเข้าร้านอีกครั้ง โดยที่ไม่คิดจะหันกลับไปมองผู้ชายคนนี้เลยซักนิด..และตลอดทางฉันก็แอบคิดว่า

เสียดายหน้าตาชะมัด..หน้าตาก็ดี แต่นิสัยโคตรแย่..

..หวังว่า ฉันจะไม่เจอกับเขาอีกนะ!!...ไอ้โรคจิต